Οι δυνάμεις του Κόμματος είναι ανεξάντλητες, είναι τόσες που δεν μπορεί να το βάλει ο ανθρώπινος νους! Είναι οι αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας, είναι αυτές που έκαναν το κίνημα και το Κόμμα να μεγαλουργήσει σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας του. Το Κόμμα πρέπει και σήμερα να αναχθεί σε σημείο τέτοιο που να ανταποκριθεί στις ανάγκες που υπάρχουν.

Καλά όλα αυτά, όσο διαβάζεις το «Πώς δενότανε τ' ατσάλι», τις «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», τη «Μάνα», το «Αστραψε φως η Ακροναυπλία» ή όταν βλέπεις τον «Ανθρωπο με το γαρίφαλο» ή τον «Οκτώβρη» στην οθόνη του σινεμά.

Υπάρχει, όμως, και η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα που σε προσγειώνει ανώμαλα αν δεν κάνεις κάποιες ψυχραιμότερες εκτιμήσεις.

Οι δυνάμεις του Κόμματος είναι μετρημένες και λίγες μπροστά στο τι απαιτούν οι καιροί, γι' αυτό και χρέος όλων είναι να τις αξιοποιούμε με φειδώ και μετά από πολλή σκέψη και με μεγάλη προσοχή στο αποτέλεσμα.

Δεν αρκεί να βαράνε όλα τα σφυριά, πρέπει και να παράγετε και το επιθυμητό αποτέλεσμα από τους χτύπους.

Θα καταπιαστώ με το ζήτημα που όπως λένε και οι Θέσεις του 17ου είναι το κύριο. Το δυνάμωμα του Κόμματος.

Δε θα ασχοληθώ με τα κινήματα και με το πού πρέπει «να βαράνε τα σφυριά», σε αυτό όλοι νομίζω συμφωνούμε, τουλάχιστον έτσι δηλώνουμε, εργατική τάξη και νεολαία πρέπει να είναι στο επίκεντρο, χωρίς να ξεχνάμε γυναίκες, παιδεία, ΤΑ, αγρότες, σωματεία, συλλόγους, κινήματα κλπ., κλπ.

Κοντολογίς πρέπει να έχουμε παρέμβαση στα πάντα!

Από εδώ νομίζω ότι πηγάζει το πρώτο από τα δύο βασικά προβλήματά μας.

Σαν πρώτο ζήτημα βλέπω σ. ότι ζητάμε να έχουμε δράση στα πάντα, χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας ότι οι δυνάμεις του Κόμματος δεν είναι ανεξάντλητες.

Το δεύτερο ζήτημα είναι πιστεύω η αναποτελεσματική λειτουργία των οργάνων και των ΚΟΒ που χαρακτηρίζονται από τυπικές διαδικασίες με χαμηλή συμμετοχή σ. και συγκεντρωτισμό τόσο στη λήψη αποφάσεων όσο και στην εκτέλεση των καθηκόντων.

Συνεδριάζουμε και λειτουργούμε χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας ότι ολοένα και λιγότεροι σ. έχουν τη διάθεση να συμμετέχουν πέραν του τυπικού.

Σε σχέση με το πρώτο θέμα πιστεύω ότι η ΚΕ έχει επισημάνει την ανάγκη να εξειδικεύονται οι αποφάσεις στις περιοχές αλλά υπάρχει πρόβλημα με τα όργανα περιοχής στο βαθμό που η παρέμβασή τους στη νομαρχιακή είναι τέτοια που θα μπορούσε να είναι ίδια παντού.

Στο βαθμό που το Γραφείο Περιοχής δε βοηθά τη Νομαρχιακή να θέσει επιλεγμένους στόχους σύμφωνα με τις ανάγκες της περιοχής αλλά και του τι μπορεί να κάνει η συγκεκριμένη οργάνωση, δε βοηθά την οργάνωση να δράσει αποτελεσματικά.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το να μη βάζουμε προτεραιότητες, σύμφωνα και με τις δυνατότητές μας, αλλά απλά να αραδιάζουμε τα πάντα σαν καθήκοντα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε «γιατί αυτό απαιτούν οι καιροί», έχει σαν αποτέλεσμα δύο πράγματα.

Κάποιοι σ. να οδηγούνται σε καταστάσεις «παθολογικές», να σπάνε δηλαδή τα νεύρα τους, οι ίδιοι σ. να τραβάνε μεν το κάρο όσο μπορούν, τσαλαβουτώντας ανάμεσα σε δεκάδες καθήκοντα, και ταυτόχρονα να οδηγούμαστε και σε πρακτικές απόλυτου συγκεντρωτισμού τόσο στο πάρσιμο όσο και στην εκτέλεση των αποφάσεων.

Πρακτική που σίγουρα δε βοηθά και που αν δεν παρθούν μέτρα μπορεί να γίνει έως και επικίνδυνη!

Χρειάζεται να ξαναμάθουμε να συζητάμε τα πάντα και να αποφασίζουμε από κοινού.

Τα γράφω αυτά σ. γιατί πιστεύω ότι ακόμα και τα πιο μικρά, οι πιο μικροί χειρισμοί και τοποθετήσεις - εκτιμήσεις για τη δουλιά σ. και την προσφορά όλων μας μπορούν να δημιουργήσουν πικρίες αν δε γίνονται με προσοχή, δείχνουν νοοτροπία, δείχνουν την κουλτούρα μας, δείχνουν τον τρόπο σκέψης μας.

Και εμείς πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι απέναντι στον άλλον. Υπάρχουν όρια σύντροφοι!

Αν ήμασταν στο Κόμμα για 5 - 10 χρόνια δε θα υπήρχε πρόβλημα, αν όμως θέλουμε να είμαστε για μια ζωή πρέπει να έχουμε και προτεραιότητες.

Η ΚΕ, το ΓΠ, η ΝΕ, η ΚΟΒ τελικά πρέπει να κάνει επιλογές ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στα όσα προγραμματίζει, αλλιώς θα οδηγούμε τους σ. να ακούν στον κλήδονα τα όσα προγραμματίζουμε και απλά να κάνουν του κεφαλιού τους όποτε και όπως αυτοί το νομίζουν.

Το δεύτερο με το οποίο θέλω να καταπιαστώ είναι το μεμονωμένο μέλος του Κόμματος (απλό ή στέλεχος) δεν έχει σημασία.

Απλά μέλη μένουν σπίτι τους, ενώ στελέχη δε βλέπουν την ώρα και τη στιγμή να απαλλαγούν από καθοδηγητικά καθήκοντα. Πρέπει να σκεφτούμε γιατί όταν προτείνουμε σε σ. να μπει σε όργανο, πολλές φορές έχουμε άρνηση.

Αυτό νομίζω συμβαίνει και πέρα από το νησί που με φιλοξενεί, παρόμοια ήταν τα πράγματα και παλιότερα στο πρώτο λιμάνι της χώρας. Κάνω λάθος; Μακάρι να είμαι λάθος, αλλά δυστυχώς μάλλον κάνω σωστή διαπίστωση!

Υπάρχει σ. μια μέθοδος με την οποία μπορείς να δόσεις με επιτυχημένο τρόπο κίνητρα στους εργαζόμενους σε μία επιχείρηση. Η μέθοδος ονομάζεται «Motivating the Workforce - The fair process theory» δηλαδή «Δίνοντας κίνητρα στους εργαζόμενους χρησιμοποιώντας τη διαδικασία της δίκαιης προσέγγισης». Εχει μερικές αρχές - κανόνες, που πιστεύω ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε πολιτικό φορέα, όπως και σε οποιοδήποτε φορέα ή επιχείρηση.

• Ούτε που ρωτήθηκα για το τάδε θέμα...

Δεν έχουμε εμπλοκή των ανθρώπων που επηρεάζονται από την απόφαση.

• Δεν πρέπει να έψαξαν για εναλλακτικές λύσεις - προτάσεις... ή μήπως το έκαναν;

Ανεπαρκής διερεύνηση εναλλακτικών προτάσεων.

• Πότε πάρθηκε αυτή η απόφαση και από ποιον...

Δεν έχει γίνει καθαρή η διαδικασία με την οποία παίρνονται οι αποφάσεις.

• Ποτέ δε μου δόθηκε εξήγηση για αυτό το θέμα... ενώ σε άλλους ίσως δόθηκε.

Δε δόθηκαν εξηγήσεις.

• Ε, τι να κάνουμε η απόφαση πάρθηκε, πρέπει να την εφαρμόσουμε.

Απουσία ανασκόπησης και αποτίμησης (στη βάση στοιχείων που προκύπτουν).

Ερώτηση: Σας θυμίζουν τίποτα τα παραπάνω, και τι κοινό βρίσκετε ότι έχουν;

Είναι πράγματα που ακούγονται από σ. μας, και το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ΔΕΝ έχουμε διαδικασία δίκαιης προσέγγισης.

Σύντροφοι η διαδικασία της δίκαιης προσέγγισης έχει σημασία για τους εξής λόγους:

1. Γιατί η πνευματική και συναισθηματική αναγνώριση είναι θεμελιώδης για την υποκίνηση των ανθρώπων. Οι άνθρωποι θέλουν να τους αναγνωρίζουμε σαν ξεχωριστές προσωπικότητες καθώς και για τις ιδέες τους.

2. Οταν καταλάβουμε ότι κάποιος μας αναγνωρίζει σαν ξεχωριστή προσωπικότητα και ότι μας φέρεται με «δίκαιο» τρόπο, τότε μεγαλώνει μέσα μας το συναίσθημα της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσης.

3. Οσο υψηλότερα βρίσκετε η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση τόσο αποδοτικότερα λειτουργούμε αλλά και αισθανόμαστε ευχαριστημένοι.

4. Αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι συχνή μεταξύ ιδιωτών (π.χ. μικρομεσαίων), αλλά δυσκολότερα εμφανίζεται όσο μεγαλώνουν οι επιχειρήσεις ή οι οργανισμοί.

5. Αυτού του είδους η συμπεριφορά: Πρέπει - Χρειάζεται να προωθηθεί από τα επάνω!

• Τα χαρακτηριστικά της δίκαιης προσέγγισης

1. Θέτουμε το πλαίσιο με τι θα απασχοληθούμε (γεννάμε ιδέες και δεσμευόμαστε)

2. Διερευνούμε και απορρίπτουμε (Παίρνουμε καλύτερες αποφάσεις, ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή μας)

3. Αποφασίζουμε - Εξηγούμε - Προσδοκούμε (Καλλιεργούμε τη διάθεση για προσφορά και τη σιγουριά ότι θα έχουμε επιτυχημένη εφαρμογή των αποφάσεών μας).

4. Δρούμε - Εκτελούμε (Εξασφαλίζουμε επιτυχή εφαρμογή).

5. Αποτιμάμε - Μαθαίνουμε (Αναπτύσσει την εμπιστοσύνη μας, τις γνώσεις μας, τη διάθεσή μας για δέσμευση στην όλη διαδικασία καθώς και προς τους υπεύθυνους «ηγέτες»).

• Ποιοτικά χαρακτηριστικά της δίκαιης προσέγγισης.

Επικοινωνία, διαύγεια, συνέπεια, τροποποιησιμότητα, κουλτούρα.

Αυτά μπορούν να μετρηθούν από σ. όπως και από απλούς εργαζόμενους στο χώρο εργασίας τους.

Θα μπορούσα να πω αρκετά ακόμα, αλλά είναι πέρα από το σκοπό της τοποθέτησής μου εδώ, όμως νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να δούμε και τέτοιες προσεγγίσεις, ειδικά μια και είναι ανθρωποκεντρικές, δε χρειάζεται να ανακαλύπτουμε κάθε μέρα τον τροχό. Υπάρχει γνώση συμπυκνωμένη και καλό είναι να μαθαίνουμε και πάλι να μαθαίνουμε όπως έλεγε και ο γνωστός σοφός «παππούς».

Πρόταση: Μέσα στις επιτροπές που πρόκειται να δημιουργηθούν στο πλάι της ΚΕ, να είναι και μία με αντικείμενο τη μελέτη και αξιοποίηση των επιστημών «Διαχείριση Εργου» και «Διαχείριση Ανθρώπινων Πόρων».

Καλή επιτυχία στις εργασίες του 17ου

Τσαμόπουλος Νίκος

Λευκάδα