Ποιο ζήτημα; Η ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική Ανασυγκρότηση του Κόμματος. Για να γίνει το ΚΚΕ ισχυρό, για το Λαό, τη Συμμαχία και το Σοσιαλισμό.

Τι πρέπει για βελτιώσουμε στη δουλιά μας, πώς να πορευτούμε, οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο απαντάνε. Σε όλα τα ζητήματα, με πληρότητα και σαφήνεια. Απαντάνε στις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες, με ιεράρχηση στα καθήκοντα, στη δράση μας.

Απαντάνε στα εσωτερικά του Κόμματός μας, με καθαρό και κριτικό λόγο, στις υποκειμενικές δυσκολίες, στις αντικειμενικές. Απαντάνε σε όλα που αντιμετωπίζουμε σαν κομμουνιστές, σαν εργαζόμενοι, σαν λαός, σαν διεθνιστές. Είναι γεγονός, οι θέσεις δεν μπορούν να απλωθούν, σίγουρα θα εμπλουτιστούν, σίγουρα θα διαμορφωθούν. Ο προσυνεδριακός διάλογος συνεχίζεται, το 17ο Συνέδριο είναι μπροστά μας, άρα και οι αποφάσεις του. Ενα απλό διάβασμα των Θέσεων λοιπόν, δε σημαίνει κάτι το σημαντικό, δεν είναι το κυρίαρχο. Ούτε φυσικά η ψήφισή τους ή η όποια διαφωνία ή ένσταση ή παρατήρηση, σε κάποιο ή κάποια σημεία, δεν είναι το ζητούμενο.

Δεν μπορεί να θεωρηθεί προσφορά, στο τόσο σημαντικό εσωκομματικό γεγονός, όπως είναι το Συνέδριο, δε θα περπατήσει πιο πέρα η δουλιά μας, αν δεν υπάρξει μελέτη πραγματική, έντονος προβληματισμός, διάθεση για δράση, ανάληψη ευθυνών, αυτοκριτική, προγραμματισμός, συμμετοχή. Δε χρειάζονται ούτε ωραιοποιήσεις, ούτε μηδενισμοί, όχι εσωστρέφεια, όχι λαθολογία, όχι παρελθοντολογία, όχι μετάθεση ευθυνών κλπ. Με καθαρά, απλά λόγια, όχι πολύ λάδι και τηγανίτα τίποτα. Να μη μείνουν οι Θέσεις λόγια στα χαρτιά, στα συρτάρια, στο μυαλό μας. Στα μέτρα των δυνατοτήτων του καθενός από μας, να μπει ένα λιθαράκι. Για να οικοδομήσουμε το Κόμμα όπως το θέλουμε, όπως του πρέπει, όπως το απαιτούν οι καιροί, οι συνθήκες. Θεωρητική, ιδεολογική δουλιά, δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι μας. Ομως μπορούμε να βελτιωθούμε, να βελτιώσουμε τη δουλιά μας. Στην ΚΟΒ, στο χωριό, στη συνοικία, στο Σωματείο, στο Σύλλογο, στις παρεμβάσεις μας, στη συμπεριφορά μας, στη νοοτροπία μας, στην αντιμετώπιση των συντρόφων, αλλά και των συνομιλητών μας. Μήπως, οι αδυναμίες που εντοπίζουν οι Θέσεις στις ΚΟΒ των συνοικιών, στις ΚΟΒ της υπαίθρου, έχουν σχέση, με όλα αυτά ή και με αυτά; Ο συνταξιούχος, ο αγρότης, ο βοσκός, ο ψαράς π.χ. στην επαρχία, μπορεί να μην καταλαβαίνει τι σημαίνει ιμπεριαλισμός κ.λπ. Ομως καταλαβαίνει, αν του μιλήσουμε με απλά λόγια, τι φταίει που πουλιέται φτηνά το λάδι, καταλαβαίνει αν του εξηγήσουμε τι είναι η ΠΑΣΥ και ποιων τα συμφέροντα υπηρετεί, καταλαβαίνει τι έχουν τα «έρμα και ψοφάνε», καταλαβαίνει γιατί του σπάνε την ψαρόβαρκά του, ποιοι ευθύνονται, ποιων τα συμφέροντα υπηρετούν. Ανέφερα το συγκεκριμένο παράδειγμα, γιατί πρέπει να καταλάβουν όσοι δουλεύουν, από όποιο πόστο, μέσα στο λαϊκό κίνημα, ότι δε φτάνει μόνο η θεωρητική, πολιτική θωράκισή τους, χρειάζεται και ο τρόπος που θα μεταδίδουν τις γνώσεις τους. Πρέπει να τελειώσει η νοοτροπία του μπλα - μπλα, ακαταλαβίστικα, τα 'παμε, τελειώσαμε, κάναμε το κομματικό καθήκον μας, υλοποιήσαμε το πλάνο μας και το αποτέλεσμα ποιο; Παραπέρα τι; Να πούμε όμως και την αλήθεια. Τι φταίει σε μεγάλο βαθμό. Μετά τη διάσπαση, το Κόμμα απαλλαγμένο από τα στελέχη, από τα μέλη, που ήθελαν τη διάλυσή του στο Συνασπισμό, βγήκε ιδεολογικά και πολιτικά ενωμένο. Πλην όμως βαριά πληγωμένο, αδύναμο οργανωτικά κ.λπ.

Αντέξαμε, προχωρήσαμε και κατακτήσαμε τον πιο σημαντικό στόχο, την ύπαρξή μας σαν κόμμα, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Δικαιώθηκε το Κόμμα, δικαιωθήκαμε όσοι το παλέψαμε, το χαρήκαμε, κάπως ηρεμήσαμε. Τώρα θα το ανασυγκροτήσουμε, θα το ισχυροποιήσουμε, το μπορούμε, γιατί το θέλουμε. Ποιοι θα το κάνουν;

1) Τα στελέχη, τα μέλη, οι νεολαίοι μας, οι οπαδοί και οι φίλοι του Κόμματος.

2) Οι απόγονοι και οι φίλοι της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Εχουν ένα λόγο παραπάνω. Είναι χρέος, μνήμης και τιμής.

3) Ολοι οι πρώην σύντροφοι - σσες, που αποχώρησαν οργανωτικά από το ΚΚΕ, όχι από ιδεολογική, πολιτική αντίθεση.

και 4) Οι νέες στρατολογίες, το νέο αίμα του Κόμματος.

Οι καιροί δεν περιμένουν, κανείς μας δεν περισσεύει. Ολοι μας κρινόμαστε, όχι μόνο για τις επιλογές μας, αλλά κυρίως για το χρόνο των επιλογών μας.

Στις σημερινές συνθήκες, δεν έχουμε την παραμικρή «πολυτέλεια» να βρισκόμαστε έξω από το ταξικό κίνημα.

Το νέο ξεκίνημά μας, ας γίνει η πρώτη μικρή προσφορά, σαν χρέος τιμής στο 17ο Συνέδριο και στους νεκρούς μας, που αγωνίστηκαν, που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά, που μας κληροδότησαν και που εμείς πιστεύουμε.

Σύντροφοι-σσες

Λόγω περιορισμένου χώρου, επισημαίνω κάποιες αναφορές που διάβασα στον Προσυνεδριακό Διάλογο (μέσω του «Ρ»), που κατά την άποψή μου, δε βοηθάνε.

Α) Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, η ολομέλεια του 1956 του Κόμματος ή η κομματική - ηθική αποκατάσταση του σ. Ζαχαριάδη (σ. Νιόνιο), απασχολούν αυτή τη στιγμή τους εργαζόμενους και τους κομμουνιστές; Οχι φυσικά. Δεν είναι επίκαιρα, δε μας απασχολούν. Η συνεχής αναφορά στη λαθολογία - παρελθοντολογία μάς βγάζει από τον κύριο στόχο. Συμφωνώ με τους συντρόφους π.χ. Κυριακίδη κ.ά. που τοποθετήθηκαν και έκλεισαν το θέμα. Γιατί τόσο «ζήλο» για την καταδίκη, ίσως λαθεμένων αποφάσεων; Γιατί να μην υπερασπιζόμαστε με ζήλο τις επιτυχίες;

Στα επιτεύγματα της ΣΕ, με την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ π.χ. στη βοήθεια λαών, κινημάτων, ειρήνης κ.λπ., ποιοι πρέπει να απαντούν, όταν σήμερα βλέπουμε τους αστούς ιστοριογράφους να προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, όπως τους συμφέρει;

Εμείς βοηθάμε με το άνοιγμα τέτοιων ζητημάτων, στην υλοποίηση των στόχων μας;

Β) Σήμερα το ΚΚΕ έχει δικαιωθεί για τις θέσεις του. Πουθενά δε λάθεψε. Γιατί να ψάχνουμε να βρούμε ή να λύσουμε το ίσως λάθος που μπορεί και να έγινε το 1945 ή το 1956; Στο σήμερα, πρέπει να απαντάμε. Εχουμε άλλα πολλά τωρινά, να λύσουμε και να κάνουμε. Για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας. Το κίνημα, η ζωή προχωράνε δίχως λάθη και με λάθη. Με λιγότερες ή περισσότερες δυσκολίες. Τίποτα δε μου είναι ξένο ό,τι είναι ανθρώπινο, έλεγε ο Μαρξ και εμείς είμαστε άνθρωποι. Με θετικά και αρνητικά. Οχι, σίγουρα δεν πρέπει να αφήνουμε ό,τι μας απασχολεί, όμως η δικιά μου αγωνία είναι, αν ο καθένας από μας, στο χώρο ευθύνης του, προσφέρει όσα του αναλογούν, όσα πρέπει, για να μη μείνουν οι Θέσεις στα χαρτιά. Ολοι μέσα μας να βάλουμε ένα συγκεκριμένο πλάνο, ενταγμένο στη δουλιά της ΚΟΒ, που θα 'χει συνέχεια και συνέπεια. Αυτό είναι το ζητούμενο και το αναγκαίο.

Διαμαντής Γρυδάκης

Πρόεδρος Παρ/τος Σάμου του Πανελλήνιου Συλλόγου Απογόνων και Φίλων της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ

Μαραθόκαμπος Σάμου

Οι δυνάμεις του Κόμματος είναι ανεξάντλητες, είναι τόσες που δεν μπορεί να το βάλει ο ανθρώπινος νους! Είναι οι αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, είναι αυτές που έκαναν το κίνημα και το Κόμμα να μεγαλουργήσει σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας του. Το Κόμμα πρέπει και σήμερα να αναχθεί σε σημείο τέτοιο που να ανταποκριθεί στις ανάγκες που υπάρχουν.

Καλά όλα αυτά, όσο διαβάζεις το «Πώς δενότανε τ' ατσάλι», τις «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», τη «Μάνα», το «Αστραψε φως η Ακροναυπλία» ή όταν βλέπεις τον «Ανθρωπο με το γαρίφαλο» ή τον «Οκτώβρη» στην οθόνη του σινεμά.

Υπάρχει, όμως, και η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα που σε προσγειώνει ανώμαλα αν δεν κάνεις κάποιες ψυχραιμότερες εκτιμήσεις.

Οι δυνάμεις του Κόμματος είναι μετρημένες και λίγες μπροστά στο τι απαιτούν οι καιροί, γι' αυτό και χρέος όλων είναι να τις αξιοποιούμε με φειδώ και μετά από πολλή σκέψη και με μεγάλη προσοχή στο αποτέλεσμα.

Δεν αρκεί να βαράνε όλα τα σφυριά, πρέπει και να παράγετε και το επιθυμητό αποτέλεσμα από τους χτύπους.

Θα καταπιαστώ με το ζήτημα που όπως λένε και οι Θέσεις του 17ου είναι το κύριο. Το δυνάμωμα του Κόμματος.

Δε θα ασχοληθώ με τα κινήματα και με το πού πρέπει «να βαράνε τα σφυριά», σε αυτό όλοι νομίζω συμφωνούμε, τουλάχιστον έτσι δηλώνουμε, εργατική τάξη και νεολαία πρέπει να είναι στο επίκεντρο, χωρίς να ξεχνάμε γυναίκες, παιδεία, ΤΑ, αγρότες, σωματεία, συλλόγους, κινήματα κλπ., κλπ.

Κοντολογίς πρέπει να έχουμε παρέμβαση στα πάντα!

Από εδώ νομίζω ότι πηγάζει το πρώτο από τα δύο βασικά προβλήματά μας.

Σαν πρώτο ζήτημα βλέπω σ. ότι ζητάμε να έχουμε δράση στα πάντα, χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας ότι οι δυνάμεις του Κόμματος δεν είναι ανεξάντλητες.

Το δεύτερο ζήτημα είναι πιστεύω η αναποτελεσματική λειτουργία των οργάνων και των ΚΟΒ που χαρακτηρίζονται από τυπικές διαδικασίες με χαμηλή συμμετοχή σ. και συγκεντρωτισμό τόσο στη λήψη αποφάσεων όσο και στην εκτέλεση των καθηκόντων.

Συνεδριάζουμε και λειτουργούμε χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας ότι ολοένα και λιγότεροι σ. έχουν τη διάθεση να συμμετέχουν πέραν του τυπικού.

Σε σχέση με το πρώτο θέμα πιστεύω ότι η ΚΕ έχει επισημάνει την ανάγκη να εξειδικεύονται οι αποφάσεις στις περιοχές αλλά υπάρχει πρόβλημα με τα όργανα περιοχής στο βαθμό που η παρέμβασή τους στη νομαρχιακή είναι τέτοια που θα μπορούσε να είναι ίδια παντού.

Στο βαθμό που το Γραφείο Περιοχής δε βοηθά τη Νομαρχιακή να θέσει επιλεγμένους στόχους σύμφωνα με τις ανάγκες της περιοχής αλλά και του τι μπορεί να κάνει η συγκεκριμένη οργάνωση, δε βοηθά την οργάνωση να δράσει αποτελεσματικά.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το να μη βάζουμε προτεραιότητες, σύμφωνα και με τις δυνατότητές μας, αλλά απλά να αραδιάζουμε τα πάντα σαν καθήκοντα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε «γιατί αυτό απαιτούν οι καιροί», έχει σαν αποτέλεσμα δύο πράγματα.

Κάποιοι σ. να οδηγούνται σε καταστάσεις «παθολογικές», να σπάνε δηλαδή τα νεύρα τους, οι ίδιοι σ. να τραβάνε μεν το κάρο όσο μπορούν, τσαλαβουτώντας ανάμεσα σε δεκάδες καθήκοντα, και ταυτόχρονα να οδηγούμαστε και σε πρακτικές απόλυτου συγκεντρωτισμού τόσο στο πάρσιμο όσο και στην εκτέλεση των αποφάσεων.

Πρακτική που σίγουρα δε βοηθά και που αν δεν παρθούν μέτρα μπορεί να γίνει έως και επικίνδυνη!

Χρειάζεται να ξαναμάθουμε να συζητάμε τα πάντα και να αποφασίζουμε από κοινού.

Τα γράφω αυτά σ. γιατί πιστεύω ότι ακόμα και τα πιο μικρά, οι πιο μικροί χειρισμοί και τοποθετήσεις - εκτιμήσεις για τη δουλιά σ. και την προσφορά όλων μας μπορούν να δημιουργήσουν πικρίες αν δε γίνονται με προσοχή, δείχνουν νοοτροπία, δείχνουν την κουλτούρα μας, δείχνουν τον τρόπο σκέψης μας.

Και εμείς πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι απέναντι στον άλλον. Υπάρχουν όρια σύντροφοι!

Αν ήμασταν στο Κόμμα για 5 - 10 χρόνια δε θα υπήρχε πρόβλημα, αν όμως θέλουμε να είμαστε για μια ζωή πρέπει να έχουμε και προτεραιότητες.

Η ΚΕ, το ΓΠ, η ΝΕ, η ΚΟΒ τελικά πρέπει να κάνει επιλογές ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στα όσα προγραμματίζει, αλλιώς θα οδηγούμε τους σ. να ακούν στον κλήδονα τα όσα προγραμματίζουμε και απλά να κάνουν του κεφαλιού τους όποτε και όπως αυτοί το νομίζουν.

Το δεύτερο με το οποίο θέλω να καταπιαστώ είναι το μεμονωμένο μέλος του Κόμματος (απλό ή στέλεχος) δεν έχει σημασία.

Απλά μέλη μένουν σπίτι τους, ενώ στελέχη δε βλέπουν την ώρα και τη στιγμή να απαλλαγούν από καθοδηγητικά καθήκοντα. Πρέπει να σκεφτούμε γιατί όταν προτείνουμε σε σ. να μπει σε όργανο, πολλές φορές έχουμε άρνηση.

Αυτό νομίζω συμβαίνει και πέρα από το νησί που με φιλοξενεί, παρόμοια ήταν τα πράγματα και παλιότερα στο πρώτο λιμάνι της χώρας. Κάνω λάθος; Μακάρι να είμαι λάθος, αλλά δυστυχώς μάλλον κάνω σωστή διαπίστωση!

Υπάρχει σ. μια μέθοδος με την οποία μπορείς να δόσεις με επιτυχημένο τρόπο κίνητρα στους εργαζόμενους σε μία επιχείρηση. Η μέθοδος ονομάζεται «Motivating the Workforce - The fair process theory» δηλαδή «Δίνοντας κίνητρα στους εργαζόμενους χρησιμοποιώντας τη διαδικασία της δίκαιης προσέγγισης». Εχει μερικές αρχές - κανόνες, που πιστεύω ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε πολιτικό φορέα, όπως και σε οποιοδήποτε φορέα ή επιχείρηση.

• Ούτε που ρωτήθηκα για το τάδε θέμα...

Δεν έχουμε εμπλοκή των ανθρώπων που επηρεάζονται από την απόφαση.

• Δεν πρέπει να έψαξαν για εναλλακτικές λύσεις - προτάσεις... ή μήπως το έκαναν;

Ανεπαρκής διερεύνηση εναλλακτικών προτάσεων.

• Πότε πάρθηκε αυτή η απόφαση και από ποιον...

Δεν έχει γίνει καθαρή η διαδικασία με την οποία παίρνονται οι αποφάσεις.

• Ποτέ δε μου δόθηκε εξήγηση για αυτό το θέμα... ενώ σε άλλους ίσως δόθηκε.

Δε δόθηκαν εξηγήσεις.

• Ε, τι να κάνουμε η απόφαση πάρθηκε, πρέπει να την εφαρμόσουμε.

Απουσία ανασκόπησης και αποτίμησης (στη βάση στοιχείων που προκύπτουν).

Ερώτηση: Σας θυμίζουν τίποτα τα παραπάνω, και τι κοινό βρίσκετε ότι έχουν;

Είναι πράγματα που ακούγονται από σ. μας, και το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ΔΕΝ έχουμε διαδικασία δίκαιης προσέγγισης.

Σύντροφοι η διαδικασία της δίκαιης προσέγγισης έχει σημασία για τους εξής λόγους:

1. Γιατί η πνευματική και συναισθηματική αναγνώριση είναι θεμελιώδης για την υποκίνηση των ανθρώπων. Οι άνθρωποι θέλουν να τους αναγνωρίζουμε σαν ξεχωριστές προσωπικότητες καθώς και για τις ιδέες τους.

2. Οταν καταλάβουμε ότι κάποιος μας αναγνωρίζει σαν ξεχωριστή προσωπικότητα και ότι μας φέρεται με «δίκαιο» τρόπο, τότε μεγαλώνει μέσα μας το συναίσθημα της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσης.

3. Οσο υψηλότερα βρίσκετε η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση τόσο αποδοτικότερα λειτουργούμε αλλά και αισθανόμαστε ευχαριστημένοι.

4. Αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι συχνή μεταξύ ιδιωτών (π.χ. μικρομεσαίων), αλλά δυσκολότερα εμφανίζεται όσο μεγαλώνουν οι επιχειρήσεις ή οι οργανισμοί.

5. Αυτού του είδους η συμπεριφορά: Πρέπει - Χρειάζεται να προωθηθεί από τα επάνω!

• Τα χαρακτηριστικά της δίκαιης προσέγγισης

1. Θέτουμε το πλαίσιο με τι θα απασχοληθούμε (γεννάμε ιδέες και δεσμευόμαστε)

2. Διερευνούμε και απορρίπτουμε (Παίρνουμε καλύτερες αποφάσεις, ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή μας)

3. Αποφασίζουμε - Εξηγούμε - Προσδοκούμε (Καλλιεργούμε τη διάθεση για προσφορά και τη σιγουριά ότι θα έχουμε επιτυχημένη εφαρμογή των αποφάσεών μας).

4. Δρούμε - Εκτελούμε (Εξασφαλίζουμε επιτυχή εφαρμογή).

5. Αποτιμάμε - Μαθαίνουμε (Αναπτύσσει την εμπιστοσύνη μας, τις γνώσεις μας, τη διάθεσή μας για δέσμευση στην όλη διαδικασία καθώς και προς τους υπεύθυνους «ηγέτες»).

• Ποιοτικά χαρακτηριστικά της δίκαιης προσέγγισης.

Επικοινωνία, διαύγεια, συνέπεια, τροποποιησιμότητα, κουλτούρα.

Αυτά μπορούν να μετρηθούν από σ. όπως και από απλούς εργαζόμενους στο χώρο εργασίας τους.

Θα μπορούσα να πω αρκετά ακόμα, αλλά είναι πέρα από το σκοπό της τοποθέτησής μου εδώ, όμως νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να δούμε και τέτοιες προσεγγίσεις, ειδικά μια και είναι ανθρωποκεντρικές, δε χρειάζεται να ανακαλύπτουμε κάθε μέρα τον τροχό. Υπάρχει γνώση συμπυκνωμένη και καλό είναι να μαθαίνουμε και πάλι να μαθαίνουμε όπως έλεγε και ο γνωστός σοφός «παππούς».

Πρόταση: Μέσα στις επιτροπές που πρόκειται να δημιουργηθούν στο πλάι της ΚΕ, να είναι και μία με αντικείμενο τη μελέτη και αξιοποίηση των επιστημών «Διαχείριση Εργου» και «Διαχείριση Ανθρώπινων Πόρων».

Καλή επιτυχία στις εργασίες του 17ου

Τσαμόπουλος Νίκος

Λευκάδα

Αγαπητοί σύντροφοι,

Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, θα ήθελα να καταθέσω τους δικούς μου προβληματισμούς, έχοντας παρακολουθήσει μέχρι στιγμής στενά μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» τις δημοσιευθείσες επιστολές.

Κατ' αρχάς δηλώνω την ικανοποίησή μου για το ελεύθερο πλαίσιο διαλόγου, καθώς και η συχνή άρα απρόσκοπτη δημοσιοποίηση αιχμηρών τοποθετήσεων διαφόρων επιστολογράφων προάγει, αποδεικνύει και δικαιώνει αυτόν καθαυτόν τον προσυνεδριακό διάλογο.

Πιστεύω ότι από την αυστηρή κριτική (και αυτοκριτική) γεννάται ό,τι ελπιδοφόρο. Οι δοξολογίες εξάλλου είναι για τις εκκλησίες. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας (που μόλις μου έστρωσα) για να συντονίσω τη φωνή μου με όλους τους συντρόφους που καλούν το Κόμμα να διατυπώσει επιτέλους καθαρά, απαλλαγμένη από φτιασίδια τη θέση του για κάποια ζητήματα που αποτελούν πληγή πραγματική στην εικόνα του προς τα έξω.

Οντας μη οργανωμένος φίλος το Κόμματος, μέσα από τον κοινωνικό κύκλο μου έχω καταλήξει σε ένα ισχυρό (και πικρό) συμπέρασμα.

Το Κόμμα παλεύει για το λαό, αλλά δεν έχει τίποτα να περιμένει από τους αποχαυνωμένους στο χαζοκούτι, λούμπεν και μικροαστούς, που αποτελούν μάλλον την πλειοψηφία. Αυτοί έχουν ακούσια γίνει οι πιστότεροι πραιτοριανοί του συστήματος και με αυτοθυσία θα υπερασπίσουν το δικαίωμά τους να παπαγαλίζουν τον κάθε τηλεπίθηκο.

Πιστεύω ότι για να οικοδομηθεί το μέτωπο, χρειάζεται πνευματική σύμπνοια και σκεπτόμενοι πολίτες. Αυτοί όμως έχουν απαιτήσεις. Και αν, για παράδειγμα, η δική μου σχέση με το Κόμμα είναι σχέση συναισθηματική και κοσμοθεωρητική, που δε διαταράσσεται από χαστουκάκια έως και χαστουκάρες της ιστορίας, στον ακομμάτιστο σκεπτόμενο πολίτη πρέπει να απαντήσουμε αντρίκεια για το λόγο της ανατροπής του σοσιαλισμού, για την πολυδιάσπαση και την αδυναμία ανάκαμψης των ΚΚ στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες 15 χρόνια μετά, για την άλωσή τους από τυχοδιωκτικά στοιχεία, για τη δική μας εμμονή στην «ξύλινη» γλώσσα. Ετσι θα κερδίσουμε το σεβασμό του, ενδεχομένως δε και τη συμμετοχή του, γιατί ούτως ή άλλως την προσοχή του το Κόμμα την έχει κερδίσει.

Θέλω να θέσω στο διάλογο και την άποψή μου για ένα ζήτημα που θεωρώ ακόμα σημαντικότερο. Ανέγνωσα διάφορες επιστολές συντρόφων που καλούν σε συστηματοποίηση της μαρξιστικής εκπαίδευσης του στελεχικού δυναμικού, αλλά και των μελών του Κόμματος, πράγμα που θεωρώ λογικό και απαραίτητο. Πηγάζει δε αυτός ο προβληματισμός - όπως τον ερμηνεύω - από την ανάγκη διαφύλαξης του κομμουνιστικού χαρακτήρα του Κόμματος. Πρέπει όμως σύντροφοι να μη μας διαφεύγει ότι το εσωτερικό όμορφο κτίριο της κομμουνιστικής ιδεολογίας μπορεί να στηριχτεί γερά και «αντισεισμικά» μόνο στα θεμέλια της παιδείας, όχι της εκπαίδευσης που παρέχει το σχολείο και το πανεπιστήμιο, αλλά αυτής που το άτομο πρέπει μόνο του να αναζητήσει. Χωρίς προσωπική παιδεία, ο κομμουνισμός συναντά την ουτοπία. Επιβάλλεται να βρούμε την εντροπία αυτής της «ουτοπίας» για να αποκτήσει ύλη.

Προς υποστήριξη της άποψής μου παραθέτω μια πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία μου. Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ τον περασμένο Σεπτέμβρη, πριν από την ομιλία της Αλέκας, στην κεντρική σκηνή, εμφανίστηκε ο Μανόλης Μητσιάς, ερμηνεύοντας το έργο «Αχ έρωτα» του Χρήστου Λεοντή σε ποίηση Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Την ώρα που ο τραγουδιστής ερμήνευε το έκτο - έβδομο τραγούδι, εισέβαλαν συντεταγμένοι στο χώρο της σκηνής νεολαίοι της ΚΝΕ, φωνάζοντας συνθήματα και σκεπάζοντας τη φωνή του τραγουδιστή, πολλοί δε από το κοινό έστρεψαν τα νώτα τους στους αμήχανους καλλιτέχνες, χειροκροτώντας - για το κατόρθωμά τους ίσως - τους εισβάλλοντες νεολαίους. Προσωπικά ένιωσα ντροπή για την προσβολή αυτή στο πρόσωπο του καλλιτέχνη, αλλά και του πνευματικού δημιουργήματος το οποίο φυσικά στη συνέχεια διεκόπη οριστικά.

Αν δε γίνουμε πρώτα άνθρωποι πώς θα γίνουμε κομμουνιστές, σύντροφοι; Το Κόμμα πρέπει και μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει και μπορεί να λειτουργήσει σαν πραγματικό σχολείο. Ούτως ή άλλως τα κομματικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρά τις αδυναμίες τους, είναι από τα λίγα μέσα που προωθούν τον Πολιτισμό. Ηδη παρατηρώ με χαρά το ότι η προσφορά ποιοτικών DVD με τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» οδήγησε έναν αριστερό αλλά ακομμάτιστο φίλο μου να πρωταγοράσει την εφημερίδα. Πρέπει, όμως η προσπάθεια να ενταθεί και να επεκταθεί και εντός του Κόμματος, κυρίως στην ΚΝΕ που λόγω ηλικιακής σύστασης είναι ίσως πιο ευάλωτη στην περιρρέουσα υποκουλτούρα και αμερικανιά. Αυτό το λέω κρίνοντας και εξ ιδίων «ανομημάτων» τα αλλότρια, καθώς είμαι 32 ετών, ιδανικός κι ανάξιος κριτής.

Κλείνω την παρέμβασή μου, αγαπητοί σύντροφοι, με την ευχή από τα βάθη της καρδιάς μου, το Κόμμα μας να μάθει από τα λάθη του, να συνεχίσει το γενναίο δρόμο της αντίστασης και της πάλης και το 17ο Συνέδριο να είναι γόνιμο και ουσιαστικό.

Θ. Βρέλλης

Αγαπητοί σύντροφοι

Δεν είμαι μέλος του Κόμματος, αλλά παρακολουθώντας τη δραστηριότητά του διάβασα τις Θέσεις για το 17ο συνέδριο και θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια θέματα στα οποία δεν αναφέρονται οι Θέσεις της ΚΕ. Δεν είμαι σε θέση φυσικά να ξέρω αν καλώς ή κακώς δε γίνεται αναφορά.

1) ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ:

Αν είναι σωστές οι θέσεις των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια ότι ο τουρισμός είναι «η βαριά βιομηχανία» της Χώρας και ότι γίνεται προσπάθεια ο τομέας αυτός της οικονομίας να αναπτυχθεί περαιτέρω, δε θα έπρεπε να ασχοληθεί το Κόμμα πιο αναλυτικά, με δεδομένη τη στρεβλή ανάπτυξη και τα πολλά προβλήματα εργαζόμενων και των πολλών οικογενειακών εποχιακών επιχειρήσεων στον κλάδο;

Αναφέρομαι ειδικά στις διαφόρων ειδών επιχειρήσεις - πέρα από τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες - όπως τα χιλιάδες μικρά καταλύματα και παρεμφερείς τουριστικές επιχειρήσεις, αυτές που «εμπορεύονται» τους ξένους τουρίστες σε «συνεργασία» με τους μεγάλους ξένους τουριστικούς οργανισμούς, κύρια ευρωπαϊκούς.

Οι μικρές αυτές δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις,(οι οποίες απασχολούν η κάθε μία λίγους εποχιακά εργαζόμενους κακοπληρωμένους, ανασφάλιστους με εξαντλητικά ωράρια, ιδιαίτερα νέους που δελεάζονται και από τον κοσμοπολιτισμό του επαγγέλματος κι έτσι διαμαρτύρονται λιγότερο για την εκμετάλλευσή τους), είναι απόλυτα εξαρτημένες από τους ξένους Tour Operators. Αυτοί στην ουσία καθορίζουν τα πάντα, τιμές, πληρότητα δωματίων, (μέχρι και δικούς τους υπάλληλους επιβάλλουν σαν δήθεν πιο ειδικούς). Ο μαφιόζικος εκβιασμός τους είναι πλέον κανόνας: Αφήνουν σκόπιμα άδεια δωμάτια και χωρίς δουλιά άλλες παρεμφερείς επιχειρήσεις για μια - δυο σεζόν και μετά επιβάλλουν απόλυτα τους όρους τους. Είναι επίσης συνηθισμένο φαινόμενο η κήρυξη πτωχεύσεων αφήνοντας χρέη δύο - τριών χρόνων στους υποτιθέμενους συνεργάτες τους Ελληνες μικροεπιχειρηματίες. Το μεγάλο κόστος τότε πληρώνουν οι εργαζόμενοι που μένουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, απλήρωτοι ή μισοπληρωμένοι, που αναγκάζονται (όσοι δεν απολύονται) να δουλεύουν έως και 15 ώρες συνεχώς, Κυριακές και αργίες χωρίς ρεπό κλπ., κακοπληρωμένοι από τον φόβο να μείνουν εντελώς άνεργοι. Λόγω των ιδιομορφιών που υπάρχουν στον κλάδο (εποχιακή απασχόληση, πολλές ώρες απασχόλησης εκτός γραφείου, ταυτόχρονη απασχόληση και αλλοδαπών εργαζομένων αποσπασμένων για λίγους μήνες από τις επιχειρήσεις που δουλεύουν μόνιμα στις πατρίδες τους) είναι δύσκολος ο οποιοσδήποτε έλεγχος από τις Επιθεωρήσεις Εργασίας ή το ΙΚΑ για την κάποια τήρηση κανόνων στις σχέσεις εργασίας (συλλογικές συμβάσεις, ασφάλιση κλπ.). Εχω τη γνώμη ότι και σ' αυτόν τον κλάδο η κατά τ' άλλα «ισχυρή Ελλάδα» συναγωνίζεται επάξια τους τριτοκοσμικούς «εξωτικούς» λεγόμενους τουριστικούς προορισμούς, σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις, αλλά και την επιχειρηματική δραστηριότητα των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων.

Παίρνει επίσης μεγάλες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια η εξαγορά τέτοιων επιχειρήσεων (μικρά ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, τουριστικά γραφεία) από τις ξένες πολυεθνικές για «ένα κομμάτι ψωμί» αφού πρώτα τις εξαντλήσουν οικονομικά και τις φέρουν στα όρια χρεοκοπίας. Ετσι σε λίγα χρόνια αυτές θα έχουν μάλλον τον απόλυτο έλεγχο σε όλο το φάσμα του τουρισμού και θα γίνει απολύτως πράξη το ρηθέν περί «γκαρσονιών της ΕΟΚ», αφού έτσι θα καταντήσουμε.

Νομίζω ότι πρέπει να υπάρξει μελέτη και ανάλυση του θέματος, ειδικά από τις ΚΟ των τουριστικών περιοχών και ίσως χρειάζεται να γίνει αντικείμενο συζήτησης κατά τον προσυνεδριακό διάλογο.

ΜΜΕ - ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Η παραγωγή και μετάδοση από την τηλεόραση διάφορων ειδών «τηλεσκουπιδιών» κατά τα αμερικανικά πρότυπα με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και τη χειραγώγηση, κύρια της νεολαίας, σε συνδυασμό με την απασχόληση στα μέσα αυτά μεγάλου αριθμού νέων ως δήθεν καλλιτεχνών (ηθοποιοί, χορεύτριες κλπ.), αλλά στην ουσία «γλαστρών) στην καθομιλουμένη, έχει διαβρώσει και διαφθείρει τη συνείδηση σ' ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας. Το Κόμμα πριν 2-3 χρόνια μέσα από κομματικές και μαζικές οργανώσεις είχε ξεκινήσει καμπάνια καταγγελίας κι ενημέρωσης για το φαινόμενο αυτό. Μήπως πρέπει να συνεχιστεί και ίσως ενταθεί αυτή η καμπάνια;

ΜΑΖΙΚΗ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗ

Στο κεφάλαιο για τη μαζική διαφώτιση και προπαγάνδα δεν αναφέρεται η αξιοποίηση του διαδικτύου (Internet) για την προβολή των αξιών του Σοσιαλισμού και των θέσεων του Κόμματος. Επειδή ένα μέρος ειδικά της νεολαίας αντλεί πλέον πληροφόρηση από αυτό το μέσο, καλό θα ήταν, κατά το πρότυπο των πολύ λειτουργικών κι ελκυστικών ιστοσελίδων του Ριζοσπάστη και του Κόμματος, να δημιουργηθούν κι άλλες όχι στενά κομματικές (μαζικών οργανώσεων κλπ.) και να γίνει προσπάθεια δημιουργίας των προϋποθέσεων για την εξασφάλιση της όσο γίνεται μεγαλύτερης επισκεψιμότητας σ' αυτές.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες και αποφάσεις του Συνεδρίου.

Νίκος Βουρτσάνης

Αθήνα

Με αυτό το σημείωμα διατυπώνω δυο - τρεις σκέψεις - προτάσεις μου. Ας είναι ένα, αν όχι πετραδάκι, τουλάχιστον χαλικάκι σ' αυτήν τη μεγάλη προσπάθεια.

Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο, έχω τη γνώμη ότι θα μπορούσε να ήταν με λιγότερα λόγια και πιο απλά. Υπάρχουν φράσεις - προτάσεις που νομίζω ότι πολλοί δεν τις καταλαβαίνουν.

Στην παράγραφο 17, σελ. 33, θίγεται το θέμα προετοιμασίας των μελών της ΚΕ για τη συμμετοχή τους στις συνεδριάσεις της ΚΕ. Προτείνω, λοιπόν, με την ταπεινή μου γνώμη, να καθιερωθεί σαν υποχρέωση, τα μέλη όχι μόνο της ΚΕ, αλλά και άλλων επιτροπών, όταν πρόκειται να συζητηθεί ένα θέμα, να βρεθεί μια λύση, να προσέρχονται (τα μέλη της επιτροπής) με δυο τουλάχιστον προτάσεις - λύσεις. Ετσι θα έχουμε να διαλέξουμε από περισσότερες προτάσεις - λύσεις. Και το σπουδαιότερο, το κάθε μέλος θα υποχρεούται να σκεφτεί περισσότερο και καλύτερα το προς συζήτηση θέμα και όχι να προτείνει - όπως γίνεται συνήθως, την πρώτη σκέψη που αβασάνιστα του ήρθε στο νου. Ο μεγάλος αστός οικονομολόγος Keynes πήγαινε στο Οικονομικό Συμβούλιο πάντα με δύο λύσεις. Κι έτσι, ενώ ήταν έξι οι σύμβουλοι, ο υπουργός Οικονομικών είχε εφτά λύσεις.

Στην παράγραφο 21, σελ. 40, αναφέρεται η αξιοποίηση φίλων και οπαδών του Κόμματος. Νομίζω ότι εδώ υπάρχει πρόβλημα με τη μη αξιοποίηση των «εξωκομματικών» και μάλιστα σοβαρό και από χρόνια. Δεν έχω αντιληφθεί, μέχρι σήμερα, να γίνεται καμιά σοβαρή προσπάθεια σ' αυτό το θέμα. Το «διαφυγόν όφελος» για το Κόμμα, κατά τη γνώμη μου, μεγάλο. Υπάρχει αρκετό, σοβαρό δυναμικό στους οπαδούς, που δεν είναι μέλη και που μένει σε αδράνεια. Δε θυμάμαι να μας κάλεσαν καμιά φορά (εκεί στο χωριό μου) οι υπεύθυνοι κατά περιοχές που επισκέπτονται την ΚΟ και να μας ρωτήσουν αν έχουμε να πούμε κάτι.

Εκτός των άλλων, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αρκετό βάρος, στην αναβάθμιση των μελών - στελεχών του Κόμματος και ειδικά στη Νεολαία. Να πλουτίζουμε τις γνώσεις μας, να βελτιώνεται η μόρφωσή μας.

Είναι και αυτά από κείνα που δυναμώνουν το «οπλοστάσιό» μας, τρόπος να αντισταθούμε πιο αποτελεσματικά στην αντεπανάσταση, που σήμερα «έχει το πάνω χέρι». Μας θέλουν νικημένους με το κεφάλι σκυμμένο, άβουλους, μοιρολάτρες, απαισιόδοξους. Οχι. Συγκλονιστικά, βέβαια, τα λόγια του Γαλάτη, αρχηγού Βρέννου (σ' αυτόν τα αποδίδουν), εδώ και 2.400 χρόνια προς τους ρωμαίους: «vae victis»- «ουαί τοις ηττημένοις».

Ομως κι αυτός χάθηκε. Δεν ξέρω αν πρόλαβε να σκεφτεί πως υπάρχουν και προσωρινά ηττημένοι.

Πίστη και αισιοδοξία λοιπόν.

Αυτά τα λίγα.

Με ευχές

Γιώργος Λομβαρδάς

ΑΘΗΝΑ