«Κατ' αρχήν να μιλήσω γενικά για τη δικαιοσύνη και θα μιλήσω και για τα πολύ συγκεκριμένα. Η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της έτσι κι αλλιώς εφαρμόζουν τους άδικους, νομιμοποιημένους βέβαια νόμους τους συστήματος.

Μάλιστα εμείς πολλές φορές όταν έρχονται οι συνδικαλιστικοί φορείς της δικαιοσύνης και μας λένε: "εμείς εφαρμόζουμε τους νόμους και επαγρυπνούμε για την εφαρμογή τους", εμείς τους λέμε, κοιτάξτε να δείτε, επαγρυπνείτε να εφαρμόζονται αντεργατικοί και αντιλαϊκοί νόμοι στη μεγάλη πλειοψηφία...

Το να λες, σέβομαι τους νόμους και μάλιστα άμα είσαι και συνδικαλιστικό όργανο, σημαίνει ότι σέβομαι τους "τρομονόμους", σέβομαι τα πάντα, την ιμπεριαλιστική λογική στις ασύμμετρες απειλές, απαγορεύω απεργίες, επιστρατεύω τους ναυτεργάτες... Με το νόμο γίνονται όλα αυτά.

Βεβαίως υπάρχουν και δικαστικοί λειτουργοί που αντιστέκονται. Αν, παραδείγματος χάρη, τα "αγροτοδικεία" που έγιναν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και επεκτάθηκαν και από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οδηγούσαν ας πούμε σ' αυτό που λέμε, "εφαρμόζω το νόμο", τώρα κάπου 10.000 αγρότες ακόμα θα ήταν στη φυλακή και το ίδιο ισχύει και για συνδικαλιστές.

Βεβαίως χρησιμοποιείται η δικαιοσύνη. Αυτό δεν είναι κάνα καινούριο, τώρα το ανακαλύψαμε; Να πάρουμε τα ιδιώνυμα του Βενιζέλου που ήταν για τους κτηνοτρόφους και στην ουσία ήταν κατά του ΚΚΕ; Τώρα ανακαλύψαμε ότι οι νόμοι στρέφονται κατά του λαού στην πλειοψηφία τους;

Για το συγκεκριμένο θέμα. Οσον αφορά το πρώτο θέμα της κ. Γεννηματά εμείς ρωτήσαμε νομικούς που διαθέτει το Κόμμα, μελετήσαμε και τις απόψεις ανθρώπων έξω από το Κόμμα, συνταγματολόγων κλπ. που βλέπουν τα πράγματα αντικειμενικά και μας είπαν ότι ο νόμος είναι ξεκάθαρος.

Και βάζω το ερώτημα. Δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ, που έχει και πάρα πολλούς καθηγητές και συνταγματολόγους και μεγάλη εμπειρία, κόμμα εξουσίας είναι, αυτό να μην ήξερε, ότι η κ. Γεννηματά δεν μπορούσε να είναι υποψήφια... Αν ήθελε να κάνει ντόρο τον έκανε, αλλά νομίζω να μην ασχοληθεί κανείς με αυτό το θέμα.

Δεύτερον, όσον αφορά το ΔΗΚΚΙ. Εμείς συμπαρασταθήκαμε όλα τα χρόνια στο ΔΗΚΚΙ. Θεωρούμε ότι είναι δικαίωμά του να διεκδικεί, να είναι πολιτικό κόμμα και δεν αλλάζει η θέση μας αυτή και σήμερα που τα στελέχη του συμμετέχουν σε κάποιον άλλο συνδυασμό θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αντιμετωπίσουν και αυτό το ζήτημα. Εχει δίκιο που ζητάει να αναγνωριστεί ως κόμμα και δε συμφωνούμε με αυτή την απόφαση του Αρείου Πάγου. Δεν έχουμε κανένα λόγο να αλλάξουμε θέση».

Σε μείζον θέμα της προεκλογικής περιόδου επιχείρησαν να μετατρέψουν οι εταίροι του δικομματισμού την απόφαση του Α΄ Τμήματος του Αρείου Πάγου να αποκλείσει την Φ. Γεννηματά από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και τις εθνικές εκλογές.

Η απόφαση του Αρείου Πάγου προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ με κορυφαία στελέχη του να μιλούν για «δικαστικό πραξικόπημα». Ο Αρειος Πάγος στήριξε την απόφασή του στο «άρθρο 56 παράγραφος 1 του Συντάγματος», βάσει του οποίου: «Τα ανώτερα αιρετά μονοπρόσωπα όργανα των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης δευτέρου βαθμού δεν μπορούν να ανακηρυχθούν υποψήφιοι ούτε να εκλεγούν βουλευτές κατά τη διάρκεια της θητείας για την οποία εξελέγησαν, ακόμα και αν παραιτηθούν».

Τη συγκεκριμένη απόφαση η Φ. Γεννηματά με διαδοχικές δηλώσεις και συνεντεύξεις της τη χαρακτήρισε «πολιτικό ζήτημα» και υποστήριξε ότι «η εγκυρότητα μίας υποψηφιότητας κρίνεται από το Εκλογοδικείο, εφόσον υπάρξει κάποια προσφυγή», και «όχι από τον Αρειο Πάγο». Σε συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» η Φ. Γεννηματά ανέφερε ότι «είναι η πρώτη φορά, από το 1974 μέχρι σήμερα, που ο Αρειος Πάγος δεν ανακηρύσσει υποψήφιο βουλευτή λόγω κωλύματος. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν αυτό, παρόλο που δεκάδες υποψήφιοι είχαν εξόφθαλμα κωλύματα και κρίθηκαν στη συνέχεια από τα Εκλογοδικεία ύστερα από ενστάσεις».

Προκειμένου να αξιοποιηθεί πολιτικά η συγκεκριμένη απόφαση, ο γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, Ν. Αθανασάκης, έκανε λόγο για «πολιτικό πραξικόπημα», ενώ ο Γ. Παπανδρέου μίλησε για «κινήσεις πανικού της ΝΔ» και ισχυρίστηκε ότι μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα «αποκαταστήσει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και την ακομμάτιστη λειτουργία της».

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την υπόθεση για να οξύνει τη δικομματική αντιπαράθεση. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Θ. Ρουσόπουλος, παρουσίασε παλιότερες συνεντεύξεις της Φ. Γεννηματά, σύμφωνα με τις οποίες η υπερνομάρχης Αθήνας - Πειραιά δήλωνε: «Το Σύνταγμα ορίζει ότι οι αιρετοί νομάρχες, σε αντίθεση με τους δημάρχους, δεν έχουν το δικαίωμα να θέσουν υποψηφιότητα για το Κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια της θητείας τους». Πάντως, η ίδια χτες υποστήριξε ότι αναφερόταν σε ενδεχόμενη υποψηφιότητά της στην Α΄ Αθήνας και όχι στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.

Θέμα προέκυψε και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αφού η Φ. Γεννηματά φέρεται να έχει δηλώσει ότι μεταξύ των συνταγματολόγων που ρωτήθηκαν για το θέμα της εκλογιμότητάς της συμπεριλαμβάνονται και οι Ε. Βενιζέλος και Α. Λοβέρδος, κάτι που διαψεύστηκε και από τα δύο στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Την καιροσκοπική πολιτική του ΣΥΝ στο συνδικαλιστικό κίνημα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη στάση του απέναντι στο νόμο Ρέππα, ανέλαβε να δικαιολογήσει η παράταξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης». Σε ανακοίνωσή της και κατά τη γνωστή τακτική της αμόλησε - σαν τη σουπιά - το μελάνι ενάντια στο ΚΚΕ. Ισχυρίζεται η παράταξη του ΣΥΝ ότι η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «παραχαράσσει τις απόψεις και τη στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων» και ότι η «Αυτόνομη Παρέμβαση» «ήταν καθοριστικός παράγων αποκάλυψης και αντιπαράθεσης στο νόμο Ρέππα, ενώ συνέβαλε αποφασιστικά τότε στην προκήρυξη απεργίας μαζί με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΔΑΚΕ».

Απαντώντας στην ανακοίνωση της παράταξης του ΣΥΝ, ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στη Β' Αθήνας, σημειώνει με δήλωσή του στο «Ρ»:

«Για την ιστορία θα θυμίσουμε στην "Αυτόνομη Παρέμβαση" αυτά που για προφανείς λόγους θέλει σήμερα να ξεχάσει. Οτι όχι μόνο δεν ήταν καθοριστικός παράγοντας - όπως ψευδώς ισχυρίζεται - ενάντια στο νόμο Ρέππα, αλλά εξαρχής, συμμετέχοντας ενεργά στο ξεπούλημα των εργαζομένων που αντιπάλεψαν μαζικά το νόμο Γιαννίτση, στρογγυλοκάθισε στο τραπέζι του "κοινωνικού διαλόγου" με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Με τον τρόπο αυτό έδωσαν το πρόσχημα στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον πολιτικό χρόνο να περάσει τον αντιασφαλιστικό νόμο 3029 του 2002.

Στην προκήρυξη της απεργιακής κινητοποίησης στις 18 Απρίλη του 2002 σύρθηκε κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων και τις αποδοκιμασίες των εργαζομένων και αυτό αφού είχε προηγηθεί η πανελλαδική απεργία στις 3 Απρίλη, την οποία έκαναν μόνες τους οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Αλλά εκεί σε οδηγεί ο οπορτουνισμός. Οχι μόνο άλλα να λες και άλλα να κάνεις. Αλλά ακόμα και να ξεχνάς πότε και τι έκανες. Μόνο που οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν»...