Η επαναφορά στην επικαιρότητα τόσο των γεγονότων της 17ης Οκτωβρίου 1961 όσο και όλης της περιόδου του γαλλο-αλγερινού πολέμου συνέπεσε με τη δημοσίευση, όπως ορίζει ο γαλλικός νόμος, των μυστικών αρχείων του στρατού ξηράς που αφορούν την περίοδο από τις 19 Μάρτη 1946 μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 1954, έργο που φέρνει σε πέρας η Ιστορική Υπηρεσία του στρατού Ξηράς, που έχει ιδρυθεί από το 1968. Το τεράστιο υλικό των στρατιωτικών αρχείων για τη συγκεκριμένη περίοδο έχει διατεθεί προς μελέτη σε ειδική ομάδα επιστημόνων από το 1990. Μετά από παρέμβαση του, νυν, υπουργού Εσωτερικών Ζαν Πιερ Σεβενεμάν, από τα τέλη της άνοιξης του 1998, ο διευθυντής της Εθνικής Επιτροπής Ελέγχου παρεμβάσεων ασφαλείας και απολογισμού των αρχείων της αστυνομικής διεύθυνσης του Παρισιού, Ντιεντονέ Μαντελκέρν, διέταξε την έναρξη κατεπείγουσας εξέτασης των αρχείων που αφορούν την περίοδο του γαλλο - αλγερινού πολέμου και κυρίως όσον συνδέονται με την επίμαχη διαδήλωση.

Με βάση την επίσημη αναφορά του ίδιου του Μαντελκέρν, που δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις πριν από λίγες βδομάδες, υπάρχουν στοιχεία ότι "κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης του Οκτωβρίου διώχτηκαν με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο οι διαδηλωτές" και εκτιμάται ότι "οι νεκροί ανέρχονται σε αρκετές δεκάδες". Επιπλέον, στην αναφορά του ο Μαντελκέρν υπογραμμίζει ότι "παρατηρούνται μεγάλα κενά στην ενημέρωση των στρατιωτικών μυστικών αρχείων καθώς έχουν μυστηριωδώς εξαφανιστεί όλα τα επίμαχα ντοκουμέντα, όλες οι σχετικές αναφορές της Αστυνομίας του Παρισιού, αλλά και όλα τα έγγραφα που αφορούν την Υπηρεσία Συντονισμού των Αλγερινών υποθέσεων με τη μητρόπολη"! Και φυσικά, όλα αυτά τα έγγραφα θα ήταν πάρα πολύ χρήσιμα στη δίκη του Εϊνοντί και στην υπεράσπισή τους, αλλά "δεν υπάρχουν".

Ανάλογα κενά χαρακτηρίζουν, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές, το σύνολο των αρχείων που αφορούν την περίοδο του γαλλο-αλγερινού πολέμου και κυρίως στους τομείς των μεθόδων "ανάκρισης και τιμωρίας" των συλληφθέντων Αλγερινών πριν και κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Ενδεικτικό, όμως, είναι το γεγονός ότι στα στρατιωτικά αρχεία υπάρχουν, ήδη, από το 1949 (6 χρόνια πριν από την αλγερινή εξέγερση) αναφορές των Γάλλων Γενικών Κυβερνητών της Αλγερίας, οι οποίοι επισημαίνουν ότι οι άνδρες του γαλλικού στρατού καταφεύγουν ολοένα και συχνότερα σε "βιαιότητες, βασανιστήρια και επικίνδυνη, για τη σωματική ακεραιότητα ακόμη και τη ζωή των αυτοχθόνων, συμπεριφορά" προκειμένου να εκμαιεύσουν κάποια πληροφορία για "υποτιθέμενους αντάρτες" ή να επιβληθούν στον αλγερινό πληθυσμό.

Μάλιστα, ο Γενικός Κυβερνήτης Μαρσέλ - Εντμόντ Ναεγκελέν προειδοποιεί ότι "η αδικαιολόγητη αυτή βία" απειλεί την ηρεμία της περιοχής και την εύρυθμη ζωή στη χώρα, ενώ "αναμοχλεύει πάθη και καλλιεργεί στους αυτόχθονες αρνητικά συναισθήματα για τις γαλλικές αρχές". Ανάλογες επισημάνσεις και προειδοποιήσεις εμπεριέχονται στην αναφορά και του διαδόχου του Ροζέρ Λεονάρ, τον Μάρτιο του 1952, ενώ επιβεβαιώνεται ότι χρησιμοποιούνταν πολύ σκληρότερες μέθοδοι κατά τη διάρκεια της εξέγερσης από σχετική αναφορά του Διοικητή του στρατιωτικού Σώματος της Αλγερίας κατά την εξέγερση, Ζακ Μαρσού, από την οποία, όμως, έχει μυστηριωδώς εξαφανιστεί η ακριβής απαρίθμηση των "μεθόδων ανάκρισης και κράτησης" που χρησιμοποιούσε ο γαλλικός στρατός.