Η ιδιότητα με την οποία θα επιτρεπόταν η συμμετοχή των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν το θέμα που κυριάρχησε στην εκατοντάχρονη ιστορία της διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Για πρώτη φορά τέθηκε προς συζήτηση στο ιδρυτικό συνέδριο της ΔΟΕ, το 1894 στο Παρίσι. Για τελευταία φορά είχαμε επαναπροσέγγιση του θέματος το 1981 στο Μπάντεν Μπάντεν. Στο διάστημα αυτό έλαβαν χώρα 11 Ολυμπιακά Συνέδρια. Εκτός από τους "αθανάτους" δικαίωμα συμμετοχής είχαν εκπρόσωποι των εθνικών Ολυμπιακών Επιτροπών, των διεθνών Ομοσπονδιών και προσκαλεσμένοι από όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές.

Μέχρι την αποχώρηση του Πιερ Ντε Κουμπερτέν από την προεδρία της ΔΟΕ, το συνέδριο ήταν το κορυφαίο όργανο, στο οποίο συζητούνταν και λύνονταν όλα τα θέματα που αφορούσαν τη φιλοσοφία του Ολυμπιακού κινήματος και τη σύνδεση του αθλητισμού με την παιδαγωγική και την ειρήνη. Οι διάδοχοι του Κουμπερτέν δεν ήταν φιλικά προσκείμενοι στη δημοκρατία και τη δημοσιότητα. Επί 43 χρόνια, δε συγκλήθηκε κανένα συνέδριο. Από το 1930 έως το 1973 αποφάσιζαν εν κρυπτώ οι "αθάνατοι". Η απόφαση της ΔΟΕ του 1922 να διοργανώνει τακτικά Ολυμπιακά Συνέδρια ξεχάστηκε μετά το Συνέδριο του Βερολίνου το 1930. Η σχετική διάταξη διαγράφηκε μάλιστα από το Καταστατικό της ΔΟΕ. Στη Βάρνα το 1973 και το Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας το 1981, παρά την πίεση της διεθνούς αθλητικής κοινότητας, τα συμφέροντα που στο μεταξύ είχαν κυριαρχήσει στο χώρο των Ολυμπιακών Αγώνων, άνοιξαν το δρόμο στον καθαρό επαγγελματισμό. Ο φόβος του Πιέρ Ντε Κουμπερτέν, ότι οι αθλητές θα υποχρεώνονταν σε σοβαρούς ηθικούς συμβιβασμούς αν τα προς το ζην τους εξαρτιόνταν από το αποτέλεσμα του αγώνα, αν δηλαδή η νίκη ή η αποτυχία θα είχαν σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις, έγινε πράξη με την ανάληψη της προεδρίας της ΔΟΕ από τον Ισπανό βιομήχανο και στέλεχος των κυβερνήσεων του Ισπανού δικτάτορα Φράνκο, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ. "Αν έβλεπε τη σημερινή κατάσταση ο Κουμπερτέν, ο οποίος πίστευε ότι πρωταρχικός στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο πολιτισμός, θα γύριζε μέσα στον τάφο του", τόνισε το 1979 σε ομιλία του στην Αρχαία Ολυμπία ο πρόεδρος της Γερμανικής Ολυμπιακής Επιτροπής Μπ. Ντάουμ.

1894 - Παρίσι:Αποφάσισε την ανασύσταση των Ολυμπιακών Αγώνων. Εξέλεξε πρόεδρο της ΔΟΕ τον Δ. Βικέλα. Καθόρισε τον ορισμό του ερασιτέχνη αθλητή. "Φίλαθλος θεωρείται ο αθλητής που δεν είχε ποτέ κανένα υλικό όφελος, είτε άμεσα είτε έμμεσα, από τη νίκη ή τη συμμετοχή στους Αγώνες".

1897 - Χάβρη:Με κεντρικό σύνθημα "η αποκατάσταση της ενότητας των μυών, της θέλησης και της σκέψης", συζητήθηκε η ηθική επίδραση του αθλητισμού στη νεολαία.

1905 - Βρυξέλλες: Αφιερωμένο στον αθλητισμό και τη σωματική αγωγή στη μέση εκπαίδευση και το στρατό, την προσέλκυση των γυναικών στην άθληση και τη χρησιμοποίηση της φυσικής αγωγής στη θεραπεία των ασθενών. Εθεσε τις βάσεις για τη συνεργασία της ΔΟΕ με τις διεθνείς Ομοσπονδίες.

1906 - Παρίσι: Αποφάσισε τη σύνδεση των Ολυμπιακών Αγώνων με τις τέχνες και τη λογοτεχνία. Καθιέρωσε διαγωνισμούς αρχιτεκτονικής, γλυπτικής, ζωγραφικής, λογοτεχνίας και μουσικής, επί αθλητικών θεμάτων.

1913 - Λωζάνη: Αφιερωμένο στην αθλητική ψυχολογία και φυσιολογία. Σύνθημά του, "καθοριστική η επίδραση του αθλητισμού στη διανοητική, ηθική και αισθητική ανάπτυξη της προσωπικότητας".

1914 - Παρίσι: Καθιέρωση ενιαίων κανόνων, σε θέματα που αφορούσαν την οργάνωση και διεξαγωγή των αθλημάτων που περιλαμβάνονταν στο ολυμπιακό πρόγραμμα. Επιπλέον καθόρισε τις αρμοδιότητες της ΔΟΕ και των διεθνών ομοσπονδιών.

1921 - Λωζάνη: Συμπλήρωσε τον ολυμπιακό χάρτη, σε θέματα που αφορούσαν τη διαιτησία, τις εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές και τις συνόδους της ΔΟΕ. Συζήτησε θέματα που αφορούσαν τη συμμετοχή των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες καθώς και μέτρα για τους αθλητές που παραβιάζουν τις αρχές του ερασιτεχνισμού.

1925 - Πράγα:Εδωσε για πρώτη φορά έναν ενιαίο ορισμό του "ολυμπιακού ερασιτέχνη" και ασχολήθηκε με θέματα όπως η κατεύθυνση ανάπτυξης του παγκόσμιου αθλητισμού, καθώς και με τη συμμετοχή ανηλίκων και γυναικών στους Αγώνες.

1930 - Βερολίνο: Επικύρωσε τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Πράγας, σύμφωνα με τις οποίες, δεν μπορεί να συμμετάσχει στους Αγώνες όποιος διατέλεσε επαγγελματίας άλλου αθλήματος, ή έλαβε αποζημίωση για τα διαφυγόντα κέρδη του.

1973 - Βάρνα: Θέμα συζήτησης "το σύγχρονο ολυμπιακό κίνημα και οι προϋποθέσεις ανάπτυξής του". Εξετάστηκαν επίσης οι σχέσεις ανάμεσα στη ΔΟΕ και τις διεθνείς Ομοσπονδίες, ενώ εκδόθηκε ψήφισμα προς τους αθλητές όλου του κόσμου με έκκληση να μείνουν για πάντα πιστοί στους ανθρωπιστικούς σκοπούς του ολυμπιακού κινήματος.

1981 - Μπάντεν Μπάντεν:Στη διακήρυξη που εκδόθηκε τονίζονταν ότι "ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν έχει θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες". Στην πορεία έγινε ακριβώς το αντίθετο, δείγμα πώς ο κ. Σάμαρανκ αντιλαμβάνεται το Ολυμπιακό Κίνημα. Απορρίφτηκε η ελληνική πρόταση για μόνιμη τέλεση των Αγώνων στη χώρα μας. Αποφασίστηκε να διατηρηθεί το τελετουργικό και η χρησιμοποίηση των εθνικών ύμνων και σημαιών. Εγινε δεκτή πρόταση του Αγγλου Ολυμπιονίκη Σ. Κόε, για αυστηρότερες ποινές στους αθλητές που ντοπάρονται.

Στις 31 Ιούλη 1932, μία μέρα μετά την επιβλητική τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο "Κολιζέουμ" του Λος Αντζελες, το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό κόμμα του Χίτλερ με 37,4% των ψήφων και 230 έδρες, καταλαμβάνει την εξουσία στη Γερμανία. Δυο χρόνια νωρίτερα, στις 13 Οκτώβρη του 1930, οι βουλευτές του Χίτλερ είχαν προσέλθει στο Ράισχαντ, ντυμένοι με ειδικές στολές, παρεμποδίζοντας τη λειτουργία του Κοινοβουλίου.

Στις ΗΠΑ, το οικονομικό ΚΡΑΧ της "Μαύρης Πέμπτης", όπως έμεινε στην ιστορία η 24η Οκτώβρη 1929, δεν επηρέασε τη διοργάνωση των 10ων Ολυμπιακών Αγώνων. Το Λος Αντζελες, που, σε διάστημα 30 χρόνων, μετατράπηκε από μια μικρή περιφερειακή πόλη σε μεγαλούπολη 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, πέτυχε να διοργανώσει την καλύτερη μέχρι τότε Ολυμπιάδα. Το "Κολιζέουμ" που κατασκευάστηκε στα πρότυπα αρχαίας ρωμαϊκής αρένας, ήταν ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα για την εποχή του. Επιπλέον, οι Αμερικανοί έγιναν οι πρώτοι που κατασκεύασαν Ολυμπιακό χωριό, στην προσπάθεια να κατεβάσουν το τεράστιο κόστος για την παραμονή των αθλητών στο Λος Αντζελες, που έφτανε τα 1.500 δολάρια κατά άτομο, αλλά και να λύσουν το οικιστικό τους πρόβλημα. Το Ολυμπιακό χωριό ήταν πάντως ανδρική υπόθεση, καθώς οι γυναίκες φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχεία.

Στο Λος Αντζελες εκπροσωπήθηκαν 37 χώρες με 1.048 αθλητές. Στο σύνολο ήταν δυόμισι φορές λιγότεροι από ό,τι στην προηγούμενη Ολυμπιάδα. Πολλές χώρες, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, δεν έστειλαν αντιπροσωπεία, ενώ τα κράτη της Ευρώπης έστειλαν μόνο τους αθλητές, που έλπιζαν βάσιμα σε επιτυχία.

Για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, εκπροσωπήθηκε η Κολομβία, ενώ στο πρόγραμμα, τη θέση του ποδοσφαίρου πήρε η τοξοβολία. Η αποστολή ομάδων ποδοσφαίρου, ενός αθλήματος που δεν είχε καμία εκτίμηση στις ΗΠΑ, θεωρήθηκε ασύμφορη από τους Ευρωπαίους, αλλά και τους Λατινοαμερικανούς που το καλλιεργούσαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Βραζιλιάνοι έστειλαν την ομάδα τους μ' ένα πλοίο φορτωμένο καφέ, με την ελπίδα ότι θα έβγαζαν τα έξοδα, πουλώντας το φορτίο στη διαδρομή προς το Λος Αντζελες. Λόγω υπερπαραγωγής καφέ εκείνη τη χρονιά, η επιχείρηση απέτυχε και μόνο 25 Βραζιλιάνοι μπόρεσαν να πληρώσουν τα έξοδα αποβίβασης. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στο πλοίο μέχρι το τέλος των αγώνων.

Οι αγώνες του Λος Αντζελες έμειναν στην ιστορία ως οι Ολυμπιακοί Αγώνες των μεγάλων επιδόσεων. Συνολικά, δημιουργήθηκαν 90 ολυμπιακά ρεκόρ όλων των αθλητών. Μόνο στο στίβο, οι άνδρες έκαναν 54 φορές παγκόσμιο ή ολυμπιακό ρεκόρ, ενώ οι γυναίκες στα 6 αγωνίσματα που συμμετείχαν παρουσίασαν 13 επιδόσεις πάνω από το ολυμπιακό ρεκόρ και 7 πάνω από το παγκόσμιο.

Εκτός αγώνων έμειναν δύο μεγάλοι αθλητές: Ο Φινλανδός Πάαβο Νούρμι και ο Γάλλος Ζιουλ Λιαντουμέγκ, κατηγορούμενοι ότι παραβίασαν τους κανόνες που όριζαν τον ερασιτέχνη αθλητή. Ο Γάλλος, που ήταν φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 1.500 μ., είχε διαφημίσει στα ρούχα του διάφορα προϊόντα, ενώ ο Νούρμι πήρε μέρος σε επαγγελματικούς αγώνες. Οι Φινλανδοί δήλωσαν τον αθλητή τους στο Μαραθώνιο, αλλά την τελευταία στιγμή η ΔΟΕ τον έθεσε εκτός αγώνων.

Στα 100 και τα 200 μ. κυριάρχησε ο Αμερικανός Εντι Τόλαν και μάλιστα με 10.3 και 21.2 δευτερόλεπτα, που ήταν νέες ολυμπιακές επιδόσεις. Στα 200 μ. νικητής θα μπορούσε πάντως να αναδειχτεί ο συμπατριώτης του Μέτκατλφ, ο οποίος τερμάτισε τρίτος με διαφορά 3 δεκάτων του δευτερολέπτου. Από λάθος των διοργανωτών, η διαδρομή που έτρεξε ο Μέτκατλφ αποδείχτηκε ότι ήταν μεγαλύτερη κατά δύο μέτρα. Τα λάθη ήταν όμως τόσο πολλά που οι αγώνες του Λος Αντζελες χαρακτηρίστηκαν "η Ολυμπιάδα των διαιτητικών λαθών". Για παράδειγμα, στα 3.000 μέτρα στιπλ, ο κριτής που μετρούσε τις στροφές εγκατέλειψε τη θέση του, με αποτέλεσμα οι αθλητές να τρέξουν 3.450 μέτρα. Στα 10.000 μ. ο Πολωνός Γιάνους Κουζοτσίνσκι έτρεξε με πληγωμένα πόδια, κόβοντας πρώτος το νήμα. Δεν μπόρεσε όμως να πάρει μέρος στην κούρσα των 5.000 μ., αλλά και στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου το 1936, εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζε στα πόδια του. Αργότερα, ξεπέρασε το πρόβλημά του, αλλά τη μέρα που κανονικά θα έπρεπε να τρέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο, στις 21 Ιούνη 1940, εκτελέστηκε από τους χιτλερικούς για την πατριωτική του δράση.

Ο Αμερικανός Γουίλ Καρ έγινε ο πιο νέος Ολυμπιονίκης στην ιστορία των αγώνων. Σε ηλικία 17 χρόνων, κυριάρχησε στα 400 μ. με 46.2, αν και είχε πάθει κάταγμα και στα δύο του πόδια. Για κακή του τύχη, ένα χρόνο μετά έπεσε θύμα ατυχήματος. Ενα τραμ τού συνέθλιψε τα πόδια και στην υπόλοιπη ζωή του έμεινε παράλυτος.

Στις γυναίκες, η Μίλντρεντ Ντίντρικσον κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στα 80 εμπόδια και στο ακόντιο, ενώ ήταν δεύτερη στο ύψος. Υπήρξε μεγάλη αθλήτρια, καθώς έπαιξε μπάσκετ, μπέισμπολ και για πολλά χρόνια ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια στο γκολφ. Για τις επιδόσεις της στο στίβο, το Ασοσιέιτεντ Πρες την ονόμασε αθλήτρια του έτους το 1932 και για τις επιδόσεις της στο γκολφ κορυφαία αθλήτρια το 1945, το 1946, το 1947 και το 1950.

Στην κολύμβηση, οι Ιάπωνες έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα, κερδίζοντας τους Αμερικανούς. Αν εξαιρέσει κανείς τα 400 μ. ελεύθερο, οι Ιάπωνες κατέλαβαν τις πρώτες θέσεις σε όλα τα ατομικά αγωνίσματα.

Στη συνολική βαθμολογία, οι Αμερικανοί κυριάρχησαν με 41 χρυσά, 32 ασημένια και 31 χάλκινα μετάλλια, ενώ η Ιταλία χάρη στους ποδηλάτες της βρέθηκε στη δεύτερη θέση.

Τα έξοδα για το πέρασμα του Ατλαντικού ήταν δυσβάσταχτα ακόμα και για αναπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη, πολύ περισσότερο για την Ελλάδα, που ζούσε ακόμα τα αποτελέσματα της Μικρασιατικής Καταστροφής και των εκατομμυρίων προσφύγων. Ενώ στο Αμστερνταμ είχαν ταξιδεύσει 21 αθλητές, για το Λος Αντζελες επιλέχτηκαν 9 Ελληνες και ένας Ελληνοαμερικανός. Δύο παλαιστές, ο Γ. Ζερβίνης και ο Ι. Φαρμακίδης, ο πυγμάχος Ν. Μαστορίδης, και οι ...στιβικοί Π. Κλέντζος (επί κοντώ), Αγγ. Λάμπρου 100μ. και 4Χ100, Χρ. Μάντικας 110 και 400μ. εμπόδια, 4Χ100, Ευάγ. Μοιρόπουλος 400μ. εμπ. 4Χ100, Ρ. Φραγκούδης 4Χ100, Ν. Παπανικολάου τριπλούν και ο Ελληνοαμερικανός Ι. Μόραλης 50.000 βάδην, αγώνισμα που είχε συμπεριληφθεί για πρώτη φορά στο ολυμπιακό πρόγραμμα.

Παρά το γεγονός ότι η ελληνική συμμετοχή ήταν καθαρά συμβολική, δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα ανάμεσα στον Πανελλήνιο και τον Εθνικό ΓΣ. Ενώ ο ΣΕΓΑΣ είχε προτείνει να συμμετάσχουν οι παλαιστές Ζερβίνης, που ήταν το μεγάλο όνομα του Εθνικού, και Σάββας Ζαμούτ, που ήταν το μεγάλο όνομα του Πανελληνίου, η ΕΟΑ αποφάσισε να στείλει μόνο τον Ζερβίνη, χωρίς αγώνα πρόκρισης. Ο Ζαμούτ, πικραμένος από τον αποκλεισμό του, κατηγόρησε τους παράγοντες του Πανελληνίου και ζήτησε τη διαγραφή του από το σύλλογο.

Οι παλαιστές πέτυχαν και τη μεγαλύτερη διάκριση για τα ελληνικά χρώματα. Ο Ζερβίνης στην κατηγορία των 56κ. της ελληνορωμαϊκής κατατάχτηκε 5ος, επίδοση που επανέλαβε και ο Ιωάννης Φαρμακίδης στα 61κ. της ελευθέρας. Ο Γιώργος Ζερβίνης κυριάρχησε στην ελληνική πάλη τη δεκαετία του '20. Πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του '24, '28 και '32. Γεννήθηκε στην Τήνο το 1902. Μέχρι τα 17 του ήταν καλός δρομέας, αλλά διακρινόταν και στις καταδύσεις, άθλημα στο οποίο επέστρεψε στο τέλος της αθλητικής του καριέρας. Αριστος μαθητής, έδειξε το ταλέντο του στην πάλη το 1920, όταν αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδας στην κατηγορία των 56κ. Από το 1922 μέχρι το 1927 κέρδιζε συνεχώς τα πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών κι ας ήταν στην πιο μικρή κατηγορία των 56κ. Κι όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής "η πλάτη του Ζερβίνη δε γνώρισε ποτέ το καναβάτσο".

Είκοσι χρόνια κράτησε το ολυμπιακό ρεκόρ του Φινλανδού Μάτι Γιάρβινεν στον ακοντισμό, με 72 μέτρα και 71 εκατοστά. Προς τιμήν του στο Ολυμπιακό Στάδιο του Ελσίνκι χτίστηκε πύργος, με ύψος το ρεκόρ του στο Λος Αντζελες.Ο Μάτι Γιάρβινεν στο Λος Αντζελες δεν ταξίδευσε μόνος του. Στην αποστολή της Φινλανδίας συμμετείχαν κι οι αδελφοί του Αχίλες και Κάαρλο. Ο Αχίλες κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο δέκαθλο με 8.462 βαθμούς. Ο Κάαρλο κατατάχτηκε τέταρτος στη δισκοβολία.

Η οικογένεια Γιάρβινεν θεωρούσε τον αθλητισμό τρόπο ζωής. Ο πατέρας Βέρνερ είχε αναδειχτεί ολυμπιονίκης στη δισκοβολία το 1906 στη Μεσοολυμπιάδα των Αθηνών με 35.15 μ., αφήνοντας δεύτερο τον Γεωργαντά. Κι οι τρεις γιοι του ήταν... ερωτευμένοι με τον αθλητισμό. Ιδιαίτερα ο μεγαλύτερος, που ονομάστηκε Αχίλες (Αχιλλέας), ενθύμιο του πατέρα από την Ελλάδα. Ο Αχιλλέας δεν μπόρεσε να φτάσει στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Κατέκτησε όμως δυο ασημένια μετάλλια στο δέκαθλο το 1928 και 1932.

Ο Μάτι από μικρός ονειρευόταν να γίνει ολυμπιονίκης στον ακοντισμό. Αρχισε να προπονείται στο στάδιο του Τάμπερε σε ηλικία 11 χρόνων. Τέσσερα χρόνια αργότερα πήρε μέρος στους σχολικούς αγώνες του Ελσίνκι. Εριξε το ακόντιο στα 38 μέτρα, αλλά κατατάχτηκε τελευταίος. Στα δεκαεφτά του κατέκτησε την 4η θέση στο εφηβικό πρωτάθλημα. Το 1930 αρχίζουν οι επιτυχίες. Το 1932 στο Λος Αντζελες βελτιώνει το ολυμπιακό ρεκόρ κατά 6 ολόκληρα μέτρα. Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936 βελτιώνει δέκα φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, ανεβάζοντάς το από τα 71.06μ. στα 77.23. Στο Βερολίνο όμως δεν ανεβαίνει στο βάθρο. Τα 69.18 μέτρα, στα οποία έριξε το ακόντιο, δεν του επιτρέπουν παρά να κατακτήσει την 5η θέση. Δυο συμπατριώτες του, οι Νίκανεν και Τόιβονεν βρέθηκαν στη δεύτερη και τρίτη θέση. Η Φινλανδία είχε δημιουργήσει τη δική της σχολή στον ακοντισμό, κερδίζοντας ακόμα τρία χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1964 στο Τόκιο με τον Π. Νεβάλα, το 1984 στο Λος Αντζελες με τον Αρτο Χέρκονεν, το 1988 στη Σεούλ με τον Τάπιο Κόργιος, ενώ το 1987 στη Ρώμη είχε αναδειχτεί παγκόσμιος πρωταθλητής ο Σέπο Ράτι και το 1991 στο Τόκιο ο Κίμο Κινούνεν.

ο Γιάννης ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

Ο Μάτι Γιάρβινεν

- ΙΧ -

Ω Σπορ, είσαι η Ειρήνη! Δημιουργείς ευτυχείς σχέσεις μεταξύ των λαών, πλησιάζοντάς τους στη λατρεία της ελεγχόμενης, οργανωμένης και αυτοκυριαρχούμενης δυνάμεως. Με σένα η παγκόσμια νεότης μαθαίνει τον αυτοσεβασμό και έτσι η ποικιλία των εθνικών αρετών γίνεται πηγή μιας γενναιόδωρης και ειρηνοποιού άμιλλας.

Πιερ Ντε Κουμπερτέν