Η σημερινή τραγική κατάληξη, βέβαια, του Κυπριακού δεν ήρθε τυχαία, ούτε από μόνη της. Ούτε αποτελεί, απλώς και μόνο, μια συνέπεια των υπαρκτών, αρνητικών διεθνών συσχετισμών δυνάμεων ή της σοβαρής παραπέρα χειροτέρευσής τους, μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αποτελεί, πρώτα και κύρια, το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και, ιδιαίτερα, τα τελευταία. Και οι μεν ευθύνες των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, άλλων μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (π.χ. Γερμανίας), όπως και της εκάστοτε τουρκικής ηγεσίας, είναι τεράστιες, εγκληματικές και σε όλο τον κόσμο φανερές και γνωστές. Πελώριες, όμως, είναι και οι ευθύνες των ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων αυτής της περιόδου. Κυρίως, γιατί ακολούθησαν μια πολιτική συνεχώς αυξανόμενης υποβάθμισης του διεθνούς χαρακτήρα του Κυπριακού και όλο και μεγαλύτερου εγκλωβισμού του προβλήματος στα ιμπεριαλιστικά ευρω-ΝΑΤΟικά γρανάζια. Ακόμη, γιατί συνομολόγησαν και συνέπραξαν - με τη μέθοδο της συνεχούς διολίσθησης - στην απαξίωση και, τελικά, στην ανατροπή των παλιότερων αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Γενικών Συνελεύσεων του ΟΗΕ, που κατοχύρωναν τους ελάχιστους όρους, για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση.

Οι κομπορρημοσύνες των κυβερνώντων, επομένως, περί «ιστορικής ευκαιρίας» κλπ., αποτελούν μια θρασύτατη υποκρισία - για να μην πούμε κάτι πολύ βαρύτερο.