Το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν (ΡΚΚ) ιδρύθηκε από τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν το 1984, με "μαρξιστικές" τότε αναφορές (που ατόνησαν και χάθηκαν στην πορεία) κι έκτοτε διεξάγει έναν "αυτονομιστικό" πόλεμο που έχει κοστίσει, κατά συντηρητικούς υπολογισμούς, πάνω από 30.000 ζωές. Ο τουρκικός στρατός, προκειμένου να καταπνίξει το κίνημα αυτό και τους "συμπαθούντες" του, έχει προχωρήσει σε κάθε είδους μέτρο. Το περιοδικό "Economist" εκτιμούσε πέρυσι πως σε τρέχουσες τιμές, η Αγκυρα ξοδεύει 8 δισεκατομμύρια δολάρια για να αντιμετωπίσει "εσωτερικές απειλές". Ενας τέτοιος αφαιρετικός ορισμός του τι σημαίνει ο πόλεμος που εξελίσσεται στη νοτιοανατολική κυρίως Τουρκία αποκρύπτει την πραγματικότητα. Και την οδύνη. Της καταστροφής ολόκληρων χωριών. Των στυγνών παραβιάσεων των στοιχειωδέστερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Των αδικαιολόγητων φυλακίσεων για εγκλήματα "γνώμης" (!) χιλιάδων. Της κατάπνιξης κάθε φωνής που μιλά για "διαφορετική αντιμετώπιση". Της απαγόρευσης κομμάτων που εγείρουν κουρδικά αιτήματα. Ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση δεν ενδιαφέρει και πολύ - για την ακρίβεια, δεν ενδιαφέρει καθόλου. Ο Τουργκούτ Οζάλ, ο εκλιπών πρωθυπουργός της Τουρκίας, ήταν κουρδικής καταγωγής, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει την πάταξη των "τρομοκρατών". Οπως κάνουν όλοι οι Τούρκοι πρωθυπουργοί, ως σήμερα (V).

Το ΡΚΚ, στην προσπάθειά του να βρει στήριξη, κατέφυγε πολλές φορές σε "συμμαχίες" με διάφορες χώρες οι οποίες φλέρταραν με το "ανατολικό μπλοκ", ή είχαν άλλους λόγους να επιθυμούν την ύπαρξη ενός "αποσταθεροποιητικού" παράγοντα στο τουρκικό έδαφος, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Αγκυρα δεν κατάφερε ποτέ να το "εξοντώσει". Ωστόσο, οι ανατροπές της δεκαετίας αυτής έχουν αλλάξει σαφώς τις γεωπολιτικές ισορροπίες, και η Τουρκία κατά "παράδοξο" τρόπο έχει καταστεί ισχυρότερη, αφού η αξία της ως "εργαλείο" της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή αυξήθηκε. Η υπόθεση Οτσαλάν, δοθέντων της σαφούς αποδυνάμωσης των αραβικών χωρών, της ευρωπαϊκής απροθυμίας και της ρωσικής ανικανότητας να αντιταχθεί στις αμερικανικές πιέσεις, υπήρξε αποστομωτική απόδειξη. Η απειλή πολέμου από την Τουρκία προς τη Συρία, τον Αύγουστο, όσο κι αν θα φαινόταν "αδιανόητη" σε άλλες εποχές, οδήγησε τη Δαμασκό να αποδιώξει τον Οτσαλάν από στρατόπεδα που διατηρούσε στο έδαφός της και έκτοτε άρχισε η "περιπλάνηση" του Κούρδου ηγέτη.

Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Η προσπάθεια του Οτσαλάν, ο οποίος διαβλέποντας από το 1991 την αλλαγή ισορροπιών πρότεινε διαρκώς "εκεχειρίες" και "διάλογο", προσπαθώντας να πολιτικοποιήσει το ζήτημα, προσέκρουσε για μια ακόμη φορά σε τοίχο (VI). Οπως ακριβώς και η προσπάθειά του να εκμαιεύσει ευρωπαϊκή βοήθεια. Η άφιξή του το Νοέμβρη στη Ρώμη και η κρίση που ξέσπασε έκτοτε, με την κατάληξη που είδαμε αυτή τη βδομάδα, έριξε τις όποιες μάσκες είχαν απομείνει στη θέση τους. Ο Οτσαλάν μπορεί να μην είναι άγιος, αλλά οι αυτονομιστικοί αγώνες δε γίνονται με καθαρά χέρια. Η δε ιταλική - και στη συνέχεια ευρωπαϊκή - άρνηση χορήγησης πολιτικού ασύλου σε έναν διωκόμενο αποτελεί ηχηρό ράπισμα στο "δημοκρατικό" πρόσωπο που επιθυμεί να διατηρεί.

Οι Αμερικανοί, πάντως, μπορούν να είναι ικανοποιημένοι. Η Μαντλίν Ολμπράιτ, που εκνευρισμένη πριν λίγες μέρες εγκαλούσε "τη Γερμανία, την Ιταλία και την Τουρκία", την πρώτη επειδή "δεν κατάφερε να επωφεληθεί της πρόσφατης ευκαιρίας να φέρει τον Οτσαλάν ενώπιον της Δικαιοσύνης", τις άλλες δύο επειδή "στάθηκαν ανίκανες να βρουν ένα άλλο μέσο για να τον δικάσουν", μιλώντας για "δισταγμό", και "αναβολές" (VII) μπορεί να ηρεμήσει. Ο "τρομοκράτης" θα παραπεμφθεί, όπως καλούσε από το Νοέμβρη, σε δίκη. Οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή δε διαταράσσονται. Οσο για τους Κούρδους του Ιράκ, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως "χαρτί" για την ανατροπή του Σαντάμ, δε μοιάζουν να αποτελούν πηγή γεωπολιτικής ανησυχίας, πολλώ μάλλον αφού "προστατεύονται" στο πλαίσιο της επιχείρησης Northern Watch. Πώς το έλεγαν οι Ρωμαίοι; Divide et impere.

Μπ. Γ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Ι). Βλ. Kurdish Studies, An International Journal, The Kurdish Library, Vol. 5, Numbers 1 & 2, Spring - Fall 1992, επίσης Exploring Kurdish Origins, του (λέκτορα του πανεπιστημίου του Χάργιαρντ) Mehrdad R. Izady, Kurdish Life, Number 7, Summer 1993, και ακόμη το Bullock, J., and Morris, H., No Friends but the Mountains, The Tragic History of the Kurds, Λονδίνο, Penguin Books, 1992.

ΙΙ). Βλ. Karl Marx, The Eastern Question, Λονδίνο, 1853.

ΙΙΙ). Βλ. David Adamson, The Kurdish War, Λονδίνο 1964, Robert Olson, The Emergence of Kurdish Nationalism and the Sheikh Said Rebellion, 1880 - 1925, University of Texas Press, Ωστιν, επίσης το Ahmad, Kamal Madhar, Kurdistan During the First World War, Saqi Books, Λονδίνο 1994, και Τζέιμς Πέτιφερ, Ο τουρκικός λαβύρινθος, Καστανιώτης, Αθήνα 1998.

IV). BBC News, A people divided by borders, 1/2/1999 και Reuters News, 16/2/1999.

V). Ενδιαφέρον - για τις συνέπειες από τον κουρδικό πόλεμο - οδοιπορικό είναι το βιβλίο του Τιμ Κέλσι "Δερβίσηδες", ΘΕΤΙΛΗ, Αθήνα 1998.

VI). Βλ. την ανταπόκριση του Ρόμπερτ Φισκ, υπό τον (μάλλον παραπλανητικό) τίτλο "Psychopathic killer who is great hope of a nation", στη βρετανική Independent της 17/2/1999.

VII). Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, τηλεγράφημα 132 της 4/2/1998.

Για σχεδόν πενήντα χρόνια, το Κουρδικό πρόβλημα "ξεχάστηκε" από τον κόσμο, καθώς ο κρατικός μηχανισμός που ο Ατατούρκ αποδείχτηκε ιδιαίτερα αποτελεσματικός στο να εντάξει τους Κούρδους, βίαια ή όχι, με την κατάλληλη προπαγάνδα και σκληρά διοικητικά μέτρα, στο επιθυμητό status. Οι ισορροπίες που άρχισαν να διαμορφώνονται μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (στον οποίο η Τουρκία δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο) βοήθησαν. Το Κουρδικό στοιχείο των 25 - 30 εκατομμυρίων ψυχών, διεσπαρμένο σε πολλές χώρες (Σοβιετική Ενωση - Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν σήμερα - Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Λίβανος) υπέστη τις συνέπειες της ανάγκης σύστασης "συνεκτικών κρατών", καθώς ο ψυχρός πόλεμος άρχιζε. Στο Ιράν η υποστηριζόμενη από την ΕΣΣΔ Δημοκρατία του Μαχαμπάντ που ιδρύθηκε το 1946 διαλύθηκε από την ιρανική μοναρχία και ουδείς ασχολήθηκε, στο Ιράκ τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής είχαν ήδη γίνει υπερπολύτιμος πόρος και οι Κούρδοι περίσσευαν, η Τουρκία αναδεικνυόταν σταδιακά σε "εργαλείο" αντιμετώπισης της κομμουνιστικής "απειλής" για τη Δύση, οπότε οι άγριες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των μειονοτήτων πέρασαν "αναγκαστικά" σε δεύτερη μοίρα (IV).

Την περίοδο από το 1950 ως το 1980 ελάχιστα άλλαξαν για τον κουρδικό λαό. Η γεωγραφική, θρησκευτική, πολιτική πολυδιάσπασή του αφ' ενός, και τα διεθνή συμφέροντα στην περιοχή αφ' ετέρου, που προοδευτικά καθίσταντο όλο και ισχυρότερα, απέτρεπαν έστω και τη διατύπωση απόψεων που θα έθεταν εν αμφιβόλω το συσχετισμό ισχύος. Ενώ ταυτόχρονα η καλλιέργεια της προπαγάνδας όσον αφορά τους Κούρδους μετέτρεψε ολόκληρους λαούς σε συνενόχους. Η Τουρκία είναι ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα: ο Βρετανός συγγραφέας Τζέιμς Πέτιφερ διηγείται ένα περιστατικό σε μια αγορά της Κωνσταντινούπολης, όπου ένας Γερμανός τουρίστας συζητούσε, σε ανύποπτο χρόνο, με έναν εξυπηρετικό μικροπωλητή. "Θέλω να πάω στο Κουρδιστάν", είπε κάποια στιγμή ο νεαρός Γερμανός. Ο ευγενής, φιλόξενος, πολιτισμένος, ανεκτικός Τούρκος έγινε ακραίος εθνικιστής σε κλάσματα δευτερολέπτου. "Πού; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μη μου μιλάς, σε παρακαλώ, για Κουρδιστάν".

Η Δύση τα τελευταία εξήντα χρόνια αντιμετωπίζει την Τουρκία ως εθνικά και θρησκευτικά ομογενοποιημένο κράτος. Κάτι τέτοιο βέβαια απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα, αλλά ισχύουν απόλυτα τα στερεότυπα της δυτικής διπλωματίας, που εξακολουθούν να επικαλούνται οι αναλυτές έως και σήμερα, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Κατά τη δυτική λογική, η χώρα των 62,5 εκατομμυρίων είναι "υπερπολύτιμη σύμμαχος", παράγων σταθερότητας στη νευραλγική περιοχή της Μέσης Ανατολής, με βασικό ρόλο στον πόλεμο του Κόλπου που σημάδεψε τη "Νέα Τάξη" το 1991, όπως και στον σημερινό "ακήρυχτο πόλεμο" κατά του Σαντάμ, πιθανή οδός διαμετακομιδής των εξόχως πολύτιμων Κεντρασιατικών υδρογονανθράκων, έχουσα επιρροή σε πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, διαθέτουσα το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, σαφέστατα φιλοϊσραηλινή στάση και βεβαία "ευρωπαϊκή προοπτική". Το να μιλά κανείς για "λύση" στο Κουρδικό σημαίνει ότι παραγνωρίζει τη σημαντικότητα του γεωπολιτικού εργαλείου που αποτελεί η Τουρκία: ακόμη και η διαδικασία θα "αποσταθεροποιούσε", ίσως σε καθοριστικό βαθμό, την πολιτική ισορροπία της χώρας. Το στρατιωτικό κατεστημένο, που από τον καιρό του Ατατούρκ έχει καταστεί ο "τοποτηρητής" του κοσμικού κράτους, αντιτίθεται σ' αυτήν και διαθέτει τη βούληση να την εμποδίσει διά της βίας, Τα τρία πραξικοπήματα στα οποία έχει προβεί τα τελευταία πενήντα χρόνια, με την ανοχή της Δύσης (για τα οποία, σημειωτέον, ουδείς τιμωρήθηκε!) αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της ισχύος του.

Για τους Κούρδους δεν υπάρχει ιστορική "αρχή": Ζούσαν στα βουνά του κεντρικού και βόρειου Ζάγκρος από σχεδόν την εφεύρεση των συστημάτων μέτρησης του χρόνου - μια από τις παλιότερες αναφορές περί συνεκτικής εθνικής ομάδας, με κοινή κουλτούρα, οδηγεί σχεδόν 8.000 χρόνια στο παρελθόν, στους Χαλάφ. Μερικοί ιστορικοί σημειώνουν πως η ανακάλυψη της μεταλλουργίας έλαβε χώρα εκεί 12.000 χρόνια πριν. Η περιοχή, όπου οι φυλές των Κούρδων ζούσαν, καλύπτει μια περιοχή 230.000 τετραγωνικών μιλίων, περίπου δηλαδή την έκταση της Βρετανίας και της Γερμανίας - ή του Τέξας. Ηταν συνηθισμένοι να ζουν στα βουνά τόσο, που η φυλή τους έγινε συνώνυμη με τα όρη: "Το σπίτι ενός Κούρδου τελειώνει εκεί που τελειώνει το βουνό", λέει ένα παλιό ρητό. Ζούσαν στο Αλβαντ του σημερινού Ιράν (11.745 πόδια υψόμετρο), στο Χαλγκούρ του Ιράκ (12.600 πόδια), ακόμη και στο Αραράτ (16.946 πόδια). Από φυλετικής άποψης, αποτελούν προσμείξεις απροσμέτρητων ειδών. Σχεδόν κάθε φυλή που πέρασε από τα μέρη αναμείχθηκε μαζί τους. Η σημερινή φυσιολογία τους είναι Ινδοευρωπαϊκή, με Λεβαντίνικους απόηχους. Χωρίζονται σε δύο βασικά υποφυλετικά στοιχεία: Το Παλαιο-Καυκασιανό και το "λευκότερο". Η φυλή έγινε κάπως πιο "Αρια", σύμφωνα με ειδικούς, από τον 2ο αιώνα π. Χ., προσαρμοζόμενη στις απανωτές μεταναστεύσεις Ινδο-ευρωπαϊκών ομάδων: Χιτίτες, Μιτάνοι, Μήδοι, Πέρσες, Σκύθοι και άλλοι μετακινήθηκαν κι εγκαταστάθηκαν σταδιακά εκεί. Θυμίζουν, στη σημερινή τους κατάληξη, αρκετά τους Ιρανούς.

"Αρχή" δεν υπήρξε ποτέ για τους Κούρδους, ούτε με την έννοια της συγκεντρωτικής, ενιαίας εξουσίας. Οι εισβολές, οι θρησκευτικές διαφορές και η τοπολογία της τεράστιας έκτασης, στην οποία οι Κούρδοι είναι διεσπαρμένοι, συνέτειναν στο να χωριστούν σε αυτόνομα κρατίδια, νομαδικές παρατάξεις και τοπικές φυλές, με ισχυρότατη πατριαρχική ιεραρχική οργάνωση. Το αίσθημα πειθαρχίας, που τους κληροδότησε αυτή η οργάνωση, η εκπληκτική ανάπτυξη αγροτικής και κτηνοτροφικής οικονομίας, καθώς επίσης και η μάλλον ιστορικά προοδευτική αντίληψη περί παν-Κουρδισμού, τους έκανε κατάλληλους για να στελεχώσουν κρατικές δομές, κάτι που έκαναν σε πολλές περιπτώσεις (στην περίπτωση της αυτοκρατορίας των Μήδων κ.ά.), ενώ παράλληλα ίδρυαν διάφορα κρατιδιακά υβρίδια και βασίλεια (οι Ζελανίντ της Καππαδοκίας είναι ένα παράδειγμα), χωρίς, όμως, να σχηματίσουν ποτέ ενιαίο "έθνος - κράτος" με τη σύγχρονη έννοιά του. Στην κλασική εποχή, λίγο πριν την οποία τους μνημονεύει ο Ξενοφώντας για πρώτη φορά (400 π. Χ.), τα βασίλειά τους άρχισαν να αποσυντίθενται: Οι εισβολείς, μεταξύ των οποίων κι ο Μέγας Αλέξανδρος, ήταν πια ξεκάθαρα ισχυρότεροι, τους είχαν ξεπεράσει μοιραία σε στρατιωτική τεχνολογία. Περνώντας από διάφορους κυκεώνες, ρωμαϊκές και βυζαντινές επιθέσεις, τελικά υπέκυψαν στους Οθωμανούς και την άγνωστή τους ως τότε φυλή των Τούρκων, που όντας λιγότερο αναπτυγμένοι δανείστηκαν πολλά στοιχεία της κουρδικής κουλτούρας. Ωστόσο, οι Κούρδοι έτρεφαν (όπως και τρέφουν) άσβεστο πάθος για μια δική τους πολιτειακή οντότητα: Ηταν 1597, όταν ο Σαράφ αλ - Μπιν Μπίτλισι έγραψε την πρώτη "κουρδική ιστορία". Ηταν 1695, όταν γράφτηκε το έπος Μεμ - ο - Ζιν, που καλούσε για ένα ενιαίο κράτος που θα λύτρωνε και θα φρόντιζε τους Κούρδους. Η τελευταία τους απόπειρα για τη δημιουργία μιας "αυτοκρατορίας" σημειώνεται το 1750, με το Ζαντ. Ωστόσο, η αδυναμία ενοποίησης των κουρδικών εδαφών και του πληθυσμού οδήγησε, μοιραία, στη διάλυσή του από Πέρσες και Οθωμανούς, που κατέλαβαν και τα τελευταία αυτόνομα κουρδικά κρατίδια το 1867 και εγκατέστησαν κυβερνήτες στις περιοχές τους (I).

Η σταδιακή αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του "μεγάλου ασθενούς", όπως αρέσκονταν να τη χαρακτηρίζουν οι μεγάλες δυνάμεις, έφερε στα τέλη της τον κουρδικό "εθνικισμό" ξανά στην επιφάνεια (σχεδόν ταυτόχρονα με τον αρμενικό): Ξέσπασε και καταπνίγηκε τη δεκαετία του 1890. Το θέμα απασχόλησε τον Καρλ Μαρξ ήδη δεκαετίες πριν (ΙΙ), ενώ η ρωσική εισβολή, το 1877, κλόνισε ανεπανόρθωτα το αίσθημα "ανίκητου" των Οθωμανών, τη στιγμή ακριβώς που οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες άρχιζαν να εποφθαλμιούν τα "αμύθητα πλούτη", που η Εγγύς Ανατολή είχε να προσφέρει. Ο τεμαχισμός της αυτοκρατορίας ήρθε, πάντως, με τους Βαλκανικούς Πολέμους (όταν η φοβερή αρμενική γενοκτονία, στην οποία πήραν μέρος και κάποιοι Κούρδοι ενταγμένοι ή όχι στο αυτοκρατορικό στράτευμα, συνέβη). Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο, στην αποκορύφωση της προέλασης της Αντάντ, οι δυνάμεις της κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1920, ενώ ο σουλτάνος καταδίκαζε τον αποστάτη πασά Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ σε θάνατο (Μάιος). Τον Αύγουστο, η Αντάντ και η αντιπροσωπεία του σουλτάνου συνήψαν τη Συνθήκη των Σεβρών.

Η επαχθής και υπό καθεστώς στρατιωτικά ηττημένου για την Αυτοκρατορία Συνθήκη προέβλεπε την παροχή κράτους στους Κούρδους. Το άρθρο 62 μιλούσε για "ένα σχήμα του Ευφράτη, νοτίως του νοτίου συνόρου της Αρμενίας, όπως μπορεί αργότερα να διευκρινιστεί, και βορείως του συνόρου της Τουρκίας με τη Συρία και τη Μεσοποταμία", εντός τριών μηνών. Το άρθρο 64 προσέθετε ότι "εάν εντός ενός έτους ο κουρδικός λαός στις περιοχές όπως περιγράφηκαν στο άρθρο 62 θελήσει (...) ανεξαρτησία από την Τουρκία κατά πλειοψηφία του πληθυσμού που ζει σε αυτές, και εάν το Συμβούλιο (της Αντάντ) θεωρήσει ότι αυτοί είναι ικανοί για τέτοια ανεξαρτησία και προτείνει να τους παρασχεθεί, η Τουρκία συμφωνεί εδώ να εκτελέσει την οδηγία και να αποκηρύξει κάθε δικαίωμα και τίτλο σε αυτές τις περιοχές". Η Συνθήκη δεν επρόκειτο να εφαρμοστεί ποτέ. Τη διέγραψε η επική, θρυλική, όσο και αιματηρή αντεπίθεση του Ατατούρκ, που ξεκίνησε από την Ανατολία, έκανε αρχηγείο του την επαρχιακή Αγκυρα, συγκέντρωσε ένα θανάσιμα αποτελεσματικό, δυτικής νοοτροπίας, στράτευμα και σάρωσε μανιασμένα ό,τι βρήκε μπροστά του, φθάνοντας μέχρι τη Σμύρνη με τη γνωστή κατάληξη...

Ως την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, το 1923, με την οποία ιδρύθηκε το μοντέρνο τουρκικό κράτος, είχε ήδη γίνει σαφές ότι ο Μουσταφά Κεμάλ δε θα ανεχόταν αρμενικό ή κουρδικό κράτος. Ηταν στρατιωτικά και πολιτικά καταξιωμένος, είχε περισώσει ό,τι μπορούσε να περισωθεί από την Αυτοκρατορία και είχε πείσει την Ευρώπη ότι ήταν αρκετά δυνατός για να μην απειλείται, αλλά και αρκετά αδύναμος, ώστε να μην απειλεί. Ωστόσο, ο κουρδικός εθνικισμός επανήλθε το 1925, με την εξέγερση του σεϊχη Σαϊντ, που πνίγηκε στο αίμα, και τη δεκαετία του 1930, όταν και πάλι ο τουρκικός στρατιωτικός μηχανισμός αναδείχτηκε, κάτι αναμενόμενο, στον απόλυτο νικητή της σύγκρουσης, ενώ ανάλογη εξέγερση στο ελεγχόμενο από τους Βρετανούς Ιράκ αντιμετωπίστηκε με μαζικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, κάτι που αποτέλεσε "στρατιωτικά παραδειγματική επιτυχία", κατά τον αναλυτή Ρόμπερτ Ολσον, για την RAF (ΙΙΙ).

Ο ιδρυτής του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, στα χέρια των Τούρκων πρακτόρων. Οι αμερικανικές πιέσεις για σύλληψη του "τρομοκράτη" έφεραν καρπούς χάρη στην ευρωπαϊκή άρνηση να του παρασχεθεί άσυλο

Επιχείρηση του τουρκικού στρατού στο βόρειο Ιράκ. Οι δυνάμεις της Αγκυρας διασχίζουν τα σύνορα και καταδιώκουν αντάρτες κατά το δοκούν, πράγμα που κάνουν και αυτές τις μέρες

Χάρτης της περιοχής η οποία, κατά μελετητές, θεωρείται ως το "ιστορικό Κουρδιστάν", αν και τέτοιος όρος δε γίνεται παραδεκτός από τα κράτη της περιοχής. Περιλαμβάνει, όπως φαίνεται με το τονισμένο χρώμα στην εικόνα, εδάφη της Τουρκίας, του Ιράν, του Ιράκ, της Συρίας, της Αρμενίας, καθώς και του Αζερμπαϊτζάν (από το Kurdish Studies, An International Journal, The Kurdish Library, Spring - Fall 1992).

Η απίστευτη ιστορία της καταδίωξης, από τον Αύγουστο του 1998, και της σύλληψης τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Δευτέρας προς Τρίτη, του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί σημαντικές αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης και της χώρας μας. Τι θα προκύψει από τη "νίκη" που πανηγύρισαν οι Τούρκοι (ακόμη και εκείνοι που δεν είχαν κανένα λόγο να το κάνουν...), δεν είναι ακόμη προβλεπτό. Οι "αισιοδοξότεροι" Δυτικοί αναλυτές, όπως η "Monde Diplomatique" και το περιοδικό "Time", έκαναν λόγο για "καμπή" και ενδεχόμενη "πολιτικοποίηση" του Κουρδικού. Ωστόσο, η ιστορία διδάσκει ένα πικρό μάθημα: Οι συσχετισμοί ισχύος, οι ισορροπίες και τα πολιτικά παιγνίδια που παίχτηκαν και παίζονται στην πλάτη του κουρδικού λαού ποτέ ως τώρα δεν επέτρεψαν τη δικαίωσή του. Κι αν κρίνει κανείς από το ρόλο των ΗΠΑ στην πιο πρόσφατη φάση του ζητήματος - που είτε ενεπλάκησαν στην "επιχείρηση" σύλληψης του Οτσαλάν είτε όχι, λίγη σημασία έχει και υπήρξε, ούτως ή άλλως, καθοριστικός - δύσκολα κάτι τέτοιο θα συμβεί και τώρα.