Η κυβέρνηση τοποθετήθηκε, πριν τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου των κυπριακών κομμάτων, χαρακτηρίζοντας το «σχέδιο Ανάν» ως μια «καλή βάση διαπραγμάτευσης». Για να στοιχειοθετήσει το χαρακτηρισμό, προβάλλει την επιφάνεια και όχι την ουσία του σχεδίου.

Το «σχέδιο Ανάν», αναφέρεται - στα λόγια - σε μια διεθνή προσωπικότητα της Κύπρου, μια ιθαγένεια, μιλά για επιστροφή εδαφών, επιστροφή προσφύγων, αποχώρηση στρατευμάτων και εγγυήσεις από πολυεθνική δύναμη με εντολή του ΟΗΕ.

Ολες οι παραπάνω «πρόνοιες», όμως, έχουν και μια «ουρά», η οποία συστηματικά αποσιωπάται:

α) Το «σχέδιο Ανάν» μιλά για δύο κράτη με εκτεταμένες αρμοδιότητες στο εσωτερικό (κράτη με δική τους σημαία, δικό τους εθνικό ύμνο, δική τους ιθαγένεια), αλλά ακόμα και για δυνατότητες να δρουν αυτοτελώς (αν και περιορισμένα) στο διεθνές περιβάλλον.

β) Κατοχυρώνει για την τουρκοκυπριακή μειονότητα το δικαίωμα του βέτο, με τρόπο που «εγγυάται» την ακυβερνησία.

γ) Θεσμοθετεί μηχανισμό για την άρση, υποτίθεται, των αναμενόμενων αδιεξόδων με τη δημιουργία 9μελούς Συνταγματικού Δικαστηρίου, αποτελούμενου από τρεις Τουρκοκύπριους, τρεις Ελληνοκύπριους και τρεις αλλοδαπούς, οι οποίοι - τελικά - θα αποφασίζουν. Μιλά, δηλαδή, για κράτος υπό ιδιότυπη κηδεμονία.

δ) Για την επιστροφή των προσφύγων προβλέπει μεταβατική περίοδο, που φτάνει μέχρι και τα 20 χρόνια! Πού σημαίνει ότι κανείς πρόσφυγας δε θα επιστρέψει στις εστίες του.

ε) Η αποχώρηση στρατευμάτων, από τη στιγμή που παραμένουν εν ισχύι οι διατάξεις της Ζυρίχης περί εγγυητριών δυνάμεων, αποτελεί κενό γράμμα, καθώς ο «Αττίλας» θα παραμείνει στο νησί με τη μορφή δύναμης ασφαλείας!

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο πόθος της Αγκυρας όχι μόνο να νομιμοποιηθεί η διχοτόμηση, αλλά και να τεθεί ολόκληρη η Κύπρος υπό ομηρία, περνά μέσα από το «σχέδιο Ανάν»...