ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας Χρ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ). -

Κυριολεκτικά συγκλόνισε τον αμερικανικό λαό η εξόντωση τα ξημερώματα της 4ης του Φλεβάρη, στην είσοδο του σπιτιού όπου διέμενε, στην περιοχή Μπρονξ της Νέας Υόρκης, του άοπλου μαύρου μετανάστη Αμάδου Ντιάλο,22 ετών, που προερχόταν από τη Γουινέα, από τέσσερις μυστικούς λευκούς αστυνομικούς. Αποτροπιασμό προκάλεσε, ιδιαίτερα, το γεγονός ότι οι 4 αχαλίνωτοι αστυνομικοί εκτόξευσαν εναντίον 41 σφαίρες, από τις οποίες 19 σφηνώθηκαν σε διάφορα σημεία του σώματός του.

Ο Ντιάλο ήταν υπαίθριος μικροεμποράκος - πουλούσε κάλτσες, γάντια, καπέλα, κασκόλ κ. ά. - στη 14η Οδό του Μανχάταν, της κεντρικής περιοχής της Νέας Υόρκης δουλεύοντας - στα δυόμισι περίπου χρόνια που ήταν στη Νέα Υόρκη - επί δωδεκάωρο την κάθε μέρα και έξι μέρες τη βδομάδα για βοηθήσει την οικογένειά του στην πατρίδα του. Συγγενείς και γείτονες του, που τον γνώριζαν καλά, δήλωσαν ότι ήταν ένας ήσυχος, ευγενικός, ντροπαλός και μορφωμένος νέος - μεταξύ άλλων, γνώριζε απταίστως πέντε γλώσσες - χωρίς το παραμικρό στο ποινικό του μητρώο. Πυροβολήθηκε, καθώς γύρισε στο σπίτι λίγο μετά τα μεσάνυχτα από τη δουλιά του, όπως βεβαίωσε ο συγκάτοικός του Μονόντο Κουτζάμπι.Ο νέος αυτός εξήγησε ότι - όπως νόμιζε - ο Ντιάλο πήγαινε έξω για να φάει κάτι, όπως συχνά έκανε μόλις γύριζε από τη δουλιά του.

Δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του εγκλήματος, ούτε και οι 4 αστυνομικοί έκαναν καταθέσεις σε ανακριτές ή συνελήφθησαν. Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας, Μάικλ Κόλινς,όμως ανακοίνωσε ότι οι ανακριτές που μετέβησαν στον τόπο των πυροβολισμών, δε βρήκαν κανένα όπλο στο πτώμα του νεκρού ή πιο πέρα από αυτό. "Είμαι καταγανακτισμένος", δήλωσε ο θείος του, Μαμαντού Ντιάλο."Ηταν ένα αδύναμο παιδί. Πως η αστυνομία πυροβολεί κάποιον και μάλιστα 30 και 40 φορές; Προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις, αλλά δε μας δόθηκε καμιά". Παρ' όλα αυτά, ο δικηγόρος των 4 δολοφόνων αστυνομικών ανέφερε ότι οι πελάτες του αναζητούσαν κάποιον ύποπτο σεξουαλικού βιασμού και "νόμισαν" ότι ο Ντιάλο κρατούσε όπλο.

Οι γονείς του θύματος - που είναι διαζευγμένοι και ο πατέρας ζει στο Βιετνάμ - μόλις έμαθαν το φοβερό τέλος του παιδιού τους, ήρθαν στη Νέα Υόρκη, για να πάρουν το πτώμα του και να το θάψουν στην πατρίδα τους. Η συντετριμμένη μητέρα του, Καντιάντου Ντιάλο,επισκέφθηκε τον τόπο του εγκλήματος και πνιγμένη από το κλάμα, άρχισε να ανακράζει: "Γιατί, γιατί, γιατί; Είμαι πληγωμένη. Εχασα το παιδί μου". Ανάλογα θρήνησε το παιδί του και ο πατέρας, Σιάκου Ντιάλο,που πήγε και αυτός στο ίδιο σημείο, συνοδευόμενος από το μαύρο ιερέα Αλ Σάρπτον.Οι δύο γονείς δεν αποδέχτηκαν χρηματική προσφορά του ρεπουμπλικανού δημάρχου Ρούντολφ Τζιουλιάνι,εκ μέρους του δήμου, βέβαια, για τη μεταφορά του φερέτρου με το πτώμα του παιδιού τους. Προτίμησαν να δεχτούν βοήθεια από συγγενείς τους και άλλους Αφρικανούς μετανάστες. Και τι τραγική εικόνα! Η μητέρα του άτυχου νέου δήλωσε στην εφημερίδα "Ντέιλι Νιούς" της Νέας Υόρκης ότι ο γιος της είχε γράψει ότι ήταν "ευτυχής στη Νέα Υόρκη". Τελικά, πόσο ακριβά πλήρωσε τη νεανική αυτή αυταπάτη του...

Οπως ήταν επόμενο, τα αναπάντητα ερωτήματα ενέτειναν την αγανάκτηση και τις διαμαρτυρίες. Πάνω από 1.000 άτομα, παρά την παγωμένη βροχή, έκαναν πορεία προς το ίδιο κτίριο στις 7/2, ενώ στις 9/2 χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Φόλεϊ, έξω από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, ζητώντας από την κυβέρνηση να εναγάγει τους δολοφόνους. Τα κύρια πυρά στράφηκαν κατά του Τζιουλιάνι, που ευθύνεται για την κατάσταση αυτή. Ορισμένα πλακάτ προέτρεπαν σχετικά: "Σταματήστε το Καθεστώς Τρόμου του Τζιουλιάνι". Στη διαδήλωση αυτή πήρε μέρος και μίλησε η Αϊρις Μπαέζ,μητέρα του Πορτορικανού νέου Αντονι Μπαέζ,που το 1994, πάλι στο Μπρονξ, είχε στραγγαλιστεί από χειρολαβή του αστυνομικού Φράνσις Λιβότι,όταν τυχαία μια μπάλα ποδοσφαίρου, που είχε κλοτσήσει, χτύπησε το περιπολικό αστυνομικό όχημα του. "Είναι καιρός", τόνισε η Μπαέζ, "να διαλυθεί η Μονάδα Εγκλημάτων του Δρόμου, που απαρτίζεται από αστυνομικούς με πολιτική περιβολή, στην οποία ανήκαν και οι 4 δολοφόνοι του Ντιάλο".

Μίλησε, επίσης, ο τέως δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Εντ Κοτς,που παρατήρησε ότι ο Τζιουλιάνι υπονόμευσε την υπόληψή του ανάμεσα στις εθνικές μειονότητες πέρσι, όταν απέρριψε τις περισσότερες από τις υποδείξεις μιας επιτροπής για τις σχέσεις κοινότητας - αστυνομίας, που ο ίδιος είχε συγκροτήσει μετά την περίπτωση του Αϊτινού μετανάστη, Αμπνερ Λουίμα,που είχε βασανιστεί το 1997 με τον πιο βάρβαρο τρόπο από αστυνομικούς ενός τμήματος στο Μπρούκλιν - μεταξύ άλλων, του κάρφωσαν μία ράβδο στον πρωκτό. Ο Νόρμαν Σίγκελ,διευθυντής της Ενωσης Πολιτικών Ελευθεριών της Νέας Υόρκης, είπε: "Απαιτούμε την αλήθεια, δικαιοσύνη και ευθύνη από την αστυνομία και τους εκλεγμένους αξιωματούχους". Και κατήγγειλε τον κανονισμό που επιτρέπει στους αστυνομικούς να τηρούν σιωπή επί 48ωρου μετά τη διάπραξη βιαιοτήτων και σκοτωμών εκ μέρους τους.

Αλλοι ομιλητές επέκριναν το "Πολιτικό Συμβούλιο Επιθεώρησης" του δήμου -που, παρά τον τίτλο του, δεν περιλαμβάνει ιδιώτες και το οποίο αδρανεί επί μήνες, προκειμένου να εξετάσει καταγγελίες για αστυνομικές βιαιότητες και τις περισσότερες φορές απαλλάσσει τους δράστες. Και υπενθύμισαν ότι σε μια "φλογερή" ομιλία του κατά την πρώτη προεκλογική εκστρατεία του το 1993, σε συγκέντρωση μεθυσμένων αστυνομικών, ο Τζιουλιάνι χλεύασε τον τότε μαύρο δήμαρχο Ντέιβιντ Ντίνκινς,που είχε συγκροτήσει αυτό το Συμβούλιο. Ωστόσο, ο αμετάπειστος Τζιουλιάνι όχι μόνο αγνόησε τις επικρίσεις αυτές, αλλά και συνεχίζει να υποστηρίζει ανενδοίαστα τα αστυνομικά όργανα αυτής της πόλης, λέγοντας ότι είναι ίσως τα πιο συγκρατημένα σε όλη τη χώρα. "Οι αστυνομικοί", είπε, "της Βοστόνης, της Ουάσιγκτον και του Σικάγου, χρησιμοποιούν τα όπλα τους συχνότερα από ό,τι οι αστυνομικοί της Νέας Υόρκης".

Η άτεγκτη πραγματικότητα, όμως, τον διαψεύδει. Από τους 4 αστυνομικούς που ενέχονται στο έγκλημα αυτό, ο Σιν Κάρολ,35 ετών και ο Εντουαρντ Μακ Μέλον,26 ετών, "άδειασαν" τα όπλα τους ρίχνοντας 16 πυροβολισμούς ο καθένας, ο Κένεθ Μπος,27 ετών, έριξε 5 πυροβολισμούς και ο Ρίτσαρντ Μέρφι,26 ετών, πυροβόλησε 4 φορές. Ας σημειωθεί ότι οι 3 από τους 4 αστυνομικούς είχαν πάρει μέρος και σε άλλους τέτοιους πυροβολισμούς, από τους οποίους ένας τελεί ακόμα υπό εξέταση. Η Μονάδα Εγκλημάτων του Δρόμου αποτελείται από αστυνομικούς, που περιπολούν τη νύχτα με αυτοκίνητα χωρίς διακριτικά σήματα, για την επισήμανση εξελισσόμενων εγκλημάτων και υπόπτων για σεξουαλικούς βιασμούς και ληστείες, καθώς και όπλων.

Η περίπτωση του δολοφονημένου Ντιάλο παρακίνησε ακόμα περισσότερο την κοινή γνώμη να διερωτάται κατά πόσον η πολυδιαφημισμένη καταστολή του εγκλήματος και στη Νέα Υόρκη, την οποία επικαλείται με τόση έπαρση ο σημερινός δήμαρχός της, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα, που επιτρέπει την αστυνομική κτηνωδία. Σε άρθρο του στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" (11/2) ο μαύρος συνεργάτης, Μπομπ Χέρμπερτ,παρατηρούσε σχετικά: "Οι μαύροι Νεοϋορκέζοι είναι αναστατωμένοι από την εν ψυχρώ εξόντωση του Ντιάλο. Το θάνατό του οι περισσότεροι μαύροι τον βλέπουν απλά σαν την πιο τελευταία τραγική εκδήλωση της ανάλγητης και ταπεινωτικής μεταχείρισης των εθνικών μειονοτήτων, που αποτελεί μέρος της καθημερινής ρουτίνας τόσων πολλών σ' αυτή την πόλη". Και αφού συμφωνεί ότι πράγματι έχει σημαντικά μειωθεί το έγκλημα και ότι το μεγαλύτερο μέρος των αστυνομικών είναι "ακέραιοι πολίτες", σημειώνει: "Ομως, είναι επίσης αλήθεια, ότι υπάρχει ένας τρομακτικός αριθμός βίαιων, ρατσιστών, σαδιστών και σε κάποιες περιπτώσεις ανθρωποκτόνων αστυνομικών, που ξοδεύουν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους να τρομοκρατούν ανθρώπους. Κι αυτή τη συμπεριφορά σε μεγάλο βαθμό οι μαύροι Νεοϋορκέζοι τη βλέπουν να την ανέχεται, αν όχι να την παραβλέπει, ο δήμαρχος Τζιουλιάνι".

Και να μια πρόσφατη περίπτωση, που επιβεβαιώνει όσα έγραφε ο διακεκριμένος αυτός δημοσιογράφος. Τον περασμένο μήνα είχε κλειστεί σε ένα κρατητήριο της κάτω περιοχής του Μανχάταν ο 40χρονος Δομινικανός μετανάστης Μιγκέλ Α. Βάλου - Νούνιες,προκειμένου να απελαθεί. Ενώ, όμως, εξαρχής διαμαρτυρήθηκε ότι αισθανόταν πόνο στο στήθος και έβηχε συνέχεια, δεν τον πήγαν σε νοσοκομείο, τον εξέτασαν πρόχειρα κάποιες νοσοκόμες σαν να είχε απλό κρυολόγημα, αλλά δεν έφεραν ένα γιατρό. Δύο μέρες αργότερα πέθανε από μία θεραπεύσιμη ασθένεια μέσα σε κρατητήριο της υπηρεσίας μετανάστευσης και πολιτογράφησης. Το γεγονός αυτό ήταν η αιτία στους υπερασπιστές των μεταναστών να καταγγείλουν ξανά τις συνθήκες μέσα στις οποίες κρατούνται οι άνθρωποι αυτοί, τόσο στην περιοχή της Νέας Υόρκης, όσο και σε άλλα σημεία της χώρας. Ο κ. Τζιουλιάνι, όμως, συνεχίζει το χαβά του. Στις 28/1 κατέθεσε το νέο προϋπολογισμό του δήμου, όπου πρότεινε την πρόσκληση άλλων 1.000 αστυνομικών μέσα στους επόμενους 18 μήνες, πράγμα που θα ανεβάσει τη συνολική αστυνομική δύναμη της πόλης σε 41.000 μέλη. Κι αυτό, με το επιχείρημα ότι η ενέργεια αυτή θα διατηρήσει και θα βελτιώσει τη μείωση του εγκλήματος. Η προσθήκη των 1.000 νέων αστυνομικών θα κοστίσει στο δήμο 55 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο για μισθούς και επιδόματα. Δεν είναι, όμως, βέβαιο ότι η νέα αύξηση θα έχει αυτά τα αποτελέσματα. Παράδειγμα, η πρωτεύουσα Ουάσιγκτον, η οποία, ενώ έχει τη μεγαλύτερη αστυνομική δύναμη κατά κεφαλήν, είναι η τρίτη κατά σειρά σε ποσοστό εγκλήματος σε όλη τη χώρα. Πρέπει να πούμε εδώ ότι η αστυνομική εγκληματικότητα είναι ένα γενικότερο φαινόμενο. Σε μία πρόσφατη έκθεσή του με τον τίτλο "Κλεμμένες ζωές: Σκοτωμένοι και κακοποιημένοι από την αστυνομία", ένας συνασπισμός οργανώσεων, με επικεφαλής τον Εθνικό Σύνδεσμο Δικηγόρων, αποκάλυπτε με βάση τεκμηριωμένα στοιχεία ότι από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν γίνει σε Πολιτείες και στην περιοχή της Κολούμπια, στην οποία υπάγεται η Ουάσιγκτον, περίπου 1.100 φόνοι από αστυνομικούς. Από τα θύματα τα 37 ήταν παιδιά κάτω των 15 ετών και τουλάχιστον 2 διανοητικά ανάπηροι.

Ειδικότερα, η ίδια έκθεση ανέφερε ότι από τον Οκτώβρη 1987 ως τον Αύγουστο του 1998 έγιναν στην πόλη της Νέας Υόρκης και σε προάστιά της 110 αστυνομικοί φόνοι. Από τον αριθμό αυτό, μόνο 62 προσδιορίζονταν ως προς τη φυλή και την εθνικότητα: 38 ως Αφροαμερικανοί ή μετανάστες από την Αφρική ή από χώρες της Καραϊβικής, 20 ως Λατινοαμερικανοί ή Πορτορικανοί, 2 από τη Μέση Ανατολή και 2 από την Ασία. Από όλους αυτούς μόνο 3 ήταν λευκοί. Σημείωμα, σ' αυτή την έκθεση, εξηγούσε ότι ο κατάλογος αυτός είναι ελλιπής, γιατί δεν περιλαμβάνει, για παράδειγμα, την Πολιτεία της Αλαμπάμα.

Πάντως, πρόσθετε, οι αριθμοί είναι εδώ και αντικρούουν τους ισχυρισμούς του δημάρχου της Νέας Υόρκης, Ρούντολφ Τζιουλιάνι, ότι οι αστυνομικοί φόνοι μειώνονται. Το 1990, 62 άτομα πέθαναν στα χέρια της αστυνομίας. Στους εννέα πρώτους μήνες του 1998 ο αριθμός αυτός έφθασε τους 205. Από τους 205 του 1998, 80 σκοτώθηκαν ενώ ήταν υπό αστυνομική κράτηση, 32 από φρουρούς φυλακών και 29 από φρουρούς των συνόρων. Από τους σκοτωμένους, 51 καταγράφηκαν επίσημα ως θεατές, περίπου 800 από αυτούς που σκοτώθηκαν από το 1990 μέχρι σήμερα πέθαναν από πυροβόλα όπλα, 50 κακοποιήθηκαν μέχρι θανάτου, 34 πέθαναν σαν αποτέλεσμα ιατρικής αμέλειας, 15 απαγχονίστηκαν ή λιντσαρίστηκαν ενώ ήταν φυλακισμένοι κλπ.

Από την πλευρά της, η οργάνωση της Πολιτείας της Νέας Υόρκης του ΚΚ ΗΠΑ καταγγέλλει: "Η αύξηση της αστυνομικής κτηνωδίας είναι ένα εθνικό πρόβλημα. Η καταπιεστική ατμόσφαιρα επιδεινώνεται από ολοένα μεγαλύτερες αστυνομικές δυνάμεις, την οικοδόμηση φυλακών και την αυξανόμενη χρησιμοποίηση της θανατικής ποινής. Υπό τον Τζιουλιάνι, η αστυνομία έχει γίνει μια δύναμη επιβολής της ρεπουμπλικανικής ακροδεξιάς και του Μονοπωλιακού Συμβολαίου για την Αμερική με τις ρατσιστικές και αντεργατικές πολιτικές του".