«(...) Προσυπογράφω όλη την εισήγηση της κ. Παπαρήγα, αλλά ιδιαίτερα εκείνη την παράγραφο που ειδικά αναφέρεται στο ότι το διεκδικητικό κίνημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να στραφεί και προς τους συμβιβασμένους δημάρχους, νομάρχες, κοινοτάρχες και λοιπούς, οι οποίοι δίνουν χείρα βοηθείας στη "νέα αυτοδιοίκηση", όπως λένε, η οποία είναι αυτή που συμπορεύεται με την κεντρική εξουσία. Είναι γνωστό ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί με τις επιλογές τους δημιουργούν αρνητικότατες συνθήκες στη διαβίωση των δημοτών, δηλαδή των εργαζομένων, στους τόπους κατοικίας τους... Πατούν σε αυτά τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν και συνεχίζουν για να υποκλέψουν την ψήφο των εργαζομένων εκμαυλίζοντας συνειδήσεις, πιέζοντας και τάζοντας ότι θα τους βγάλουν από τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

(...) Η πλατιά συνεργασία του Συνασπισμού με το ΠΑΣΟΚ σε πανελλαδικό επίπεδο συνεχίζει να εγκλωβίζει κόσμο σε αυτήν την καραμπινάτη δεξιά πολιτική. Συνεχίζει όμως να εγκλωβίζει αριστερές ψήφους και σε μια πλευρά του διλήμματος που το ΠΑΣΟΚ εδώ και μια 20ετία προβάλλει: Ψήφισε το ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις για να μην έρθει η Δεξιά. Μεθαύριο, ίσως προβάλουν την παραλλαγή αυτού του διλήμματος: Ψήφισε κεντροαριστερά για να μην έρθει η κεντροδεξιά...

Ομως, έχει σημασία να πούμε και για τη γενικότερη τακτική του Συνασπισμού. Στο Δήμο του Αιγάλεω αυτή η λογική υποβοηθήθηκε σε αφάνταστο βαθμό και από τη στάση στο δεύτερο γύρο της απερχόμενης διοίκησης, δηλαδή του Συνασπισμού. Ενώ καλούσαν τους ψηφοφόρους σε ψήφο κατά συνείδηση στη μια παράγραφο, στην αμέσως επόμενη παράγραφο εξηγούσαν το τι σημαίνει κατά συνείδηση: Να διαλέξει, έλεγαν, ο λαός ποιος κατά τη γνώμη του είναι ο καλύτερος. Δηλαδή, αυτόματα απέκλειαν ότι αυτό το κατά συνείδηση θα μπορούσε να σημαίνει και άκυρο και λευκό. Φανερά δε αλλά και υπόγεια καλούσαν τους ψηφοφόρους να στηρίξουν την υποψηφιότητα του υποψηφίου της ΝΔ γιατί κατά τη γνώμη τους θα είναι ο ευκολότερος αντίπαλος γι' αυτούς την προσεχή τετραετία...

Με τη στάση τους αυτή ξεγυμνώθηκαν στα μάτια των αριστερών και των δικών τους ψηφοφόρων. Αποδείχτηκε ότι δεν τους ενδιαφέρει ο αγώνας και η πάλη έστω και με την ψήφο, για τη χειραφέτηση του κόσμου της Αριστεράς από τις συμπληγάδες των δύο μεγάλων κομμάτων, γιατί αν τους ενδιέφερε θα μπορούσαν να κρατήσουν μία άλλη στάση»(...).

Εγώ προέρχομαι από το αθλητικό κίνημα και ήμουν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος της Δημοτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης του Κερατσινίου.

Θα 'θελα να πω δυο λόγια για τη συνεργασία, πιστεύω ότι η συνεργασία σε επίπεδο πολιτικό είναι διαφορετικό. Οταν λέω πολιτικό, εννοώ γενικότερα. Σε επίπεδο όμως τοπικής κοινωνίας θα πρέπει να δείξουμε μια στάση διαφορετική, αφού μπορούμε να προσεγγίσουμε σε πρόσωπα που προέρχονται και από τον Συνασπισμό. Γιατί πιστεύω ότι από τη στιγμή που όταν λέω πολιτικό εννοώ γενικότερα είναι διαφορετικό. Σε επίπεδο, όμως, της τοπικής κοινωνίας, που όλοι λέμε και χρησιμοποιούμε κατά καιρούς, όλοι μας το λέμε αυτό το πράγμα, θα χρειαστεί να δείξουμε μια στάση διαφορετική, αφού μπορούμε να προσεγγίσουμε σε πρόσωπα που προέρχονται και από το ΣΥΝ.

Γιατί πιστεύω ότι από τη στιγμή που αφήνει στην άκρη το χώρο από τον οποίο προέρχεται και κατεβαίνει σαν πρόσωπο, δε νομίζω ότι εκεί δεν μπορούμε να κάνουμε συνεργασία, και όταν προηγουμένως δέχεται τα προγράμματα αναντίρρητα. Ετσι, θα δημιουργήσω ένα ευρύτερο Μέτωπο συνεργασίας, μαζί με όλες τις δυνάμεις, και πιστεύω ότι θα δώσουμε την ικανοποίηση που χρόνια ολόκληρα, θέλει ο κόσμος, κατά τη γνώμη μου πάντα, και περιμένει ο λαός που έχει στεναχωρηθεί, από αυτή μας τη συμπεριφορά.

Το προηγούμενο διάστημα δώσαμε έναν μεγάλο αγώνα και πράγματι κερδίσαμε πολλά. Ολοι γνωρίζαμε ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, και το ΠΑΣΟΚ και η Δεξιά, θα κάναν πολύ σκληρό αγώνα ενάντια στους ενωτικούς μας συνδυασμούς. Εκείνο, όμως, που δεν κατάλαβε ο κόσμος, είναι ότι και η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσανε αυτήν την πολιτική της διαφορετικότητας να την ισοπεδώσουν. Θα πω ένα προσωπικό παράδειγμα. Πηγαίνοντας στον κόσμο να δώσω τη διακήρυξη του Συνδυασμού μας και τα φυλλάδιά μας, με ρωτούσαν: «Εσύ ποια είσαι;» «-Είμαι η υποψήφια δήμαρχος Βούλας και πρώην βουλευτής του ΔΗΚΚΙ», τους απαντούσα. «Θα ισοπεδωθείτε, δε θα πάρετε καθόλου ποσοστό» μου απαντούσαν. Αυτό που τους έλεγα ήταν ότι «εγώ έχω μάθει στη ζωή μου να αγωνίζομαι και τα δύο μεγάλα κόμματα, και η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, θέλουν να αφανίσουν εκείνους που αγωνίζονται, θα πρέπει να σταυρώσουμε τα χέρια και να πάμε ή στον έναν ή στον άλλον;» Σε αυτό το σημείο, «μαζευόντουσαν» και τους έκανε μεγάλη εντύπωση η αγωνιστικότητα των ανθρώπων που κατέβαιναν με τον συνδυασμό μας.

Κατορθώσαμε να συσπειρώσουμε στο ψηφοδέλτιο, ανθρώπους αγωνιστές, από όλους τους χώρους. Είχαμε τη στήριξη του ΔΗΚΚΙ, του ΚΚΕ και της Πράσινης Πολιτικής, και επιπλέον και κάποιους ανθρώπους από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά σαν άτομα, γιατί είχαμε ξεκαθαρίσει ότι εμείς δε συμφωνούμε με την πολιτική και των δύο αυτών κομμάτων. Συμμετείχαμε όλοι μαζί στους αγώνες για τα τοπικά προβλήματα της περιοχής, και η Βούλα έχει πολλά τέτοια προβλήματα, και με την καταστροφή της παραλίας και με την οικιστική ανάπτυξη...

Από την επομένη κιόλας των εκλογών ο συνδυασμός στο Μοσχάτο, στον οποίο είχα την τιμή να ηγούμαι, (σαν συνδυασμός για όσους δεν το γνωρίζουν φέραμε 9,6%), ψάχναμε να βρούμε το γιατί. Και το γιατί ψάχναμε να το βρούμε στο 9,6. Αυτό όμως ήταν λάθος. Και ήταν λάθος γιατί το Μοσχάτο, ένας πολύπαθος δήμος, το τελευταίο διάστημα είχε την ατυχία να δοκιμαστεί όχι από θεομηνίες της φύσης, αλλά από ανθρώπινες ανεγκεφαλότητες και συμφέροντα. Με την κατασκευή των έργων που γίνονται εκεί έδωσαν μεγαλύτερο ποσοστό σε αυτούς που είχαν συμμετοχή στις καταστροφές!

Επομένως, εκεί πρέπει να αναζητήσει κανείς και το γιατί και κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό το γιατί σήμερα μπορεί να ερμηνευτεί με όσα παίζει η τηλεόραση, τα «μπιγκ μπράδερ», το είδος της διασκέδασης και ενημέρωσης που προσφέρουν σήμερα στον ελληνικό λαό.

... Η συνεργασία για μένα είναι ότι δημιουργήθηκαν πόλοι, φανεροί πόλοι αντίστασης σε κάθε περιοχή, σε κάθε γωνιά. Και αυτή τη στιγμή ενώθηκαν δυνάμεις που ξέρουν να παλεύουν, ξέρουν ότι υπολογίζονται.

... Από χρόνια είμαστε οι χαμένοι, μιας εικονικής πραγματικότητας. Και λέω εικονική πραγματικότητα, γιατί πιστεύω ότι το σκηνικό διαμορφώνεται κατά 80%, 90% από τα δύο μεγάλα κόμματα και 10% από τα άλλα, είναι μια εικονική πραγματικότητα. Επρεπε να είναι αντίθετα: Οι προνομιούχοι 10% και οι εργαζόμενοι 90%. Βάζω τις έννοιες τώρα λίγο. Ειρήνη - πόλεμος. Φτώχεια - πλούτος. Δίκαιο - άδικο. Ηθικό - μη ηθικό. Ομως εκλογικά, χάνουμε. Παρότι υπερασπιζόμαστε τους φτωχούς, το δίκαιο, το ηθικό.

Οι εκλογές είναι ένα παιχνίδι της άρχουσας τάξης, με άδικες πρακτικές συνήθως, που σκοπό έχουν να παρουσιάζουν την κυριαρχία της στην οθόνη της εικονικής πραγματικότητας. Η ψήφος επομένως, είναι ένα εργαλείο, στα χέρια μας. Το χρησιμοποιούμε. Ομως, σε εποχή που τα προβλήματα οξύνονται, σε κάθε τομέα της ζωής μας, δεν μπορέσαμε να καρπωθούμε τη δυσαρέσκεια του κόσμου.

Πιστεύω ότι είμαι από τους ανθρώπους που πρέπει να είμαστε πάρα πολύ αναλυτικοί, με βαθιά ανάλυση και να ερμηνεύουμε τα πράγματα. Ομως, βάρος στον πολιτισμό, στον άνθρωπο, στο πνεύμα, στη μόρφωση, στις ιδέες.