Σήμερα, κυβέρνηση και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μαζί με την προσπάθεια επιβολής των αντιασφαλιστικών μέτρων (μείωση συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας, χτύπημα των βαρέων ανθυγιεινών κ.ά.) επιχειρούν την παραγραφή των κρατικών χρεών και προωθούν πλαίσιο «χρηματοδότησης», που υπονομεύει τα ασφαλιστικά ταμεία και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Σ' αυτά τα πλαίσια, προκλητικά ο πρόεδρος της ΓΣΣΕ εμφανίζεται έτοιμος να υπογράψει με το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ένα σύμφωνο ντροπής που αποκαλείται «Εθνική Κοινωνική Συμφωνία»!

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση χρειάζεται να δοθεί η μάχη της απεργίας στις 29 Μάη με καλύτερη οργάνωση, μεγαλύτερο πείσμα και αποφασιστικότητα.

Να ριχτούν περισσότερες δυνάμεις στον αγώνα, να χτυπηθεί η απεργοσπαστική τακτική της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ, να αποκαλυφθεί ο αντεργατικός χαρακτήρας των μέτρων για την Κοινωνική Ασφάλιση και η απάτη του κυβερνητικού σχεδίου για τη χρηματοδότηση των Ταμείων.

Με το Νόμο 1611/1950 τα Ταμεία αναγκάζονται να καταθέσουν υποχρεωτικά το σύνολο των αποθεματικών τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, με το λεγόμενο «ειδικό επιτόκιο», που όριζε κάθε φορά η νομισματική επιτροπή, με εντολή της κυβέρνησης.

Σύμφωνα με σχετικές μελέτες, ακόμα μεγαλύτερες απώλειες για τα Ταμεία προκλήθηκαν την περίοδο 1974-1994, όταν ο πληθωρισμός αυξήθηκε δραστικά, ξεπερνώντας το 20% και στο διάστημα αυτό τα «ειδικά επιτόκια» της Τράπεζας της Ελλάδας ήταν κατώτερα και του πληθωρισμού και των επιτοκίων καταθέσεων που ίσχυαν τότε.

Σύμφωνα με κατά προσέγγιση μετριοπαθείς υπολογισμούς, οι οφειλές του κράτους από την αρπαγή των αποθεματικών ξεπερνούν τα 25 τρισεκατομμύρια δραχμές.

Με τον Αναγκαστικό Νόμο 1846 του 1951, μεταξύ των εσόδων του ΙΚΑ προβλέπεται και «εισφορά του κράτους», που καθορίζεται σε χρονιάτικη βάση, με απόφαση του υπουργού Οικονομικών και θα έπρεπε να καταγραφεί στον ειδικό προϋπολογισμό του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Παρά τη σχετική πρόβλεψη ότι η ρύθμιση αυτή θα εφαρμοζόταν από το οικονομικό έτος 1953-1954, δεν εφαρμόστηκε ποτέ!

Το 1970 με το νομοθετικό διάταγμα 465 ορίστηκε ότι το κράτος θα αναλαμβάνει την ευθύνη να εξοφλήσει υποχρεώσεις που το ίδιο φορτώνει στα ασφαλιστικά ταμεία για την άσκηση «κοινωνικής πολιτικής».

Γεγονός είναι ότι ούτε και αυτός ο νόμος τηρήθηκε.

Από το 1975 το ελληνικό κράτος εξοφλεί μόνο το 40-50% των χρονιάτικων οφειλών του προς το ΙΚΑ.

Υπολογίζεται ότι από το 1975 μέχρι και το 2002 οι κυβερνήσεις, το κράτος, με βάση το Ν.Δ. 465/70, θα έπρεπε να καταβάλουν στο ΙΚΑ 5.532.036.000 δρχ. Και κατέβαλαν 3.029.536.00 δρχ.

Το χρέος δηλαδή σ' αυτή την περίπτωση είναι 2.502.500.000 δρχ.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στην πράξη οι οφειλές αυτές είναι πολύ μεγαλύτερες, γιατί ο υπολογισμός των κρατικών οφειλών γίνεται με βάση τις ονομαστικές τιμές και όχι τις τιμές που διαμορφώνονται με τον πληθωρισμό.

Το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση προβάλλει την ανάληψη της ευθύνης για την εξόφληση οφειλών 1,3 δισεκατομ. δρχ. προς το ΙΚΑ. Πρόκειται για την εξόφληση μόνο ενός μέρους του χρέους που αφορά την περίοδο μέχρι το 1998 και αυτό με 15 χρονιάτικες δόσεις και με επιτόκιο μικρότερο από τον πληθωρισμό. Ουσιαστικά, δηλαδή, ξανακλέβει το ΙΚΑ και τους ασφαλισμένους.

Το ποσό του 1.202.500.000 δρχ. που αφορά στην περίοδο 1998-2002 μένει ανεξόφλητο.

Ανεξόφλητο μένει, επίσης, το χρέος του κράτους προς το ΙΚΑ από την κρατική εισφορά για τους νεοασφαλιζόμενους από 1.1.93 - σύμφωνα με το νόμο 2084/92.

Η κατάσταση είναι η εξής:

Η κυβέρνηση έπρεπε να καταβάλει 1.536.864 τρισ. Εδωσε 526.610 δισ. δρχ. Χρωστάει 1.010.254 τρισ. δρχ.

Δηλαδή, η κυβέρνηση παρακρατεί περισσότερο από ένα (1) τρισεκατομμύριο δρχ. που έπρεπε να είχε καταβάλει προς το ΙΚΑ.

Εκτός από το ΙΚΑ οφειλές δεν έχουν καταβληθεί και σε άλλα Ταμεία.

Για παράδειγμα, μέχρι το 1999 το κράτος χρωστάει στο ΤΕΒΕ 68 δισ., στο Ταμείο Εμπόρων 16 δισ., στο Ταμείο Υγειονομικών 7,5 δισ., στο Ταμείο Νομικών 6,5 δισ., στο ΤΣΜΕΔΕ 7 δισ. και στο ΤΣΑ 3 δισ.δρχ.

Συνολικά, για όλα τα Ταμεία το χρέος είναι μεγαλύτερο αν προστεθούν και οι αποδόσεις που θα έφερνε η αξιοποίηση των χρημάτων (τόκοι κλπ.), αν το κράτος τα κατέβαλλε σε χρονιάτική βάση.

Δεύτερο, γιατί το σχέδιό τους όχι μόνο δεν προβλέπει επαρκή χρηματοδότηση για να ανταποκριθούν το ΙΚΑ και τα άλλα Ταμεία στις αυξημένες ανάγκες των ασφαλισμένων, αλλά τα ποσά που αναφέρει δεν επαρκούν να καλύψουν ούτε τα ελλείμματα.

Η χρηματοδότηση του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων όταν βασίζεται σε αναβαθμισμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, σε αναβαθμισμένες παροχές και υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας και όχι όταν οικοδομείται επάνω σε αντιασφαλιστικά, αντικοινωνικά μέτρα, που στηρίζονται σε συντάξεις πείνας, σε αυξημένα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, σε αντιδραστικές αλλαγές οι οποίες υποβαθμίζουν και εμπορευματοποιούν την Υγεία.

Αυτό ακριβώς γίνεται. Γι' αυτό η κυβέρνηση εξαρχής επέλεξε το δρόμο της συμφωνίας με τη συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ για τα αντιασφαλιστικά μέτρα και στη συνέχεια έκοψε το κοστούμι της ψευτο-χρηματοδότησης.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι:

Κατά την περίοδο 2003-2008 το ΙΚΑ θα χρηματοδοτείται με συγκεκριμένα ποσά ετησίως, τα οποία αντιστοιχούν κατά μέσο όρο σε ποσοστό 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ).

Μέρος της χρηματοδότησης θα δίνεται από τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την κάλυψη του ελλείμματος του ΙΚΑ. Η πλεονάζουσα χρηματοδότηση θα γίνεται με την έκδοση ειδικών ομολόγων πολυετούς διάρκειας τα οποία ρευστοποιούνται μόνο στη λήξη τους.

Τα ειδικά ομόλογα μαζί με τις αποδόσεις τους αποτελούν κλειδωμένο αποθεματικό, το οποίο δεσμεύεται για να μπορεί να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα του ΙΚΑ, όταν αυτά αρχίζουν να μεγαλώνουν μέχρι και το έτος 2032.

Να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα ζητήματα γιατί η κυβέρνηση και οι κυβερνητικοί απολογητές προσπαθούν να θολώσουν τα νερά παίζοντας με τους αριθμούς.

Σε τι ποσά ανταποκρίνεται το 1% επί του ΑΕΠ;

Αν πάρουμε υπόψη μας ότι το ΑΕΠ για το 2001 υπολογίζεται στα 41 περίπου τρισεκατομμύρια δραχμές, το 1% αντιστοιχεί σε 410 δισεκατομμύρια δραχμές.

Τι θα πρωτοκαλύψει με το ποσό αυτό;

Τι θα γίνει σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, όταν θα παρουσιαστεί το φαινόμενο της μείωσης των ρυθμών ανάπτυξης και μείωσης των σχετικών εσόδων του ΙΚΑ και του Ενιαίου Ταμείου Μισθωτών;

Εδώ να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:

Υπολογίζοντας κατ' αποκοπή τη χρηματοδότηση στο 1% του ΑΕΠ, η κυβέρνηση αποσύρεται από όλες τις άλλες υποχρεώσεις που ακούνε στο όνομα «κρατική επιχορήγηση».

Παραγράφει δηλαδή τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από το νόμο 465/70 και το νόμο 2084/92 κ.ά.

Για παράδειγμα, εάν για το 2001 ίσχυε η χρηματοδότηση του ΙΚΑ με βάση το 1% του ΑΕΠ, θα είχαμε την εξής κατάσταση:

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να καταβάλει συνολικά 420 δισ. δρχ.

Ενώ εάν χρηματοδοτούσε το ΙΚΑ ως όφειλε ακόμα και μ' αυτή τη σημερινή νομοθεσία θα έπρεπε να καταβάλει 527,853 δισ. σύμφωνα με το νόμο 465/70 συν 213,108 δισ. σύμφωνα με το νόμο 2084/92 κ.ά.

Η διαφορά είναι προφανής, φτάνει τα 400 δισ. δρχ. και αποδεικνύει ότι χειροτερεύει η υποχρηματοδότηση του ΙΚΑ, γενικότερα του ασφαλιστικού συστήματος.

Αποκαλυπτική είναι η αναφορά που κάνει για τη χρηματοδότηση του ΙΚΑ ο Γρ Σολωμός, πρώην διοικητής του ΙΚΑ, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 30 του Απρίλη 2002. Λέει σχετικά: «Το ποσό των 470 δισ. δρχ. που προτίθεται να δώσει ο κρατικός προϋπολογισμός το 2003 στο ΙΚΑ και που εξήγγειλε ο υπουργός Οικονομικών συνιστά μόνο το 50% των υποχρεώσεών του». Ακόμα: «Το προτεινόμενο ποσόν του 1% του ΑΕΠ δεν επαρκεί ούτε για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Η δε διαφαινόμενη κατάργηση των θεσμών της τριμερούς χρηματοδότησης και της υποχρεωτικής απόδοσης του ΝΔ 465/70 θα πλήξει ανεπανόρθωτα την επιδιωκόμενη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος».

Προκύπτει ακόμα ένα θέμα:

Από το 2009 θα ενταχθούν σταδιακά στο ΙΚΑ και άλλα Ταμεία για τη δημιουργία του Ενιαίου Ταμείου Μισθωτών.

Ποιος θα καλύψει τα ελλείμματά τους;

Η κυβέρνηση απαντά κυνικά:

Τα Ταμεία αυτά θα χρηματοδοτηθούν από την κρατική χρηματοδότηση προς το ΙΚΑ! Δηλαδή «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Με τα χρήματα που αποσκοπούν στην κάλυψη των ελλειμμάτων του ΙΚΑ θα προσπαθήσουν να μπαλώσουν τις τρύπες του Ενιαίου Ταμείου Μισθωτών.

Ο εμπαιγμός είναι ολοφάνερος.

Επί της ουσίας, το νέο Ταμείο Μισθωτών θα είναι Ταμείο φτώχειας, που όχι μόνο θα αναφέρεται σε υποβαθμισμένες παροχές, σε συντάξεις πείνας, αλλά, στο όνομα της βιωσιμότητάς του, θα επιχειρείται η επιβολή νέων βαρών (αύξηση εισφορών κλπ.) στις πλάτες των ασφαλισμένων.