Είκοσι χρόνια κράτησε το ολυμπιακό ρεκόρ του Φινλανδού Μάτι Γιάρβινεν στον ακοντισμό, με 72 μέτρα και 71 εκατοστά. Προς τιμήν του στο Ολυμπιακό Στάδιο του Ελσίνκι χτίστηκε πύργος, με ύψος το ρεκόρ του στο Λος Αντζελες.Ο Μάτι Γιάρβινεν στο Λος Αντζελες δεν ταξίδευσε μόνος του. Στην αποστολή της Φινλανδίας συμμετείχαν κι οι αδελφοί του Αχίλες και Κάαρλο. Ο Αχίλες κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο δέκαθλο με 8.462 βαθμούς. Ο Κάαρλο κατατάχτηκε τέταρτος στη δισκοβολία.

Η οικογένεια Γιάρβινεν θεωρούσε τον αθλητισμό τρόπο ζωής. Ο πατέρας Βέρνερ είχε αναδειχτεί ολυμπιονίκης στη δισκοβολία το 1906 στη Μεσοολυμπιάδα των Αθηνών με 35.15 μ., αφήνοντας δεύτερο τον Γεωργαντά. Κι οι τρεις γιοι του ήταν... ερωτευμένοι με τον αθλητισμό. Ιδιαίτερα ο μεγαλύτερος, που ονομάστηκε Αχίλες (Αχιλλέας), ενθύμιο του πατέρα από την Ελλάδα. Ο Αχιλλέας δεν μπόρεσε να φτάσει στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Κατέκτησε όμως δυο ασημένια μετάλλια στο δέκαθλο το 1928 και 1932.

Ο Μάτι από μικρός ονειρευόταν να γίνει ολυμπιονίκης στον ακοντισμό. Αρχισε να προπονείται στο στάδιο του Τάμπερε σε ηλικία 11 χρόνων. Τέσσερα χρόνια αργότερα πήρε μέρος στους σχολικούς αγώνες του Ελσίνκι. Εριξε το ακόντιο στα 38 μέτρα, αλλά κατατάχτηκε τελευταίος. Στα δεκαεφτά του κατέκτησε την 4η θέση στο εφηβικό πρωτάθλημα. Το 1930 αρχίζουν οι επιτυχίες. Το 1932 στο Λος Αντζελες βελτιώνει το ολυμπιακό ρεκόρ κατά 6 ολόκληρα μέτρα. Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936 βελτιώνει δέκα φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, ανεβάζοντάς το από τα 71.06μ. στα 77.23. Στο Βερολίνο όμως δεν ανεβαίνει στο βάθρο. Τα 69.18 μέτρα, στα οποία έριξε το ακόντιο, δεν του επιτρέπουν παρά να κατακτήσει την 5η θέση. Δυο συμπατριώτες του, οι Νίκανεν και Τόιβονεν βρέθηκαν στη δεύτερη και τρίτη θέση. Η Φινλανδία είχε δημιουργήσει τη δική της σχολή στον ακοντισμό, κερδίζοντας ακόμα τρία χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1964 στο Τόκιο με τον Π. Νεβάλα, το 1984 στο Λος Αντζελες με τον Αρτο Χέρκονεν, το 1988 στη Σεούλ με τον Τάπιο Κόργιος, ενώ το 1987 στη Ρώμη είχε αναδειχτεί παγκόσμιος πρωταθλητής ο Σέπο Ράτι και το 1991 στο Τόκιο ο Κίμο Κινούνεν.