Δεύτερον, είναι ολοφάνερη η ευθεία και εκβιαστική σύνδεση της προώθησης του «σχεδίου Ανάν», με την προωθούμενη την ίδια περίοδο ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Ο ΓΓ του ΟΗΕ απαιτεί την εντός επτά ημερών πρώτη απάντηση αποδοχής του σχεδίου, ως πλαισίου διαπραγμάτευσης. Απαιτεί, επίσης, την εξασφάλιση μιας πρώτης ουσιαστικής συμφωνίας επί του περιεχομένου (συμφωνία αυτοδέσμευσης) μέχρι τις 12 Δεκέμβρη, όταν θα γίνει η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, όπου θα παρθούν οι αποφάσεις για τη διεύρυνση της Κοινότητας, ώστε (το πιθανότερο) το σχέδιο και όσα προβλέπει να συμπεριληφθούν στα έγγραφα ένταξης της Κύπρου. Και, τέλος, το σχέδιο απαιτεί και τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων μέχρι τις 30 Μάρτη 2003 και την υπογραφή της οριστικής συμφωνίας μέχρι τις 16 Απρίλη. Δηλαδή, πριν από την οριστική επικύρωση της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ την ίδια περίοδο.

Ουσιαστικά, οι εμπνευστές του σχεδίου (ΗΠΑ και κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ) βάζουν τον κυπριακό λαό - ιδιαίτερα τους Ελληνοκύπριους - μπροστά στο εξής εκβιαστικό δίλημμα: `Η αποδέχεστε το απαράδεκτο «σχέδιο Ανάν», ή, ακόμη κι αν δεν αμφισβητηθεί η πορεία ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, η τελευταία θα συμπεριλάβει μόνο τη Νότια Κύπρο και, άρα, θα σημάνει την οριστικοποίηση της διχοτόμησης. Βάζουν, δηλαδή, μπροστά τους ένα κακό κι ένα κάκιστο. Και, μάλιστα, είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσεις, ποιο είναι το ένα και ποιο το άλλο...