Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν την προνοητικότητα να θεοποιούν τις βασικές φυσικές ανάγκες τους, ώστε να τις καθιστούν απροσπέλαστες σε κάθε καταστρεπτική μανία. Μία από αυτές είπαν κι η θεά της Γεωργίας, η Δήμητρα. Από το όνομά της, προκύπτουν και τα δημητριακά ως βασική διατροφή. Στο διάβα των χιλιετηρίδων, αυτή η αρχή ζωής φαίνεται να ξεχάστηκε από τη φιλοσοφική στάση του ανθρώπου και να πρυτάνευσαν άλλες σκέψεις. Στις μέρες μας, τα πάντα συσσωρεύτηκαν στην επιβεβλημένη ύψιστη παγκόσμια αρχή του κέρδους. Κάθε παραγωγική προσπάθεια υπόκειται σε αυτή την αρχή. Το αποτέλεσμα είναι να επιβάλλεται κάθε ανισόρροπη κι απρογραμμάτιστη παραγωγή αξιών. Τα πιο αναγκαία προϊόντα για τον άνθρωπο ανακατεύονται με τα πιο βλαβερά, με ένα και μόνο γνώμονα: "Τι πουλάει". Η πλέον έσχατη μορφή της κραιπάλης του κέρδους παρουσιάζεται στην εμπορευματοποίηση της γης και των προϊόντων που παράγει. Με αυτό τον τρόπο, ο άνθρωπος έχασε τη φυσική του σχέση ακόμη και με την πιο στοιχειώδη ανάγκη του, την τροφή. Στην αρχαία, π.χ., Ελλάδα, ο άνθρωπος που θα γινόταν πρόξενος καταστροφής δέντρου ελιάς τιμωρούνταν παραδειγματικά. Στη σύγχρονη Ελλάδα, της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού χρηματοδοτείται το ξερίζωμα των ελαιόδεντρων. Αιωνόβια δέντρα ελιάς πετιούνται στον Καιάδα της κερδοφορίας, σε μια χώρα που έχει ακόμη ανοιχτές τις πληγές της πείνας από τη γερμανική κατοχή, όπου περιουσίες ολόκληρες πωλούνταν για έναν τενεκέ λάδι. Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα γεωργικά προϊόντα. Η καλλιεργήσιμη γη περιορίζεται και συγκεντροποιείται σε λίγες μεγάλες εκμεταλλεύσεις. Η ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ γίνονται τα μονοπάτια, που οδηγούν στα υψηλά κέρδη των λίγων χρυσοκάνθαρων, από τη μια, και στην εξαθλίωση των πολλών ξωμάχων της γης, από την άλλη.

Η άθλια αυτή πορεία ονομάζεται εθνικός μονόδρομος από έναν πολιτικό εσμό λαοπλάνων, που τρέφονται στα ευρω-ενωσιακά κοινόβια και πρακτορεύουν κάθε είδους συμφέροντα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Είναι ακριβώς αυτό το σημείο, που συναντιέται η ζωή με το θάνατο, ο πόλεμος με την ειρήνη. Το αρχαίο ελληνικό γνωμικό "στην ειρήνη θάβουν τα παιδιά τούς γονείς τους, ενώ, αντίθετα, στον πόλεμο θάβουν οι γονείς τα παιδιά τους" αποκτά δραματική επικαιρότητα στην αγροτική Ελλάδα. Το δράμα έχει δύο όψεις: Η μία είναι ότι στη γη των ξωμάχων φυτεύονται φανταστικοί σταυροί καταστροφής, στη θέση της πραγματικής καλλιέργειας. Η άλλη είναι ότι ετοιμάζονται και οι πραγματικοί σταυροί των παιδιών της Ελλάδας να χωθούν στη χαμένη γη των γονιών τους. Τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν στα Βαλκάνια. Είναι το πανάρχαιο παιχνίδι ανάμεσα στην πάλλευκη χαρά της εν ειρήνη ζωής και στο μαύρο θρήνο του θανατικού του πολέμου.

Στα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα παιδιά της Δήμητρας, οι αγρότες, έδειξαν στα μπλόκα των δρόμων ένα πρόβλημα, που δεν είναι αποκλειστικά δικό τους. Είναι το μέγα κοινωνικό πρόβλημα του διαχωρισμού του ανθρώπου από τη φυσική ανάγκη της τροφής. Η κοστολόγηση του αγροτικού προϊόντος δε γίνεται σύμφωνα με το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρόνο παραγωγής του, δηλαδή σε μια πραγματιστική βάση. Γίνεται σε μια εκ των προτέρων ιδεατή βάση, που το προϊόν κοστολογείται σύμφωνα με τις πιο προχωρημένες τεχνολογικές μεθόδους, έστω και αν σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχουν. Σημασία έχει ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν, εφόσον βρίσκονται στις αποθήκες των εργοστασίων.

Με αυτό το μεταφυσικό τρόπο, κοστολογείται η συνεχής μείωση της τιμής του αγροτικού προϊόντος. Κάθε ξωμάχος που δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την αγοραία απαίτηση ξεκληρίζεται. Η γη συγκεντρώνεται σε ολιγαρχικά χέρια και παράγει τόσο μόνο όσο θα εξασφαλίζονται τα υψηλότερα δυνατά κέρδη στη χαμηλότερη δυνατόν παραγωγή. Αυτή, ακριβώς, η μεγάλη αλήθεια βγήκε σεργιάνι στα μπλόκα των αγροτών, για να καταδείξει τη διάσπαση μεταξύ του ανθρώπου και των όρων της ζωής του. Η ειρηνική αγροτική ζωή είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας. Ο αγρότης πρέπει να παράγει με τα πλέον σύγχρονα μέσα, που θα του διασφαλίζει η οργανωμένη κοινωνία. Πρέπει να παράγει προϊόντα τέτοιας ποσότητας και ποιότητας, που θα του καθορίζουν οι οργανωμένες κοινωνικές ανάγκες. Πρέπει να ζει σε ένα επίπεδο ζωής, που θα εξασφαλίζεται η ευμάρεια και ο πολιτισμός για τον ίδιο και την οικογένειά του. Αυτή είναι η κλίμακα μιας κοινωνίας ανθρώπων, που, όχι μόνο δεν αποξενώνουν τον αγρότη από τη φυσική του ερωμένη, τη γη, αλλά και που ξέρουν να τον ευχαριστούν για τα προϊόντα που προσφέρει. Σε αυτή την κλίμακα, πορεύεται το κίνημα ειρήνης, ως διαρκής αγώνας διασφάλισης και ανάπτυξης του ανθρώπου. Σε αυτό ακριβώς το σταυροδρόμι, συναντιέται ο μαχόμενος ειρηνιστής με το μαχόμενο αγρότη. Τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν στα Βαλκάνια! Το κίνημα ειρήνης συντάσσεται και αξιώνει με την παλιά του ρήση: "Οταν η ειρήνη περνά, ο πόλεμος οφείλει να υποκλίνεται και να παραμερίζει".