Δεν υπήρξε χορο-θεατρική δημιουργία του Δημήτρη Παπαϊωάννου που να μην προξενούσε, στο παρελθόν, το έντονο ενδιαφέρον και το μεγάλο θαυμασμό για την υψηλή πάντα αισθητική μορφή της (εικαστική, χορογραφική, χορευτική), από τους λάτρεις του χορού και του θεάτρου και βέβαια των ανθρώπων του χορού και του θεάτρου. Αυτή ήταν οι «φανατικοί» θεατές των πάντα τολμηρών θεματολογικά και νεοτερικών μορφολογικά παραστάσεών του. Σήμερα, μετά τη χορο-θεατρική παράστασή του για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, η δημιουργία του Δ. Παπαϊωάννου «2», στο «Παλλάς», είναι «εκτεθειμένη» σ' ένα ευρύτατο κοινό, λίγο - πολύ ανίδεο για τις θεματολογικές και αισθητικές αναζητήσεις του σύγχρονου χορού και του χορο-θεάτρου. Κοινό που «διαβάζει» επιφανειακά το θέμα του, χωρίς τα υποστρώματα και τα σύμβολά του. Και στην περίπτωση του «2» επιφανειακά κρινόμενο το θέμα μπορεί να εκληφθεί ως ομοφυλοφιλικό, με το «επιχείρημα» ότι η μυθοπλασία, με αποκλειστική παρουσία μόνον ανδρών (μετέχουν 22 ερμηνευτές, χορευτές και ηθοποιοί), ενδιαφέρεται μόνο για την ανδρική μοναξιά και την αγωνιώδη αναζήτηση συντρόφου και ότι αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως πλαστική, άψυχη «Μπάρμπυ». Κατά τη γνώμη της στήλης, η μυθοπλοκή του Δ. Παπαϊωάννου, βαθύτατα μελαγχολική, έντονα καταγγελτική, παρότι ανδρόμορφη, αφορά και στα δύο φύλα. Αφορά στο σύγχρονο άνθρωπο, που η σύγχρονη κοινωνία αποξενώνει, αγχώνει, βιάζει, παρακολουθεί ασφυκτικά μέσω των πανομοιότυπων ελεγκτών -υπαλλήλων μιας αόρατης, άνωθεν εξουσίας, περιθωριοποιεί, θυτοποιεί και θυματοποιεί, διαστρέφει κοινωνικά, ηθικά, ψυχολογικά και σεξουαλικά και τον αχρηστεύει πνευματικά και αισθητικά με την κατευθυνόμενη τηλεοπτική άνοια. Στο «μύθο» του Παπαϊωάννου ενυπάρχουν διάφορες κοινωνικές τάξεις - εργασιακά και ερωτικά - ενεργών ανδρών (αρσενικοί και γκέι). Αθλητές, φοιτητές, περιπλανώμενοι ταξιδευτές, εργάτες, άνεργοι, άεργοι, πλασιέ, γιάπηδες, υφιστάμενοι υπάλληλοι, προϊστάμενοι - όργανα μιας απρόσωπης εργοδοσίας. Ο άνθρωπος βρίσκεται σε έναν αγχώδη αγώνα δρόμου, όπου δουλεύει, όπου βρεθεί και σταθεί. Παντού, γύρω του υψώνονται «τείχη» και τον εμποδίζουν να επικοινωνήσει με άλλον άνθρωπο, να βρει ένα ταίρι. Οχι σεξουαλικής εκτόνωσης, αυτή μπορεί να ικανοποιηθεί σήμερα με ποικίλους τρόπους με συμμετοχή ή μη γυναίκας ή άνδρα παρτενέρ. Να βρει ταίρι αγάπης και συντροφικότητας. Αυτό αναζητά ο σύγχρονος άνθρωπος, απελπισμένα και ατελέσφορα, «κραυγάζει» - σπαρακτικά κατά βάθος - η σύνθετη (χορός, λόγος, τραγούδι) δημιουργία του Παπαϊωάννου. Σπαραγμός και όχι περιφρόνηση της γυναίκας, κατά τη γνώμη μας, είναι και η παρουσία μιας υπερμεγέθους κούκλας Μπάρμπυ, ώστε να υπονοηθεί η χρησιμοποίηση της γυναίκας ως άψυχου σκεύους ασέλγειας ορισμένων ανδρών, αλλά και να συμβολιστεί ο απελπισμένος, ανέφικτος πόθος του στερημένου την αγάπη ανθρώπου να μπορούσε να ξαναπαγγιάσει στη γενέθλια μήτρα και εκεί να καθαρθεί (αυτό συμβολίζει το κρύψιμο ενός χορευτή κάτω από την κούκλα, ενώ ένας άλλος ασελγεί σ' αυτήν και έπειτα την πετά σαν σκουπίδι). Θεματολογικά τολμηρό και χορογραφικά ευφάνταστο, το «2» είναι και υψηλότατης αισθητικής δημιούργημα, με λιτά επιβλητικό σκηνικό (Λίλη Πεζανού), σύγχρονα κοστούμια (Αγγελου Μπέντη - Μαρίας Ηλία), σύγχρονων ακουσμάτων μουσική (Κωνσταντίνου Βήτα), ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Αλέκου Γιάνναρου). Και με ένα συνολικά πολύ καλό ερμηνευτικό σύνολο ερμηνευτών, με κυρίαρχη την εξαιρετικά εκφραστική κίνηση και βουβή υποκριτική του ταλαντούχου ηθοποιού Αρη Σερβετάλη.