Ονομάζομαι Μανώλης Μανώλης και είμαι μεταλλωρύχος. Εργάζομαι στα μεταλλεία της "Ελληνικός Χρυσός" στη Χαλκιδική. Εργάζομαι και κατάγομαι δηλαδή από μια περιοχή που την τελευταία 10ετία τουλάχιστον εμφανίζεται με τρεις διαφορετικές εικόνες.

Η πρώτη εικόνα, την οποία γνωρίζουν και οι περισσότεροι, είναι η εικόνα της σύγκρουσης. Της δημιουργίας αντίπαλων και αντιμαχόμενων πλευρών για να επιβεβαιωθεί για ακόμη μια φορά ο στίχος του ποιητή πως ''για τ' αφέντη το φαΐ, θα σκοτώνονται οι λαοί''.

Για πολύ μεγάλο διάστημα ζήσαμε εμφυλιακές καταστάσεις σ' αυτόν τον τόπο. Αδερφός με αδερφό, μάνα με γιο απέναντι, σε διαφορετικά στρατόπεδα. Και όπως γίνεται συνήθως, στη μέση να γλεντάνε αφεντικά και κομματικοί παράγοντες. Να χτίζονται καριέρες και αξιώματα και να υπογράφονται χρυσά συμβόλαια εκατομμυρίων.

Ο φόβος, η αβεβαιότητα αλλά κυρίως το μίσος και από τις δύο μεριές είχαν αρχίσει να γίνονται κύριο συστατικό της καθημερινότητάς μας. Και κάπου εκεί, ως λογικό επακόλουθο, άρχισε να γεννιέται και ο φασισμός. Και πώς να μη γεννηθεί άλλωστε όταν κόμματα της υποτιθέμενης αριστεράς για να παίξουν ψηφοθηρικά παιχνίδια, δεν δίστασαν να βάλουν εργάτες και αφεντικά στο ίδιο τσουβάλι, ένα τσουβάλιασμα που γνώριζαν πως στην πραγματικότητα δεν ισχύει (στην πλειοψηφία του τουλάχιστον). Αλλά τότε δεν βόλευε η εικόνα του καλού και περήφανου μεταλλωρύχου, γιατί έπρεπε να κερδηθούν ψήφοι.

Και πώς να μη σηκώσει κεφάλι άλλωστε ο φασισμός όταν ο εργάτης για πολύ μεγάλο διάστημα είχε χάσει την πραγματική του υπόσταση και από άνθρωπος που παράγει αξία και κέρδος για την οικογένειά του, μετατρέπεται από το ίδιο του το αφεντικό (με τη βοήθεια βέβαια και καλοθελητών), σε φρουρό, πολιορκητικό κριό και μοχλό πίεσης σε μια σκακιέρα πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών στα οποία δεν θα έπρεπε να λαμβάνει μέρος κανείς εργάτης ποτέ.

Και τα χρόνια πέρασαν. Οι συγκρούσεις σταμάτησαν. Οι ψήφοι δόθηκαν, οι άδειες πάρθηκαν. Οι πληγές; Οι πληγές ίσως και να επουλώθηκαν.

Η δεύτερη εικόνα, με την οποία μπορεί κάποιος να γνωρίζει την περιοχή είναι η εικόνα της χρυσής επένδυσης, της γενναιοδωρίας των εταιρειών, της δήθεν μηδενικής ανεργίας, των ιλουστρασιόν εντύπων, των πολύχρωμων μπάνερ που μας υπενθυμίζουν τους χρυσούς κανόνες της υγιεινής και ασφάλειας, ξεχνώντας όμως να μας πουν ότι στοχοποιείσαι αν τους τηρήσεις και κυρίως απολύεσαι, αν προτρέψεις να τους τηρήσουν και άλλοι.

Είναι η εικόνα των υψηλών μισθών, των εταιρικών παροχών και των χρυσών αποζημιώσεων εχεμύθειας που δίνονται στα μεγαλοστελέχη της εταιρείας. Είναι η εικόνα των χιλιάδων αιτήσεων πρόσληψης από ανέργους απ' όλη την Ελλάδα που θέλουν να ζήσουν... το όνειρο.

Κανείς όμως δεν τους μίλησε για το τίμημα. Το τίμημα που πληρώνουμε εμείς, οι εργάτες των υπογείων, οι άνθρωποι που καθημερινά κατεβαίνουμε 400 μέτρα κάτω από τη γη για να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Και το τίμημα αυτό δεν είναι άλλο από την ίδια μας τη ζωή. Τους δίνουμε χρόνια από τη ζωή μας από ανάγκη.

Η τρίτη εικόνα, και η πιο πρόσφατη, είναι η εικόνα του αγώνα, της αμφισβήτησης, των απολύσεων, των μηδενικών αυξήσεων, της περικοπής κεκτημένων δικαιωμάτων και της επιβεβαίωσης ότι τα συμφέροντα των εταιρειών δεν μπορούν να ταυτιστούν με το συμφέρον των μεταλλωρύχων. Αυτοί νοιάζονται μόνο για τα κέρδη τους. Κέρδη που δεν πρόκειται ποτέ να μπουν στα σπίτια αυτών που τα παράγουν.

Αυτήν την τρίτη εικόνα, όμως, μπορεί και να μην τη μαθαίνατε ποτέ αν το ΚΚΕ με τα στελέχη και τις δυνάμεις του δεν έμπαιναν μπροστά σε αυτήν την προσπάθεια, σε μια προσπάθεια για να βγουν οι ανάγκες των εργαζομένων στο προσκήνιο, να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους και συνθήκες δουλειάς, να μην αποδεχτούμε μοιρολατρικά και με ηττοπάθεια τις συνεχόμενες μειώσεις.

Η επιλογή αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ είναι μονόδρομος για τους μεταλλωρύχους. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να βάλουμε φρένο στα σχέδια των εταιρειών και να διεκδικήσουμε σύγχρονα δικαιώματα με βάση τις ανάγκες μας. Η θέση του μεταλλωρύχου δεν μπορεί παρά να είναι δίπλα στο Κόμμα της εργατικής τάξης για να αγωνιστεί για το σήμερα, για το αύριο. Και για την αξιοπρέπειά του.

Γιατί όταν δουλεύεις 400 μέτρα κάτω από τη γη, τότε βαθιά μέσα σου το ξέρεις πως ''μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!''».

Το Κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης του ΚΚΕ αφορά και εμάς, τους αγρότες, όλους όσοι βλέπουμε τη ζωή μας να γίνεται δυσκολότερη.

Οπως σε όλη την ύπαιθρο, έτσι και στα αγροτοχώρια της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου ψάχνουμε να βρούμε ποιανού συναδέλφου το χωράφι πλημμύρισε.

Κάθε φορά που φυσάει ο ''Κεραμιδάς'', τρέχουμε να δούμε ποιο από τα θερμοκήπιά μας καταστράφηκε.

Ερχεται καλοκαίρι, ανεβαίνει η θερμοκρασία και ενώ στην Ανατολική Θεσσαλονίκη υπάρχουν τεράστιες δασικές εκτάσεις, δεν υπάρχει Πυροσβεστικός Σταθμός.

Δουλεύουμε όλοι μέρα στο χωράφι κι όταν σκοτεινιάσει δεν ήμαστε σίγουροι πώς θα πάμε σπίτια μας από τους κατεστραμμένους και εγκαταλελειμμένους αγροτικούς δρόμους.

Αν πάθουμε τίποτα και χρειαστούμε γιατρό, στα χωριά μας δεν υπάρχει κανείς, και τα Κέντρα Υγείας ήταν που ήταν υποστελεχωμένα, τώρα με την πανδημία δεν προλαβαίνουν να εξυπηρετήσουν κανέναν.

Για μας, έναν νέο Αγροτικό Σύλλογο, η συμβολή του ΚΚΕ στο αγροτικό κίνημα στάθηκε καθοριστική.

Αν δεν χτυπούσαν τον κώδωνα του κινδύνου, αν δεν πρωτοστατούσαν για να ξαναζωντανέψουν οι αγροτικοί σύλλογοι, να συντονιστούν σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, να βάλουν στο επίκεντρο του αγώνα τους τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, την ΕΕ.

Να σκεφτούμε τι σημαίνει αλήθεια για τους βιοπαλαιστές αγρότες αν δεν ανοιγόταν ισχυρό μέτωπο στους ξεπουλημένους αγροτοσυνδικαλιστές, που τους ενδιαφέρει μόνο το προσωπικό τους όφελος, που είναι η φωνή των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσα στο αγροτικό κίνημα.

Ας σκεφτούμε πόσο σημαντικοί ήταν οι αγώνες που γίνονταν πανελλαδικά και το ΚΚΕ βοήθησε για να εμπεδώνεται το σύνθημα "εργατιά - αγροτιά μια φωνή και μια γροθιά" που ακούστηκε από τα μεγάλα μπλόκα του 1996 μέχρι και στη μεγάλη κάθοδο των τρακτέρ στην Αθήνα το 2016. Και θέλουμε σαν αγρότες της Θεσσαλονίκης να ακουστεί και από δικά μας μπλόκα σε αγώνες που θα γίνουν σίγουρα στο μέλλον.

Παλεύουμε για το δίκιο μας.

Παλεύουμε να μην πουλάμε 10 λεπτά το κιλό την ντομάτα στον βιομήχανο το πρωί και το μεσημέρι να αγοράζουμε την σάλτσα 1,5 ευρώ το κιλό απ' το ράφι.

Παλεύουμε για κατώτατες εγγυημένες τιμές που θα ανταποκρίνονται στο κόστος παραγωγής και θα διασφαλίζουν εισόδημα επιβίωσης σε μας και την ίδια ώρα φτηνά προϊόντα για όλο τον λαό.

Παλεύουμε να μην πληρώνουμε 1,60 το πετρέλαιο και να μην πουλάμε την παραγωγή μας σε εξευτελιστικές τιμές.

Θέλουμε αφορολόγητο πετρέλαιο, άμεση μείωση της τιμής του αγροτικού ρεύματος κατά 50%, κατάργηση του ΦΠΑ σε αγροτικά μέσα και εφόδια, ζωοτροφές.

Οι συνέπειες της διαχείρισης της πανδημίας εξανέμισαν το εισόδημά μας, ενώ την ίδια στιγμή πρέπει να πληρώνουμε εξολοκλήρου τις υποχρεώσεις μας στα Ταμεία.

Παλεύουμε να μειωθούν άμεσα οι ασφαλιστικές εισφορές και να διαγραφούν οι προσαυξήσεις στον ΕΦΚΑ.

Επιβεβαιώνονται τα λόγια των Πατάκη και Μπούτα, που έλεγαν το 1997 ότι η αγροτιά από 30% θα φτάσει στα σημερινά επίπεδα του 12%, όπως κι έγινε. Και θα φτάσει κι άλλο κάτω με εντολή της ΕΕ. Οι ίδιοι με τις πράξεις τους μας έδειξαν τι σημαίνει οργανωμένο αγροτικό κίνημα, με ποιους πρέπει να συμμαχήσουμε για να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Μας έδειξαν τον δρόμο που μπορεί πραγματικά να αλλάξει τα πράγματα, να φέρει τα πάνω κάτω, να δημιουργήσει ανατρεπτικές εξελίξεις. Είναι αυτό που λέει και το Κάλεσμα του ΚΚΕ. Μέσα απ' τους καθημερινούς αγώνες μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ριζωμένο παντού, με πρωτοπόρες εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε περιοχή. Με ενιαία αιτήματα και στόχους που ανοίγουν τον δρόμο με κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Με το ΚΚΕ λοιπόν, γιατί είναι με τα συμφέροντα του μεροκαματιάρη, του εργαζόμενου λαού, του αγρότη».

Πάντα τοποθετούσα τον εαυτό μου στους προοδευτικούς ανθρώπους, σ' αυτούς που δεν ανέχονται το άδικο, σ' αυτούς που αγωνιούν για το σήμερα και το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας. Ομως, ο σημερινός τρόπος ζωής, οι καθημερινές υποχρεώσεις, η προσπάθεια να αντεπεξέλθω σε όλα ανέβαλλαν για κάποια άλλη στιγμή τη συμμετοχή στην οργάνωση του αγώνα ενάντια σε όλα αυτά που μας δυσκολεύουν τη ζωή.

Μελετώντας λοιπόν το Κάλεσμα συνειδητοποίησα ότι δεν χωρά άλλη αναβολή, ότι όλα αυτά τα χρόνια μετά από κάθε κυβερνητική θητεία η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία βγαίνει με λιγότερα δικαιώματα, βρίσκεται με περισσότερα βάρη στις πλάτες της. Η συμπόρευσή μας με το ΚΚΕ είναι, επομένως, μονόδρομος αν θέλουμε αφενός να βάλουμε ένα φρένο σε όλα όσα μας ετοιμάζουν, αφετέρου να ανοίξουμε τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς αδιέξοδα.

Γιατί λοιπόν αποφάσισα να συμπορευτώ με το ΚΚΕ;

Γιατί ως μητέρα δύο παιδιών βίωσα, όπως και όλοι οι γονείς, τι θα πει να είσαι με ευθύνη της κυβέρνησης απροστάτευτος μέσα στην πανδημία. Με τα παιδιά να στοιβάζονται στις τάξεις, ενώ τα κρούσματα είναι χιλιάδες. Να αναγκάζεσαι να δουλεύεις στα φροντιστήρια σε τρύπες - κλουβιά, χωρίς τον απαιτούμενο αερισμό και να ζεις με το άγχος μη κολλήσεις και μεταφέρεις τον ιό στο σπίτι. Να δουλεύεις 8ωρα και 10ωρα μπροστά από έναν υπολογιστή και ταυτόχρονα να πρέπει να φροντίζεις για όλα όσα χρειάζεται ένα σπίτι. Να ξεκινάς τη σχολική χρονιά - μετά από ενάμιση χρόνο πανδημίας - και να συνειδητοποιείς τα τεράστια μαθησιακά κενά των παιδιών, το άγχος που νιώθουν τα περισσότερα για το πώς θα τα καταφέρουν και να έχεις μια κυβέρνηση που αντί να έχει προβλέψει πώς αυτά θα καλυφθούν να νομοθετεί τερατουργήματα.

Συμπορεύομαι με το ΚΚΕ γιατί το σχολείο γίνεται χειρότερο, με την υποβάθμιση του περιεχομένου των σχολικών βιβλίων, με τα κενά στους εκπαιδευτικούς, ενώ φτάνουμε στα Χριστούγεννα, με τις ανεπαρκείς υποδομές. Είναι εξοργιστικό όταν ζητάμε ως γονείς τα αυτονόητα από τις σχολικές επιτροπές του δήμου να ''νίπτουν τας χείρας'' τους, όπως επίσης εξοργιστικό είναι να αναγκάζεσαι με την έναρξη της σχολικής χρόνιας να δίνεις 50 ευρώ για κάθε μαθητή - μέχρι και για φωτοτυπικό χαρτί - στην κατά τ' άλλα δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Συμπορεύομαι με το ΚΚΕ γιατί ξέρω τι θα πει χορηγοί στα σχολεία, όπως στην περίπτωση του δικού μας Δημοτικού που ανέλαβαν το βάψιμο τα ΕΛΠΕ. Ποιος; Τα ΕΛΠΕ, που ρυπαίνουν την περιοχή και δηλητηριάζουν τον αέρα που αναπνέουμε, ανέλαβαν το βάψιμο του σχολείου μας. "Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι".

Συμπορεύομαι με το ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο που προειδοποίησε ότι δεν τελειώσαμε με το δηλητήριο του φασισμού, όπως απέδειξαν τα γεγονότα στα ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης. Είναι αυτό που πρωτοστάτησε στον αγώνα για την απομόνωση των εγκληματικών αυτών στοιχείων στα σχολεία, έδωσε θάρρος και ενέπνευσε κάθε προοδευτικό άνθρωπο που απεχθάνεται τις ιδέες τους.

Συμπορεύομαι με το ΚΚΕ γιατί ως μια νέα μητέρα που δουλεύει πρωί - βράδυ με εξοντωτικά ωράρια συνειδητοποιώ ότι όχι μόνο δεν υπάρχει καμία κρατική πρόβλεψη για τα παιδιά μου όσο είμαι στη δουλειά, αλλά περνάνε και απάνθρωπους νόμους σαν τον νόμο Χατζηδάκη, που νομιμοποιεί την εργασιακή ζούγκλα και την απλήρωτη εργασία, τη δουλειά νύχτα με νύχτα, λες και ζούμε στο Μεσαίωνα. Θα παίρνουμε, λέει, μαζεμένα τα ρεπό... Εγώ όμως ξέρω καλά ότι τα παιδιά με χρειάζονται και τα χρειάζομαι κάθε μέρα, όχι μόνο τις μέρες που αν έχω ρεπό θα προσπαθώ να συνέλθω από την πολυήμερη εξοντωτική εργασία.

Συμπορεύομαι εντέλει με το ΚΚΕ γιατί πιστεύω ότι εν έτει 2022 δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να ζούμε έτσι. Με τέτοια ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, αντί να έχουμε σύγχρονα δημόσια και δωρεάν σχολεία και αξιοπρεπή διαβίωση για όλους, να φτιάχνουν μέσω της αξιολόγησης VIP σχολεία και να γίνονται καταγγελίες εν μέσω πανδημίας για VIP ΜΕΘ.

Παίρνω λοιπόν θέση στην οργάνωση του αγώνα στο πλευρό του ΚΚΕ, με την ευθύνη που μου αναλογεί, για να 'ρθουν καλύτερες μέρες για μας και τα παιδιά μας.

Σας ευχαριστώ πολύ».