Ποιο ζήτημα; Η ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική Ανασυγκρότηση του Κόμματος. Για να γίνει το ΚΚΕ ισχυρό, για το Λαό, τη Συμμαχία και το Σοσιαλισμό.

Τι πρέπει για βελτιώσουμε στη δουλιά μας, πώς να πορευτούμε, οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο απαντάνε. Σε όλα τα ζητήματα, με πληρότητα και σαφήνεια. Απαντάνε στις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες, με ιεράρχηση στα καθήκοντα, στη δράση μας.

Απαντάνε στα εσωτερικά του Κόμματός μας, με καθαρό και κριτικό λόγο, στις υποκειμενικές δυσκολίες, στις αντικειμενικές. Απαντάνε σε όλα που αντιμετωπίζουμε σαν κομμουνιστές, σαν εργαζόμενοι, σαν λαός, σαν διεθνιστές. Είναι γεγονός, οι θέσεις δεν μπορούν να απλωθούν, σίγουρα θα εμπλουτιστούν, σίγουρα θα διαμορφωθούν. Ο προσυνεδριακός διάλογος συνεχίζεται, το 17ο Συνέδριο είναι μπροστά μας, άρα και οι αποφάσεις του. Ενα απλό διάβασμα των Θέσεων λοιπόν, δε σημαίνει κάτι το σημαντικό, δεν είναι το κυρίαρχο. Ούτε φυσικά η ψήφισή τους ή η όποια διαφωνία ή ένσταση ή παρατήρηση, σε κάποιο ή κάποια σημεία, δεν είναι το ζητούμενο.

Δεν μπορεί να θεωρηθεί προσφορά, στο τόσο σημαντικό εσωκομματικό γεγονός, όπως είναι το Συνέδριο, δε θα περπατήσει πιο πέρα η δουλιά μας, αν δεν υπάρξει μελέτη πραγματική, έντονος προβληματισμός, διάθεση για δράση, ανάληψη ευθυνών, αυτοκριτική, προγραμματισμός, συμμετοχή. Δε χρειάζονται ούτε ωραιοποιήσεις, ούτε μηδενισμοί, όχι εσωστρέφεια, όχι λαθολογία, όχι παρελθοντολογία, όχι μετάθεση ευθυνών κλπ. Με καθαρά, απλά λόγια, όχι πολύ λάδι και τηγανίτα τίποτα. Να μη μείνουν οι Θέσεις λόγια στα χαρτιά, στα συρτάρια, στο μυαλό μας. Στα μέτρα των δυνατοτήτων του καθενός από μας, να μπει ένα λιθαράκι. Για να οικοδομήσουμε το Κόμμα όπως το θέλουμε, όπως του πρέπει, όπως το απαιτούν οι καιροί, οι συνθήκες. Θεωρητική, ιδεολογική δουλιά, δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι μας. Ομως μπορούμε να βελτιωθούμε, να βελτιώσουμε τη δουλιά μας. Στην ΚΟΒ, στο χωριό, στη συνοικία, στο Σωματείο, στο Σύλλογο, στις παρεμβάσεις μας, στη συμπεριφορά μας, στη νοοτροπία μας, στην αντιμετώπιση των συντρόφων, αλλά και των συνομιλητών μας. Μήπως, οι αδυναμίες που εντοπίζουν οι Θέσεις στις ΚΟΒ των συνοικιών, στις ΚΟΒ της υπαίθρου, έχουν σχέση, με όλα αυτά ή και με αυτά; Ο συνταξιούχος, ο αγρότης, ο βοσκός, ο ψαράς π.χ. στην επαρχία, μπορεί να μην καταλαβαίνει τι σημαίνει ιμπεριαλισμός κ.λπ. Ομως καταλαβαίνει, αν του μιλήσουμε με απλά λόγια, τι φταίει που πουλιέται φτηνά το λάδι, καταλαβαίνει αν του εξηγήσουμε τι είναι η ΠΑΣΥ και ποιων τα συμφέροντα υπηρετεί, καταλαβαίνει τι έχουν τα «έρμα και ψοφάνε», καταλαβαίνει γιατί του σπάνε την ψαρόβαρκά του, ποιοι ευθύνονται, ποιων τα συμφέροντα υπηρετούν. Ανέφερα το συγκεκριμένο παράδειγμα, γιατί πρέπει να καταλάβουν όσοι δουλεύουν, από όποιο πόστο, μέσα στο λαϊκό κίνημα, ότι δε φτάνει μόνο η θεωρητική, πολιτική θωράκισή τους, χρειάζεται και ο τρόπος που θα μεταδίδουν τις γνώσεις τους. Πρέπει να τελειώσει η νοοτροπία του μπλα - μπλα, ακαταλαβίστικα, τα 'παμε, τελειώσαμε, κάναμε το κομματικό καθήκον μας, υλοποιήσαμε το πλάνο μας και το αποτέλεσμα ποιο; Παραπέρα τι; Να πούμε όμως και την αλήθεια. Τι φταίει σε μεγάλο βαθμό. Μετά τη διάσπαση, το Κόμμα απαλλαγμένο από τα στελέχη, από τα μέλη, που ήθελαν τη διάλυσή του στο Συνασπισμό, βγήκε ιδεολογικά και πολιτικά ενωμένο. Πλην όμως βαριά πληγωμένο, αδύναμο οργανωτικά κ.λπ.

Αντέξαμε, προχωρήσαμε και κατακτήσαμε τον πιο σημαντικό στόχο, την ύπαρξή μας σαν κόμμα, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Δικαιώθηκε το Κόμμα, δικαιωθήκαμε όσοι το παλέψαμε, το χαρήκαμε, κάπως ηρεμήσαμε. Τώρα θα το ανασυγκροτήσουμε, θα το ισχυροποιήσουμε, το μπορούμε, γιατί το θέλουμε. Ποιοι θα το κάνουν;

1) Τα στελέχη, τα μέλη, οι νεολαίοι μας, οι οπαδοί και οι φίλοι του Κόμματος.

2) Οι απόγονοι και οι φίλοι της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Εχουν ένα λόγο παραπάνω. Είναι χρέος, μνήμης και τιμής.

3) Ολοι οι πρώην σύντροφοι - σσες, που αποχώρησαν οργανωτικά από το ΚΚΕ, όχι από ιδεολογική, πολιτική αντίθεση.

και 4) Οι νέες στρατολογίες, το νέο αίμα του Κόμματος.

Οι καιροί δεν περιμένουν, κανείς μας δεν περισσεύει. Ολοι μας κρινόμαστε, όχι μόνο για τις επιλογές μας, αλλά κυρίως για το χρόνο των επιλογών μας.

Στις σημερινές συνθήκες, δεν έχουμε την παραμικρή «πολυτέλεια» να βρισκόμαστε έξω από το ταξικό κίνημα.

Το νέο ξεκίνημά μας, ας γίνει η πρώτη μικρή προσφορά, σαν χρέος τιμής στο 17ο Συνέδριο και στους νεκρούς μας, που αγωνίστηκαν, που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά, που μας κληροδότησαν και που εμείς πιστεύουμε.

Σύντροφοι-σσες

Λόγω περιορισμένου χώρου, επισημαίνω κάποιες αναφορές που διάβασα στον Προσυνεδριακό Διάλογο (μέσω του «Ρ»), που κατά την άποψή μου, δε βοηθάνε.

Α) Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, η ολομέλεια του 1956 του Κόμματος ή η κομματική - ηθική αποκατάσταση του σ. Ζαχαριάδη (σ. Νιόνιο), απασχολούν αυτή τη στιγμή τους εργαζόμενους και τους κομμουνιστές; Οχι φυσικά. Δεν είναι επίκαιρα, δε μας απασχολούν. Η συνεχής αναφορά στη λαθολογία - παρελθοντολογία μάς βγάζει από τον κύριο στόχο. Συμφωνώ με τους συντρόφους π.χ. Κυριακίδη κ.ά. που τοποθετήθηκαν και έκλεισαν το θέμα. Γιατί τόσο «ζήλο» για την καταδίκη, ίσως λαθεμένων αποφάσεων; Γιατί να μην υπερασπιζόμαστε με ζήλο τις επιτυχίες;

Στα επιτεύγματα της ΣΕ, με την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ π.χ. στη βοήθεια λαών, κινημάτων, ειρήνης κ.λπ., ποιοι πρέπει να απαντούν, όταν σήμερα βλέπουμε τους αστούς ιστοριογράφους να προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, όπως τους συμφέρει;

Εμείς βοηθάμε με το άνοιγμα τέτοιων ζητημάτων, στην υλοποίηση των στόχων μας;

Β) Σήμερα το ΚΚΕ έχει δικαιωθεί για τις θέσεις του. Πουθενά δε λάθεψε. Γιατί να ψάχνουμε να βρούμε ή να λύσουμε το ίσως λάθος που μπορεί και να έγινε το 1945 ή το 1956; Στο σήμερα, πρέπει να απαντάμε. Εχουμε άλλα πολλά τωρινά, να λύσουμε και να κάνουμε. Για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας. Το κίνημα, η ζωή προχωράνε δίχως λάθη και με λάθη. Με λιγότερες ή περισσότερες δυσκολίες. Τίποτα δε μου είναι ξένο ό,τι είναι ανθρώπινο, έλεγε ο Μαρξ και εμείς είμαστε άνθρωποι. Με θετικά και αρνητικά. Οχι, σίγουρα δεν πρέπει να αφήνουμε ό,τι μας απασχολεί, όμως η δικιά μου αγωνία είναι, αν ο καθένας από μας, στο χώρο ευθύνης του, προσφέρει όσα του αναλογούν, όσα πρέπει, για να μη μείνουν οι Θέσεις στα χαρτιά. Ολοι μέσα μας να βάλουμε ένα συγκεκριμένο πλάνο, ενταγμένο στη δουλιά της ΚΟΒ, που θα 'χει συνέχεια και συνέπεια. Αυτό είναι το ζητούμενο και το αναγκαίο.

Διαμαντής Γρυδάκης

Πρόεδρος Παρ/τος Σάμου του Πανελλήνιου Συλλόγου Απογόνων και Φίλων της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ

Μαραθόκαμπος Σάμου