Ολο και περισσότερο και όλο σοβαρότερα θεατροποιείται η συνθετική, μουσικοδιδακτική και σκηνοθετική δουλιά του Σταμάτη Κραουνάκη, με τη μουσικο-θεατρική ομάδα του «Σπείρα-Σπείρα». Μετά την έξοχη φεστιβαλική μουσικο-θεατρική παράστασή του «Θητεία στο κάλλος» (με μελοποιημένα αποσπάσματα Χορικών αρχαίων τραγωδιών και κωμωδιών), ανέβασε στο θέατρο «Αθηναΐς» το έργο «Δουλάρες». «Πολυμήχανος» δημιουργός ο Κραουνάκης συνέλαβε και υλοποίησε την ιδέα μιας σατιρικής παράστασης, με τη μορφή του θεάτρου-καμπαρέ, με θέμα τους δούλους-υπηρέτες από την αρχαιότητα μέχρι τους σημερινούς - ποικίλων εργασιακών μορφών - «υπηρέτες»-προλετάριους, γυναίκες και άνδρες, και εμμέσως τα αφεντικά τους (αν και απουσιάζουν από τη μυθοπλοκή). Ο κύριος κειμενικός «ιστός» της παράστασής του αποτελείται από μικρά αποσπάσματα και σπαράγματα θεατρικών έργων, ποιημάτων, μυθιστορημάτων (λ.χ. Αριστοφάνη, Μισιτζή, Κορομηλά, Αννινου, Ξενόπουλου, Σεβαστίκογλου, Σολωμού, Σαίξπηρ, Μολιέρου, Ροστάν, Μαριβώ, Ζενέ κ.ά.), γνωστά λαϊκά και έντεχνα τραγούδια μας (λ.χ. «Τα βάσανα της πλύστρας», «Η καμαριέρα», «Ο γερο-νέγρο Τζιμ» κ.ά.) και με συνδετικά κείμενα (για να φανεί η διαχρονικότητα και επικαιρότητα του θέματος με τα σημερινά δεδομένα ντόπιων και μεταναστών εργατών - εργατριών και οικιακών βοηθών) των Ιωσήφ Βιβλιλάκη και Ευανθίας Στιβανάκη. Σαρκαστικός ο τίτλος της παράστασης υπογραμμίζει το μέγεθος, την πολυμορφία και τις συνέπειες στη ζωή των εκμεταλλευομένων (που αναγκάζονται να επιστρατεύσουν και την πονηριά για να επιβιώσουν), της «δουλείας». Δουλείας, που «αλυσοδένει» φανερά τους ανθρώπους. Δουλείας, συχνά έμμεσης και αφανούς, όταν ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε «δούλο», ακόμα και σε «αρχιδουλάρα» - «όργανο» των εκμεταλλευτών του. Αλλά και οι καλλιτέχνες μπορεί να γίνουν διασκεδαστές - «υπηρέτες», όπως υπονοεί ο «δαιμόνιας» ευρηματικότητας Κραουνάκης, βάζοντας τους δουλοντυμένους ερμηνευτές της παράστασης να υποδέχονται τους θεατές, με τον Κομπέρ-«τυραννικό» υπεύθυνο του θεάματος και με την πορνο-δρακουλίνα Τζένιφερ, που δεν πίνει, αλλά της πίνουν το αίμα... Η παράσταση του Κραουνάκη, θεματολογικά και εικαστικά δραστική (κοστούμια Γιάννης Μετζικώφ, σκηνικό Τάκης Χατούπης, φωτισμοί Κατερίνα Μαραγκουδάκη), χορογραφικά εκφραστική (Φρόσω Κορρού), υποκριτικά καλοδιδαγμένη (με τη συνεργασία του ηθοποιού Χρήστου Στέργιογλου), ευλύγιστη συνθετικά (Σταμάτης Κραουνάκης, Χρίστος Θεοδώρου) ευφραίνει καρδίαν. Ευφραίνει, τελικά, χάρη στις εξαιρετικές, αξιέπαινες ερμηνείες στο λόγο και στο τραγούδι όλων ανεξαιρέτως των μελών της ομάδας (τους αναφέρουμε βάσει της διανομής): Γιώργος Νανούρης, Βασίλης Μοσχονάς, Ρούλη Καρασιλιώτη, Πωλίνα, Αργυρώ Καπαρού, Δάφνη Λέμπερου, Βικτωρία Ταγκούλη, Ελεάννα Καραντίδου, Παρθένα Χοροζίδου, Γιώργος Στιβανάκης, Μιχάλης Βόλακας, Δημήτρης Ερατεινός.

Δεν υπήρξε χορο-θεατρική δημιουργία του Δημήτρη Παπαϊωάννου που να μην προξενούσε, στο παρελθόν, το έντονο ενδιαφέρον και το μεγάλο θαυμασμό για την υψηλή πάντα αισθητική μορφή της (εικαστική, χορογραφική, χορευτική), από τους λάτρεις του χορού και του θεάτρου και βέβαια των ανθρώπων του χορού και του θεάτρου. Αυτή ήταν οι «φανατικοί» θεατές των πάντα τολμηρών θεματολογικά και νεοτερικών μορφολογικά παραστάσεών του. Σήμερα, μετά τη χορο-θεατρική παράστασή του για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, η δημιουργία του Δ. Παπαϊωάννου «2», στο «Παλλάς», είναι «εκτεθειμένη» σ' ένα ευρύτατο κοινό, λίγο - πολύ ανίδεο για τις θεματολογικές και αισθητικές αναζητήσεις του σύγχρονου χορού και του χορο-θεάτρου. Κοινό που «διαβάζει» επιφανειακά το θέμα του, χωρίς τα υποστρώματα και τα σύμβολά του. Και στην περίπτωση του «2» επιφανειακά κρινόμενο το θέμα μπορεί να εκληφθεί ως ομοφυλοφιλικό, με το «επιχείρημα» ότι η μυθοπλασία, με αποκλειστική παρουσία μόνον ανδρών (μετέχουν 22 ερμηνευτές, χορευτές και ηθοποιοί), ενδιαφέρεται μόνο για την ανδρική μοναξιά και την αγωνιώδη αναζήτηση συντρόφου και ότι αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως πλαστική, άψυχη «Μπάρμπυ». Κατά τη γνώμη της στήλης, η μυθοπλοκή του Δ. Παπαϊωάννου, βαθύτατα μελαγχολική, έντονα καταγγελτική, παρότι ανδρόμορφη, αφορά και στα δύο φύλα. Αφορά στο σύγχρονο άνθρωπο, που η σύγχρονη κοινωνία αποξενώνει, αγχώνει, βιάζει, παρακολουθεί ασφυκτικά μέσω των πανομοιότυπων ελεγκτών -υπαλλήλων μιας αόρατης, άνωθεν εξουσίας, περιθωριοποιεί, θυτοποιεί και θυματοποιεί, διαστρέφει κοινωνικά, ηθικά, ψυχολογικά και σεξουαλικά και τον αχρηστεύει πνευματικά και αισθητικά με την κατευθυνόμενη τηλεοπτική άνοια. Στο «μύθο» του Παπαϊωάννου ενυπάρχουν διάφορες κοινωνικές τάξεις - εργασιακά και ερωτικά - ενεργών ανδρών (αρσενικοί και γκέι). Αθλητές, φοιτητές, περιπλανώμενοι ταξιδευτές, εργάτες, άνεργοι, άεργοι, πλασιέ, γιάπηδες, υφιστάμενοι υπάλληλοι, προϊστάμενοι - όργανα μιας απρόσωπης εργοδοσίας. Ο άνθρωπος βρίσκεται σε έναν αγχώδη αγώνα δρόμου, όπου δουλεύει, όπου βρεθεί και σταθεί. Παντού, γύρω του υψώνονται «τείχη» και τον εμποδίζουν να επικοινωνήσει με άλλον άνθρωπο, να βρει ένα ταίρι. Οχι σεξουαλικής εκτόνωσης, αυτή μπορεί να ικανοποιηθεί σήμερα με ποικίλους τρόπους με συμμετοχή ή μη γυναίκας ή άνδρα παρτενέρ. Να βρει ταίρι αγάπης και συντροφικότητας. Αυτό αναζητά ο σύγχρονος άνθρωπος, απελπισμένα και ατελέσφορα, «κραυγάζει» - σπαρακτικά κατά βάθος - η σύνθετη (χορός, λόγος, τραγούδι) δημιουργία του Παπαϊωάννου. Σπαραγμός και όχι περιφρόνηση της γυναίκας, κατά τη γνώμη μας, είναι και η παρουσία μιας υπερμεγέθους κούκλας Μπάρμπυ, ώστε να υπονοηθεί η χρησιμοποίηση της γυναίκας ως άψυχου σκεύους ασέλγειας ορισμένων ανδρών, αλλά και να συμβολιστεί ο απελπισμένος, ανέφικτος πόθος του στερημένου την αγάπη ανθρώπου να μπορούσε να ξαναπαγγιάσει στη γενέθλια μήτρα και εκεί να καθαρθεί (αυτό συμβολίζει το κρύψιμο ενός χορευτή κάτω από την κούκλα, ενώ ένας άλλος ασελγεί σ' αυτήν και έπειτα την πετά σαν σκουπίδι). Θεματολογικά τολμηρό και χορογραφικά ευφάνταστο, το «2» είναι και υψηλότατης αισθητικής δημιούργημα, με λιτά επιβλητικό σκηνικό (Λίλη Πεζανού), σύγχρονα κοστούμια (Αγγελου Μπέντη - Μαρίας Ηλία), σύγχρονων ακουσμάτων μουσική (Κωνσταντίνου Βήτα), ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Αλέκου Γιάνναρου). Και με ένα συνολικά πολύ καλό ερμηνευτικό σύνολο ερμηνευτών, με κυρίαρχη την εξαιρετικά εκφραστική κίνηση και βουβή υποκριτική του ταλαντούχου ηθοποιού Αρη Σερβετάλη.