ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 8 Απρίλη 2008
Σελ. /32
Μη χάσει ευκαιρία για αντικομμουνισμό

Σε αντικομμουνισμό - και μάλιστα «παλαιάς κοπής» - επιδόθηκε η χτεσινή «Ελευθεροτυπία» με αφορμή την τροπολογία σε νόμο του υπουργείου Πολιτισμού, που θέτει ως όργανα διοίκησης των δύο κρατικών μουσείων σύγχρονης τέχνης της χώρας τα ΔΣ και όχι τους διευθυντές τους. Η εφημερίδα «διαπίστωσε» ότι «ΝΔ και ΚΚΕ (που μαζί με το ΛΑΟΣ είναι τα μοναδικά κόμματα της αντιπολίτευσης που ψήφισαν υπέρ της τροπολογίας) επιθυμούν τον έλεγχο της τέχνης, σαν άλλοι "πατερούληδες"»!

Σε ό,τι αφορά στο ΚΚΕ, η υπερψήφιση της τροπολογίας εκ μέρους του «πατά» σε εντελώς διαφορετική βάση και από την κυβέρνηση και από το ΛΑ.Ο.Σ. και από τα «αγαπημένα» πολιτικά «παιδιά» της «Ε». Βασίζεται στη λογική ότι οι διευθυντές των μουσείων πρέπει να συλλειτουργούν με τα ΔΣ και να μην είναι απόλυτοι «μονάρχες» (σ.σ. άποψη που είναι φανερό ότι για την «Ε» αγγίζει τα όρια του ...«ολοκληρωτισμού»!).

Ωστόσο, είναι ανεπαρκής (και αποτελεί ζητούμενο για το κίνημα των καλλιτεχνών) διότι, σύμφωνα με το ΚΚΕ, τα ΔΣ πρέπει να αποτελούνται από εκπροσώπους φορέων, να ορίζονται από τους φορείς τους και όχι από τον εκάστοτε υπουργό, ενώ ο διευθυντής θα πρέπει να διορίζεται μετά από προκήρυξη της θέσης και όχι «ντε φάκτο» από τον εκάστοτε υπουργό.

Απέναντι, λοιπόν, στους φαντασιακούς «πατερούληδες» - «μονάρχες», το ΚΚΕ αντιπαραθέτει τον πλήρη κοινωνικό έλεγχο όλων των πολιτιστικών φορέων, πρόταση που σαφώς ξεπερνά και αυτή τη δειλή τροπολογία και κοιτά πολύ μακριά. Εκεί που δεν μπορούν να κοιτάξουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ. Εκεί που ούτε θέλει ούτε μπορεί να κοιτάξει η «Ε»...

Δεν τους έλεγχαν;

Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία βρήκε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος για να εκφράσει τον αντικομμουνισμό του. Ετσι, με αφορμή την υπόθεση ντόπινγκ στην Αρση Βαρών, δήλωσε χτες ότι έχει «αποδεχτεί το πρότυπο πρωταθλητισμού της Ανατολικής Γερμανίας, που προκειμένου να μαζευτούν κάποια χρυσά μετάλλια και να ανέβει η εθνική υπερηφάνεια να γίνονται θύματα νέοι αθλητές και παιδιά». Μάλιστα. Ο Αλαβάνος έχει αποδεχτεί αυτό και βέβαια έχει δικαίωμα να αποδεχτεί οτιδήποτε, αν αυτό τον βολεύει για να στάζει αντικομμουνιστική χολή.

Ωστόσο, καλό θα ήταν να μας πει, γιατί επί δεκαετίες ολόκληρες που ο συσχετισμός στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) βόλευε όποιον θα ήθελε να τσακώσει τους ντοπαρισμένους «Ανατολικούς» και να τους σβήσει από το χάρτη του παγκόσμιου αθλητισμού δεν έγινε κάτι τέτοιο; Για παράδειγμα, μπροστά στα πόδια τους είχαν όποτε ήθελαν την περίφημη Μαρίτα Κοχ. Προφανώς θα την έλεγξαν πολλές φορές και δε βρήκαν ποτέ τίποτα. Το παγκόσμιο ρεκόρ της στα 400 μέτρα από το 1985 ισχύει ακόμα. Επίσης, το ρεκόρ της ομάδας της Ανατολικής Γερμανίας στα 4 επί 100 την ίδια χρονιά ακόμα είναι απλησίαστο. Και άλλα πολλά είναι τα παραδείγματα που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς. Ομως, πέρα από τον αντικομμουνισμό, οι τέτοιες αναφορές είναι και στοιχείο ανανδρίας, αφού ουσιαστικά δεν περιμένουν απάντηση από πουθενά και νομίζουν ότι μπορούν να λένε ανεξέλεγκτα ό,τι θέλουν.

Η ιδεολογία του ντόπινγκ

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε: Τα χρυσά μετάλλια ή θέλουμε αυτό που γινόταν μια φορά και έναν καιρό που οι Ελληνες αθλητές ήταν τελευταίοι;». Οταν τα λόγια αυτά ακούγονται από το στόμα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας άρσης βαρών Αννας Στρούμπου (χτες στον «Αθήνα 9,84»), τότε δε χρειάζεται πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι η ιδεολογία του ντόπινγκ έχει διαποτίσει μέχρι το μεδούλι τους αθλητικούς χώρους περισσότερο και από την ίδια τη χρήση των διαφόρων ουσιών και αναβολικών. Και η ιδεολογία του ντόπινγκ δεν είναι άλλη από την ιδεολογία που πάνω απ' όλα βάζει τα κέρδη των χορηγών, τα μετάλλια της «εθνικής υπερηφάνειας» και τα προνόμια των πρωταθλητών. Στο πλαίσιο αυτής της ιδεολογίας δεν υπάρχουν περιθώρια για συμβιβασμούς και αποτυχίες, ενώ τα διλήμματα μπαίνουν με άγρια κυνικότητα: Μετάλλια ή τίποτα. Το εξαιρετικά επικίνδυνο είναι ότι τείνουν να ντοπαριστούν με αυτήν όλοι οι αθλητικοί χώροι, πράγμα που καθιστά τη λαϊκή αντίσταση πιο δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα τη μόνη σωτήρια διέξοδο από τη σημερινή σαπίλα.


«Σοκαρισμένοι» υποκριτές...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΚΟΜΑ ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΟΙ δηλώνουν διάφοροι για το θέμα των αντι-ντόπινγκ ελέγχων στην Εθνική ομάδα της άρσης βαρών. Εντάξει ...μπορούν τώρα να κλείσουν το στόμα τους.

Για να σοκαριστούν όμως ακόμη περισσότερο τους λέμε ότι υπάρχουν εταιρείες που «λαδώνουν» δημόσιους λειτουργούς, επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν καθώς και κοινοτικά κονδύλια που δε διανέμονται με διαφάνεια.

Επίσης, υπάρχουν «μίζες» στις εξοπλιστικές δαπάνες, ρεμούλες ιδιωτών στα δημόσια έργα, ανεξέλεγκτα προϊόντα στις εταιρείες τροφίμων, ρουσφέτια στους διορισμούς στο δημόσιο, προαγωγές χωρίς αντικειμενικά κριτήρια.

Συγκεκριμένα, στα ...του αθλητισμού: Υπάρχουν συμφωνίες μεταξύ των ΠΑΕ και των κυβερνήσεων, παρεμβάσεις των «χορηγών» σε αθλητικά θέματα, σκοτεινές συναλλαγές με τους «μάνατζερ» των αθλητών.

Ακόμη πιο συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό Αθλητισμό: Υπάρχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών πίσω από κάθε διοργάνωση, παίζονται ενίοτε πολιτικά παιγνίδια και πολλοί αθλητές έχουν «πίσω» τους ολόκληρα επενδυτικά σχήματα.

Ελπίζουμε να μην ...πάθουν τίποτε με όλα αυτά (που φυσικά διαβάζουν για πρώτη φορά).

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι είναι το ...αγαπημένο τους παιγνίδι (και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) όταν είναι στην αντιπολίτευση: Να παίζουν την ...κυβέρνηση.

Ετσι λοιπόν μας ανακοίνωσε και το ΠΑΣΟΚ τους «πολιτικούς εκπροσώπους» του ανά τομέα. Κάτι σαν ...υπουργείο Αντιπολίτευσης.

Τον Βενιζέλο ...ειδικά τον έκαναν κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο.

Τώρα η θέση του Σκανδαλίδη (είναι υπεύθυνος για τον «διάλογο με την αριστερά») δεν ξέρουμε σε ποιο υπουργείο αντιστοιχεί.

Ποιος ξέρει, μπορεί στα σενάρια ευρύτερων κυβερνητικών συνεργασιών που απεργάζονται να υπάρχει και ...«υπουργείο αριστεράς».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ισως ως ένας χώρος για να συζητούν «ιδεολογικά θέματα της αριστεράς» όσο θα ασκούν δεξιά πολιτική.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η πραγματικότητα

Ο μεγαλύτερος εχθρός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η πραγματικότητα. Γι' αυτό έχει βαλθεί να την κακοποιήσει, να τη διαστρεβλώσει και τελικά να τη φέρει στα μέτρα του. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, σε συνέντευξή του, χτες, σε εφημερίδα, ισχυρίζεται πως το ΚΚΕ «θεωρεί ότι πρέπει η αριστερά να είναι μονίμως σε άμυνα και επενδύει αυτή της την αδυναμία ζητώντας άλματα, την ώρα που χρειάζεται να πειστεί ο κόσμος ότι μπορεί να κάνει βήματα μπροστά (...) Για να πετύχεις το σοσιαλισμό αύριο πρέπει να πείσεις ότι έχει νόημα να αγωνιστείς για την αύξηση των μισθών σήμερα». Οσο τους φοβίζει η ιδέα του σοσιαλισμού, άλλο τόσο τους φοβίζει ότι στους αγώνες του σήμερα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την κατάκτησή του...

Ας πάρουμε ένα από τα πολλά παραδείγματα που θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς: Θέση του ΚΚΕ είναι η άμεση κατάργηση της μερικής απασχόλησης. Γι' αυτή παλεύουν οι ταξικές δυνάμεις, ανεξάρτητα αν πλειοψηφούν ή μειοψηφούν σε ένα σωματείο. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το πλαίσιο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που ζητάει πλαφόν 10% στη μερική απασχόληση. Την ίδια ώρα που το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά πλήττεται από παντού και έχει ανοίξει η συζήτηση για τις νέες ανατροπές, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παζαρεύει με το κεφάλαιο το ποσοστό αύξησης της εργασιακής εκμετάλλευσης. Ποιο απ' τα δύο είναι «αμυντικό αίτημα»; Η κατάργηση της μερικής απασχόλησης ή το παζάρεμά της; Το ίδιο ισχύει και για τους μισθούς. Για κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ παλεύει το ΠΑΜΕ, σύγκλιση σε βάθος χρόνου με την ΕΕ ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζει την πλειοψηφία που υπογράφει ένα ευρώ μεικτά αύξηση! Ετσι αντιλαμβάνεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την «επιτιθέμενη» αριστερά.

Το ΚΚΕ λέει κατάργηση της μερικής απασχόλησης και το εννοεί. Γι' αυτό οι δημοτικές αρχές που στηρίζει αρνούνται να νομιμοποιήσουν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, να απολύσουν συμβασιούχους, σε αντίθεση με τις δημοτικές αρχές που στηρίζονται από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πάλεψαν και πέτυχαν τη μετατροπή σε αορίστου χρόνου των συμβάσεων δεκάδων εργαζομένων στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τι κάνει; Απολύτως τίποτα. Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν έχει τις δυνάμεις στο εργατικό κίνημα για να το κάνει. Είναι στρατηγική επιλογή να υπερασπίζεται αιτήματα που έχουν περάσει από την κρησάρα του κεφαλαίου. Και σαν τέτοια, δεν είναι απλώς αμυντικά, αλλά επιζήμια για το κίνημα.

Και μιας και ο λόγος για την αύξηση των μισθών στο σήμερα: Ομοσπονδίες και σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έχουν ήδη υπογράψει συμβάσεις πολύ καλύτερες από αυτές της ΓΣΕΕ. Στις 16 του Απρίλη οι ταξικές δυνάμεις διοργανώνουν απεργία για τις κλαδικές συμβάσεις, με αιτήματα που χτυπούν στην καρδιά την καπιταλιστική κερδοφορία, ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της εργατικής οικογένειας. Το ΠΑΜΕ διοργανώνει αγώνες για την αύξηση των μισθών σήμερα, όχι στο σοσιαλισμό, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του τι κάνουν μπροστά στην απεργία; Απλούστατα: Περιμένουν από αυτούς που υπέγραψαν τη σύμβαση του ενός ευρώ να πείσουν τους εργαζόμενους «ότι έχει νόημα να αγωνιστούν για την αύξηση των μισθών σήμερα»...


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ