Οταν στριμώχνεται το κεφάλαιο, σκαρφίζεται χίλια δύο ιδεολογήματα, προκειμένου να πείσει τους εργαζόμενους ότι ακόμα και η εκμετάλλευση που υφίστανται είναι προς το συμφέρον τους! Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του γενικού διευθυντή του Ομίλου του Πειραϊκού Φαρμακευτικού Συνεταιρισμού, που δεν μπόρεσε να χωνέψει το γεγονός ότι οι ταξικές δυνάμεις έδωσαν με επιτυχία τη μάχη της απεργίας στον κλάδο του Φαρμάκου στις 2 του Ιούνη, συμπεριλαμβάνοντας στην περιφρούρηση και αυτόν το χώρο δουλειάς.

Θεώρησε, λοιπόν, σκόπιμο να βγάλει μια τρισέλιδη (!) επιστολή «αυστηρώς προσωπική» προς τους εργαζόμενους της εταιρείας, προσπαθώντας να εμφανίσει τον Ομιλο σαν μια επιχείρηση, στην οποία όλοι, αφεντικά και εργαζόμενοι, είναι μια οικογένεια. Κατά συνέπεια, λέει, η μάχη της απεργίας δεν ήταν μόνο ενάντια στα συμφέροντα της εργοδοσίας, αλλά και ενάντια στους εργαζόμενους. Φθάνει, μάλιστα, στο σημείο να ισχυριστεί ότι οι ταξικές δυνάμεις έχουν βάλει στο στόχαστρο αποκλειστικά την επιχείρηση αυτή και άλλες δύο. Διαμαρτύρεται επειδή στη μάχη της περιφρούρησης, εκτός από τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις του κλάδου, βρέθηκαν και αντιπροσωπείες ταξικών συνδικάτων από άλλους κλάδους και βουλευτές του ΚΚΕ, οι οποίοι έκαναν το αυτονόητο ταξικό τους καθήκον.

Τέλος, ο γενικός διευθυντής του Ομίλου αποκαλεί με περισσή υποκρισία τους εργαζόμενους «συναδέλφους» και προειδοποιεί όσους δεν προσαρμόζονται στο «οικογενειακό κλίμα του Συνεταιρισμού», ότι αυτού του είδους οι τακτικές «επιφέρουν ακριβώς το αντίθετο για αυτούς αποτέλεσμα». Και μόνο το «κήρυγμα» του εργοδότη δείχνει ότι η παρουσία των ομάδων περιφρούρησης όχι μόνο έπιασε τόπο, αλλά άνοιξε και δρόμους παρέμβασης στους εργαζόμενους, που δικαιολογημένα έχουν θορυβήσει την εργοδοσία. Αυτούς ακριβώς τους δρόμους επιχειρεί να κλείσει ο εργοδότης, αλλά ο κόπος του θα πάει στράφι.