Θεώρησε, λοιπόν, σκόπιμο να βγάλει μια τρισέλιδη (!) επιστολή «αυστηρώς προσωπική» προς τους εργαζόμενους της εταιρείας, προσπαθώντας να εμφανίσει τον Ομιλο σαν μια επιχείρηση, στην οποία όλοι, αφεντικά και εργαζόμενοι, είναι μια οικογένεια. Κατά συνέπεια, λέει, η μάχη της απεργίας δεν ήταν μόνο ενάντια στα συμφέροντα της εργοδοσίας, αλλά και ενάντια στους εργαζόμενους. Φθάνει, μάλιστα, στο σημείο να ισχυριστεί ότι οι ταξικές δυνάμεις έχουν βάλει στο στόχαστρο αποκλειστικά την επιχείρηση αυτή και άλλες δύο. Διαμαρτύρεται επειδή στη μάχη της περιφρούρησης, εκτός από τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις του κλάδου, βρέθηκαν και αντιπροσωπείες ταξικών συνδικάτων από άλλους κλάδους και βουλευτές του ΚΚΕ, οι οποίοι έκαναν το αυτονόητο ταξικό τους καθήκον.
Τέλος, ο γενικός διευθυντής του Ομίλου αποκαλεί με περισσή υποκρισία τους εργαζόμενους «συναδέλφους» και προειδοποιεί όσους δεν προσαρμόζονται στο «οικογενειακό κλίμα του Συνεταιρισμού», ότι αυτού του είδους οι τακτικές «επιφέρουν ακριβώς το αντίθετο για αυτούς αποτέλεσμα». Και μόνο το «κήρυγμα» του εργοδότη δείχνει ότι η παρουσία των ομάδων περιφρούρησης όχι μόνο έπιασε τόπο, αλλά άνοιξε και δρόμους παρέμβασης στους εργαζόμενους, που δικαιολογημένα έχουν θορυβήσει την εργοδοσία. Αυτούς ακριβώς τους δρόμους επιχειρεί να κλείσει ο εργοδότης, αλλά ο κόπος του θα πάει στράφι.
Δεν έχει τέλος η εξαπάτηση που ασκούν τα μονοπώλια σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων στην προσπάθειά τους - με την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης - να αποσπάσουν ακόμα μεγαλύτερα μερίδια αγοράς και να μεγεθύνουν τα προκλητικά τους κέρδη. Την ώρα, λοιπόν, που μια σειρά από επιχειρήσεις, μονοπώλια η κάθε μια στον κλάδο της, ανακοινώνουν ότι προχωράνε σε «μείωση» ή «πάγωμα» τιμών, σπεύδοντας να ...επιβεβαιώσουν την «κοινωνική ευθύνη» που τις διακρίνει (!), έχουν ήδη επιβάλει μικρότερες ή μεγαλύτερες ανατιμήσεις είτε στα είδη για τα οποία πρόκειται να «παγώσουν» τις τιμές είτε σε δεκάδες άλλα, προκειμένου να αντισταθμίσουν ακόμα κι αυτές τις ελάχιστες απώλειες από το προσωρινό «πάγωμα» ή «μείωση» - κράχτη για τα προϊόντα που εμπορεύονται.
Αλλά, όπως αποδεικνύεται, ακόμα και τις μειώσεις που ανακοίνωσαν, στην πράξη δεν τις εφαρμόζουν ή τις εφαρμόζουν επιλεκτικά. Λόγου χάρη, η «Vivartia» («ΔΕΛΤΑ»), η οποία τη μείωση του 3% στην τιμή του γάλακτος την εφάρμοσε επιλεκτικά. Ετσι, σε ορισμένες περιπτώσεις μείωσε μόνο την τιμή του δίλιτρου και άφησε ως έχει την τιμή του λίτρου, σε κάποιες άλλες η «μείωση» δεν ήταν 3% αλλά 1,8% (από 1,65 σε 1,63 ευρώ σε μίνι μάρκετ). Και, βέβαια, δεν έχει κανείς αυταπάτες ότι ακόμα κι αν για ένα διάστημα η κάθε «Vivartia» μείωνε 3% ή 5% την τιμή του γάλακτος από τα απαράδεκτα επίπεδα στα οποία έχουν διαμορφώσει τις τιμές αυτό θα είχε καμιά σχέση με την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Αλλά και τόσο απροκάλυπτη κοροϊδία! Αλλά, τι; Σάμπως θα τους ελέγξει κανείς; Μήπως θα τους εγκαλέσει η κυβέρνηση γιατί είχαν πει 3% και έκαναν 1,8% ή καθόλου; Μονοπώλια είναι, «ελεύθερη αγορά» είν' αυτή, ό,τι θέλουν κάνουν και το σερβίρουν και για ...«κοινωνική ευαισθησία».
Αφού πρώτα επιδόθηκαν επί μακρόν σε όργιο τρομοκρατίας και εκφοβισμού, τώρα οι διοικούντες τον ΗΛΠΑΠ (τρόλεϊ) μαζί με τα στελέχη της ΔΑΚΕ και την ανοχή - αν όχι στήριξη - των στελεχών της ΠΑΣΚΕ, επιχειρούν να διαλύσουν το μοναδικό από τα πέντε σωματεία του χώρου που δεν ελέγχουν!
Την επιχείρηση διάλυσης του σωματείου τους, που ιδρύθηκε το 1945, καταγγέλλουν οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Υπαλλήλων ΗΛΠΑΠ, με την επισήμανση ότι τόσο ο ίδιος ο διευθύνων σύμβουλος ΗΛΠΑΠ, Παν. Κανελλόπουλος, όσο και το μεγαλοστέλεχος της ΔΑΚΕ και της ΝΔ στο χώρο Χαρ. Τσιάντος, «πιέζουν φορτικά και εκβιάζουν μέλη μας να διαγραφούν, με στόχο να φιμώσουν και τελικά να καταργήσουν τη μικρή ανεξάρτητη φωνή του Συλλόγου μας». Ηδη, με τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία άρχισαν να εμφανίζονται και οι πρώτες «εκβιαστικές διαγραφές». Σημειώνεται ότι τα τέσσερα από τα πέντε Σωματεία στο χώρο του ΗΛΠΑΠ ελέγχονται από κοινού από τις παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και δήθεν ανεξάρτητους, με εξαίρεση τον Σύλλογο Υπαλλήλων ΗΛΠΑΠ.
Με επιστολή τους προς τους πολιτικά αρμόδιους, τα κόμματα και τις διοικήσεις ΓΣΕΕ και ΕΚΑ, οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Υπαλλήλων ΗΛΠΑΠ, ζητούν την άμεση παρέμβασή τους για να αποτραπούν τα σχέδια διάλυσης του σωματείου τους. Εξέλιξη που μπορεί και πρέπει να παρεμποδιστεί από τους εργαζόμενους, προκειμένου να σταλεί ένα ηχηρό μήνυμα στις άθλιες μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας που επιχειρεί να εξαφανίσει ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει.
Απορεί γιατί ο Γ. Παπανδρέου είπε ότι μπορεί να γίνει δημοψήφισμα για την Ευρωσυνθήκη.
Ο Γ. Παπανδρέου είπε τέτοια πράγματα, κ. πρώην πρωθυπουργέ, γιατί τα λόγια ...τσάμπα είναι.
Τα ίδια (όπως γράφαμε και χτες) κάνει και ο Ε. Βενιζέλος, που ζήτησε να ψηφιστεί η Συνθήκη όχι με 150, αλλά με 180 βουλευτές, ενώ γνωρίζει ότι την υπερψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τον κ. πρώην πρωθυπουργό ότι ουδόλως άλλαξε η «πάγια θέση» του ΠΑΣΟΚ. Υπέρ τέτοιων αντιδραστικών συνθηκών ήταν και υπέρ παραμένει.
Ενθερμος υποστηρικτής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της ΕΕ ήταν (αυτό το ξέρει πολύ καλά ο Κ. Σημίτης), και τέτοιο παραμένει.
Οσο για την υπόθεση του δημοψηφίσματος, το ΠΑΣΟΚ λέει ότι τού 'ρθει, διότι, απλούστατα, ξέρει πολύ καλά πως η ΝΔ δεν πρόκειται να αφήσει κάτι τέτοιο να συμβεί.
Οπως ακριβώς δεν άφησε το ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν κυβέρνηση. Γιατί αμφότεροι δίνουν καθημερινά με την πολιτική και τις επιλογές τους διαπιστευτήρια στο διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Το τελευταίο που θέλουν, είναι ο ελληνικός λαός να κληθεί να πει τη γνώμη του.
Πολύ δε περισσότερο, να συζητήσει για το περιεχόμενο κειμένων, όπως το (σχωρεμένο) «ευρωσύνταγμα» ή τώρα η Συνθήκη της Λισαβόνας.
Επίσης, ο Γ. Παπανδρέου βρήκε μιαν ωραιότατη ευκαιρία να «διαφοροποιηθεί» από το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας στο ακέραιο τις πολιτικές του παρελθόντος αυτού.Εν ολίγοις, ...για κολπάκια πρόκειται. Και θα δούμε πολλά τέτοια ακόμα. Βλέπετε, αυτή η «τέχνη» ανθίζει σε όλα τα κόμματα, που θέλουν να κρύψουν τις πραγματικές πολιτικές τους θέσεις ή να θολώσουν τα νερά.
Οταν το ΚΚΕ, στις αναλύσεις του, υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός στην Ελλάδα έχει περάσει στη μονοπωλιακή του φάση, ότι κυριαρχεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο, οι απολογητές της αστικής τάξης παρίσταναν τον ανήξερο. Και να που ορισμένοι από αυτούς σήμερα, εν έτει 2008... ανακάλυψαν την ύπαρξη των μονοπωλίων.