Αυτά, μεταξύ άλλων, έγραφε χτες στη στήλη του στην «Ελευθεροτυπία» ο Στάθης. Και επειδή το ερώτημα - προφανώς - δεν είναι ρητορικό καταθέτουμε ορισμένες σκέψεις. Πολύ περισσότερο που η προβληματική αυτή αποτελεί κομβικό ζήτημα στην ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Δε θα μπούμε εδώ στον πειρασμό να απαριθμήσουμε τι κάνει το ΚΚΕ για τους άνεργους, τους αγρότες, τους εργάτες. Ο κόσμος το 'χει τούμπανο... Εχει, λοιπόν, αξία να απαντήσουμε (όλοι) στο «Τι κάνουμε» και πώς το κάνουμε! Επ' αυτού, λοιπόν, ο Καρλ Μαρξ έγραφε πριν από 140 χρόνια: «...Η εργατική τάξη δεν πρέπει να υπερεκτιμά την τελική αποτελεσματικότητα αυτών των αγώνων. Δε θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα κι όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί βέβαια την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της, ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα, που όμως δε γιατρεύουν την αρρώστια. Δε θα πρέπει λοιπόν να κατατρίβεται αποκλειστικά σ' αυτόν τον αναπόφευκτο μικροπόλεμο, που ξεπηδά διαρκώς από τους ατέλειωτους σφετερισμούς του κεφαλαίου ή τις διακυμάνσεις στην αγορά. Θα πρέπει η εργατική τάξη να καταλάβει ότι μ' όλες τις αθλιότητες που της επιβάλλει το σημερινό σύστημα εγκυμονεί ταυτόχρονα και τους υλικούς όρους και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για έναν οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αντί για το συντηρητικό σύνθημα "Δίκαιο μεροκάματο για δίκαιη εργάσιμη ημέρα", θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα: "Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας"».

Με δυο λόγια, ο μεγάλος επαναστάτης μάς καλεί να μιλήσουμε για την ταμπακέρα. Και η ταμπακέρα είναι ν' αλλάξουμε το σύστημα. Να καταργήσουμε το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς. Και όχι μόνο να μιλήσουμε, αλλά να το κάνουμε «σημαία»...

Γιατί το ερώτημα δεν μπορεί να τίθεται «Τι κάνουμε ως την αλλαγή του συστήματος», αλλά πρωτίστως «Τι κάνουμε» για να αλλάξουμε το σύστημα. Διότι το σύστημα δε θ' αλλάξει από μόνο του. Κάποιοι πρέπει να μιλήσουν γι' αυτή την ανάγκη και να μιλήσουν καθαρά. Κάποιοι πρέπει να το γράψουν στις σημαίες τους. Μέχρι τότε, μέχρι την αλλαγή του συστήματος, ένα είναι βέβαιο, ότι η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν ακριβά τις αθλιότητες του σημερινού συστήματος. Είναι αυτός ένας επιπλέον λόγος να τελειώνουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα με αυτό το σύστημα και τους σφετερισμούς του κεφαλαίου. Και αν αυτά είχαν ισχύ σχεδόν ενάμιση αιώνα πριν, σήμερα είναι ακόμα πιο επίκαιρα.

Αν οι εργαζόμενοι, αν η Αριστερά, περιοριστούν μόνο σε ένα μικροπόλεμο ενάντια στα αποτελέσματα του σημερινού συστήματος, τότε όπως έγραφε και ο μεγάλος δάσκαλος θα έχουν «αποτύχει ολοκληρωτικά».