Ολα, τη σήμερον, εξαρτώνται απ' τον παρά και τη φήμη. Τα 'χεις; Μπορείς. Δεν τα 'χεις; Κάτσε παραπέρα. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον τομέα της νυχτερινής διασκέδασης. Αν διαθέτεις «χοντρό πορτοφόλι», ή αν είσαι διάσημος σαν τον Χατζηνικολάου, μπορείς να εξασφαλίσεις «πρώτο τραπέζι πίστα» στα μαγαζιά όπου εμφανίζονται τα «δίδυμα της φωτιάς» Πάριου - Βίσση και Βοσκόπουλου - Βανδή και να ρίξεις και κάνα ζεϊμπέκικο, άμα λάχει, καθότι χορός για άνδρες με νταλκά. Αν το πορτοφόλι σου είναι λιγότερο «χοντρό», ή είσαι απλώς ένας γνωστός στην «πιάτσα», μπορείς μεν να πας κι εσύ σ' αυτά τα μαγαζιά, αλλά θα καθίσεις σ' ένα τραπέζι μακριά απ' την πίστα, απ' όπου δύσκολα θα τα βλέπεις όλα και καλά. Κι αυτό είναι πρόβλημα, καθότι σ' αυτού του τύπου τα «τραγουδάδικα» περισσότερο πας για να δεις και λιγότερο για ν' ακούσεις.

Αν είσαι φτωχός και άγνωστος, ξέχνα το ότι θα μπορέσεις να μπεις σ' αυτά τα μαγαζιά για να δεις και ν' ακούσεις «λάιβ» τα τραγουδιστικά «ντουέτα» των «διδύμων». Κι όχι μόνο γιατί δεν «τα 'χεις» να πληρώσεις περισσότερο από 100.000 δραχμές για ένα μπουκάλι με ουίσκι - κοντά στο μηνιάτικό σου, δηλαδή - αλλά και γιατί δε θεωρείσαι «ιν» και «θα φας πόρτα». Αναγκαστικά, θα πας στα φτηνά σκυλάδικα, όπου διαπρέπουν καλλιτέχνες τύπου Στέλλας του «Bar», αρκούμενος να βλέπεις μερικές «τούμπες» τους στην πίστα, χωρίς ιδιαίτερα «εφέ». Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι και τα «μπουζουξίδικα» ακόμα, λειτουργούν με ταξικά κριτήρια, διαμορφώνοντας την «αριστοκρατία» και την «πλέμπα» της βραδινής διασκέδασης.

Θα με ρωτήσετε: Και τι θα χάσεις, αν δε δεις από κοντά τα «τρομερά δίδυμα» της πίστας; Εντάξει, δε λέω ότι θα υποστώ μέγιστη πολιτιστική απώλεια και θ' αποκτήσω «τάσεις αυτοκτονίας», με κίνδυνο να φωνάξω «άντε γεια» σε τούτο το μάταιο κόσμο, αλλά δε σας το κρύβω πως από την ξεχειλωμένη Στέλλα, προτιμώ την τσιτωμένη Βίσση και, πολύ περισσότερο, τη γυμνασμένη Βανδή. Και τι θα πει «αλλού είναι ο πολιτισμός»; Ως πότε θ' ακούμε Τσιτσάνη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκη, Λοΐζο, Μικρούτσικο, Καλδάρα; Καιρός να νιώσουμε τη γλυκιά αρμονία, που φέρνουν στ' αυτιά τ' άσματα του Καρβέλλα και του Φοίβου και να γευτούμε την ηδονή στα μάτια από τα «πετάγματα» του Ρουβά και τις ρυθμικές ταλαντεύσεις του κάτω μέρους του σώματος της Πέγκυς Ζήνα.

Α, «μη μου τη σπάτε». Τι θα πει «εδώ ο κόσμος χάνεται...»; Εντάξει, συμφωνώ ν' ασχοληθούμε με το Κυπριακό, την ανεργία, την ακρίβεια, την εγκατάλειψη της υπαίθρου, την τρομοκρατία - αν και την τελευταία ανέλαβαν «εργολαβικά» ο Κακαουνάκης με τον Πρετεντέρη - αλλά όχι και να μην καταγγείλουμε τις ταξικές διακρίσεις στη νυχτερινή διασκέδαση. Κι αν ήμουν αποκλειστικά του «Μεγάρου» ή της «Λυρικής» και δε μ' ένοιαζε καθόλου τι και γιατί γίνεται στα «μπουζουκομάγαζα», πάλι θ' αντιδρούσα στην ...ταξική αδικία. Γιατί, δηλαδή, ο Χατζηνικολάου, που μπήκε μετά από μένα στη δημοσιογραφία, να έχει τη δυνατότητα να χορεύει μπροστά στην άδουσα Αννούλα κι εγώ να μην μπορώ; Πιο μάγκας είναι από μένα;