"Στο μονόδρομο της ΟΝΕ τα εργασιακά δικαιώματα πάνε στη λαιμητόμο", τόνισε στην ημερίδα η γενική γραμματέας της ΟΓΕ, Ντέπυ Τσακίρογλου.

Στο κατώφλι του 21ου αιώνα, η Ευρώπη, που, μετά από επίμονους και επίπονους αγώνες, έδωσε πρώτη το κράτος πρόνοιας, ξεχνά το παρελθόν της. Τα δικαιώματα των εργαζομένων χάνονται, οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις, οι άδειες, τα επιδόματα, όλες οι κατακτήσεις βρίσκονται σε μόνιμη πολιορκία. Ο νόμος 2639/98 με τίτλο: "Ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων" διαπνέεται από τη λογική της "Λευκής Βίβλου", στα πλαίσια της "διά βίου εκπαίδευσης" και του "απασχολήσιμου", όρους που έβαλε ο πρωθυπουργός στο λεξιλόγιό μας και ήδη στους νόμους του κράτους.

Με το νέο νόμο:

• Αμφισβητείται η έννοια της εξαρτημένης εργασίας και ο εργαζόμενος θεωρείται ως αυτοαπασχολούμενος, δηλαδή επαγγελματίας, και αναγκάζεται να εκδίδει αποδείξεις παροχής υπηρεσιών... Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλη έκταση. Συναντάται ακόμη και στο δημόσιο και το ΤΕΒΕ. Με τον τρόπο αυτό, οι εργοδότες γλιτώνουν από ασφαλιστικές εισφορές, επιδόματα, άδειες, αποζημιώσεις κλπ.
• Με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες με σύμφωνη γνώμη του συμβουλίου εργαζομένων να επιβάλλουν 9ωρη ή 10ωρη απασχόληση στους εργαζόμενους για ορισμένους μήνες, υπολογίζοντας το χρόνο εργασίας σε ετήσια βάση. Ετσι, η υπερωριακή εργασία δε θα αμείβεται.
• Στις προθέσεις της κυβέρνησης, είναι η προώθηση Προεδρικού Διατάγματος που επικυρώνει την οδηγία 93/104 της ΕΕ, με την οποία προωθείται η εφαρμογή μέχρι και 12ωρης απασχόλησης, χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα του αντεργατικού νόμου 2699/98. Με τον τρόπο αυτό, οι εργοδότες απαλλάσσονται από το σκόπελο της σύμφωνης γνώμης του σωματείου και η μεγάλη κατάκτηση του αιώνα μας, το οχτάωρο, καταργείται, αφού δε θα υπάρχει σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας.
• Με τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οι εργασιακές σχέσεις συμφωνούνται μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου, χωρίς δέσμευση από συλλογικές συμβάσεις και δίνουν τη δυνατότητα στον εργοδότη να προσλαμβάνει τον εργαζόμενο όποτε τον χρειάζεται, να τον απολύει χωρίς αποζημίωση, αφού δε δεσμεύεται από συμβάσεις και νόμους. Στη χώρα μας, το 80% των ημιαπασχολούμενων είναι γυναίκες. Συνολικά, 32% των γυναικών έναντι 5% των ανδρών εργάζονται με ημιαπασχόληση. Σήμερα, με αυτό το νόμο, αυτές οι μορφές απασχόλησης θα επεκταθούν σε όλους τους εργαζόμενους.
• Ο νέος νόμος καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και μέσα από τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, όπου το προσωπικό προσλαμβάνεται με ατομικές συμβάσεις στα επίπεδα των κατωτέρων αμοιβών της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
• Καταργεί σταδιακά το επίδομα ανεργίας, γιατί θα το παίρνει ο εργοδότης για να προσλαμβάνει ανέργους.
• Σου αφαιρεί το δικαίωμα να προσφεύγεις στα δικαστήρια για βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας σου προς το χειρότερο. Εκμηδενίζει το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος και αποβλέπει στο χτύπημα της συλλογικής δράσης και τη μετατροπή του εργαζόμενου σε όμηρο διαρκείας. Κατακερματίζει το γραφείο ευρέσεως εργασίας (ΟΑΕΔ) και επιτρέπει τη λειτουργία ιδιωτικών, δηλαδή ενισχύει το σύγχρονο δουλεμπόριο.

"Οι δαπάνες για κοινωνική προστασία στη χώρα μας βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο απ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ", τόνισε η Κατίνα Καραμάνου, μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ, μιλώντας για την κοινωνική πολιτική και την κοινωνική ασφάλιση. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΥΡΩΣΤΑΤ, το 1994 η Ελλάδα διέθετε για το σκοπό αυτό το 16% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρώπη ήταν 28,1%.

Με αποφάσεις των οργάνων της ΕΕ, με οδηγίες, αλλά και παρεμβάσεις άλλων γνωστών οργανισμών, που υιοθετούνται απόλυτα από την ελληνική κυβέρνηση, αναπτύσσεται η θεωρία ότι το κράτος πρέπει να απαλλαγεί από τη συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωση προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων και να την αναλάβουν τα ίδια τα άτομα, τα οποία θα είναι υπεύθυνα για τις ανάγκες τους. Αναπτύσσεται και η σχετική αρθρογραφία, ενόψει της αναθεώρησης του Συντάγματος. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, άρχισαν οι περιορισμοί αυτών των παροχών και η κατάσταση θα επιδεινωθεί το 1999 και το 2000, που είναι τα κρίσιμα για την ένταξή μας έτη στην περιβόητη Οικονομική Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ).

Πιστή στις οδηγίες, η κυβέρνηση, με ειδική εντολή του πρωθυπουργού, ανέθεσε σε επιτροπή με τον τίτλο "Επιτροπή για την επανεξέταση των δαπανών Κοινωνικής Προστασίας" να μελετήσει το ύψος των δαπανών και να παραδώσει μέχρι το τέλος του 1998 ή αρχές του 1999 τη σχετική έκθεση. Ισως ήδη να είναι έτοιμη.

Στην πορεία της έρευνάς της, η Επιτροπή αποφάνθηκε ότι "πάνε χαμένα πάνω από 5 τρισ. το χρόνο".

Στους υπολογισμούς της περιλαμβάνονται, κατά πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, παροχές του Δημοσίου, όμως είναι το επίδομα ενοικίου, οι συντάξεις πολυτέκνων, η απαλλαγή από Εφορία των ασφαλίστρων ζωής και ιατρικής περίθαλψης, άδειες μητρότητας, παιδικές κατασκηνώσεις, στεγαστικά δάνεια, εκπτώσεις προϊόντων, προνόμια των ΔΕΚΟ κλπ.Ολες αυτές οι παροχές δε θα καταβάλλονται σε "εύπορους", αλλά μόνο σε "άπορους", που θα έχουν κάτω από ορισμένο ποσό εισοδήματος. Αν αναλογιστεί κανείς ότι τα περιβόητα ΕΚΑΣ παρέχονται από ασφαλιστικούς οργανισμούς σε όσους παίρνουν σύνταξη κάτω από 100.000 δρχ., δηλαδή σε "άπορους", κατανοεί την έννοια του "εύπορου", όπως την εννοεί η κυβέρνηση.

Στον ιδιωτικό τομέα, με την αύξηση της ανεργίας και τις νέες μορφές εργασίας, που νομιμοποιεί ο τελευταίος εργατικός νόμος, μια σειρά επιδομάτων και παροχών, που χαρακτηρίζονται "κοινωνική πολιτική", θα αφαιρεθούν έμμεσα, αφού προϋποθέτουν εργασία και πραγματοποίηση ορισμένου αριθμού ημερομισθίων όπως: Το επίδομα ανεργίας, το επίδομα ασθενείας, τα έξοδα κηδείας. Τα οικογενειακά επιδόματα, το επίδομα απολύτου αναπηρίας, το παραπληγικό επίδομα, το επίδομα αεροθεραπείας, θα έχουν την ίδια τύχη.

Το ίδιο θα συμβεί με την εργατική κατοικία, τα στεγαστικά δάνεια, τον κοινωνικό τουρισμό, αφού όλα απαιτούν ορισμένο χρόνο εργασίας με κοινωνική ασφάλιση.

Αλλά και η αποζημίωση για απόλυση, η άδεια καλοκαιριού, το επίδομα άδειας, θα είναι κατά πολύ μειωμένα για τις απασχολήσιμες. Στο πρόγραμμα άμεσης μείωσης βρίσκονται τα κέντρα οικογενειακού προγραμματισμού, προληπτικής ιατρικής, προληπτικής εξέτασης νεονύμφων κλπ.

Ηδη, ψηφίστηκε το λεγόμενο "μίνι ασφαλιστικό" και έχει σαν σκοπό να ετοιμάσει το έδαφος για το "μεγάλο πακέτο" της αναδιάρθρωσης της κοινωνικής ασφάλισης, που σύντομα θα ακολουθήσει. Με το νόμο αυτό: Δημιουργείται νέος οργανισμός "ασφάλισης ελευθέρων επαγγελματιών", συγχωνεύονται τα ταμεία αρωγής των δημοσίων υπαλλήλων σε έναν οργανισμό, δημιουργείται ελεγκτικός μηχανισμός υγειονομικής περίθαλψης και παροχών υγείας, με προφανή σκοπό τον περιορισμό των δαπανών για την ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη. Ακόμα περιορίζονται, κατά τρόπο αυθαίρετο και καταχρηστικό, τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των ασφαλισμένων στις αποταμιεύσεις τους και τους υποχρεώνει σε επενδύσεις "τζόγου", ελέγχοντας απόλυτα τα αποθεματικά των Ταμείων.

Ρυθμίζονται, για άλλη μια φορά, οφειλές εργοδοτών προς τα ασφαλιστικά ταμεία και τους χαρίζονται μεγάλα ποσά. Διαιωνίζει τα υπάρχοντα προβλήματα διοίκησης των Ταμείων με τον υποχρεωτικό διορισμό στα ΔΣ των "ημετέρων" για κομματικές παρεμβάσεις και ρουσφετολογία.

Τέλος, τροποποιεί τις ισχύουσες διατάξεις της νομοθεσίας του ΙΚΑ για τη σύνταξη λόγω θανάτου και την εργασία του συνταξιούχου. Αφορμή γι' αυτό έδωσαν αποφάσεις δικαστηρίων, που δέχτηκαν ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις περί ισότητας, τη σύνταξη αυτή έπρεπε να παίρνει με τις ίδιες προϋποθέσεις με τη χήρα και ο χήρος. Φοβούμενοι τη δημιουργία νομολογίας, έσπευσαν να τροποποιήσουν τη διάταξη για να ισοσκελίσουν με νέες περιοριστικές διατάξεις τη δαπάνη.

Εχει προαγγελθεί ότι το "μεγάλο πακέτο" περιλαμβάνει αύξηση των ορίων ηλικίας, αύξηση των χρονικών προϋποθέσεων (ημερομισθίων), μείωση των ποσών συντάξεων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, ανταποδοτικότητα, στη βάση των αρχών της ιδιωτικής ασφάλισης.

Θα ακολουθήσει σαρωτική έφοδος στο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα - τη μεγαλύτερη κατάκτηση του 20ού αιώνα, αφού η "ελεύθερη αγορά" άγγιξε ήδη τη ραχοκοκαλιά του. Το πλήγμα για τη γυναίκα θα είναι μεγάλο, γιατί μέσα στις δύσκολες συνθήκες της ανισοτιμίας, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, που της προσφέρει το όλο σύστημα, θα χάσει και αυτή τη στοιχειώδη κοινωνική προστασία, κατέληξε η Κ. Καραμάνου.

Οι παρεμβάσεις εκπροσώπων γυναικείων οργανώσεων και συνδικαλιστικών φορέων, που ακολούθησαν τις εισηγήσεις, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για το πόσο το κακό φτάνει στο κόκαλο. Πρώτος, μίλησε ο δήμαρχος Περάματος Γιάννης Πατσιλινάκος, καταθέτοντας την εμπειρία από την προσπάθεια να εφαρμοστούν στη Β Περιφέρεια Πειραιά τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης. "Μέχρι τώρα, είπε, αντισταθήκαμε στην εφαρμογή τους και κατορθώσαμε να μην περάσουν. Οι θέσεις που προσφέρονταν ήταν κατά 80% θέσεις μερικής απασχόλησης, με μειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και, βέβαια, θέσεις προσωρινές".

Τελειώνοντας, ο δήμαρχος τόνισε την ανάγκη ανάπτυξης της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης.

"Οι γονείς χρειάζεται, όχι να είναι απλοί παρατηρητές και χρηματοδότες, αλλά να κάνουν έμπρακτη παρέμβαση", τόνισε η Κούλα Κυριακοπούλου από την Ομοσπονδία Συλλόγων Γονέων Πειραιά, μιλώντας για τα προβλήματα της εκπαίδευσης και τον ξεσηκωμό των μαθητών.

Για την προστασία των γυναικών από τους επαγγελματικούς κινδύνους που αφορούν την υγεία τους, μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγείας και Ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στα εργατικά ατυχήματα, που έπληξαν τις εργαζόμενες στην κλωστοϋφαντουργία τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90. Είμαστε, είπε, η μοναδική χώρα, που δεν καταγράφονται οι επαγγελματικές ασθένειες και δεν αναγνωρίζονται εκτός ΙΚΑ. Η χώρα διαθέτει μόνο 35 γιατρούς Εργασίας, που απασχολούνται σε χώρους δουλιάς, ενώ υπάρχουν χιλιάδες επιχειρήσεις. Σύμφωνα με το νόμο, η εργαζόμενη που είναι έγκυος μετακινείται σε άλλο χώρο δουλιάς, όταν αυτός που εργάζεται δεν είναι κατάλληλος ή, διαφορετικά, παίρνει άδεια. Ομως, ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Οι νοσηλεύτριες έχουν να αντιμετωπίσουν τις ιονίζουσες ακτινοβολίες, τις νυχτερινές βάρδιες, το επαγγελματικό στρες. Οι νέες εργασιακές σχέσεις και το άγχος που δημιουργούν στον -στην εργαζόμενη βλάπτουν σοβαρά την υγεία, επισήμανε. Εξάλλου στους χώρους εργασίας, τα όρια θορύβου έχουν υπολογιστεί με βάση την οχτάωρη παραμονή των εργαζομένων, όχι τη 12ωρη, ενώ υπάρχουν ρυπογόνοι κλάδοι με πολύ χαμηλό επίπεδο αυτοματοποίησης...

Η Μαρία Παπαδοπούλου, συνδικαλίστρια από το χώρο των ατόμων με ειδικές ανάγκες, διεκτραγώδησε τα αδιέξοδα που δημιουργούνται στους αναπήρους και ιδιαίτερα στις ανάπηρες γυναίκες από την αναλγησία και την αδιαφορία του κράτους.

"Δεν υπάρχει υποχρεωτική εκπαίδευση για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και όσοι -ες προέρχονται από λαϊκά στρώματα ξεπουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν για να πάρουν μια στοιχειώδη μόρφωση. Από τις διακόσιες χιλιάδες παιδιά με ειδικές ανάγκες μόνο τα 15.000 πηγαίνουν σε ειδικά σχολεία. Δεν υπάρχει Πανεπιστήμιο για καθηγητές Ειδικής Αγωγής ούτε υλικοτεχνική υποδομή. Το ΙΚΑ σταματά τις φυσιοθεραπείες και περικόπτει τα επιδόματα. Η ανάπηρη γυναίκα που θα θελήσει να αποκτήσει παιδί δεν έχει κάποιον άνθρωπο που θα τη συνοδεύσει σε ειδικά κέντρα για ιατρική παρακολούθηση, αλλά και όταν αποκτήσει παιδί ποιος θα τη βοηθήσει να το μεγαλώσει; Είναι μεγάλη η ανάγκη που υπάρχει για κοινωνικές υπηρεσίες", υπογράμμισε.

Στο άθλιο σύστημα υγείας που επιβάλλει ο νόμος της αγοράς αναφέρθηκε η Μαριάνθη Αλειφεροπούλου - Χαλβατζή, μέλος του ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας. Η υγεία αντιμετωπίζεται, όχι σαν δικαίωμα, αλλά σαν εμπόρευμα που μπορούν να αγοράσουν όσοι έχουν χρήματα. Το σύστημα υγείας αναπτύσσεται άναρχα, υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις στην επαρχία, ενώ κλάδοι που δεν είναι κερδοφόροι δεν αναπτύσσονται. Η Υγεία έχει γίνει λαμπρό πεδίο ανταγωνισμού, ενώ συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται ο δημόσιος τομέας. Η ομιλήτρια τόνισε ιδιαίτερα τους παράνομους χρηματισμούς - τα φακελάκια, τις μίζες, τις φοροδιαφυγές, τις εξαγορές συνειδήσεων με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και επισήμανε ότι υπάρχουν 25.000 κενές οργανικές θέσεις νοσηλευτριών στο δημόσιο τομέα. Ομως, παρατήρησε, και στα πολυτελή νοσοκομεία η κατάσταση είναι συχνά χειρότερη... Αγανακτισμένη μίλησε και η Μαρία Τσακατάκη από το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων για τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας στον κλάδο - ωρομίσθιο, μερική απασχόληση...

"Πόσο καιρό έχεις να δεις ένσημο;", "Λες αλήθεια για την ηλικία σου;", "Εβαλες μέσο για να βρεις δουλιά;", είναι οι συνήθεις διάλογοι μεταξύ εργαζομένων. Στον κλάδο μας, κατήγγειλε, υπάρχει σήμερα ένας ιδιότυπος κοινωνικός ρατσισμός. Η εργαζόμενη πρέπει να είναι μέχρι 20 χρονών, ψηλή, ξανθή...

"Αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε 15 ώρες και υπογράφουμε για πέντε ώρες. Είναι τέτοια η εντατικοποίηση, ώστε συναγωνιζόμαστε σε εργατικά ατυχήματα τους οικοδόμους και τους ναυτεργάτες... Το επικουρικό που είναι χρήματα δικά μας συνεχώς μειώνεται, ενώ στις κινητοποιήσεις "σεκιουριτάδες" ελέγχουν τα στοιχεία των συνδικαλιστριών και δεν είναι εύκολο να ξαναβρούμε δουλιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα κάποιοι απολύθηκαν, επειδή δε μας κατάλαβαν... Χρειάζεται, κατέληξε, να μετατρέψουμε την οργή μας σε μέτωπο και ρήξη...".

Είναι, άραγε, μια τυχαία γυναίκα η Ντιλάν, είναι, άραγε, τυχαίος ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από τα περισσότερα ΜΜΕ, από κυβερνητικούς και άλλους παράγοντες;

"Αυτή η κυρία", όπως την παρουσίασαν υποτιμητικά, είναι μια λαϊκή αγωνίστρια και στέλεχος του ΡΚΚ, που μάχεται εδώ και είκοσι χρόνια. Εύλογο, λοιπόν, το σχόλιο της προέδρου της ΟΓΕ, που παρατήρησε ότι την αντιμετώπισαν έτσι γιατί - εκτός των άλλων - όσα είπε τα είπε μια γυναίκα - μια λαϊκή αγωνίστρια που σίγουρα έχει κερδίσει την ισοτιμία της. (σ.σ. Οπως και οι νεαρές συντρόφισσές της, που παρουσιάστηκαν είτε σαν το "χαρέμι του Οτσαλάν" κατά την "Αυριανή" είτε - κομψότερα - σαν οι γυναίκες του Οτσαλάν...).

"Δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό, στο δοκιμαζόμενο ηγέτη του και ιδιαίτερα στις Κούρδισσες γυναίκες, τις αντάρτισσες του αγώνα για πατρίδα, για ελευθερία, για τη ζωή και το μέλλον τους", τόνισε η Καλλιόπη Μπουντούρογλου στο άνοιγμα της ημερίδας, που έγινε την ίδια μέρα και ώρα που άρχιζε η συναυλία στο Σύνταγμα. "Στο χέρι μας είναι, στο χέρι του προοδευτικού κινήματος, που κομμάτι του είμαστε και εμείς, να βοηθήσουμε να κατανοήσουν οι γυναίκες και να ξεσηκωθούν, διότι σήμερα οι Κούρδοι, αύριο εμείς - σήμερα το Κόσσοβο, αύριο η Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου".

• Ψήφισμα ενέκριναν οι συγκεντρωμένες στην ημερίδα, που ζητά να μη απελαθούν οι σαράντα φυλακισμένοι Κούρδοι πρόσφυγες - ανάμεσά τους είκοσι παιδιά και μια έγκυος γυναίκα - που κρατούνται στη Σάμο και η αίτησή τους για πολιτικό άσυλο πήγε πίσω για επανεξέταση. Οπως είπε σε παρέμβασή της η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Σάμου Αγγελική Βαλεοντή - Δεμερτζή, την απέλασή τους απέτρεψε ως τώρα η κινητοποίηση των κατοίκων και ιδιαίτερα των γυναικών Ικαρίας και Σάμου.
• Αύριο, 8 Μάρτη, Μέρα της Γυναίκας, η ΟΓΕ οργανώνει πανηγυρική συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος. Η εκδήλωση θα αρχίσει στις 4 μ.μ., θα ακολουθήσει καλλιτεχνική εκδήλωση και πορεία στη Βουλή.

Μια λιγοσέλιδη, αλλά αποκαλυπτική έκδοση ετοίμασε η ΟΓΕ με την ευκαιρία της καμπάνιας της για την κοινωνική πολιτική. Μια έκδοση, με περιεχόμενο εκλαϊκευμένο και περιεκτικό, όπου καταγράφει τι ίσχυε μέχρι σήμερα και τι μας καταληστεύουν με τη λογική των ευρωπερικοπών. Τα εργασιακά, ασφαλιστικά και προνοιακά δικαιώματα κάθε Ελληνίδας, που, αν δεν αγωνιστούμε, σύντομα θα κάνουν ...φτερά. Το βιβλιαράκι μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την ενημέρωση των γυναικών της χώρας μας - πριν να είναι πολύ αργά... Θα το βρούμε στη συγκέντρωση, αλλά και στα γραφεία της ΟΓΕ, Ιπποκράτους 120, καθημερινά 6 - 8 μ.μ.

Επιμέλεια: Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Ποιες είναι οι κατευθύνσεις για την αναδιάρθρωση της κοινωνικής πολιτικής; Απαντώντας σ' αυτό το ερώτημα, η Μαρία Λαμπρινού, μέλος της διοίκησης της ΟΓΕ, τόνισε ότι βασική κατεύθυνση είναι η συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα τής μέχρι σήμερα ισχύουσας κοινωνικής πολιτικής, μέσω της μείωσης των κρατικών δαπανών και της χορήγησης τμημάτων της είτε απ' ευθείας στον ιδιωτικό τομέα, είτε στις μη κερδοσκοπικές και εθελοντικές οργανώσεις, που κι εκεί θα δρουν πάλι ιδιώτες. Ετσι - παρατήρησε - ανοίγονται νέες αγορές για επενδύσεις των κεφαλαιούχων και διευκολύνονται στο ξεπέρασμα της υπάρχουσας οικονομικής κρίσης.

Για την υλοποίηση αυτής της βασικής κατεύθυνσης, λένε ότι πρέπει η κοινωνική πολιτική να μην περιορίζεται στη χορήγηση επιδομάτων και γενικά στις δημόσιες κοινωνικές "παροχές", γιατί αυτά κάνουν τα άτομα παθητικούς δέκτες και διατηρούν τις "αρνητικές καταστάσεις". Η "διά βίου κατάρτιση" απευθύνεται κύρια στους νέους, αλλά και στις γυναίκες, που έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας, αλλά και ελλιπή ειδίκευση.

Προωθούν την πολιτική της "ατομικής ευθύνης". Σ' αυτό περιλαμβάνεται και το ιδεολόγημα των "ίσων ευκαιριών", που κατά κόρον προπαγανδίζεται στις γυναίκες και τα μειονεκτούντα άτομα, ότι, δηλαδή, το κράτος δίνει τάχα "ευκαιρίες" και οι πολίτες είναι υπεύθυνοι να τις αξιοποιήσουν.

Προωθούν την "κοινωνική αλληλεγγύη, τη φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό". Ομως, η αλληλεγγύη έχει κοινωνικό περιεχόμενο διαφορετικό απ' αυτό που θέλουν σήμερα να της δώσουν. Είναι η συμπαράσταση, η συνεισφορά μεταξύ τμημάτων των εργαζομένων, παίρνει σάρκα και οστά μέσα από συλλόγους και σωματεία, απεργιακές επιτροπές και όργανα του λαϊκού κινήματος και όχι του θεσμοθετημένου επιδοτούμενου εθελοντισμού. Εχουμε την εμφάνιση του "επαγγελματικού εθελοντισμού". Δηλαδή οι άνεργοι (κυρίως απευθύνονται στη νεολαία και στις γυναίκες, που έχουν μεγάλα ποσοστά ανεργίας) θα εργάζονται σε τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών μέσα από συμμετοχή σε διάφορους φορείς φαινομενικά μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που θα αμείβονται ελάχιστα με ένα βοήθημα, γιατί υποτίθεται ότι προσφέρουν κοινωνικό έργο και θα έχουν ηθικές και όχι υλικές αμοιβές, χωρίς εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα (ημερήσιος χρόνος εργασίας, μισθός, επιδόματα, άδειες, δώρα κλπ.). Αντί για ελάχιστη αμοιβή, μπορεί να έχουν ασφαλιστική κάλυψη για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή και τα δύο ή ένα κοινωνικό βοήθημα, αντί για σύνταξη. Μέσω του εθελοντισμού επίσης, μπορεί να εξασφαλίζονται "μόρια", "βαθμοί" που θα χρησιμοποιούν ως απόδειξη επαγγελματικής εμπειρίας και ως πλεονέκτημα έναντι άλλων ανέργων για την αναζήτηση θέσεων εργασίας.

Ετσι, προβάλλουν δυνατότητες άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, απονομής "κοινωνικής δικαιοσύνης" (ουσιαστικά, μεγαλώνουν τις κοινωνικές ανισότητες), ενώ επιδιώκουν τη δημιουργία κινήματος εθελοντισμού, που αντικειμενικά θα λειτουργεί αντιπαραθετικά στο λαϊκό διεκδικητικό κίνημα, εμποδίζεται η ανάπτυξη της λαϊκής πάλης και αμβλύνεται η ταξική συνείδηση, αφού μια μερίδα εργαζομένων, οι εθελοντές, θα απέχουν ή θα αντιτάσσονται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Θα εμφανίζεται, επίσης, μειωμένη η ανεργία, αφού στους ανέργους δε θα υπολογίζονται είτε οι καταρτιζόμενοι είτε οι εθελοντές. Εμφανίζεται ακόμα ότι υπάρχει κρατική προστασία, μέσω της "σύγχρονης" κοινωνικής πολιτικής. Αυτό το στόχο εξυπηρετούν οι επιχορηγήσεις με μικροδάνεια ατόμων ή ομάδων, διατηρώντας μια υποτυπώδη απασχόληση, που ορισμένες φορές φθάνει να μην κερδίζει ο εργαζόμενος ούτε "τα προς το ζην".

Εμείς διεκδικούμε ένα δημόσιο σύστημα κοινωνικής πολιτικής με δωρεάν αναβαθμισμένες σύγχρονες υπηρεσίες για όλο το λαό και όχι μόνο για τους εξαθλιωμένους. Αυτή όμως η πολιτική δεν μπορεί αντικειμενικά να συμβαδίσει με τους όρους σύγκλισης, που θέτει η ΟΝΕ, διότι από τη φύση της απαιτεί μεγάλο οικονομικό κόστος...

Μέρα της Γυναίκας αύριο - η τελευταία επέτειος της 8ης του Μάρτη πριν από το 2000. Μια επέτειος, με αγωνιστικό χαρακτήρα, αλλά και με όξυνση παλιών και δημιουργία νέων προβλημάτων. Τώρα, στις παραμονές της νέας χιλιετίας, δικαιώματα καταργούνται, απαιτώντας νέους πιο αποφασιστικούς αγώνες ακόμη και για τα στοιχειώδη που είχαν κερδηθεί στη διάρκεια του αιώνα. Εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικά δικαιώματα βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, υγεία και πρόνοια τείνουν να ιδιωτικοποιηθούν, οι νέες γυναίκες "φτύνουν αίμα" για να βρουν δουλιά - σε αντίθεση με την προηγούμενη γενιά...

Η επίθεση του κεφαλαίου αφορά, βέβαια, όλους τους εργαζόμενους, ξέρουμε, όμως, ότι πλήττει πρώτα και κύρια τις γυναίκες, που είναι ακόμα κοινωνικά σε πιο αδύναμη θέση. Ξέρουμε ότι η οικονομική ανεξαρτησία, το δικαίωμα στη δουλιά είναι βασική προϋπόθεση για κάθε άλλη χειραφέτηση. Ξέρουμε ακόμα ότι κάθε περικοπή της κοινωνικής πολιτικής είναι σε βάρος των γυναικών, που καλούνται να αναπληρώσουν οι ίδιες ό,τι καταργείται σαν παροχή από το κράτος, ιδίως όταν γίνουν μητέρες...

Αυτό που αγνοούν οι περισσότερες γυναίκες είναι ότι σιγά - σιγά και αθόρυβα, "εξ απαλών ονύχων", μας αρπάζουν όλες τις κατακτήσεις μέχρι τη μέρα που θα αφήσουν κάποια ψίχουλα για τις εξαθλιωμένες που θα έχουν στριμωχτεί στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής - ή πίσω, στο καταφύγιο του σπιτιού, στο συντηρητισμό... Στόχος; Μια μερίδα εργαζομένων να δουλεύει χωρίς ανάσα δώδεκα ή και περισσότερες ώρες το 24ωρο και να "ξεζουμίζονται" σαν δούλοι από τους εργοδότες (αντίο προσωπική και οικογενειακή ζωή, αντίο συμμετοχή στα κοινά και στον πολιτισμό, αντίο στο μοίρασμα των καθηκόντων ανάμεσα στους συζύγους). Μια άλλη, ίσως μεγαλύτερη μερίδα, να φυτοζωούν, αν όχι άνεργοι, με μια υποτυπώδη απασχόληση ίσα που να μην πεινάνε! Να πληρώνουν τη συμμετοχή του εργοδότη στην ασφάλιση, να ψάχνουν "με το ντουφέκι" να βρουν "ευκαιρίες", να καλλιεργούν δημόσιες σχέσεις, να γυρεύουν κάποιο μέσο κι όσες δεν είναι καπάτσες να φτάνουν στο τέλος μιας πολύχρονης εργασιακής ζωής προσμένοντας μια σύνταξη - βοήθημα...

Να συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο, μας καλεί η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας με την καμπάνα που άρχισε εδώ και δύο μήνες. "Η φετινή 8 Μάρτη ξημερώνει για τις γυναίκες με μια απίστευτη αγριότητα", επισήμανε η πρόεδρος της ΟΓΕ Καλλιόπη Μπουντούρογλου στην πρόσφατη ημερίδα που οργάνωσε η Ομοσπονδία, για να τιμήσει τη Μέρα της Γυναίκας, με θέμα "Εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική πολιτική, πρόνοια δε χωράνε στην ΟΝΕ". Δεν είναι μονόδρομος αυτός που πάνε να μας επιβάλουν. Κι αν δεν υπήρχε γυναικείο κίνημα, θα δημιουργούσαμε σήμερα, κάτω από αυτήν την ανιστόρητη βαρβαρότητα.