Η απόφαση των υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ για την επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα, για την επιβολή εργασιακών συνθηκών που καθιστούν δραματικά επίκαιρη τη λογοτεχνική καταγραφή της βαρβαρότητας, όπως αυτή περιγράφεται σε κλασικά έργα όπως «Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά» και «Τα σταφύλια της οργής», αφαιρεί κάθε προσωπείο από τους θιασώτες του «ευρωμονόδρομου».

*

Οπως η ΕΕ δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την επίκληση των επιλογών των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της, έτσι και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τη «θέληση» της ΕΕ.

Τα αντιδραστικά επιτελεία των Βρυξελλών, χέρι - χέρι και σε απόλυτη αρμονία με τις κυβερνήσεις των νεοφιλελεύθερων και των σοσιαλδημοκρατών, έχουν οικοδομήσει έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό, που με ευαγγέλιο τα κέρδη των πολυεθνικών και με πυξίδα την «ανταγωνιστικότητα», πυροβολούν λαϊκά δικαιώματα και κονιορτοποιούν εργατικές κατακτήσεις σε κρατικό και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

*

Η εξέλιξη που διαμορφώθηκε στο προχτεσινό Υπουργικό Συμβούλιο δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, όπως θέλουν ορισμένοι να παρουσιάζουν. Δεν είναι μόνο οι οδηγίες και οι αποφάσεις των Συνθηκών της ΕΕ που το αποδεικνύουν (Μάαστριχτ, Λισαβόνα, Πράσινη Βίβλος, Λευκή Βίβλος κλπ.). Είναι αυτή καθ' εαυτή η εφαρμογή των παραπάνω πολιτικών κατευθύνσεων στο εσωτερικό των χωρών.

Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, το «φιρμάνι» για εργάσιμο χρόνο 60, 65, 78 (!) ωρών τη βδομάδα, έρχεται να πατήσει στα ήδη «κεκτημένα» του μεγάλου κεφαλαίου: Απασχολησιμότητα και προγράμματα «stage», διευθέτηση του χρόνου εργασίας που σημαίνει μέχρι και δεκάωρη απασχόληση, ελαστικές εργασιακές μορφές που κάνουν τον εργάτη «λάστιχο», δουλεμπορικά γραφεία, κλπ.

*

Πρόκειται για μια πολιτική που έχει τη σφραγίδα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, όλων των κομμάτων και των φορέων που υπηρετούν τον «ευρωενωσιακό προσανατολισμό» της χώρας.

Τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζομένων έχουν να επιλέξουν: `Η θα υποταγούν στην πολιτική που χωρίς προσχήματα τους μετατρέπει σε άψυχα εξαρτήματα των μηχανών της εργοδοσίας, χωρίς προσωπική, κοινωνική, οικογενειακή ζωή και ελεύθερο χρόνο, ή θα επιλέξουν το δρόμο της αντίστασης, της απειθαρχίας και της ανυπακοής. «Τρίτος δρόμος» δεν υπάρχει.

*

Η απάντηση στο παραπάνω δίλημμα συνιστά και απάντηση στο πώς στέκεται κανείς απέναντι στα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Το σχήμα που επί μακρόν καλλιεργήθηκε ότι άλλο η «κακή» Κομισιόν και άλλο τα κόμματα που τάσσονται υπέρ της ΕΕ, έχει προ πολλού καταρρεύσει. Διότι, τελικά, η λυδία λίθος της πολιτικής του κάθε κόμματος, είτε πρόκειται για τις εργασιακές σχέσεις, είτε για το ξεπούλημα του ΟΤΕ, είτε για τις τρομοκάμερες και τις δημοκρατικές ελευθερίες, είτε για τη λιτότητα και τα Σύμφωνα Σταθερότητας, είτε για τους πολέμους και τις επιδρομές, είναι μία και μόνη: Η στάση του απέναντι στην ΕΕ. Στάση χειροκροτητή και πρόθυμου τροφοδότη αυταπατών για το ρόλο της ΕΕ ή στάση αντιπαλέματος, καταδίκης, διεξόδου και διαφυγής από ένα μηχανισμό στην υπηρεσία των μονοπωλίων;