Ο κινηματογράφος επιτίθεται στη μονοτονία των μαύρων και ροζ σκανδάλων. Εξι νέες ταινίες, ένα εξαιρετικό αφιέρωμα (Ταρκόφσκι) και ένα ιδιόμορφο φεστιβάλ (Psarokokalo)! Υπάρχει, λοιπόν, και η 7η Τέχνη, το θέατρο, η μουσική, το βιβλίο και, προπαντός, οι αγώνες. Απεξαρτηθείτε, λοιπόν, από την κακή τηλεόραση, από τους καυγάδες, τα καρφώματα, τον Θέμο, τον Μάκη, τον Λάκη και τον Καμπουράκη!

• «Παιχνίδια Μυαλού», του Κένεθ Μπράνα σε σενάριο του Χάρολντ Πίντερ! Ελεύθερη - και δημιουργική - διασκευή του πολύ γνωστού και καλού θεατρικού έργου του Αντονι Σάφερ, «Sleuth»!
• «La Antena», του Εστεμπάν Σαπίρ! «Πειραματική» ταινία από την Αργεντινή. Ενα μικρό κινηματογραφικό ποίημα! Επίκαιρο και πολιτικό.
• «Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ», του Τιμ Μπάρτον. Αν ήταν λιγότερο ...φονικός και λιγότερο «αναρχικός» θα ήταν ακόμα καλύτερος!
• «Χωρίς Ιχνη», του Μπεν Αφλεκ. Η περίπτωση του Αλεξ της Βέροιας ή της μικρής Αγγλιδούλας που εξαφανίστηκε στην Πορτογαλία. Πικρό και γεμάτο σκέψεις!
• «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες», των Φρεντερίκ Φορεστιέ και Τομάς Λανγκμάν. Ενα ακόμα ανθρώπινο καρτούν, χολιγουντιανών προδιαγραφών αυτή τη φορά!
• «Εύκολο Χρήμα», της Κάλι Κιούρι. Κωμωδία για αργόσχολες μεσοαστές κυρίες!

Τα «Παιχνίδια Μυαλού» είναι ελεύθερη μεταφορά στον κινηματογράφο του γνωστού και πολυπαιγμένου θεατρικού έργου του Αντονι Σάφερ «Σλουθ». Το έργο έχει ανέβει και στην Ελλάδα. Εμεινε στην ιστορία η παρουσίασή του από ένα θαυμάσιο ζευγάρι ηθοποιών, τον Δημήτρη Χορν και τον Αλέκο Αλεξανδράκη!

Για την ιστορία το «Sleuth» έχει ξαναγυριστεί και ταινία (1972). Σε εκείνη τη βερσιόν το κινηματογραφικό έργο ήταν εξαιρετικά κοντά στο θεατρικό, αφού το σενάριο είχε γράψει ο ίδιος ο θεατρικός συγγραφέας! Στη σημερινή βερσιόν έχει κρατηθεί ο κορμός, η πλοκή και τα ονόματα των ηρώων, αλλά έχουν αλλάξει οι διάλογοι, οι «καταστάσεις» και τα «απρόοπτα». Αυτές οι αλλαγές έχουν ιδιαίτερη αξία, γιατί έγιναν από ένα μεγάλο συγγραφέα, τον Χάρολντ Πίντερ! Πολλές φορές ο θεατής θα «ξεχνάει» τον Αντονι Σάφερ και το θεατρικό έργο του και θα πιστεύει πως βλέπει έναν «αυθεντικό» Χάρολντ Πίντερ.

Ομως, τι νέο μας φέρνει η ταινία; Οχι, μην περιμένετε να δείτε και να ακούσετε τον Χάρολντ Πίντερ στον «δημόσιο λόγο» του που διάβασε στην ανθρωπότητα με αφορμή τη βράβευσή του με το Βραβείο Νόμπελ. (Θυμάστε, πιστεύω). Αυτά μια φορά συμβαίνουν! Ο υπόλοιπος χρόνος είναι ο «καθημερινός». Ο γνωστός Χάρολντ Πίντερ. Ενα κοφτερό μυαλό, με άριστη τεχνική και σημαντικές γνώσεις ψυχολογίας! Ενας συγγραφέας που ασχολήθηκε με την εξερεύνηση της ανθρώπινης «ψυχής», μακριά όμως από τη διαλεκτική σκέψη και, πολύ περισσότερο, μακριά από τις κοινωνικές αναφορές, από την πηγή δηλαδή που διαμορφώνει την ανθρώπινη συνείδηση! Μιλάμε για ένα καλό μυαλό, για ένα καλό αστικό μυαλό! Ενα καλό αστικό μυαλό, που, κατά διαστήματα, δεν του έλειψαν και οι μεγαλύτερες αναλαμπές!

Τα «Παιχνίδια Μυαλού» ασχολούνται με δυο άντρες που μαλώνουν! Δυο εξαιρετικά ευφυείς άντρες, που επιδίδονται σε ένα λεκτικό και παγιδευτικό μποξ! Ενα μποξ μέχρις εξόντωσης! Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι τα δυο αυτά άτομα, ενώ αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να ρίξει το ένα το άλλο στο κανναβάτσο, ούτε μια στιγμή δεν παύουν να εκτιμάει το ένα το άλλο. Και ακριβώς αυτή η εκτίμηση είναι που κάνει τη μάχη ενδιαφέρουσα! Μιλάμε για μια εξαιρετική παρτίδα σκάκι! Μήλο της έριδος, η αφορμή του «καυγά», είναι μια γυναίκα. Μια γυναίκα που ποτέ δε θα δούμε!

Τους δυο μοναδικούς ήρωες της ταινίας ερμηνεύουν ο Μάικλ Κέιν και ο Τζουντ Λο, που είναι και συμπαραγωγός της ταινίας! Αξιοσημείωτο είναι πως ο Μάικλ Κέιν στην πρώτη μεταφορά (1972) έπαιζε το ρόλο που στη σημερινή εκδοχή του έργου παίζει ο Τζουντ Λο! Το δικό του σημερινό ρόλο είχε παίξει ο άριστος Λόρενς Ολιβιέ!

Είναι σίγουρο πως δε θα αναστατωθείτε βλέποντας την ταινία! Είναι, επίσης, σίγουρο πως δε θα σηκωθείτε από το κάθισμα έτοιμοι για δράση (καλό είναι να σε ξεσηκώνει η τέχνη). Ομως, σας βεβαιώνω, δε θα πλήξετε! Πρόκειται για ένα σοβαρό κινηματογραφικό έργο, με καλές ερμηνείες και έξυπνες σκηνοθετικές λύσεις. Σημαντικό ρόλο παίζει το πολύ λειτουργικό ντεκόρ.

Παίζουν: Μάικλ Κέιν, Τζουντ Λο!

Ο συνθέτης και στιχουργός Στίβεν Σόντχαϊμ έγραψε το ομότιτλο θεατρικό μιούζικαλ (θρίλερ). Ο καλός επαγγελματίας σκηνοθέτης του κινηματογράφου Τιμ Μπάρτον το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη. Τον κεντρικό ρόλο ερμηνεύει ένας εξαιρετικός ηθοποιός, ο Τζόνι Ντεπ!

Ο «Φονικός Κουρέας...» αδίκησε τον εαυτό του. Και τον αδίκησε συνειδητά! Μέσα στο έργο υπάρχουν αρκετές στιγμές που σου δημιουργείται η ελπίδα πως θα δεις, τελικά, μια κοινωνική καταγγελία. Μια καταγγελία, μάλιστα, «προχωρημένη». Αφού δικαιώνει, και καλά κάνει, το ταξικό μίσος. Ομως, δεν προλαβαίνεις να χαρείς και ο «Φονικός Κουρέας...» το γυρίζει στις σφαγές! Στις ωμές σφαγές. Οι οποίες, δυστυχώς, δε δικαιώνουν τίποτα. Αντίθετα, αποδυναμώνουν κάθε καλή πρόθεση και υποσκάπτουν (αν όχι συκοφαντούν) τη δικαιολογημένη ένοπλη λαϊκή οργή!

Βρισκόμαστε στο παλιό Λονδίνο. (Θα μπορούσαμε να είμαστε και στο σημερινό, οι ίδιες δομές, η ίδια αδικία υπάρχει. Οπως θα μπορούσαμε να είμαστε σε οποιαδήποτε άλλη καπιταλιστική πόλη). Η οικονομική, πολιτική, εκτελεστική, δικαστική εξουσία κάνει θραύση! Ενας δικαστής (πιο πέρα ένας άλλος, και ένας άλλος, και ένας άλλος, κλπ.), πέφτει πάνω στην ευτυχισμένη οικογένεια του Κουρέα και τη διαλύει! Στέλνει εκείνον ισόβια, τρελαίνει τη γυναίκα του και απάγει τη μικρή κόρη του (την οποία τη μεγαλώνει, για να τη ρίξει στο κρεβάτι του).

Ο Κουρέας καταφέρνει να βγει από τη φυλακή. Οπλισμένος με τα ξυράφια του, κάποτε ήταν ο πιο καλός, ο πιο γρήγορος και ο πιο «μαλακός» κουρέας, ορκίζεται εκδίκηση. Οχι μόνον εναντίον του δικαστή, αλλά ολόκληρης της ταξικής φάρας του. Με τη βοήθεια μιας άλλης αδικημένης, ξεμοναχιάζουν τα μέλη της άρχουσας τάξης - και τους λακέδες της - ένα ένα και τα κομματιάζουν! Τα κορμιά τους, για να μην πάνε χαμένα, τα κάνουν κιμά, τη μόνη αξία που τους αναγνωρίζουν, και στη συνέχεια λουκάνικα και πίτες και τα πουλάνε για κέρδος!

Ολο ετούτο θα μπορούσε να ήταν μια οργισμένη στιγμή! Εστω και ακραία. Η οποία όμως, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα ήταν δικαιολογημένη. Ο Κουρέας, κρατώντας στην άκρη του χεριού του το ξυράφι του, συμφωνεί με τον στίχο του Ρίτσου: Το όπλο (το ξυράφι του) είναι η προέκταση του χεριού του. «Τώρα, πια, είναι ολόκληρο το χέρι μου», λέει κοιτώντας το ξυράφι. Για να λειτουργήσει, όμως, αυτό, θα έπρεπε να είχαν άλλη «τελετουργία», άλλη «αντιμετώπιση», οι σφαγές! Και ο κεντρικός ήρωας δε θα κατέληγε στον εθισμό, όπως καταλήγει στην ταινία! Δε θα δίψαγε για αίμα, δε θα γινόταν ένας κοινός δράκουλας! Στο τέλος, δυστυχώς, ο θετικός ήρωας Κουρέας της ταινίας γίνεται αρνητικός. Ενας άρρωστος δολοφόνος!

Τελικά, η ταινία δεν ασχολείται με την τιμωρία που επιθυμεί - και πρέπει - να επιβάλει σε αυτούς που τον αδίκησαν ο Κουρέας, αλλά με την εκδίκηση του Κουρέα! Αλλο πράγμα, όμως, η τιμωρία και άλλο η εκδίκηση. Η επιλογή της ταινίας, να ασχοληθεί με την εκδίκηση, τελικά βοηθάει και αυτή στην οριστική (ηθική αυτή τη φορά) εξόντωση του Κουρέα. Πρόκειται για λάθος ή για επιπολαιότητα; (Οι αρχαίοι Ελληνες τραγικοί όταν ήθελαν να μιλήσουν για την αρρώστια της εκδίκησης χρησιμοποιούσαν ανθρώπους της εξουσίας και όχι απλά πλάσματα).

Επειδή εμείς, παρ' όλα αυτά, πρέπει να είμαστε δίκαιοι, πέρα από τις όποιες αντιρρήσεις μας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις αξίες της ταινίας! Και είναι πολλές! Πρώτα οι ερμηνείες! Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, και όχι μόνον αυτοί, δίνει ρεσιτάλ. Τα ντεκόρ και τα κοστούμια είναι εκπληκτικά. Η φωτογραφία, ψυχρά χρώματα, επίσης! Η ατμόσφαιρα μοναδική. Αλλά, αφού μιλάμε για μιούζικαλ, και η μουσική είναι έξοχη. Και το λιμπρέτο, επίσης! Με άλλα λόγια, αν υπήρχε λιγότερο αίμα, πιο «διακριτικές» σφαγές και, κυρίως, πιο δικαιολογημένες, θα μιλούσαμε για μια πολύ μεγάλη ταινία. Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά, το θρίλερ νίκησε την καλή τέχνη. Το αίμα νίκησε την κοινωνική κριτική!

Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, Αλαν Ρίκμαν.

Ο,τι και αν πούμε, η ταινία είναι πιο τολμηρή από τη δική μας κοινωνία, από τα δικά μας ΜΜΕ και πιο αποκαλυπτική! Αναφέρεται στην εξαφάνιση - απαγωγή μιας μικρούλας σε κάποια φτωχογειτονιά της Βοστόνης. Δεν «πνίγει» το θέμα, όπως κάναμε εδώ στην περίπτωση του Αλεξ ή (λιγότερο) στην Πορτογαλία με την εξαφάνιση της μικρής Αγγλίδας. Ο Μπεν Αφλεκ τα λέει όλα!

Πρώτα το κοινωνικό περιβάλλον. Η εξαθλίωση! Διαλυμένες οικογένειες, πόρνες, ναρκομανείς, κλέφτες, παιδεραστές, άνεργοι, εγκληματίες. Αλλά και η αστυνομία, η οποία εργάζεται προς «ίδιον όφελος»! Και το κράτος που κλείνει τα μάτια. Ενα μεγάλο κομμάτι της Βοστόνης, το λούμπεν στοιχείο της, πηγή μικροβίων. Εστία μόλυνσης. Το λούμπεν στοιχείο, που είναι δημιούργημα του «καλού» κομματιού της πόλης! Του ανήθικου και άδικου κράτους!

Οι συνθήκες της ζωής, λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας, δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για το έγκλημα. Η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι κάτω από το μηδέν. Η απαγωγή είναι ένα καθημερινό μέρος αυτής της πραγματικότητας. Αλλωστε και στο σπίτι της να έμενε η μικρή, πάλι αιχμάλωτη θα ήταν!

Σκληρή ταινία, που παρακολουθείται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Και ειλικρινής! Φέρνει το θεατή στο υπαρκτό (με τις υπάρχουσες συνθήκες) αδιέξοδο. Μπροστά γκρεμός και πίσω ρέμα. Τα παιδιά (οι άνθρωποι) είναι παγιδευμένοι! Το μέλλον τους (αν δεν αντιδράσουν) προδιαγεγραμμένο!

Παίζουν: Κέισι Αφλεκ, Μισέλ Μόναγκαν, Μόργκαν Φρίμαν, Εντ Χάρις, Εϊμι Ράιαν.

Πλούσια βδομάδα! Αφιέρωμα στον Ταρκόφσκι δεν είναι λίγο πράγμα! Οσες αντιρρήσεις και αν έχεις για το έργο του (σε πολλά σημεία του μεταφυσικό) μιλάμε για έναν μεγάλο δημιουργό. Για έναν μάγο της εικόνας! Και δεν έχουμε πολλούς τέτοιους! Κινηματογράφος «Τριανόν» (31/1 έως 6-2-08).

Ανάμεσα στις ταινίες του, που θα παιχτούν στο αφιέρωμα, είναι και η τρομερή (κλασική) δημιουργία του, «Τα Παιδικά Χρόνια του Ιβάν». Θα παιχτούν ακόμα δυο ντοκιμαντέρ, που γύρισαν δυο, επίσης, μεγάλοι σκηνοθέτες, ο Αλεξάντερ Σοκούροφ και ο Κρις Μαρκέρ και αναφέρονται στον μεγάλο Ρώσο δημιουργό!

Αφιέρωμα καλλιτεχνικής ανάσας, λοιπόν! Καλλιτεχνικής ανάσας, που την έχουμε ανάγκη, ειδικά ετούτες τις στέρφες μέρες των σκανδάλων. Τις στέρφες μέρες, που η φθήνια κοντεύει να γίνει ιδεολογία. Tις στέρφες μέρες που προσπαθούν να πνίξουν κάθε χαρά στη μπανιέρα των εκβιασμών και των χυδαιοτήτων. Εσείς μακριά από αυτά. Καταφύγιο οι αγώνες και η τέχνη. Η μαγεία της τέχνης! (Τη μεταφυσική, που θα συναντήσετε στον Ταρκόφσκι, αφήστε τη για άλλους. Γι' αυτούς που την έχουν ανάγκη. Εσείς κρατήστε την ομορφιά! Τη μοναδική ομορφιά της τέχνης του)!

• Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει και το «Festival Psarokokalo», που θα διεξαχθεί στον πολυχώρο NIXON (Αγησιλάου 61, Κεραμικός - 1/2 έως 10/2/08). Ενα αξιόλογο φεστιβάλ με ταινίες μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, κινούμενο σχέδιο από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ θα παιχτούν 65 ταινίες μικρού μήκους από 29 διαφορετικές χώρες! Θα υπάρξει ειδικό αφιέρωμα για τον ρουμανικό κινηματογράφο και τον κινηματογράφο των Βάσκων.

Θα παιχτούν ταινίες και διαφημιστικά των Ρόι Αντερτσον και ταινίες που επιλέχτηκαν από τους διευθυντές των Salfornt Film Festival και Hollyshorts Festival και παίχτηκαν στα «δικά» τους φεστιβάλ.

Στο NIXON μπορείτε να παρακολουθείτε τις ταινίες πίνοντας το ποτό σας!