Ηταν, ήδη, σε εξέλιξη οι συνομιλίες του αλγερινού "Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου" και της κυβέρνησης Ντε Γκολ στο Εβιάν, όταν η οργάνωση του ΕΑΜ που δρούσε σε γαλλικό έδαφος κάλεσε τους Αλγερινούς της Γαλλίας να συμμετάσχουν σε μεγάλο ειρηνικό συλλαλητήριο στο κέντρο του Παρισιού ενάντια στην απόφαση συσκότισης που είχε λάβει ο αστυνομικός διευθυντής της πρωτεύουσας Μορίς Παπόν από τις 5 Οκτωβρίου 1961. Οπως υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα τόσο οι διοργανωτές και οι επιβιώσαντες συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο, όσο και πολλοί Γάλλοι ιστορικοί και πολιτικοί αναλυτές, η μαζική συμμετοχή των Αλγερινών στη διαδήλωση της 17ης Οκτώβρη δε στόχευε τόσο στην άσκηση πίεσης όσον αφορά τις συνομιλίες του Εβιάν όσο στην έκφραση αγανάκτησης και δυσαρέσκειας από τους Αλγερινούς που ζούσαν στη Γαλλία για τη μεταφορά του "πολέμου" εντός του εδάφους της μητρόπολης και τα αλλεπάλληλα μέτρα διάκρισης και καταπίεσης που υιοθετούσαν οι γαλλικές αρχές εναντίον τους.

Το συλλαλητήριο αυτό δεν πρόλαβε, καν, να αρχίσει καθώς ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις, αλλά και στρατός συνελάμβαναν κατά εκατοντάδες τους Αλγερινούς που πλησίαζαν στο σημείο συγκέντρωσης, την πλατεία Ετουάλ, στήνοντας μπλόκα στους δρόμους, αλλά και στους σταθμούς του μετρό. Λίγες μέρες μετά από τη νύχτα εκείνη, ο Μορίς Παπόν με επίσημο έγγραφό του ενημέρωνε τη γαλλική κυβέρνηση ότι κατά τη διάρκεια αυτών των επεισοδίων σκοτώθηκαν 3 διαδηλωτές, αποσιωπούσε εντελώς την τύχη χιλιάδων άλλων που συνελήφθησαν και κατέληγε λακωνικά ότι "η γαλλική αστυνομία έπραξε όπως έπρεπε". Απολογούμενος στη δίκη του Μπορντό, τον Οκτώβρη του 1998, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο Παπόν ανέβαζε τον αριθμό των νεκρών της διαδήλωσης του Παρισιού σε 15-20 άτομα, το θάνατο των οποίων απέδωσε σε αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε αντίπαλες αλγερινές οργανώσεις.

Στην ίδια δίκη, ο Πιερ Μεσμέ, υπουργός Στρατού το 1961, προσπαθώντας να υπερασπίσει τον Παπόν, υποστήριξε, θέτοντας - πιθανώς αθέλητα - το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις, ότι "η όποια ευθύνη για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου βαραίνει το σύνολο της τότε γαλλικής κυβέρνησης του στρατηγού ντε Γκολ".Η δήλωση του Μεσμέ είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκει και ο Παπόν, εκτιμά ο ιστορικός Κλοντ Λιαζού, τονίζοντας ότι στόχος του, τότε, διευθυντή της γαλλικής αστυνομίας είναι να "φρεσκάρει", έστω και αναγκαστικά, τη μνήμη των γκολικών, οι οποίοι φροντίζουν, μέχρι στιγμής, να τηρήσουν τις αποστάσεις τους από την υπόθεση.

Ο Εϊνοντί, από την πλευρά του, μετά από χρόνια έρευνας τόσο στα αρχεία του αλγερινού "Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου", όσο και στα γαλλικά νεκροταφεία και σε μαρτυρίες συμμετεχόντων, υποστηρίζει ότι οι νεκροί της 17ης Οκτώβρη ξεπερνούν τους 300, εκ των οποίων πολλοί ρίχτηκαν στον Σηκουάνα, ενώ οι συλληφθέντες και στη συνέχεια βασανισθέντες ανέρχονται σε χιλιάδες. Σύμφωνα με τον Γάλλο ιστορικό, πολλούς συναδέλφους του, αλλά και αυτόπτες μάρτυρες, το μακελειό σε βάρος των Αλγερινών διήρκεσε περισσότερο από 3 εικοσιτετράωρα.Οσοι γλίτωσαν από τα πυρά εκείνης της νύχτας ή από πνιγμό στο Σηκουάνα και δεν κατάφεραν να διαφύγουν, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν μετά από ώρες κακοποίησης και βασανιστηρίων στο στάδιο Παλαί ντε Σπορ του Παρισιού, όπου παρέμειναν για 3 1/2 ημέρες ακίνητοι στις θέσεις τους.

Οπως υποστηρίζουν επιζήσαντες συλληφθέντες, ανά ορισμένες ώρες καλούνταν από τα μεγάφωνα ορισμένα ονόματα και όποιος είχε την ατυχή έμπνευση να απαντήσει, αγνοείται έκτοτε και όπως τονίζει ο Εϊνοντί πρέπει να βρίσκεται στο βυθό του Σηκουάνα. Ανάλογη τύχη πιστεύεται ότι είχαν και όσοι προσπάθησαν κάποια στιγμή να μετακινηθούν από τις θέσεις τους και να μεταβούν στις τουαλέτες του σταδίου. Αφού κρατήθηκαν τα στοιχεία των χιλιάδων συλληφθέντων, οι οποίοι και φωτογραφήθηκαν, αφέθηκαν ελεύθεροι. "Πώς είναι δυνατόν η πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών να υποστηρίζει πως δε γνωρίζει τι έγινε εκείνες τις ημέρες" αναρωτιούνται μέχρι σήμερα τόσο οι αυτόπτες μάρτυρες όσο και πολλοί ιστορικοί, όπως ο Εϊνοντί.