Στη Γαλλία του μεσοπολέμου, εποχή καταξίωσης αισθητικών κινημάτων και δημιουργών (λ.χ. του Πικάσο), εμφάνισης νέων σε διάφορες τέχνες (στο θέατρο λ.χ. του «θεάτρου του παραλόγου»), και ποικίλων αισθητικών αναζητήσεων μετέχει και ο πολύπλευρος Ζαν Κοκτό, με ποικίλα δημιουργήματά του. Με διασκευές Σαίξπηρ και αρχαίων τραγικών, μυθιστορήματα, ποίηση, δοκίμια, λιμπρέτα, οπερέτες, μπαλέτα, σενάρια, ταινίες, ζωγραφική, σκίτσα, σκηνογραφίες, θεατρικά έργα. Ο Κοκτό δεν ήταν μεγάλος καινοτόμος. Ηταν, όμως, ένας σημαντικός νεοτεριστής, υψηλής αισθητικής αντίληψης. Σεβόταν τις μεγάλες καλλιτεχνικές αξίες. Γνώριζε εκ των ένδον τον κόσμο των καλλιτεχνών. Το μόχθο, το πάθος, τη μοναξιά, την αμφιβολία, την αγωνία της δημιουργίας. Την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των καλλιτεχνών. Τα φαινόμενα της ναρκισσιστικής έπαρσης των καταξιωμένων, των ευάλωττων ερώτων, του ανταγωνισμού, του φόβου του θανάτου - καλλιτεχνικού και φυσικού, των αθέμιτων μέσων των νέων για την ανάδειξή τους. «Αποκρυστάλλωμα» αυτής της γνώσης, αλλά και αντανάκλαση του δικού του φόβου μήπως προδοθεί από τον πολύ νεότερο εραστή του, ανερχόμενο ηθοποιό Ζαν Μαραί, είναι το τρίπρακτο έργο του «Ιερά τέρατα» (1939). Ενα έργο «θεάτρου εν θεάτρω», για το θέατρο και τους ανθρώπους του. Με βασικούς ήρωες ένα ζεύγος καταξιωμένων μεσήλικων πρωταγωνιστών, μια φίλη τους θεατρίνα, μια αμπιγιέρ και μια νεαρή ηθοποιό, που «εισβάλει» στη ζωή τους, ξελογιάζει ερωτικά τον σύζυγο για να την κάνει πρωταγωνίστρια. Πέντε πρόσωπα που «θεώνται» στα παρασκήνια, στη σκηνή και στη ζωή, πλασμένα με πικρόγευστη, λεπτή ειρωνεία για την επηρμένη «βεβαιότητα» καταξιωμένων θεατρίνων αλλά και για την ανερμάτιστη, χωρίς μόχθο, φιλοδοξία νέων για να ανέλθουν παραμερίζοντας την παλιά γενιά. Ο Κοκτό, ταυτόχρονα αναδεικνύει την αμφίδρομη, αλληλοτροφοδοτική σχέση θεάτρου-ζωής και υπαινίσσεται το «θέατρο»-ψεύδος που ενυπάρχει στην πραγματική ζωή και την αλήθεια του θεάτρου. Το έργο προσφέρεται σε μια ποιοτική παράσταση, στρωτά μεταφρασμένο (Λήδα Γαλανού), με λιγοστές κειμενικές παρεμβάσεις και ρεαλιστική σκηνοθεσία (Γιάννης Μόσχος), καλαίσθητα σκηνικά και κοστούμια (Ελένη Μανωλοπούλου και Μαργαρίτα Χατζηϊωάννου, αντίστοιχα), υποβλητικούς φωτισμούς (Λευτέρης Παυλόπουλος), διακριτική κινησιολογία (Σεσίλ Μικρούτσικου) και πρωτίστως με τις λιτές, αρμόζουσες στο χαρακτήρα των πέντε βασικών ρόλων ερμηνείες, από τους ικανότατους ηθοποιούς Κατερίνα Μαραγκού, Νίκο Αρβανίτη, Δανάη Σκιάδη, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Υβόννη Μαλτέζου.