Χρονιά "αποφράς" ήταν το 1994 για το υπουργείο Πολιτισμού, αφού τρία μαύρα γεγονότα το σημάδεψαν: Η πτώση του προϋπολογισμού στο (0,29 %), ο θάνατος της υπουργού Μελίνας Μερκούρη και η μετατροπή των κρατικών σκηνών και ορχηστρών σε ΝΠΙΔ, που άνοιξε το δρόμο για την εμπορευματοποίησή τους. Με λειψό προϋπολογισμό, το ΥΠΠΟ στράφηκε στον τζόγο. Στο ΛΟΤΤΟ για να καλύψει, τουλάχιστον, ανελαστικές δαπάνες, και στην επίσημη θεσμοθέτηση επιτροπή χορηγών ιδιωτικής "πρωτοβουλίας" στον πολιτισμό, καθώς και το 2ο πακέτο Ντελόρ αποδείχτηκε "φούμαρα". "Φούμαρα", που υποβάθμισαν τον Πολιτισμό σε υποπρόγραμμα, μειώνοντας τα κονδύλιά του, αλλά αυξάνοντας τα κονδύλια του αθλητισμού και τουρισμού της ιδιωτικής "πρωτοβουλίας".

Το 1994 άρχισε άσχημα για τις αρχαιότητες, με τη διάρρηξη (12/1) της αποθήκης όπου συγκεντρώνονται τα αρχαιολογικά ευρήματα από τις σωστικές ανασκαφές του μετρό. Κλάπηκαν 28 αγγεία των υστερορωμαϊκών χρόνων, τα οποία το ΥΠΠΟ χαρακτήρισε "αντικείμενα χωρίς ιδιαίτερη αξία" (!). Την επομένη, ομάδα του ΥΠΠΟ εξετάζει τη Συλλογή Μητσοτάκη στα Χανιά. Το πόρισμα, μετά την προεκλογική εκμετάλλευση του θέματος, ήταν: "Η χορήγηση άδειας συλλέκτη στον Κ. Μητσοτάκη ήταν καθ' όλα σύννομη". Το ΥΠΠΟ μιλά τότε μόνο για "ηθικό πρόβλημα", παρόλο που ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων θέτει θέμα για το πώς καταρτίζονται οι ιδιωτικές συλλογές και ζητά αναθεώρηση του αρχαιολογικού νόμου και των διατάξεων για την αρχαιοκαπηλία.Το υπουργείο κωφεύει...

Αρχές Φλεβάρη η Μελίνα Μερκούρη αναχωρεί για τις ΗΠΑ και στις 6/3 υποκύπτει στο "Μεμόριαλ". Η σορός επιστρέφει και κηδεύεται με μεγάλες τιμές.

Υπουργός ορίζεται ο Θάνος Μικρούτσικος και εξαγγέλλει: Ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας. Εισαγωγή της καλλιτεχνικής παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σύνταξη και ψήφιση νέου αρχαιολογικού νόμου. Δημιουργία Εθνικού Πολιτιστικού Δικτύου Πόλεων (ΕΠΔΠ). Ανέγερση του Μουσείου Ακρόπολης.

Ολα τα παραπάνω παρέμειναν εξαγγελίες,με εξαίρεση: Το ΕΠΔΠ,που προχωρά σημειωτόν και ημετερικά, ανάλογα με το "χρώμα" του δήμου και το "ενδιαφέρον" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την ίδρυση Οργανισμού ΝΠΙΔ Μουσείου Ακρόπολης και την ανέγερση στου Μακρυγιάννη,παρά την υπερσυμφόρηση του χώρου και εξαιτίας του μετρό.

Ιούλη αναλαμβάνει υφυπουργός Πολιτισμού ο Νίκος Σηφουνάκης και μέχρι τον Οκτώβρη, το υπουργείο αξιοποιείται στη μάχη των δημοτικών εκλογών.Εγκαίνια περιφερειακών μουσείων, ημερίδες και εκδηλώσεις τέθηκαν στην υπηρεσία δημάρχων του ΠΑΣΟΚ, ανά την Ελλάδα.Το ΥΠΠΟ, αντί να μεριμνήσει για την ασφάλιση και περίθαλψη όλων των καλλιτεχνών - παραμονές δημοτικών εκλογών διά στόματος πρωθυπουργού, ανακοινώνει πενήντα εφάπαξ τιμητικές συντάξεις σε καλλιτέχνες και στη συνέχεια συντάσσει νομοσχέδιο τιμητικών συντάξεων ερήμην των φορέων.

Η απεργία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων ΥΠΠΟ κυριάρχησε για καιρό, καθώς έκλεισαν οι χώροι Ακρόπολης, Κνωσού και Σουνίου. Την επομένη των δημοτικών εκλογών... η απεργία κηρύσσεται παράνομη και οι εργαζόμενοι οδηγούνται στο δικαστήριο. Τελικά ικανοποιήθηκαν τα οικονομικά αιτήματα της ΠΟΣΥΠΠΟ (η πλειοψηφία της ανήκει στην ΠΑΣΚΕ), με το κατάπτυστο νομοσχέδιο για τις κρατικές σκηνές και με επιβάρυνση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων - Απαλλοτριώσεων (που χρηματοδοτεί τον αρχαιολογικό τομέα) και της οικοδομής (του πολίτη που θέλει να χτίσει σπίτι).

Εξαγγελίες έγιναν και περί Εθνικής Πολιτικής Βιβλίου,η οποία δημοσιοποιήθηκε (22/12/94), ζητώντας - ελλείψει χρημάτων - ενίσχυση από το ΛΟΤΤΟ. Και ο χρόνος έκλεισε χωρίς θεσμοθέτηση της "ενιαίας τιμής του", γιατί αντιβαίνει στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης...

Τέλος, "έργο" του 1994 είναι και η πτώση - στο 0,26% - του προϋπολογισμού για το 1995, προϋπολογισμού υποβάθμισης του Πολιτισμού σε ρακοσυλλέκτη.

Αθηνά ΤΣΟΚΑΝΗ

Δεν είναι η απαισιοδοξία που βαραίνει στο χρόνο που πέρασε. Είναι η αλήθεια της σκληρής πραγματικότητας, με γεγονότα που συνέβησαν σε βάρος των ανθρώπων και της τέχνης του θεάτρου.Βέβαια, δεν είναι ποτέ όλα μαύρα. Γι' αυτό πρέπει να ελπίζουμε, ακόμη. Πάντως ο απολογισμός για το θέατρο δεν απέχει πολύ απ' ό,τι συμβαίνει στους άλλους χώρους.

Το πιο δυσάρεστο γεγονός για το θέατρο το 1994 έχει να κάνει με τις κυβερνητικές επιλογές γενικότερα για τον Πολιτισμό. Το ξεπούλημα των κρατικών σκηνών και η μετατροπή τους σε ΝΠΙΔ, έτσι όπως μεθοδεύτηκε από τον υπουργό Πολιτισμού "επιτεύχθηκε" με νόμο και με τις "ευλογίες" της ΝΔ, και της Πολιτικής Ανοιξης. Νόμος, κομμένος και ραμμένος στη λογική της ιδιωτικής "πρωτοβουλίας", με μόνο στόχο το κέρδος.

Στην εμπορευματοποίηση της τέχνης, όπως ήταν φυσικό, εναντιώθηκαν φορείς και προσωπικότητες του πολιτισμού και ξεκίνησαν αγώνα, που θα "συναντήσει" και το 1995. Ο αγώνας βρήκε μοναδικό σύμμαχο το ΚΚΕ, που εξαρχής εναντιώθηκε στο νόμο.

Σε μια χώρα που ο πολιτισμός θα έπρεπε σήμερα να είναι "όπλο" επίθεσης ενάντια στον επιχειρούμενο αφελληνισμό του λαού, η κυβέρνηση και τα κόμματα, που συναινούν στο ξεπούλημα των πάντων, δημιουργούν νέους κινδύνους για την τύχη και την εθνική ταυτότητα του πολιτισμού μας. Η κουλτούρα γίνεται υποκουλτούρα και η αισθητική αντιαισθητική.

Ποιος ξεχνά ότι τις αρχές του 1994 η Εργατική Εστία,παραβιάζοντας το νόμο που προβλέπει εργατικά εισιτήρια για το θέατρο, με πρωτοστατούντα τον τότε υπουργό Εργασίας Ε. Γιαννόπουλο,έδωσε εργατικά εισιτήρια για πέντε νυχτερινά κέντρα αντί για θέατρο; Εδωσε 100.000 εισιτήρια για τέτοια "ψυχαγωγία"! Είναι κι αυτός ένας τρόπος να σπρώχνει η πολιτεία το λαό στο έσχατο περιθώριο του "πολιτισμού" και ταυτόχρονα να τον κατηγορεί για κακογουστιά.

Και το 1994, δεν απονεμήθηκαν Α βραβεία στο διαγωνισμό "Κρατικών Βραβείων συγγραφής θεατρικών έργων" και "Πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων", εξαιτίας "της ποιοτικής φτώχειας", σύμφωνα με την κριτική επιτροπή. Μια "φτώχεια", αποτέλεσμα της σχετικής πολιτικής του ΥΠΠΟ.

Ευτυχώς όμως, κάποιοι δούλεψαν και το 1994 κόντρα στην υποκουλτούρα. Κάποιες γνωστές περιφερειακές εστίες διατηρούν τη φλόγα της ελπίδας, με πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις αξιόλογου ρεπερτορίου. Και στην επαρχία, στα ΔΗΠΕΘΕ, παρ' όλα τα οικονομικά προβλήματα, οι προσπάθειες συνεχίστηκαν και δύο νέα περιφερειακά θέατρα δημιουργήθηκαν. Πρόκειται για τα ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και Βόλου.

Το 1994, όμως, το ελληνικό θέατρο έχασε κάποια από τα αξιότερα "παιδιά" της. Τον Σάββα Χαρατσίδη,από τους σημαντικότερους και σεμνότερους δημιουργούς της σκηνογραφίας και την Αλέκα Κατσέλη,μία από τη μεγάλη γενιά των τραγωδών.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Χρονιά αδιεξόδων και για τον Ελληνικό Κινηματογράφο ήταν το 1994. Τα "θα" ήταν και πάλι "παντιέρα" των - κενών περιεχομένου και έργων - κυβερνητικών λόγων και του ΥΠΠΟ για τον εγχώριο κινηματογράφο. Με αβέβαιο το μέλλον της ελληνικής ταινίας, πραγματοποιείται στην Αθήνα (9/4) η πρώτη συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα 100 χρόνια του Κινηματογράφου.Τα συμπεράσματά της καλούν σε συστράτευση για τη διάσωση του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, από τη δεινοσαύρεια λαιμαργία του Χόλιγουντ. Η ελληνική ταινία "εισπράττει" μόνο τον οίκτο των διοργανωτών της συνάντησης για την εκατονταετηρίδα. Και βέβαια, επιλέγεται να δοξαστεί το Μέγαρο Μουσικής και με γιορταστικό "μαραθώνιο Κινηματογράφου".

Στις 22/4, το Ζάππειο υποδέχεται το Συμβούλιο υπουργών Πολιτισμού της Ευρώπης, σε μια συνάντηση γενικώς και αορίστως για τα οπτικοακουστικά. Οι υποσχέσεις πολλές, αλλά η ελληνική ταινία, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ, παρέμεινε στο 1% του συνόλου των κινηματογραφικών εισιτηρίων. Αντιθέτως ο αμερικάνικος κινηματογράφος κατέχει το 90%, και με τη φετινή αύξηση κατά 40% των εισιτηρίων. Είναι η χρονιά που το "Τζουράσικ Παρκ" κάνει 310.000 εισιτήρια.

Στη Δράμα πραγματοποιήθηκε η Β Συνάντηση Ντοκιμαντέρ.Αποφασίζεται η ίδρυση Επιτροπής Διάσωσης του Ντοκιμαντέρ,μετά τα τραγικά συμπεράσματα για τη μοίρα του ντοκιμαντέρ στη χώρα μας. Το Μάη το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ανακοινώνει χρηματοδοτήσεις για 9 ταινίες μεγάλου μήκους, 4 ντοκιμαντέρ και 8 μικρού μήκους (συνολικά 910 εκατ.), ενώ το Σεπτέμβρη δόθηκαν άλλα 450 εκατομμύρια. Ψιχία δηλαδή...

Συνολικά 35 ταινίες διεκδίκησαν μια θέση στο 17ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας,ενώ η μικρού μήκους άνοιξε μέτωπο ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό και βράβευσε το "Ισμαήλ" του Γ. Ζαφείρη και το "Μυρίζοντας γιασεμί" του Γ. Οικονομίδη. Με 270 εκατ. δρχ. από το ΥΠΠΟ το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διαφημίστηκε πάλι ως "διεθνές", ενώ η ελληνική ταινία έμεινε στο αδιέξοδο "πλαστικών" λόγων για ξεπέρασμα της κρίσης του. Οι ταινίες "Τέλος εποχής" του Αν. Κόκκινου και "Μεταίχμιο" του Π. Καρκανεβάτου κέρδισαν τα πρώτα βραβεία του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος.

Το 1994, ο Ελληνικός Κινηματογράφος έχασε πρόωρα δύο γυναίκες και αξιόλογες δημιουργούς του. Την Τώνια Μαρκετάκη και την Φρίντα Λιάππα.Ο Ελληνικός Κινηματογράφος έχασε και τον Ιταλό κομμουνιστή ηθοποιό Τζιάν Μαρία Βολοντέ,που άφησε (6/12) την τελευταία του πνοή στη Φλώρινα, στα γυρίσματα της ταινίας του Θ. Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσέα".

Περιμέναμε το 1994, σαν χρονιά ελπιδοφόρα για τα εικαστικά. Επί υπουργίας Μ. Μερκούρη, ως αναπληρωτής υπουργός ο Θ. Μικρούτσικος έδωσε υποσχέσεις για τον εικαστικό τομέα. Δυστυχώς όμως και το 1994, το ΥΠΠΟ προτίμησε τα "πυροτεχνήματα". Στην αρχή της χρονιάς, ο υπουργός εξάγγειλε "χάραξη εθνικής εικαστικής πολιτικής", αλλά στη διάρκεια της χρονιάς περιορίστηκε σε επιλεκτικές συναντήσεις με "αγαπημένους του" δημιουργούς και κυρίως με μεσάζοντες - εμπόρους τέχνης. Προτίμησε, δηλαδή, την ιδιωτικοοικονομική αντίληψη, αρνούμενος συστηματικά το διάλογο με τον επίσημο φορέα των εικαστικών, το ΕΕΤΕ και με άλλους φορείς που έχουν άμεση σχέση: Πινακοθήκη, ΑΣΚΤ,κ. ά. Η λύση λοιπόν - αν μπορεί να υπάρξει λύση με την τακτική που εφαρμόζει το ΥΠΠΟ - στα πολλά, χρόνια, καυτά προβλήματα του κλάδου θα περιμένει για πολύ, καθότι το 1995 προμηνύεται χειρότερο του 1994. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στον προϋπολογισμό του ΥΠΠΟ δεν προβλέπεται καν επιχορήγηση του ΕΕΤΕ.

Το 1994, τη μερίδα του λέοντος στις εικαστικές δραστηριότητες απέσπασε η "Εθνική Πινακοθήκη". Η ίδρυση του ιδιωτικού Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης σε δημόσια, ανυπολόγιστης αξίας, έκταση παρέμεινε φιλολογία, καθώς, ενώ συνεχίστηκαν οι αντιδράσεις για την περιβαλλοντική επιβάρυνση που η κατασκευή του θα προκαλούσε στο κέντρο της Αθήνας, το ΥΠΠΟ δεν ξεκαθάρισε τη θέση του.

Με αδιευκρίνιστο το ρόλο της Πινακοθήκης (εκθεσιακού κέντρου, ή Μουσείου Ιστορίας της Ελληνικής Τέχνης;), στις αίθουσές της φιλοξενήθηκαν δύο μεγάλες εκθέσεις: "Κρητικές Εικόνες από τον Χάνδακα ως τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη" και "Πύλες του Μυστηρίου". Παράλληλα υπήρξε το σίριαλ περί αγοράς ή όχι, περί γνησιότητας ή όχι του "Αγίου Πέτρου". Στο 1995, παραπέμφθηκε ο εκσυγχρονισμός των υπόγειων αποθηκών της, για να βρουν επιτέλους προστατευτική στέγη θησαυροί που απειλήθηκαν με ολοσχερή καταστροφή, από πλημμύρα στο υπόγειο.

Σοβαρά προβλήματα, λόγω της έλλειψης οικονομικής βοήθειας από το ΥΠΠΟ, αντιμετώπισε και το "Μουσείο Μπενάκη", καθώς για τη νέα πτέρυγα και την ανακαίνιση του παλιού κτιρίου παλεύει μόνο του... Αλλά και σημαντικά περιφερειακά μουσεία, π. χ. "Μουσείο Θεόφιλου" στη Μυτιλήνη, "Μουσείο Χαλεπά","Μουσείο Τηνίων Καλλιτεχνών",αφέθηκαν αβοήθητα παρότι απειλούνται με κατάρρευση.

Τέλος, το 1994 "έφυγε" ο Ν. Χατζηκυριάκος - Γκίκας,μεγάλος δημιουργός, που συνταίριαξε το μετακυβιστικό ιδίωμα, με την κλασική εντόπια παράδοση.

Ηλιάνα ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ

Στερημένη, με πολλά προβλήματα για τη μουσική, ήταν η χρονιά που έφυγε.Θαρρείς, ο θάνατος του Μάνου Χατζιδάκι προοιωνιζόταν ότι "μέρες χειρότερες θα 'ρθουν" για τους ανθρώπους της μουσικής. Κι ας είπε το αντίθετο με το δίσκο του ο Δ. Σαββόπουλος. Κι ας επέστρεψαν στη δισκογραφία με νέες δουλιές εξαιρετικοί δημιουργοί, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης "Πολιτεία Γ" και Χρήστος Λεοντής "Πυγολαμπίδες".Πέρα από κάποιες φωτεινές εικόνες, η ελληνική δισκογραφία ανέβηκε σε ποσότητα, αλλά κατέβηκε σε ποιότητα. Διόλου παράξενο, αφού στην πλειοψηφία τους οι κατ' όνομα μόνο "ελληνικές" δισκογραφικές εταιρίες εντέλλονται από τις Αμερικανίδες, κυρίως, "μητέρες" τους να εξωθήσουν το ελληνικό τραγούδι σε μιμητικό κακέκτυπο και το φιλόμουσο κοινό, κυρίως το νεολαιίστικο, και μουσικά στην αποχαύνωση.

Ο μαρασμός, στον οποίο ολοένα και περισσότερο οδηγούνται τα μεγάλα μουσικά σύνολα της χώρας, η πενιχρή - έως μηδενική - "ενίσχυσή" τους και οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις για προκλητική εκχώρηση του εθνικού μουσικού χώρου σε συγκεκριμένους μεγιστάνες του πλούτου, ήταν το "έργο" της "νέας πολιτικής του ΥΠΠΟ" και για τη μουσική.Τροχάδην, με τροπολογίες, παρ' όλες τις αντιδράσεις, η ιδιωτική "Καμεράτα", - ορχήστρα στην οποία οι ξένοι μουσικοί ξεπερνούν το 95% του δυναμικού της - ανάγεται σε υπερορχήστρα, "καθοδηγήτρια" των μουσικών πραγμάτων, με "κηδεμόνα" τον όμιλο Λάτση.

Η "Ορχήστρα των Χρωμάτων" και η "Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής" θεσμοθετήθηκαν ως ΝΠΙΔ, ενώ άνοιξε ο δρόμος και για την ιδιωτικοποίηση της μοναδικής Εθνικής Λυρικής Σκηνής,με τη μετατροπή της σε ΝΠΙΔ. Οι εκκλήσεις των εργαζόμενων για διάλογο και η κατάληψη του κτιρίου δεν πτόησαν κυβέρνηση και υπουργό.

Από τους ανθρώπους της μουσικής μόνο ο Μ. Θεοδωράκης τόλμησε να καταγγείλει τις σκοτεινές κοινοπραξίες Λαμπράκη - κυβέρνησης, να μιλήσει για σφετερισμό των μουσικών συνόλων και για υποταγή (κυβερνητική και γενικότερη) στον παραπάνω μεγαλοεκδότη.

Δεν είναι άσχετη με τα παραπάνω σχέδια της κυβέρνησης και η ασφυξία που προκάλεσαν στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ.Μόλις άρχισαν να βγαίνουν από τη χρόνια καλλιτεχνική ανυπαρξία τους, τα ξανάριξαν στο "χάος" οξύτατων οικονομικών και θεσμικών προβλημάτων, ώστε μαραζωμένα να κάνουν ό,τι βούλεται ο "αυθέντης" και περί των μουσικών. Αλλά και η "φιλοξενία" της άστεγης Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής αποδυνάμωσε την παρουσία της στα μουσικά μας πράγματα.

Το ωράριο των νυχτερινών κέντρων,το 1994, πυροδότησε σοβαρές εντάσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τέλος και η λογοκρισία, καταδικασμένο φαινόμενο άλλων εποχών, επανήλθε με την περίπτωση του δίσκου με ποντιακά τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη.

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ

Τα έργα στην Ακρόπολη καρκινοβάτισαν και ο χώρος έκλεισε για καιρό, λόγω της απεργίας των αρχαιοφυλάκων

Ποιος να το φανταζόταν πριν μερικά χρόνια ότι ο Θάνος Μικρούτσικος,με τις πολιτικές ιδέες που είχε και τα τραγούδια που έγραφε, θα δεχόταν να γίνει ο κρυμμένος "άσος στο μανίκι" του "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ και των μεγιστάνων των ΜΜΕ και του πλούτου. Οτι θα "έβγαζε τα κάστανα απ' τη φωτιά", για την απάλειψη και της ελάχιστης κρατικής μέριμνας, που είχε απομείνει για τον πολιτισμό και τη "μεγαλειοποίηση" της επενδυτικής "πολιτιστικής" πρωτοβουλίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ο Θ. Μικρούτσικος, μέσα σε ελάχιστο χρόνο αλήθεια, παρήγαγε τόσο "έργο" όσο δεν τόλμησαν να κάνουν - φοβούμενοι το πολιτικό κόστος - όλοι οι προκάτοχοί του υπουργοί Πολιτισμού και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τι κι αν άφησε νομικά απροστάτευτες, λ. χ. τις αρχαιότητές μας από την αρχαιοκαπηλία. Μ' ένα πολυνομοσχέδιο άλλαξε την εθνική ιστορία των κρατικών σκηνών, καθόρισε την ιδιωτική ιστορία των ορχηστρών. Με δεύτερο πολυνομοσχέδιο ετοιμάζει και αποεθνικοποίηση - ιδιωτικοποίηση και άλλων τομέων του πολιτισμού. "Λάθος", λοιπόν, θα ήταν η εκτίμηση πως δεν έκανε "έργα". Εκανε ήδη πολλά, υπερηφανευόμενος για τη "συναίνεση της πλειοψηφίας των κομμάτων της Βουλής". Και εκείνα τον χειροκροτούν, γιατί με το πάλαι ποτέ αριστερό του "προφίλ" εκτέλεσε ό,τι δεν άρμοζε με το παρελθόν του και το περιεχόμενο των παλιών τραγουδιών του.

Α. Ε.