Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι "αποθηκευμένο" στο χώρο της μνήμης. Του χρόνου εκείνου, που καλεί συνεχώς τον άνθρωπο να ανατρέψει τη λήθη. Η μνήμη συντηρεί την ιστορική αλήθεια, φυλάσσει το παρόν από λάθη, ευαγγελίζεται το καλύτερο μέλλον. Αυτό το τοπίο της αθανασίας του νου και της καρδιάς διαβαίνει ήδη εδώ και ένα μήνα ο κομμουνιστής ηθοποιός Τζιαν Μαρία Βολοντέ.Ο θάνατος συνάντησε τον Βολοντέ στις 6 του Δεκέμβρη, στην ακριτική Φλώρινα στα γυρίσματα της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσέα".Ακούραστος πρωτομάστορας για έναν πιο δίκαιο κόσμο, ο Ιταλός ηθοποιός από την αρχή της ζωής και της δημιουργικής του καριέρας "μαθήτευσε" με αταλάντευτη πίστη στα δίκαια των καταφρονημένων του κόσμου. Εγινε εκφραστής του ανθρώπινου πόνου. Εθρεψε κι αυτός, με τις δικές του δυνάμεις, με το δικό του πάθος, την προσμονή της ελπιδοφόρας φλόγας που άναψαν σ' όλες τις γειτονιές του πλανήτη μας, άνθρωποι φτωχοί και πονεμένοι. Η Τέχνη υπήρξε για τον Βολοντέ, δικαίωμα ζωής και ελευθερίας. Πράξη ανιδιοτελής, μακριά από οικονομικά συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες. Ενόραση ελπίδας, που θωρακίζει τον άνθρωπο με σιγουριά και βεβαιότητα τη ζωή του.

Ενα μήνα ακριβώς από το θάνατό του ή από την αρχή της αθανασίας του, θα λέγαμε, η ΕΤ-3 αφιερώνει στη μνήμη του Τζιαν Μαρία Βολοντέ, την ταινία του Σέρτζιο Σολίμας "Πρόσωπο με πρόσωπο".Η σεναριακή υπόσταση της ταινίας εδρεύει στα βάθη του υποσυνείδητου και συλλέγει μέσα από εκεί την προσδοκία της κοινωνικής αναγέννησης. Η σκηνοθεσία δεν ακολουθεί την άκαμπτη γραμμική αφήγηση του εξωτερικού κόσμου, αλλά εκθέτει τους απόλυτα προσωπικούς στοχασμούς των δύο ηρώων του. Ενός καλού και κοινωνικά αποδεκτού καθηγητή και ενός κακού και αιμοσταγή ληστή. Το σκηνικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο περιφέρονται στην αρχή ακανόνιστα οι δύο ήρωες, μεταμορφώνεται. Ο κινηματογραφικός φακός του σκηνοθέτη μετατρέπεται σε αναζητητή της μεγαλύτερης αναπαραστατικής αλήθειας. Η εικόνα αποκτά μια εκφραστική αυτονομία, που με ανάγλυφο τρόπο παρουσιάζει και την πιο μύχια κατάσταση της ζωής. Οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται σε πιόνια μιας σκακιέρας με νικητές και ηττημένους. Το μαύρο εναλλάσσεται με άσπρο και το καλό εναλλάσσεται με το κακό. Ο καθηγητής μετατρέπεται σε δολοφόνο και ο ληστής σε έναν ενάρετο και ευτυχισμένο άνθρωπο. Η μνήμη σε προσωπική αντιπαράθεση των δύο ηρώων, μετατρέπει την απλή φαινομενικά σχέση τους σε πεδίο άσκησης του υποσυνείδητου. Η ψυχανάλυση χρησιμοποιείται ως εξερευνητής του "συνοριακού φυλακίου" της ανθρώπινης συνείδησης, ακροβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση. Την ταινία - αφιέρωμα στον Βολοντέ προλογίζει ο κριτικός κινηματογράφου Αλέξης Δερμεντζόγλου(Παρασκευή ΕΤ-3, 23.15).