«(...) Προσυπογράφω όλη την εισήγηση της κ. Παπαρήγα, αλλά ιδιαίτερα εκείνη την παράγραφο που ειδικά αναφέρεται στο ότι το διεκδικητικό κίνημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θα πρέπει να στραφεί και προς τους συμβιβασμένους δημάρχους, νομάρχες, κοινοτάρχες και λοιπούς, οι οποίοι δίνουν χείρα βοηθείας στη "νέα αυτοδιοίκηση", όπως λένε, η οποία είναι αυτή που συμπορεύεται με την κεντρική εξουσία. Είναι γνωστό ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί με τις επιλογές τους δημιουργούν αρνητικότατες συνθήκες στη διαβίωση των δημοτών, δηλαδή των εργαζομένων, στους τόπους κατοικίας τους... Πατούν σε αυτά τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν και συνεχίζουν για να υποκλέψουν την ψήφο των εργαζομένων εκμαυλίζοντας συνειδήσεις, πιέζοντας και τάζοντας ότι θα τους βγάλουν από τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

(...) Η πλατιά συνεργασία του Συνασπισμού με το ΠΑΣΟΚ σε πανελλαδικό επίπεδο συνεχίζει να εγκλωβίζει κόσμο σε αυτήν την καραμπινάτη δεξιά πολιτική. Συνεχίζει όμως να εγκλωβίζει αριστερές ψήφους και σε μια πλευρά του διλήμματος που το ΠΑΣΟΚ εδώ και μια 20ετία προβάλλει: Ψήφισε το ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις για να μην έρθει η Δεξιά. Μεθαύριο, ίσως προβάλουν την παραλλαγή αυτού του διλήμματος: Ψήφισε κεντροαριστερά για να μην έρθει η κεντροδεξιά...

Ομως, έχει σημασία να πούμε και για τη γενικότερη τακτική του Συνασπισμού. Στο Δήμο του Αιγάλεω αυτή η λογική υποβοηθήθηκε σε αφάνταστο βαθμό και από τη στάση στο δεύτερο γύρο της απερχόμενης διοίκησης, δηλαδή του Συνασπισμού. Ενώ καλούσαν τους ψηφοφόρους σε ψήφο κατά συνείδηση στη μια παράγραφο, στην αμέσως επόμενη παράγραφο εξηγούσαν το τι σημαίνει κατά συνείδηση: Να διαλέξει, έλεγαν, ο λαός ποιος κατά τη γνώμη του είναι ο καλύτερος. Δηλαδή, αυτόματα απέκλειαν ότι αυτό το κατά συνείδηση θα μπορούσε να σημαίνει και άκυρο και λευκό. Φανερά δε αλλά και υπόγεια καλούσαν τους ψηφοφόρους να στηρίξουν την υποψηφιότητα του υποψηφίου της ΝΔ γιατί κατά τη γνώμη τους θα είναι ο ευκολότερος αντίπαλος γι' αυτούς την προσεχή τετραετία...

Με τη στάση τους αυτή ξεγυμνώθηκαν στα μάτια των αριστερών και των δικών τους ψηφοφόρων. Αποδείχτηκε ότι δεν τους ενδιαφέρει ο αγώνας και η πάλη έστω και με την ψήφο, για τη χειραφέτηση του κόσμου της Αριστεράς από τις συμπληγάδες των δύο μεγάλων κομμάτων, γιατί αν τους ενδιέφερε θα μπορούσαν να κρατήσουν μία άλλη στάση»(...).