Δεν είναι η απαισιοδοξία που βαραίνει στο χρόνο που πέρασε. Είναι η αλήθεια της σκληρής πραγματικότητας, με γεγονότα που συνέβησαν σε βάρος των ανθρώπων και της τέχνης του θεάτρου.Βέβαια, δεν είναι ποτέ όλα μαύρα. Γι' αυτό πρέπει να ελπίζουμε, ακόμη. Πάντως ο απολογισμός για το θέατρο δεν απέχει πολύ απ' ό,τι συμβαίνει στους άλλους χώρους.

Το πιο δυσάρεστο γεγονός για το θέατρο το 1994 έχει να κάνει με τις κυβερνητικές επιλογές γενικότερα για τον Πολιτισμό. Το ξεπούλημα των κρατικών σκηνών και η μετατροπή τους σε ΝΠΙΔ, έτσι όπως μεθοδεύτηκε από τον υπουργό Πολιτισμού "επιτεύχθηκε" με νόμο και με τις "ευλογίες" της ΝΔ, και της Πολιτικής Ανοιξης. Νόμος, κομμένος και ραμμένος στη λογική της ιδιωτικής "πρωτοβουλίας", με μόνο στόχο το κέρδος.

Στην εμπορευματοποίηση της τέχνης, όπως ήταν φυσικό, εναντιώθηκαν φορείς και προσωπικότητες του πολιτισμού και ξεκίνησαν αγώνα, που θα "συναντήσει" και το 1995. Ο αγώνας βρήκε μοναδικό σύμμαχο το ΚΚΕ, που εξαρχής εναντιώθηκε στο νόμο.

Σε μια χώρα που ο πολιτισμός θα έπρεπε σήμερα να είναι "όπλο" επίθεσης ενάντια στον επιχειρούμενο αφελληνισμό του λαού, η κυβέρνηση και τα κόμματα, που συναινούν στο ξεπούλημα των πάντων, δημιουργούν νέους κινδύνους για την τύχη και την εθνική ταυτότητα του πολιτισμού μας. Η κουλτούρα γίνεται υποκουλτούρα και η αισθητική αντιαισθητική.

Ποιος ξεχνά ότι τις αρχές του 1994 η Εργατική Εστία,παραβιάζοντας το νόμο που προβλέπει εργατικά εισιτήρια για το θέατρο, με πρωτοστατούντα τον τότε υπουργό Εργασίας Ε. Γιαννόπουλο,έδωσε εργατικά εισιτήρια για πέντε νυχτερινά κέντρα αντί για θέατρο; Εδωσε 100.000 εισιτήρια για τέτοια "ψυχαγωγία"! Είναι κι αυτός ένας τρόπος να σπρώχνει η πολιτεία το λαό στο έσχατο περιθώριο του "πολιτισμού" και ταυτόχρονα να τον κατηγορεί για κακογουστιά.

Και το 1994, δεν απονεμήθηκαν Α βραβεία στο διαγωνισμό "Κρατικών Βραβείων συγγραφής θεατρικών έργων" και "Πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων", εξαιτίας "της ποιοτικής φτώχειας", σύμφωνα με την κριτική επιτροπή. Μια "φτώχεια", αποτέλεσμα της σχετικής πολιτικής του ΥΠΠΟ.

Ευτυχώς όμως, κάποιοι δούλεψαν και το 1994 κόντρα στην υποκουλτούρα. Κάποιες γνωστές περιφερειακές εστίες διατηρούν τη φλόγα της ελπίδας, με πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις αξιόλογου ρεπερτορίου. Και στην επαρχία, στα ΔΗΠΕΘΕ, παρ' όλα τα οικονομικά προβλήματα, οι προσπάθειες συνεχίστηκαν και δύο νέα περιφερειακά θέατρα δημιουργήθηκαν. Πρόκειται για τα ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και Βόλου.

Το 1994, όμως, το ελληνικό θέατρο έχασε κάποια από τα αξιότερα "παιδιά" της. Τον Σάββα Χαρατσίδη,από τους σημαντικότερους και σεμνότερους δημιουργούς της σκηνογραφίας και την Αλέκα Κατσέλη,μία από τη μεγάλη γενιά των τραγωδών.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ