Βραβείο ερμηνείας στην Ελ. Ναζλίδου για την ταινία «Οχι πια ιστορίες αγάπης»

Η πραγματικά, εξαιρετική αισθητικά, ποιητική ταινία της Ειρήνης Βαχλιώτη «Skipper Straad», εμπνευσμένη από τη «Βάρδια» του Νίκου Καββαδία, ήταν η μεγάλη έκπληξη του Φεστιβάλ, καθώς έλαβε τα βραβεία της καλύτερης ταινίας του Ελληνικού Τμήματος, το ειδικό βραβείο γυναικείας σκηνοθετικής παρουσίας στη μνήμη της Τώνιας Μαρκετάκη, τα βραβεία φωτογραφίας, σκηνικών- κοστουμιών, ήχου, όπως και το βραβείο καλύτερης βαλκανικής ταινίας του Διεθνούς Φεστιβάλ.

Στο Ελληνικό Τμήμα, το δεύτερο βραβείο μυθοπλασίας απονεμήθηκε στον Παναγιώτη Φαφούτη για την ταινία «Ρεντ Σκάι», η οποία πήρε και τη διάκριση μοντάζ. Η «Αποθυμιά» του Μάνου Γιαμαλάκη πήρε το βραβείο της κατηγορίας «Ελληνες του Κόσμου» και το «Μεσαίο ανοικτό» του Κλέαρχου Πήττα το 1ο βραβείο σπουδαστικής ταινίας. Βραβείο σεναρίου δόθηκε στην Κατερίνα Φιλιώτου για την ταινία του Νίκου Κρητικού «Πες μου χρόνια πολλά». Ειδικές διακρίσεις πήραν ο Γιώργος Κατσάμπουλας με τη σημαντική, κοινωνική ταινία του «Χαραυγή» και ο Γιώργος Σιούγας με «Το ψυγείο», το οποίο απέσπασε επίσης βραβεία οπτικών εφέ, σχεδιασμού ήχου, ανδρικής ερμηνείας για τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, καθώς και διάκριση πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Βραβεύτηκαν ακόμα η Ελισάβετ Ναζλίδου και η Πέπη Οικονομοπούλου για τις ερμηνείες τους στην ταινία «Οχι πια ιστορίες αγάπης» της Στρατούλας Θεοδωράτου και ο Δημήτρης Κατακουζηνός για την ταινία «Paint it Black».

Η κριτική επιτροπή του Διεθνούς Φεστιβάλ απένειμε το Μεγάλο Βραβείο στην ταινία «Ζούμε στην Κόψη» του Λευκορώσου Βίκτορ Ασλιούκ, ενώ το δεύτερο βραβείο απονεμήθηκε στον Βέλγο Γκαμπριέλ Βαντερπάς για την ταινία «Αύγουστος και Μαρία». Το βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας έλαβε «Ο γίγαντας» του Ρώσου Αλεξάντερ Κοτ.

Η θρυλική, πρώτη χορευτική παράσταση του σχήματος στις 30 Μαρτίου του 1958 στη Νέα Υόρκη, άλλαξε την αντίληψη του αμερικάνικου χορού. Πολύ γρήγορα η ομάδα απέκτησε τη φήμη ενός από τους πιο καταξιωμένους παγκοσμίως «πρεσβευτές» του αμερικάνικου χορού, με την προώθηση της μοναδικότητας της μαύρης πολιτιστικής έκφρασης και με τη διατήρηση και τον εμπλουτισμό της μοντέρνας αμερικανικής χορευτικής κληρονομιάς. Εχοντας δώσει εκατοντάδες παραστάσεις σε κοινό 19 εκατομμυρίων ανθρώπων, το Χοροθέατρο ακολουθεί πιστά τη φιλοσοφία του ιδρυτή του: «Ο χορός ανήκει σε κάθε άνθρωπο - από τον άνθρωπο γεννήθηκε και πρέπει πάντα να επιστρέφει στον άνθρωπο».

Οταν ο Α. Εϊλι άρχισε να χορογραφεί, άντλησε έμπνευση από τα μπλουζ, τα σπιρίτσουαλς και τα γκόσπιλς. Σήμερα, η ομάδα συνεχίζει την αποστολή του ιδρυτή της, τόσο με την παρουσίαση σημαντικών έργων από το παρελθόν όσο και με την παραγγελία νέων που εμπλουτίζουν το ρεπερτόριο. Το 1989, έπειτα από το θάνατο του A. Εϊλι, την καλλιτεχνική διεύθυνση του Χοροθεάτρου ανέλαβε η J. Jamison.