Ομως, πριν προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες γενικές σκέψεις για το 16ο Συνέδριο, θα ήθελα να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν, που δεν είναι άλλωστε άσχετη με τον προσυνεδριακό διάλογο.

Πριν από μια δεκαετία, περίπου, με Δούρειο Ιππο τον άθλιο Γκορμπατσόφ, επιτυγχάνεται η ανατροπή του Σοσιαλισμού στη μεγάλη Σοβιετική Ενωση, και στη συνέχεια και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Χίλια ΤΙ και ΓΙΑΤΙ, αγανάκτηση, πίκρα και παράπονο βασανίζουν εκείνες τις μέρες όλους τους κομμουνιστές, όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους παγκόσμια, από την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Η πατρίδα των μεγάλων ΛΕΝΙΝ και ΣΤΑΛΙΝ επιστρέφει στον καπιταλισμό. Οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης τον Οκτώβρη του 1917 επέβαλλαν τη Μεγάλη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Μετά από αιώνες μιας απάνθρωπης και κτηνώδικης ζωής, μετά από ένα μεσαίωνα υποταγής με κυρίαρχο το φεουδαρχισμό, η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ αλλάζει κυριολεκτικά την όψη της πρώην τσαρικής Ρωσίας. Τεράστια τα επιτεύγματα μέχρι το 1955 και όλα αυτά μετά από έναν πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς και τεράστιες υλικές καταστροφές.

Πρώτη η πατρίδα του ΣΤΑΛΙΝ στέλνει άνθρωπο στο διάστημα!!! Προσωπικότητες απ' όλον τον κόσμο επισκέπτονται την ακτινοβολούσα ΣΕ και εντυπωσιάζονται από τα άλματα προόδου σε όλους τους τομείς. Ανάμεσα στους επισκέπτες και Ελληνες, όπως ο Π. Παλαιολόγου, η κ. Βλάχου και πολλοί άλλοι, που ούτε λίγο, ούτε πολύ, σε γραπτά τους κείμενα ομολογούν ότι το μέλλον της ανθρωπότητας ανήκει στην κοινωνία του σοσιαλισμού.

Οι προοδευτικές δυνάμεις και ο σοσιαλισμός την περίοδο αυτή πορεύονται από ΝΙΚΗ σε ΝΙΚΗ, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι λαοί ζουν με ελπίδες και γίνεται πίστη στους ανθρώπους, πως έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις για τον εαυτό τους. Ολες οι αποικίες αποκτούν την ανεξαρτησία τους και οράματα και ιδανικά γίνονται πράξεις. ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ η περίοδος αυτή, γεμάτα ελπίδες για την ανθρωπότητα. Ομως ο Σοσιαλισμός από μια χρονική περίοδο, μετά το 1955, αρχίζει να διαβρώνεται. Ο ιμπεριαλισμός, που ποτέ δεν έπαψε να έχει σα στόχο τη διάλυση της ΣΕ και του σοσιαλισμού, βρίσκει τους συμμάχους του στο εσωτερικό της χώρας, με πρώτο και καλύτερο τον τρισάθλιο Γκορμπατσόφ.

Μεθοδευμένα και άριστα σχεδιασμένα δημιουργούνται εκφυλιστικά φαινόμενα και παρεκκλίσεις που βραχυκυκλώνουν το σύστημα για να φτάσουμε στην κατάλληλη στιγμή, όπου ο ανεκδιήγητος Μιχαήλ θα μιλήσει για «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» μέσα στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ενώ μεθοδευμένα με την κλίκα του οδηγεί στην ανατροπή το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Κανένας ΓΡΙΦΟΣ, συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, πώς φθάσαμε στην ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Μια δεκαετία συμπληρώνεται, περίπου, από τις τραγικές εκείνες μέρες της ανατροπής. Τώρα για την ώρα, βέβαια, δεν υπάρχει πια ο φόβος του αντίπαλου συστήματος και ο καπιταλισμός δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Ανεργία, φτώχεια, ναρκωτικά, πορνεία, εγκλήματα, πόλεμοι, επεμβάσεις, οικολογική καταστροφή, καταρράκωση όλων των ηθικών αξιών, σάρωμα εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων, μια κοινωνία, κυριολεκτικά, ζούγκλα. Η κατάντια στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δεν περιγράφεται από την παλινόρθωση του καπιταλισμού! Και θέλω στο σημείο αυτό να ρωτήσω αυτόν τον Ιούδα της ανθρωπότητας. Αυτός είναι ο καινούριος κόσμος που μας έλεγε; Τίποτε δεν προκαλεί σήμερα την αγανάκτησή του και την οργή; Καθόλου φιλότιμο, καμιά ευαισθησία για την τραγική κατάσταση στην πατρίδα του, αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα;

Αυτή είναι όμως η «καλοσύνη» του καπιταλισμού, χρησιμοποιεί κάθε τέχνασμα, βάζοντας κάθε φορά την ανάλογη μάσκα για να καλύψει τη βαρβαρότητά του.

Ο ίδιος πάντοτε, με οποιοδήποτε σχήμα, κεντροδεξιό, κεντροαριστερό, με Γκορ ή Μπους, με Θάτσερ ή Μπλερ και με τον έναν ή τον άλλο Κώστα, για να περιορίσουμε την κουβέντα στους δικούς μας.

Κάνει ένα βήμα πίσω όταν ζορίζεται, για να κάνει πολλά μπροστά όταν βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Το ζητούμενο είναι πώς θα αντιδράσει το Κόμμα μας, τι τρόπους θα βρει να ξεπεράσει τους πανούργους μηχανισμούς του καπιταλισμού. Οι Θέσεις της ΚΕ επικεντρώνονται και σωστά νομίζω στο Α.Α.Δ.Μ. Τα καθημερινά προβλήματα τα οποία ζει ο λαός μας - υγεία, παιδεία, ανεργία, ασφάλεια - είναι πιεστικά. Η αγωνία και το άγχος κάθε ανθρώπου για την τύχη του και το μέλλον των παιδιών του μέσα στην απεραντοσύνη της σαπίλας είναι θέματα που δεν αφορούν μόνο την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αλλά αγγίζουν όλο το λαό.

Ολα αυτά τα προβλήματα που προαναφέρω μπορούν, φυσικά, να γίνουν παράγοντες ενότητας και συσπείρωσης για το Α.Α.Δ.Μ.

Πρέπει όμως το Μέτωπο αυτό, καθαρά και ξάστερα να έχει σαν τελικό στόχο το Σοσιαλισμό, συνεπώς η θέση του κόμματος πρέπει να είναι ξεκάθαρη, ώστε να μην έχουμε παλινδρομήσεις που θα αξιοποιεί, ως συνήθως, ο αντίπαλος, κατά τρόπο μάλιστα Γκεμπελικό.

Ενα Μέτωπο όμως για να φθάσει στη λαϊκή εξουσία δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί ξαφνικά, αν δεν υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις και δεν παρθούν κάποια μέτρα.

Αρχικά πρέπει να τονίσω και επιμένω κάθε φορά σ' αυτό, ότι οι κομμουνιστές και ιδιαίτερα τα στελέχη, πέρα από την ιδεολογική κατάρτιση να είναι παράδειγμα στη ζωή, άψογοι από κάθε άποψη. Αν ψάξουμε να δούμε πώς δημιουργήθηκαν τα κόκκινα χωριά, θα διαπιστώσουμε ότι στα χωριά αυτά έζησαν και καθοδήγησαν κομμουνιστές, που ήταν υπόδειγμα ανθρώπου.

Ενας άλλος παράγοντας που πρέπει να βοηθήσει στην επιρροή του κόμματος και στο πλάτεμα του Μετώπου, είναι η δυνατότητα που υπάρχει για βελτιώσεις σε κάθε μέσο επικοινωνίας μας με το λαό. Βελτιώσεις, περνώντας και σε μια αντεπίθεση, στην επιχειρηματολογία μας, βελτιώσεις στον «902», στο Ριζοσπάστη, στην εκπροσώπηση του Κόμματος στις τηλεοπτικές συζητήσεις, στον τρόπο οργάνωσης των διαφόρων εκδηλώσεων. Πρέπει συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, να συσταθούν ομάδες εργασίας, που χωρίς προχειρότητα θα μελετούν και θα σχεδιάζουν όλες τις κινήσεις του Κόμματος.

Είναι αδιανόητο να βρίσκει έδαφος, πέρα βέβαια από τα υπαρκτά προβλήματα, το ψέμα, η υποκρισία, η γκεμπελική προπαγάνδα, και να μη γίνονται σεβαστές οι ιδέες που εκφράζουν το δίκιο, την αλήθεια, την ανθρωπιά. Τέλος, εκείνο που πρέπει να προσέξει, ιδιαίτερα, το κόμμα μας, είναι η νεολαία μας.

Η ΚΝΕ πρέπει να γίνει το σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο των νέων. Μακριά από τα ναρκωτικά, τη διαφθορά, την πορνεία. Μπούσουλας η μαρξιστική διαπαιδαγώγηση, η μάθηση γενικά, κοντά πάντοτε στις σταθερές διαχρονικά αξίες, χωρίς βέβαια να αρνείται κανείς και ό,τι θετικό και σωστό προσφέρει η σημερινή εξέλιξη.

Τελειώνω με την ευχή, για κάθε επιτυχία του 16ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει, είναι ότι η ανθρωπότητα δεν έχει άλλη επιλογή από το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Τερτίπια, τεμπέλες, πρόσωπα με το ανάλογο προφίλ κάθε φορά, βλέπουμε και θα δούμε πολλά στο προσκήνιο του καπιταλισμού και της αστικής «Δημοκρατίας», η ουσία στο παρασκήνιο μένει πάντα η ίδια, με ό,τι βρόμικο έχει να επιδείξει μια κοινωνία.

Με το σοσιαλισμό μπορεί η ανθρωπότητα να νιώσει τη δικαιοσύνη, τη συναδέλφωση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την ειρήνη.

Μόνο το σύστημα αυτό μπορεί να σκεπάσει με χαμόγελο ολόκληρο τον ΠΛΑΝΗΤΗ.

Η συμμετοχή στο διάλογο και η υπερψήφιση των Θέσεων δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε επανάπαυση. Πρέπει να μας απασχολήσει το περιεχόμενο του διαλόγου και η ουσιαστική ή μη συμμετοχή σ' αυτόν. Βέβαια τα συνέδρια του ΚΚΕ, συγκρινόμενα με αυτά των αστικών και μικροαστικών κομμάτων, είναι πιο ουσιαστικά και περισσότερο δημοκρατικά, χωρίς να μετατρέπονται σε λέσχες συζητήσεων. Υπάρχουν όμως περιθώρια βελτίωσης ως προς την ουσιαστική συμμετοχή των συντρόφων.

Είναι πολύ βολικό, καμιά φορά, να ρίχνουμε τις αιτίες των προβλημάτων στη συμπεριφορά ενός προσώπου και να ξεμπερδεύουμε, δεν είναι, όμως, καθόλου αποδοτικό. Προχτές ο Στάλιν και ο Χρουστσόφ, χτες ο Γκορμπατσόφ, σήμερα ο Κωστόπουλος... Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Γιατί ένα πρώην μέλος του ΠΓ οδηγείται σ' αυτή την αντικαταστατική συμπεριφορά; Μήπως μπορούσαμε να την προλάβουμε, ήδη, από το 15ο Συνέδριο;

Είναι αλήθεια ότι η (σχεδόν φανερή) οργανωτική και (κρυμμένη) ιδεολογική έφοδος από τη μειοψηφία των πρώην στελεχών του Κόμματος το 1991, μάς έκανε περισσότερο επιφυλακτικούς από πριν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει να περιοριστούμε σε μια αντίληψη οργανωτικού ελέγχου στο Κόμμα. Πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα μέλη και στα κατώτερα στελέχη, παρά τις όποιες διαφωνίες τους, εφ' όσον δρουν μέσα στο πλαίσιο των αρχών μας. Ο εσωκομματικός διάλογος είναι χρήσιμο να συνεχιστεί, μέσα από τα έντυπα, μεταξύ των δύο συνεδρίων, θα δοθεί, έτσι, η δυνατότητα, σ' όλα τα μέλη να γνωρίζουν όλες τις απόψεις, να τις κρίνουν και να μην αιφνιδιάζονται, προκαλώντας έτσι τις ψυχολογικές προϋποθέσεις της ρήξης και της διάσπασης.

Σε συνθήκες ιδεολογικής υπεροχής του ΚΚΕ, δεν έχουμε να φοβηθούμε τον ταξικό αντίπαλο, θα αποδυναμώσουμε, έτσι, τις προσπάθειές του για εκμετάλλευση των όποιων διαφωνιών υπάρχουν.

Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Λένιν στα γράμματά του στην «ΙΣΚΡΑ» (Απαντα τ. 7ος σελ. 102): «πρέπει όχι μόνο ν' ανοίγουμε φιλόξενα τις στήλες του κομματικού οργάνου για ανταλλαγή γνωμών, αλλά και να δίνουμε τη δυνατότητα να εκθέτουν ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ τις διαφωνίες τους, οι ομάδες εκείνες, για να δώσουμε σ' όλο το Κόμμα τη δυνατότητα να εκτιμήσει το βάθος ή το ασήμαντο των διαφωνιών... και να ρίξουν το σύνθημα. "Περισσότερο φως, ας τα ξέρει όλα το Κόμμα"». Καλεί ο Λένιν ... «να πετάξουμε τις παραδόσεις του σεχταριστικού πνεύματος...». Καλεί για ... «περισσότερη εμπιστοσύνη στην αυτοτελή κρίση όλης της μάζας των κ. στελεχών...», «που ... θα ξέρουν με την αργή... και επίμονη επίδραση να τους εμπνεύσουν την "ελεύθερη συγκατάθεση" ως προς την τήρηση της κομματικής πειθαρχίας». Και συνεχίζει: «Να μην κρύβουμε από το κόμμα τις αιτίες... και τα γεγονότα... αλλά, όσο είναι δυνατόν και από το ξένο κοινό.... πλατιά δημοσιότητα...», «... για να γίνουμε κόμμα μαζών, όχι μόνο στα λόγια, πρέπει να προσελκύσουμε σ' όλες τις κομματικές υποθέσεις όλο και πιο πλατιές μάζες»... Και γράφει παρακάτω ότι τα στελέχη πρέπει να μπαίνουν στην κρίση ολονών, παρά το γεγονός ότι αυτό φαίνεται ενοχλητικό για τον καθοδηγητή. Και τελειώνει ο μεγάλος αυτός διανοητής και επαναστάτης: «Μόνο ύστερα από πολλές τέτοιες ανοιχτές συζητήσεις μπορεί να διαμορφωθεί ένα... αρμονικό συλλογικό όργανο...» και θα δημιουργηθεί «για τους εργάτες μια τέτοια κατάσταση, όπου να μην μπορούν να πάψουν να μας καταλαβαίνουν, μόνο τότε το επιτελείο μας θα στηρίζεται πραγματικά στην ελεύθερη και συνειδητή θέληση μιας στρατιάς, που θ' ακολουθεί το επιτελείο και ταυτόχρονα θα το κατευθύνει».

Στην τελική ομιλία της στο 15ο Συνέδριο, η σ. Γραμματέας έλεγε ότι «πρέπει να γίνουμε πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας... δεν μπορούμε να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο, φταίνε οι αντικειμενικές δυσκολίες... δεν πρέπει (στο 16ο Συνέδριο) να μιλάμε απλώς για μια θετική πορεία και για ανάκαμψη... αλλά για ένα σημαντικό βήμα προς τα μπρος... δεν πρέπει να είμαστε συγκαταβατικοί στο 16ο...». Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι το σημαντικό αυτό βήμα δεν έγινε. Υποτιμήσαμε, ίσως, τη δύναμη της συνήθειας, τα όπλα του αντιπάλου, τις αντικειμενικές δυσκολίες και γι' αυτό τις ξαναεπαναλαμβάνουμε ως δικαιολογία στις «Θέσεις του 16ου». Θα πρέπει, όμως να δούμε και τα λάθη που κάναμε, τα οποία μας οδήγησαν, ώστε να μην έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Θα πρέπει να προβληματιστούμε πάνω στη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στα λόγια και στην πράξη. Ορισμένα καθοδηγητικά όργανα, κυρίως, παρασύρονται από την επιθυμία να έχουν άμεσα αποτελέσματα, υπονομεύοντας στην πράξη, τους απώτερους στόχους μας. Διακατέχονται από τη λογική του οργανωτικού ελέγχου του Κόμματος, υποτιμούν την ιδεολογική και πολιτική δουλιά. Δεν ενθαρρύνουν την ανάπτυξη πρωτοβουλιών από τα κατώτερα όργανα και τα κ.μ. και αρκούνται να μεταφέρουν αποφάσεις από τα πάνω προς τα κάτω, κυρίως διαχειριστικής λογικής (οικονομικά, «Ριζοσπάστης», στρατολογίες). Οι ΝΕ και οι ΚΟΒ δεν ασχολούνται με τα προβλήματα του χώρου τους, οι περισσότερες συνεδριάσεις γίνονται για ζητήματα που βάζει ο καθοδηγητής. Ενώ στην εισήγηση της ΚΕ στο 15ο γραφόταν ότι η νέα δομή του Κόμματος «δεν πρέπει να οδηγήσει σε συγκέντρωση αρμοδιοτήτων προς τα πάνω, σε βάρος της δράσης και της πρωτοβουλίας των ΝΕ κλπ.», παρ' όλα αυτά έχουμε φαινόμενα υποκατάστασης κατώτερων από ανώτερα όργανα. Ολη αυτή η πρακτική καθηλώνει υπαρκτές δυνάμεις μέσα στο Κόμμα, δεν τις αφήνει να λειτουργήσουν και να προσφέρουν, δεν αφήνει να μπει ο «νέος αέρας που θα τονώσει και θα αναζωογονήσει τη δράση των οργάνων και ΚΟΒ» (εισήγηση ΚΕ στο 15ο). Το κ.μ. δεν έχει το ενδιαφέρον, το κίνητρο, τη δημιουργική φλόγα που θα το οδηγήσει να αυτοβελτιώνεται, να προβληματίζεται, να παίρνει πρωτοβουλίες, που με απλά λόγια θα εφαρμόζει δημιουργικά την πολιτική μας, δίνοντας περιεχόμενο στην ατομική ύπαρξή του μέσα στην κομματική συλλογικότητα. Είναι φανερό ότι δεν αρκεί, πλέον, το μέλος - εκτελεστικό όργανο που δουλεύει με αυταπάρνηση μεν, αλλά με πενιχρά αποτελέσματα, χωρίς συμβολή στις αποφάσεις. Από την άλλη, αν ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει δημιουργήσει ένα νέο τύπο ανθρώπου, που τον χαρακτηρίζει η έλλειψη χρόνου, η αδιαφορία, ο ατομισμός και η μοιρολατρία, τότε εμείς πρέπει να προβάλλουμε έναν άλλο τύπο ανθρώπου, που τον χαρακτηρίζει η δημοκρατικότητα, η υπομονή, η δημιουργικότητα, η αισιοδοξία και η αγωνιστικότητα. Πρέπει ν' ανοίξουμε μέτωπο (μέσα στο Κόμμα) ενάντια σε φαινόμενα παρακμής του αστικού συστήματος, όπως η λογική του ρουσφετιού, η κακή συμπεριφορά στην οικογένεια, η πρακτική αποδοχή οικονομικών μηχανισμών του καπιταλισμού, έτσι ώστε να μην επηρεάζουν τη δράση μας.

Η σιωπή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα (που βέβαια σήμερα δεν έχουν μεγάλη έκταση) για να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα, γεννά υπόγεια ρεύματα, που υπονομεύουν τη μελλοντική μας πορεία.

- Πριν από κάθε κεντρική απόφαση (εκλογές ΤΑ, συμμαχίες κλπ.), καλό θα είναι να προηγείται ουσιαστική συζήτηση στο κομματικό σώμα, έτσι ώστε και η απόφαση να «πατά» καλύτερα στα πόδια της, αλλά και να εφαρμοστεί χωρίς παρενέργειες.

- Οι κατά τόπους ΝΕ, να συμβάλλουν στο γράψιμο της τοπικής ιστορίας του ΚΚΕ, έτσι ώστε η ιστορική μνήμη με τη σειρά της να συμβάλλει στην ανάπτυξη του κινήματος.

- Πρέπει να προσεγγίσουμε επιστημονικά τη σύνθεση της εργατικής τάξης σήμερα. Δεν αρκεί η αριθμητική υπεροχή της στην κοινωνία, για να κρίνουμε τη συμπεριφορά της. Χρειάζεται σύγκριση της ΕΤ του 1850, με τη σημερινή. Είναι σήμερα το ίδιο συμπαγής, συγκεντρωμένη, ενιαία, έχει συνείδηση του εαυτού της και της αποστολής της; Η σύνθεσή της και οι σύγχρονοι όροι ύπαρξής της πόσο επηρεάζουν την επαναστατικότητά της; Αυτή η σύνθεση πόσο οδηγεί σ' ένα κρυμμένο συμβιβασμό στην πράξη και πόσο αυτό με τη σειρά του επηρεάζει, κατά καιρούς, πολιτικά το Κόμμα μας;

Y. Γ.: Η, εκτός των στηλών του προσυνεδριακού διαλόγου, απάντηση σε σύντροφο, που συμμετέχει (από σύντροφο) σ' αυτόν, δεν προάγει την ισοτιμία του διαλόγου. Από την άλλη ο μηδενισμός στην εκτίμηση της δράσης του Κόμματος, υπονομεύει με τη σειρά του, το διάλογο.

Στο 16ο Συνέδριο καλείται να πάρει αποφάσεις τέτοιες ώστε να περπατήσουν ακόμα παραπέρα οι στόχοι που έβαλε. Να τους υλοποιήσει (ΑΑΔΜ).

Και εδώ είναι η δυσκολία της υπόθεσης. Γιατί αν υπάρχει η δυσκολία στο να βάλεις τα θεμέλια, τις βάσεις για να ξεκινήσεις κάτι, υπάρχει και η δυσκολία να το συντηρήσεις και να το αναπτύξεις. Μπορούμε;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη για να απαντήσει κανείς, πέρα από τις αντικειμενικές εξελίξεις (κρίση καπιταλισμού, όξυνση αντιθέσεων στην Ελλάδα), χρειάζεται να στηριχθεί και στο μακρινό παρελθόν, στην ιστορία και εμπειρία του Κόμματος αλλά και στο πρόσφατο, βλέποντας τη δυναμική σε Κόμμα και ΚΝΕ. Πώς ήμασταν το '90-'91, το '93-'94, το '96-'97 μέχρι σήμερα. Πόσο προχωρήσαμε, πόσο πλησιάσαμε στους στόχους που βάλαμε. Χρειάζεται, επίσης, να εκτιμήσει στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες την ικανότητά μας να αναπτύσσουμε, να ξεδιπλώνουμε τη δράση και να πετυχαίνουμε τους στόχους που βάζουμε καθημερινά. Με ποιους ρυθμούς προχωράμε σε σχέση με τις εξελίξεις.

Και όλα αυτά παίρνοντας υπόψη ότι η πολιτική μας επιβεβαιώθηκε και επιβεβαιώνεται από την ίδια τη ζωή, ότι έχουμε κερδίσει τη μάχη σε επίπεδο προγράμματος.

Απαντώντας, λοιπόν, στο παραπάνω ερώτημα πρέπει να σημειώσουμε ότι και οι προϋποθέσεις υπάρχουν και οι δυνατότητες. Επομένως μπορούμε. Το Μέτωπο θα χτιστεί. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι σε ποιο βαθμό, χωρίς αναβλητικότητα και καθυστερήσεις, θα υλοποιούμε τους στόχους που βάζουμε από το χαρτί στην πράξη, κάθε χρονική στιγμή, έτσι ώστε να συγκεντρώνουμε όλο και περισσότερα αποκρυσταλλώματα κατακτώντας τομείς που δεν έχουμε ακόμα κατακτήσει στη λειτουργία και δράση της οργάνωσης.

Το να έχεις εντοπίσει ότι πρέπει μπροστά στα νέα καθήκοντα να πας με άλλες απαιτήσεις στις δυνάμεις σου, αποτελεί ένδειξη ότι παρακολουθείς και αναλύεις τις εξελίξεις.

Εχουμε κατακτήσει ένα ορισμένο επίπεδο οργάνωσης. Το στοίχημα που μπαίνει είναι εάν καταφέρουμε να συμβαδίσουμε με τις απαιτήσεις που δημιουργούν οι σημερινές συνθήκες. Με βάση αυτά θα ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένες πλευρές της δουλιάς μας που χρειάζεται να προσέξουμε:

- Δουλιά των στελεχών: Είναι ανάγκη τα στελέχη της οργάνωσης (ΤΓ, ΤΣ, γραμματείς, γραφεία, ΟΒ) να κατανοήσουν τον επιτελικό και καθοδηγητικό τους ρόλο. Να αποκτήσουν καλύτερη επαφή με την πολιτική και τη θεωρία μας έτσι ώστε να εξηγούν και να αντέχουν τις δυσκολίες. Να παίρνουν ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ να λύνουν ζητήματα, αποφεύγοντας την καθηκοντολογία, που έχουν να κάνουν με την εξειδίκευση της πολιτικής και τακτικής στο χώρο ευθύνης τους. Να συζητούν, να κουβεντιάζουν μέσα από συνεργασίες τους συντρόφους εξασφαλίζοντας κάθε φορά, σε κάθε μάχη, τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση. Είναι και άλλα, γενικά όμως μαζί με τη βοήθεια που πρέπει να έχουν χρειάζεται να το ψάξουν λίγο, να τους «τρώει» που λέμε, μέσα από την αναζήτηση να γίνονται όλο και περισσότερο αποτελεσματικοί.

- Η επαφή με όλα μας τα μέλη: Εχει να κάνει και με την παραπάνω πλευρά. Εξασφαλίζεται στην ΟΒ που έχει σταθερή λειτουργία. Και εδώ είναι το κουμπί. Σήμερα δεν υπάρχει περιθώριο να μείνει κανένας εκτός μάχης. Χρειάζεται να φτάνουμε σε όλους εξηγώντας το πώς και το γιατί, λύνοντας απορίες, προβληματισμούς, χρεώνοντάς τους στο χώρο τους. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν αναξιοποίητο. Να μην υποτιμήσουμε κανέναν και να δώσουμε τη δυνατότητα να αναδειχθούν νέοι σύντροφοί μας. Η επαφή με τα μέλη θα δημιουργεί νέες δυνατότητες παρέμβασης. Πάντως, είναι σημαντικό πριν πάμε να δώσουμε μια μάχη να προετοιμάζουμε τους συντρόφους, να συνδέουμε αυτή τη μάχη με την πολιτική μας.

- Η συνεργασία ΚΟΒ-ΟΒ: Είναι μια πλευρά που πρέπει να επενδύσουμε ακόμα περισσότερο. Η πολύτιμη εμπειρία του Κόμματος μπορεί να λύσει αρκετές φορές προβλήματα, κωλύματα σε όλα τα επίπεδα δράσης της ΟΒ. Η συνεργασία είναι απαραίτητη σήμερα που τα καθήκοντα είναι πολλά και ποικίλα για την ΚΝΕ. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αφομοίωση της πολιτικής μας, την εξειδίκευσή τους, με την αφομοίωση από τα μέλη μας, βρίσκονται στο επίκεντρο και η συμβολή του Κόμματος θα είναι σημαντική. Αλλά και σε επίπεδο σχεδιασμού και παρέμβασης στο κίνημα. Παράδειγμα, η παρέμβαση στην εργαζόμενη νεολαία είναι ένα ζήτημα όπου πρέπει να υπάρχει συντονισμός, διότι η ΚΝΕ δεν έχει μεγάλη εμπειρία. Η πολύτιμη πείρα αλλά και το 16ο Συνέδριο του Κόμματος θα δώσουν ώθηση μεγάλη στον τομέα αυτό.

- Η αύξηση επιρροής της ΚΝΕ: Ολες οι ΟΒ, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, έχουν αποκτήσει έναν κύκλο επιρροής. Είναι σημαντικό να αποκτήσεις σταθερότητα και συνέχεια στην επαφή με τον κόσμο αυτό. Να του δίνεις την ώθηση και τη δυνατότητα να έχει δράση αποκτώντας εμπειρία. Πρέπει να μάθουμε, να δουλεύουμε καλύτερα με τις επιρροές. Ειδικά εκεί που γίνονται αγώνες, π.χ., μαθητές. Εχουμε πολλές δυνατότητες. Χρειάζεται η δουλιά μας στον τομέα αυτό να έχει αποτελέσματα αντίστοιχα της απήχησης και του κύρους που έχει σήμερα η ΚΝΕ στη νεολαία.

Να δείχνουμε τη διέξοδο και την προοπτική. Πολλές φορές μέσα στους αγώνες και τις μάχες που δίνουμε, ανάλογα με την έκβασή τους, αντιμετωπίζουμε φαινόμενα απογοήτευσης και χαλαρότητας στον κόσμο που συζητάμε, ακόμα και σε συντρόφους. Για παράδειγμα, να αναφερθώ στους πρόσφατους μαθητικούς αγώνες. Και συγκεκριμένα στο κατά πόσο καταφέραμε να αναδείξουμε την προοπτική, το ότι δε φτάνει να ανατρέψεις μόνο έναν νόμο αλλά συνολικά την πολιτική που τον δημιούργησε. Και ότι για να το κάνεις αυτός πρέπει να παλέψεις για μια άλλη εξουσία, που θα έρχεται σε σύγκρουση με τη σημερινή κατάσταση στην εκπαίδευση. Αυτό θα είναι μακροχρόνιο και συνεχές. Παλεύουμε για μεγάλα πράγματα, πώς να το κάνουμε. Το μαθητικό κίνημα από μόνο του δεν μπορεί να στηρίξει αυτή την προοπτική. Χρειάζεται να γίνει υπόθεση όλου του λαού, να γίνει υπόθεση πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη και η συνέχεια του μαθητικού κινήματος είναι ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι πραγματικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον να είσαι ΚΝίτης σε μια εποχή που το Κόμμα βάζει στην κοινωνία μια τόσο σπουδαία πολιτική πρόταση, το ΑΑΔΜ. Ας μην κρίνουμε αυτή την πρόταση από τη σημερινή κατάσταση. Μη βιαστούμε να βγάλουμε απόλυτα συμπεράσματα. Εχει σημασία να δουλέψουμε γι' αυτή σήμερα, τώρα, εστιάζοντας καλύτερα και μέσα από τις κατευθύνσεις του Συνεδρίου.

Γραφεία Αθήνας της ΚΝΕ

Με βαθιά συγκίνηση και βάσιμη ελπίδα, από την κοινή - ίσως - αλλά ουσιαστικής βαρύτητας θέση ενός απλού μέλους του Κόμματος, νιώθω την ανάγκη να χαιρετίσω την έναρξη του 16ου Συνεδρίου μας.

Τολμώ να αρθρώσω δημόσιο λόγο, όχι από προσωπική φιλοδοξία, αλλά για να αποδειχθεί έμπρακτα ότι είμαστε το μόνο κόμμα που έχει όντως ανατρέψει και αντιστρέψει την ηγεμονική - καπιταλιστικού τύπου ιεραρχία και έχει προσδώσει στη βάση του κυρίαρχη θέση και αξία.

Οι Θέσεις του Κόμματος - που πρόσφατα κυκλοφόρησαν - είναι ομολογουμένως οι πιο προωθημένες και επεξεργασμένες σε έκταση αλλά και σε βάθος, παρά ποτέ.

Με διαύγεια και επίγνωση της κρισιμότητας των αιχμηρότατων προβλημάτων της εποχής και της κοινωνίας μας, οι θέσεις καλύπτουν όλο το φάσμα του τρέχοντος προβληματισμού. Είναι βέβαιο ότι η απήχησή τους θα ήταν εξασφαλισμένη, αν τύχαιναν της κατάλληλης διάδοσης.

Παράλληλα, η έντονη δραστηριοποίηση του Πανεργατικού, Αγωνιστικού Μετώπου με στόχο τη χρεοκοπία των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης, αποτελεί υποθήκη θετικών εξελίξεων στην πολιτική ζωή. Με σωστό συντονισμό και κοινή δράση, προϋπόθεση των οποίων είναι η άρση της καχυποψίας ενάντια στο Κόμμα, πράγμα που θα επιτευχθεί με τη διεύρυνση της λαϊκής βάσης και την έναρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου με όλες τις παραγωγικές τάξεις. Ο ορίζοντας του Κόμματος τον 21ο αιώνα, όχι μόνο δε θα συρρικνωθεί - παρά τις δυσοίωνες «προβλέψεις» των πολιτικών αναλυτών της άρχουσας τάξης - αλλά θα πλατύνει και θα αγκαλιάσει με την αλήθεια του τις γενιές του μέλλοντος...

Για τον εξανθρωπισμό της ζωής και την έξοδο από το τέλμα της θλιβερής πραγματικότητας, η μόνη επιλογή σύντροφοι, είναι η προσχώρηση στο Κόμμα, η υποστήριξη των Θέσεών του. Πρέπει κάποτε η ΦΩΝΗ μας να γίνει κραυγή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των όσων απαράγραπτα δικαιούμαστε, αλλά ανενδοίαστα και απροσχημάτιστα μας στερούν.

ΚΟΒ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ

ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ - ΑΤΤΙΚΗΣ