Βασικά εργαλεία για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής είναι ο καθορισμός ποσοστώσεων στην παραγωγή, οι τιμές των αγροτικών προϊόντων και οι επιδοτήσεις τιμών προϊόντων που γίνονται μέσω πολύπλοκων μηχανισμών στην παραγωγή και την εμπορία. Γίνεται μέσω μέτρων που, όταν επιβάλλονται, δεν παραπέμπουν απ' ευθείας στα αποτελέσματα που επιδιώκουν. Για παράδειγμα, που είναι και το πιο πρόσφατο, Μμχρι σήμερα η γενική κατεύθυνση επιδότησης στην ελαιοπαραγωγή γίνεται με ενίσχυση της τιμής του προϊόντος. Η πρόταση της Κομισιόν, που αναμένεται να γίνει και απόφαση του Συμβουλίου υπουργών, προβλέπει ότι η επιδότηση θα γίνεται πλέον ανά ελαιόδεντρο και μάλιστα ανάλογα με τον αριθμό των κλωναριών που καταλήγει ο κορμός, πράγμα που ευνοεί την Ιταλία και την Ισπανία. Από πρώτη άποψη, η αλλαγή αυτή μπορεί να θεωρηθεί θετική. Ομως, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε μείωση τόσο της ποσότητας όσο και της ποιότητας της παραγωγής. Αλλο παράδειγμα είναι οι χωματερές, που όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι υπέρμαχοι της ΕΟΚ θριαμβολογούσαν για την "καλή μαμά ΕΟΚ" που πληρώνει για προϊόντα που πετάμε. Σταδιακά όμως το μέτρο της απόσυρσης καταργείται, για να επιβεβαιωθεί - δυστυχώς - το ΚΚΕ που από την πρώτη στιγμή είχε επισημάνει ότι η πολιτική των χωματερών θα αποτελέσει μακροχρόνια το "νεκροθάφτη" των καλλιεργειών...

Μια απλή αναδρομή στις καταστροφικές για την ελληνική γεωργία αποφάσεις είναι αρκετή για να αποδείξει το μέγεθος των εγκληματικών ευθυνών όλων των κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) από το 1981 μέχρι σήμερα. Αλλά και των άλλων κομμάτων (Πολιτική Ανοιξη, ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ), που εκστασιάζονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αν η πλήρης μεταστροφή των λόγων, αποδεικνύει το μέγεθος της εξαπάτησης, οι πράξεις ασέλγειας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τα αποτελέσματά τους πάνω στο "σώμα" των ναυπηγείων, αποδεικνύουν το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κυβέρνηση και η πολιτική της για τη χώρα και τον ελληνικό λαό. Ας δούμε βήμα το βήμα την καταστροφή.

Το Νεώριο Σύρου δέχεται το πρώτο χτύπημα απ' τον υπουργό Βιομηχανίας τότε, Κ. Σημίτη, συνολικά την κυβέρνηση και τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβρη του '94, όταν ξεπουλιέται σε μια λιβεριανή εταιρία την ΑΜΠΕΡ,έναντι πινακίου φακής. Το έγκλημα αναγορεύεται σε "πρότυπο ιδιωτικοποίησης" (! ), ενώ οι σχετικοί πανηγυρισμοί προετοιμάζουν το έδαφος για να διευκολυνθεί η εφαρμογή του και στα άλλα ναυπηγεία. Το "πρότυπο" μεταφράζεται στο να μην γίνεται πλέον λόγος για οργανωμένη μονάδα. Το προσωπικό από 1.300 άτομα πριν, μειώνεται στους 600 που και αυτοί προσλήφθηκαν σταδιακά σε διάστημα δυο χρόνων, με απάλειψη όλων των προηγούμενων κατακτήσεών τους και με μεροκάματα πείνας. Την ίδια στιγμή ο αριθμός των εργατών μιας μέρας ή μιας βδομάδας, εκτινάσσεται στους 400 - 450. Το σκηνικό συμπληρώνει η τρομοκρατία και η ασυδοσία του εργοδότη που φτάνει μέχρι την έλλειψη βασικών μέσων προστασίας της ανθρώπινης ζωής.

Η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά,του μεγαλύτερου ναυπηγείου της χώρας, είναι η πλέον χαρακτηριστική. Τη δέσμευση για ναυπηγείο 100% στο δημόσιο, ακολούθησε η προσπάθεια ξεπουλήματός τους, όσοόσο. Προσπάθεια, που συνοδεύτηκε με συγκεκριμένα μέτρα απαξίωσής τους, όπως το να διώχνεται η μια μεγάλη δουλιά μετά την άλλη! Ακολούθησαν δυο συνεχόμενα φιάσκα εκποίησής τους στον Περατικό και στους Αφούς Καλογερίδη. Φιάσκα, που συνοδεύτηκαν με την αλήστου μνήμης δήλωση Σημίτη ότι "σήμερα κάναμε το μεγάλο βήμα"! Οι προσπάθειες ναυαγούν επανειλημμένα και τη θέση τους παίρνει η πολυδιαφημιζόμενη "λύση" του 51% - 49%, που σήμανε και τον ενταφιασμό τους.

Αυτή την περίοδο το ναυπηγείο είναι ουσιαστικά νεκρωμένο, μιας και η μόνη δουλιά που υπάρχει είναι η κατασκευή των τριών φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού. Ταυτόχρονα αποδυναμώνεται από το ειδικευμένο προσωπικό. Ηδη έχουν φύγει "οικειοθελώς" 765 εργαζόμενοι, ενώ μέχρι το τέλος του χρόνου θα ξεπεράσουν τους 1.000 και έπεται συνέχεια. Τη θέση τους παίρνουν οι εργολάβοι που απασχολούν εργάτες υπό συνθήκες "μαύρης εργασίας".

Οι εναπομείναντες εργαζόμενοι εξαργυρώνουν ακριβά το να συνεχίζουν να έχουν μεροκάματο, πληρώνοντας ήδη ετησίως το ποσό των 167.000 δραχμών έκαστος, μόνο για το δήθεν επενδυτικό πρόγραμμα (καρφίτσα δεν έχει μπει ακόμα), χωρίς βέβαια να συνυπολογιστούν οι δόσεις για τις μετοχές που θα αρχίσουν αργότερα. Η σταδιακή ανατροπή του εργασιακού καθεστώτος ξεκίνησε ήδη με την κατάργηση της ειδικότητας.

Το "ρεζουμέ" είναι η ανάθεση της διαχείρισής τους στην αγγλική πολυεθνική"Μπράουν εντ Ρουτ".Παρά τις πανηγυρικές διαβεβαιώσεις ότι με το 51% - 49% εξασφαλίζεται ο δημόσιος έλεγχος, από αύριο το πρωί η πολυεθνική βάζει και επίσημα πόδι στο ναυπηγείο, επιβάλλοντας τους δικούς της, αποικιοκρατικούς όρους.

Τη "θύελλα" που λέγεται ιδιωτικοποίηση γνώρισαν ήδη τα Ναυπηγεία Ελευσίνας,με τη δωρεάν παράδοσή τους στον γνωστό Περατικό, από την κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ το ΠΑΣΟΚ συνέχισε το καταστροφικό έργο, με απόγειο την εκβιαστική εγκατάλειψή τους απ' τον ιδιώτη τον περσινό Αύγουστο και με φέσια 22 δισ. δραχμών!

Ακάθεκτη η κυβέρνηση συνεχίζει την απαξίωση της μονάδας και η πρώτη προσπάθεια ξεπουλήματός τους στον Ι. Καρρά αποτυγχάνει. Δεν πτοείται και ετοιμάζει πυρετωδώς το ξεπούλημά τους και μάλιστα άνευ προσωπικού (! ) στονΝ. Ταβουλάρη αυτή τη φορά. Στον ίδιο, δηλαδή, επιχειρηματία που δόθηκε και το Νεώριο. Η ολοκλήρωση του εγκλήματος αφέθηκε να συνεχιστεί μετά τις εκλογές. Ομως ήδη έχει γίνει η προετοιμασία, με το κάλεσμα όλου του προσωπικού να κάνει αιτήσεις μετάταξης στο δημόσιο.

Η προκλητικά προνομιακή μεταχείριση αεριτζήδων ιδιωτών, βρίσκεται στο απόγειό της, στην περίπτωση των Ναυπηγείων Αυλίδας,τα οποία επινοικιάστηκαν από το '89 στον Λελάκη. Ο τελευταίος δεν τηρεί καμιά απ' τις συμβατικές του υποχρεώσεις, αλλά απολαμβάνει αλλεπάλληλες προνομιακές ρυθμίσεις των χρεών του, αν και συστηματικά τις παραβιάζει. Το πιο τραγελαφικό είναι ότι μετά τη δικαστική απόφαση έξωσής του απ' τα ναυπηγεία, που προκάλεσε η ίδια η ΕΤΒΑ, καταφέρνει και παίρνει και νέα ρύθμιση των χρεών του. Και μάλιστα με εντολή Σημίτη,όπως ομολόγησε στους συνδικαλιστές ο διοικητής της ΕΤΒΑ, Ι. Κασμάς.

Το ζοφερό παράδειγμα των ναυπηγείων, καταρρίπτει κάθε ψευδαίσθηση για το τι "προοπτικές" επιφυλάσσει μια τέτοια πολιτική για την εθνική οικονομία - άμυνα και τους εργαζόμενους. Μπροστά στο λαό εμφανίζεται σε λίγες μέρες η δυνατότητα να καταδικάσει αυτή την πολιτική και με την ψήφο του.Να την καταδικάσει, αρνούμενος ψήφο τόσο στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, όσο και σε όλα εκείνα τα κόμματα που εκδηλώνουν την υποταγή τους στο Μάαστριχτ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που υπαγορεύουν αυτή την πολιτική. Εχει τη δυνατότητα να την καταδικάσει, υπερψηφίζοντας εκείνη την πολιτική δύναμη που στάθηκε και στέκεται στο πλευρό του, από όλα τα μετερίζια, που αρνείται, το ΚΚΕ.

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ

"Ενα τεράστιο σκάνδαλο με εθνικές οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις εξυφαίνεται απ' την κυβέρνηση της ΝΔ, με στόχο την παράδοση της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας σε κυκλώματα "ομίλων ευκαιρίας", σε "εταιρίες φαντάσματα" ημετέρων... Γιατί οδηγεί στην ευκαιριακή εκποίηση της διάλυσης ή του κλεισίματος της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας; Γιατί θέτει εκτός ελέγχου του δημόσιου τομέα ένα ζωτικό στρατηγικό κλάδο για την άμυνα και την οικονομία της χώρας; Γιατί με την πολιτική της οδηγεί στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους στα ναυπηγεία;".Απόσπασμα από ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή στις 2 Απρίλη '93, δώδεκα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ανάμεσά τους και οι κατοπινοί υπουργοί Γ. Παπαντωνίου,Μ. Μπετενιώτης και Γ. Νιώτης.

Δυο μήνες πριν, το Φλεβάρη του '93, το ΠΑΣΟΚ εκδίδει προεκλογικό φυλλάδιο 63 σελίδων με τίτλο: "Αμυντική βιομηχανία, θέσεις, προοπτικές". Στο κείμενο αυτό τα ναυπηγεία χαρακτηρίζονται "στρατηγικής σημασίας" και προτείνει ως λύση τη δημιουργία ενιαίου δημόσιου φορέα αμυντικής και ναυπηγικής βιομηχανίας.Τις διαστάσεις της κοροϊδίας δίνει το παρακάτω απόσπασμα απ' το κείμενο αυτό: "Η κυβέρνηση της ΝΔ, υλοποιεί μια συνειδητή πολιτική παραγωγικής και οικονομικής απαξίωσης των κρατικών ΑΒ (σ.σ. αμυντικών βιομηχανιών) και ευνοεί την ιδιωτικοποίησή τους. Στην ουσία η ΝΔ δεν αναγνωρίζει τις ΑΒ σαν στρατηγικής και εθνικής σημασίας. Αυτή η πολιτική είναι απόρροια της ενδοτικής της στάσης στα εθνικά μας θέματα".

Τα προεκλογικά φυλλάδια διαδέχονται οι πύρινοι λόγοι και οι συνεχείς επισκέψεις στα ναυπηγεία, όπου τάζονται "λαγοί με πετραχήλια". Ακολουθεί η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία και τα στρατηγικής σημασίας ναυπηγεία, μετατρέπονται σε "βαρίδια που δε μας αφήνουν να επιπλεύσουμε στην ευρωπαϊκή αγορά",όπως κυνικά δήλωσε ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας, Χ. Ροκόφυλλος.

Τα "βαρίδια", λοιπόν, που ωστόσο μας προσφέρουν πάνω από 500 εκατ. δολάρια ετησίως, ενώ και ο πολύ γερασμένος στόλος της πρώτης ναυτιλιακής δύναμης στην Ευρώπη - της Ελλάδας - πράγμα που από μόνο του αποδεικνύει την αναγκαιότητα και τις τεράστιες προοπτικές της ναυπηγικής βιομηχανίας, δεν έχουν για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τόσο μεγάλη σημασία. Ασχολείται πλέον με τις "κοκορομαχίες" για το ποιος κάνει τις καλύτερες ιδιωτικοποιήσεις, για το ποιος θα αναδειχτεί ο επιμελέστερος μεσίτης της δημόσιας περιουσίας. Είναι τόσο απορροφημένη απ' την προσπάθεια να το δείξει, που οδηγείται σε τραγελαφικές καταστάσεις και το ένα φιάσκο υποδέχεται το άλλο. Δεν πτοείται όμως, προχωρά ακάθεκτη στο "θεάρεστο" έργο της και υπόσχεται να το συνεχίσει αν έρθει και πάλι στην κυβέρνηση.

Οι δύο μονομάχοι του δικομματισμού αποδέχτηκαν τη νέα ΚΑΠ, που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1992 με δραματικά αποτελέσματα για την ελληνική αγροτική οικονομία, αλλά και τη Συμφωνία της ΓΚΑΤΤ, που μπήκε σε πλήρη ισχύ από πέρυσι το καλοκαίρι και επιδεινώνει ακόμα προς το χειρότερο την κατάσταση. Από την άλλη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχείρησαν με κάθε τρόπο να υπονομεύσουν τις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις των δύο τελευταίων χρόνων, πράγμα που συνεχίζουν να κάνουν ακόμα, ενώ επιμένουν να κρύβουν υποκριτικά την αλήθεια από τους αγρότες. Εβερτ και Σημίτης έρχονται τώρα ενόψει της προεκλογικής περιόδου να "μοιράζουν" ανεκπλήρωτες και ξαναειπωμένες υποσχέσεις, για φτηνό πετρέλαιο, αύξηση των αγροτικών συντάξεων κλπ., ενώ ακόμα διατυμπανίζουν δημαγωγικά πως έχουν προγράμματα για την ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας, τη στιγμή που στα επιτελεία των Βρυξελλών έχουν συμφωνήσει για το μαζικό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών. Η υποκρισία τους όμως δεν έχει όρια, αφού για παράδειγμα η ΝΔ που ανέβασε στα ύψη το κόστος παραγωγής, απελευθερώνοντας τις τιμές καυσίμων και λιπασμάτων, υπόσχεται τώρα μείωση της τιμής, ενώ και τα δύο κόμματα κράτησαν παγωμένες τις αγροτικές συντάξεις και τώρα υπόσχονται νέες αυξήσεις για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς.

Οι αγρότες έχουν αρνητική εμπειρία από την καταστροφική αγροτική πολιτική της ΝΔ, όταν ήταν κυβέρνηση την τριετία 1990-1993 και την οποία συνέχισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την αμέσως επόμενη τριετία 1993 - μέχρι σήμερα.

Μέσα στην εξαετία αυτή η μείωση των τιμών και οι περιορισμοί στις καλλιέργειες (ποσοστώσεις), που επέβαλαν τα επιτελεία των Βρυξελλών, οδήγησαν την αγροτική παραγωγή σε συρρίκνωση και τους Ελληνες αγρότες να πληρώνονται για τα προϊόντα τους με τιμές πολύ μικρότερες, σε πραγματική αξία, από ό,τι και πριν την ένταξη στην ΕΟΚ. Επίσης μέσα στο ίδιο διάστημα το έλλειμμα στο αγροτικό ισοζύγιο έφτασε σε ύψη - ρεκόρ και το 1994 ξεπέρασε τα 164 δισ. δραχμές, ενώ οι αγροτικές ιδιωτικές επενδύσεις μειώθηκαν κατά 30%.

Στα παραπάνω πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η ψήφιση της νέας ΚΑΠ το 1992 από τη ΝΔ και τις ολέθριες ρυθμίσεις έβαλε σε εφαρμογή η κυβέρνηση του Μητσοτάκη το 1993, για τα σιτηρά, καπνά και την κτηνοτροφία και το έργο αυτό ολοκλήρωσε στη συνέχεια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο έγινε και με τη συμφωνία της ΓΚΑΤΤ, που η ΝΔ διαπραγματεύτηκε το μεγαλύτερο μέρος και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήρθε στη συνέχεια να την επικυρώσει.

Το παράδειγμα της εκποίησης της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας και η συνεπακόλουθη συρρίκνωση και διάλυσή της είναι από εκείνα που δίνουν το στίγμα και χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη πολιτική των εταίρων του δικομματισμού. Μια πολιτική, που μετατρέπει οργανωμένα ναυπηγεία σε καρνάγια, σε κέντρα "μαύρης εργασίας" και "δουλεμπορίου", που παραδίδει το "φιλέτο" της ελληνικής βιομηχανίας στα χέρια αετονύχηδων, αεριτζήδων και προκλητικά κρατικοδίαιτων βιομηχάνων και εφοπλιστών.

Μια πολιτική, που ενταφιάζει την οικονομία της χώρας, που πλήττει την εθνική άμυνα και ασφάλεια, αναγορεύοντας σε πρώτιστο "καθήκον" την υποτέλεια απέναντι στις εντολές των Βρυξελλών και στα συμφέροντα των ναυπηγοεπισκευαστικών μεγαθηρίων των Γερμανίας και της Μ. Βρετανίας. Αυτή την πολιτική υπηρέτησε, το ίδιο "επιτυχημένα" με την κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Παρά την ακατάσχετη προεκλογική εξαπάτηση που επιχείρησε το 1993, απέδειξε ταχύτατα πως ξέρει καλά την τακτική του "άλλα να τάζεις και άλλα να πράττεις".

Οσο για τον σημερινό πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη,ο ρόλος του στην προώθηση αυτής της πολιτικής τόσο απ' τη θέση του υπουργού Βιομηχανίας, όσο και από τη θέση του πρωθυπουργού είναι τόσο σημαντικός ώστε επάξια να χαρακτηρίζεται ως ο πολιτικός που έδωσε τη χαριστική βολή στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας.

ΛΕΖΑΝΤΑ

Ο Πειρατικός έφυγε, αλλά ετοιμάζεται πυρετωδώς η εισβολή ενός άλλου "Πειρατικού" για μετά τις εκλογές