Γκέρχαρντ Σρέντερ

Ευελπιστεί να είναι ο επόμενος καγκελάριος της Γερμανίας, ενώ πολλοί αναλυτές θέλουν να πιστεύουν ότι μαζί με το κόμμα του, το "Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα", θα ηγηθούν και θα καθοδηγήσουν μία "μεγάλη ευρωπαϊκή και παγκόσμια δύναμη" στο πέρασμα του αιώνα και στην αυγή της νέας χιλιετίας, έστω και σε αγαστή συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες του Χέλμουτ Κολ αν αυτό καταστεί αναγκαίο.

Οι ελπίδες του δε γνωρίζουμε αν θα αποδειχτούν φρούδες αλλά η κρισιμότητα και η αμφισημία της σημερινής εκλογικής αναμέτρησης είναι δεδομένη, παρά το γεγονός ότι μέχρι πριν λίγο καιρό φερόταν ως ο "μεγάλος θριαμβευτής" που με "σαρωτικό" τρόπο θα εκθρονίσει τον Κολ μετά από 16 συναπτά έτη στο ύπατο αξίωμα της χώρας. Το να αντιμετωπίσεις όμως, τον μακροβιότερο Ευρωπαίο ηγέτη, τον "δεινόσαυρο" της πολιτικής, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, αποδείχτηκε μία εξαιρετικά δύσκολη και στρυφνή υπόθεση, παρά την εύλογη "κούραση" - τόσο του ιδίου όσο και των Γερμανών - τόσων χρόνων. Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις πρόγραμμα, απλά δίνεις υποσχέσεις για μια καλή διαχείριση της χώρας σύμφωνα πάντα με τις επιταγές των διευθυντηρίων της ΕΕ, ενώ την ίδια στιγμή η γερμανική κοινωνία "νοσεί" βαρύτατα. Η ανεργία που συνοδεύεται με απέραντες ουρές στα γραφεία ευρέσεως εργασίας, την πανεπιστημιακή κοινότητα να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου λίγο πριν την τελική κατάπτωσή τους, τα κεκτημένα με πολύχρονους αγώνες εργασιακά δικαιώματα, να εξανεμίζονται και το "ρατσισμό" να καραδοκεί στη γωνία να αρπάξει οτιδήποτε μπορεί.

Σε όλα αυτά δεν έχει καμία απάντηση, απλά προτείνει μια σύνθεση "ετερόκλητων" ιδεών, κλεμμένων φυσικά από όλο το πολιτικό φάσμα. Τόσο κλεμμένες και κοινότοπες που οι υπόλοιποι της "παγκόσμιας ηγετικής κεντροαριστερής ομάδας" δεν τον κάνουν "παρέα" και αναμένουν την εκλογή του και κυρίως τις πράξεις του για να τον εντάξουν.

Χρ. Μ.