Η ανακοίνωση της συμφωνίας και κυρίως το περιεχόμενό της αποτέλεσαν το κυριότερο θέμα, όπως ήταν φυσικό, στον Τύπο στις ΗΠΑ, αλλά έτυχε εκτεταμένης ανάλυσης και στο διεθνή. Πολλοί αναλυτές μίλησαν για μία αναγέννηση του εργατικού κινήματος συνολική, για μία νέα εποχή. Κάποιοι άλλοι ήταν κατηγορηματικοί ως προς αυτό, θεωρώντας ότι μία τέτοια νίκη είναι μεμονωμένο φαινόμενο και δεν μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση, ή να αποτελέσει το έναυσμα για την "ανάδυσή του από τις στάχτες" της τελευταίας εικοσαετίας.

Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, παρ' όλη την ιστορία του, είναι γεγονός ότι την τελευταία εικοσαετία είχε υποστεί τρομακτική καθίζηση και όσον αφορά στους αγώνες και όσον αφορά στη συνεχιζόμενη συρρίκνωσή του σε ανθρώπινο δυναμικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι το ποσοστό των συνδικαλισμένων εργαζομένων από τα τέλη του 1970 έως σήμερα είχε μειωθεί τουλάχιστον 50%, με τάσεις συνεχόμενης μείωσης. Μπορεί να αποτελέσει αυτή η νίκη την πυροδότηση για την επιστροφή της εμπιστοσύνης των εργαζομένων στα σωματεία και την πίστη για την αποτελεσματικότητα της οργανωμένης πάλης; Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συνδικάτα. Το άμεσο οικονομικό αποτέλεσμα από τη δράση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος με τις κινητοποιήσεις του ήταν τόσο πολύ μικρό, που το Γραφείο Στατιστικών Μελετών για την Εργασία, κατά το περασμένο έτος, σταμάτησε να συλλέγει στοιχεία για τις συλλογικές συμβάσεις που υπήρξαν διαπραγματεύσεις με τα σωματεία. Οι εκλογές όμως που έλαβαν χώρα σχεδόν σε πανεθνικό επίπεδο ανέδειξαν νέες ηγεσίες σε όλους τους φορείς, οι οποίοι απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες της διαφθοράς και στημένων παιχνιδιών, κάτι που μάστιζε το συνδικαλιστικό κίνημα των ΗΠΑ για δεκαετίες. Αποτέλεσμα άμεσο σ' αυτή την αλλαγή ηγεσίας, που υποδηλώνει και επαναπροσανατολισμό του κινήματος στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις είναι - όπως σημειώνουν οι ηγέτες του - η ενδυνάμωση και ισχυροποίησή του σε πολλούς χώρους, όπως στα πεδία του νοσηλευτικού και εκπαιδευτικού προσωπικού.

Παράλληλα, μία νέα προοπτική για την ανάπτυξη του κινήματος εμφανίζεται, καθώς η πρόσφατη οικονομική πολιτική των ΗΠΑ, με την αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων και την ευλυγισία της εργασίας, που οδήγησαν στο "οικονομικό θαύμα", δημιούργησε ένα έντονο - το ερμηνευόμενο - αίσθημαανασφάλειας, μια που οι θέσεις εργασίας είναι πια ιδιαίτερα επισφαλείς. Αυτός ήταν και ο βασικός στόχος της καμπάνιας των Teamsters, η εξασφάλιση της μονιμότητας των θέσεων εργασίας για τους μερικά απασχολούμενους. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε μερικώς και η συσπείρωση του κόσμου γύρω από τους απεργούς δείχνει πόσο πολύ πραγματικά η επισφαλής αυτή κατάσταση στον εργασιακό χώρο επηρεάζει και απασχολεί τους εργαζόμενους.

Η οικονομική ανάκαμψη (;) δεν επηρέασε τόσο το κοινό αίσθημα, αφού η αύξηση του κέρδους για τις επιχειρήσεις την τελευταία πενταετία είναι περίπου 65%, ενώ η αντίστοιχη αύξηση των αποδοχών ήταν μόλις 25%. Η πραγματικότητα είναι ότι όσο το "σύστημα" δουλεύει, τόσο η διαφορά ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους διευρύνεται. Η καταστροφή του μοντέλου του μέσου Αμερικανού, που ξεκίνησε στα χρόνια του Ρίγκαν, αποθεώθηκε επί Κλίντον. Μήπως τελικά ο Πρόεδρος με τη στάση του προσπαθεί να "τραβήξει το χειρόφρενο" σε αυτή την κατρακύλα; Θα μπορούσε να κηρύξει την απεργία παράνομη, ανασύροντας το νόμο Ταφτ - Χάρτλεϊ.

Οι οικονομικοί αναλυτές δυσφορούν με τις εξελίξεις, νιώθοντας ότι η απεργία και οι εξελίξεις θα "καταπιέσουν" την επιχειρησιακή άνθηση και ίσως μακροοικονομικά δημιουργήσουν δυσχέρειες. Το ίδιο υποστηρίζουν και για τις χώρες της Ευρώπης, ότι οι επιπτώσεις από τη νίκη θα επηρεάσουν και το συνδικαλιστικό κίνημα των χωρών - μελών της ΕΕ, που θα εντείνει τις προσπάθειές του για να αναστείλει την εφαρμογή του μέτρου της μερικής απασχόλησης και την εισαγωγή της ευλυγισίας της εργασίας, που θεωρείται αναγκαίο για να αντεπεξέλθει η ΕΕ στην οικονομική δυσπραγία που αντιμετωπίζει και τη χρόνια ανεργία που μαστίζει την πλειονότητα των κρατών - μελών.

Το αύριο μόνο μπορεί να καταδείξει με σαφήνεια το τι μέλλει γενέσθαι, σε όλα αυτά τα ερωτηματικά που γεννήθηκαν από την "ανέλπιστη" νίκη των απεργών της UPS.

Στις 4 Αυγούστου τα γνωστά σε όλους τους αμερικανούς "σοκολατένια" φορτηγά της UPS, εξαφανίστηκαν από τους δρόμους των πόλεων, αφήνοντας άναυδους τους πολίτες της χώρας, που για 90 ολόκληρα χρόνια έχουν συνηθίσει να ακούν το γνωστό ελαφρό γρύλισμα των φρένων, που καταμαρτυρούσε το ξύπνημα της ημέρας. Κανείς όμως δεν περίμενε, ότι αυτή η απεργία θα διαρκέσει τόσο πολύ, θα αντέξει και τελικά θα είναι νικηφόρα. Το παράδειγμα του 1994, που το Συνδικάτο των Teamsters είχε κηρύξει 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση και είχε αποτύχει παταγωδώς, δεν προϊδέαζε κανέναν για το αποτέλεσμα.

Κάτι όμως ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά. Πρώτα από όλα ήταν μία κινητοποίηση που προετοιμάστηκε πάρα πολύ καλά. Από μήνες υπήρχε η ενημερωτική καμπάνια του Συνδικάτου που απευθύνθηκε σε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου και όχι μόνο, επικεντρώνοντας τη θεματολογία της στο βασικό ζήτημα των επιπτώσεων της ευλυγισίας της εργασίας και την πραγματική αντανάκλαση που αυτή έχει στις αποδοχές των μερικά απασχολούμενων, αλλά και τη μη εξασφάλιση μιας εργασιακής προοπτικής και μονιμότητας. Πριν ακόμα την κήρυξη της απεργίας, υπήρξε η συνάντηση των εκπροσώπων του Συνδικάτου με τη διοίκηση της εταιρίας, με συγκεκριμένα αιτήματα, προϊόν της πολύμηνης καμπάνιας και των γόνιμων συζητήσεων. Οταν λοιπόν οι πρώτες διαπραγματεύσεις για την ανανέωση της προηγούμενης Σύμβασης, που έληξε στις 31 Ιούλη, κατέρρευσαν, η απόφαση για την απεργιακή κινητοποίηση ήταν ομόφωνη και από την πρώτη μέρα το ποσοστό συμμετοχής σε αυτή ήταν πάνω από 70%, φτάνοντας ακόμα και το 95% τη δεύτερη βδομάδα της απεργίας.

Ενα δεύτερο στοιχείο που έπαιξε και το σημαντικότερο ρόλο ήταν η ενημέρωση του κόσμου, όλων των πολιτών, για τους πραγματικούς σκοπούς της κινητοποίησης και την αναγκαιότητα της στήριξής της. Αυτό έγινε με ολοσέλιδες καταχωρήσεις στον Τύπο, αλλά και τη διαρκή ενημέρωση των μέσων αλλά και του κόσμου, για τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα της κινητοποίησης. Η απεργία αυτή κατάφερε να γίνει σε σημαντικό βαθμό, μέρος της ζωής του μέσου Αμερικανού, μια και η άμεση φύση του επαγγέλματος έδινε αυτή τη δυνατότητα να αναπτύξει μία παρόμοια δυναμική. Αποτέλεσμα, πάνω από 60% της κοινής γνώμης τάχθηκε στο πλευρό των απεργών, ενώ στην ουσία ενάντια ήταν μόνο, περίπου, το 25%.

Επίσης, καθοριστικής σημασίας ήταν και η ανακοίνωση της στήριξης της Ομοσπονδιακής Ενωσης των εργαζομένων όλης της χώρας, της AFL - CIO. Ο πρόεδρος της, Τζον Σουίνι, στο μέσο της απεργίας, ήρθε σε επαφή με χιλιάδες συνδικαλιστικούς φορείς διευρύνοντας το μέτωπο υποστήριξης και δημιουργώντας ταμείο στήριξης των απεργών και των οικογενειών τους, προσέθεσε μία ακόμα διάσταση, επιτρέποντας την επ' αόριστο συνέχισή της, μέχρι την τελική νικηφόρα έκβασή της, που δεν άργησε να έρθει.

"Αυτή δεν είναι μόνο μία νίκη των εργαζομένων της UPS, αλλά μία νίκη όλων των Αμερικανών εργαζομένων", τόνισε μετά την επίτευξη της συμφωνίας ο πρόεδρος των Teamsters, Ρον Κάρι. Ενώ, ο Σουίνι, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στο γεγονός, τη χαρακτήρισε ως "το ξύπνημα της εργατικής τάξης της χώρας".

Βλέποντας από κάποια απόσταση και πιο ψύχραιμα τα γεγονότα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε κάποια σημαντική νίκη για το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ. Σχεδόν 20 χρόνια, μετά τη "σύντριψη" της απεργίας των Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας από τον Πρόεδρο Ρήγκαν, καμία απεργιακή κινητοποίηση δεν είχε αίσιο και νικηφόρο τέλος. Ηδη η νίκη αυτή έχει προσδώσει νέες διαστάσεις, καθώς ακόμα και οι πιλότοι της UPS, ενθαρρημένοι από το αποτέλεσμα αυτό, ετοιμάζονται για ανάλογες κινητοποιήσεις στο άμεσο μέλλον.

Το ίδιο το Συνδικάτο, από την άλλη μεριά, ήδη έχει σχεδιάσει μία ολόκληρη καμπάνια για τη "Δράση για Καλή Εργασία", που περιλαμβάνει πέρα από τη συνδικαλιστική δράση και κοινωνική δραστηριότητα με τη συμμετοχή πολλών φορέων και οργανώσεων, για τη συνολική δραστηριοποίηση και την υπεράσπιση του δικαιώματος της εργασίας, σε όλους τους εργασιακούς χώρους και τις επιχειρήσεις.

Τα ξημερώματα της Τρίτης και μετά από διάλειμμα μερικών ωρών στις διαπραγματεύσεις, ανακοινώθηκε η επίτευξη της συμφωνίας από τους εκπροσώπους όλων των πλευρών, που δεν ήταν άλλοι από τον πρόεδρο του Συνδικάτου των Teamsters, Ρον Κάρι, την εκτελούσα χρέη υπουργού Εργασίας, Αλέξις Χέρμαν και του εκπροσώπου της διοίκησης της UPS, Τζέιμς Κέλι.

Τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί δεν επέτρεπαν σε κανέναν να αισιοδοξεί ότι πραγματικά μπορούσε να επιτευχθεί συμφωνία. Ο εκπρόσωπος της UPS, είχε αναχωρήσει μετά τη διακοπή των συνομιλιών, προς τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας για ενημέρωση. Ο Ρον Κάρι μιλώντας προς τους συγκεντρωμένους απεργούς, διέψευσε ότι πράγματι υπάρχει η προσέγγιση αυτή που να επιτρέπει μια συμφωνία, τονίζοντας μάλιστα ότι "η νίκη θα έρθει όχι σε κάποιο διαπραγματευτικό τραπέζι αλλά στους δρόμους του αγώνα". Το πλάνο για τη συνέχιση της απεργίας και για τρίτη βδομάδα, καθώς και την παράλληλη δράση για τη στήριξη της, καταστρώθηκε και ανακοινώθηκε. Ολα έδειχναν ότι το χάος ήταν το μοναδικό κοινό σημείο και οι διαφορές δεν μπορούσαν να συγκεραστούν. Μόνο ο Πρόεδρος Κλίντον φάνταζε σαν κομπάρσος σε παλιά χολιγουντιανή ταινία, με αυτό το χαμόγελο διαφήμισης οδοντόκρεμας κολλημένο στα χείλη, ο οποίος κατά την έναρξη των θερινών του διακοπών, εκδήλωσε την αισιοδοξία του για την τελική σύγκλιση, λέγοντας πως έχει ένα "καλό συναίσθημα" και εμφατικά σηκώνοντας το χέρι του έδειξε τη μικρή απόσταση που χώριζε τα δάχτυλα του, τονίζοντας ότι οι δύο πλευρές βρίσκονται "τόσο κοντά" από τη συμφωνία. Οι ενδείξεις άλλο καταμαρτυρούσαν...

... Ενδείξεις που είχαν προϊδεάσει όλα τα μέρη και κυρίως εμάς τους υπολοίπους που παρακολουθούσαμε τα τεκταινόμενα στην Ουάσιγκτον, ότι μετά τη διακοπή θα ερχόταν η ρήξη. Τι ακριβώς συνέβη, κανείς πιθανότατα δε θα το μάθει, αλλά γεγονός παραμένει ότι ο εκπρόσωπος της UPS στις συνομιλίες μετά την επανέναρξή των διαπραγματεύσεων έκανε στροφή 180 μοιρών, εγκαταλείποντας την αδιάλλακτη στάση της και υποχωρώντας σχεδόν σε όλα κατέληξε στην κατ' αρχήν συμφωνία, η οποία περιλαμβάνει όλα τα βασικά αιτήματα των απεργών και είναι η εξής:

• 10.000 νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης, που θα καταληφθούν από τους ήδη μερικά απασχολούμενους εργαζόμενους της εταιρίας. Ο αριθμός αυτός θα αυξάνεται διαρκώς όσο μεγαλώνει αντιστοίχως το δυναμικό πλεόνασμα της εταιρίας επομένως και οι ανάγκες της εταιρίας σε υπαλληλικό προσωπικό. Επίσης, όσο κενώνονται θέσεις εργασίας, είτε από συνταξιοδοτήσεις είτε από αποχωρήσεις. Αυτό σημαίνει σταδιακό πολλαπλασιασμό των ήδη προσφερόμενων θέσεων εργασίας. Η διοίκηση της εταιρίας μέχρι και της 19 Αυγούστου επέμενε στην αρχική της προσφορά της δημιουργίας μόνο 1.000 νέων θέσεων και χωρίς προοπτικές.
• Υιοθέτηση του συνταξιοδοτικού προγράμματος που είχαν προτείνει οι Teamsters και εγκατάλειψη του αντίστοιχου προγράμματος που είχε προτείνει η διοίκηση και το οποίο ήταν ένα πρόγραμμα πολλών ταχυτήτων, χωρίς εξασφάλιση όλων των όρων. Μάλιστα, συμφωνήθηκε και αύξηση τέτοια που αγγίζει τα όρια του θριάμβου σε κάποιες περιπτώσεις, αφού από 1.250 δολ. μηνιαίως θα φτάσει στα 3.000.
• Νέα όρια στην πρόσληψη, αφού συμφωνήθηκε ότι για όσες προσλήψεις μερικά απασχολούμενων γίνονται, αυτόματα θα πραγματοποιούνται ισάριθμες μετατροπές του εργασιακού καθεστώτος μερικώς απασχολουμένων σε πλήρως απασχολούμενους.
• Αύξηση από 15% έως και 30% στα ωρομίσθια όλων των εργαζομένων, με μεγαλύτερη αύξηση σε αυτά που ήταν και τα χαμηλότερα, ώστε να ισοσκελιστούν οι τεράστιες διαφορές στις αποδοχές.
• Προστασία και ασφάλεια για τους εργαζόμενους που το αντικείμενό τους έγκειται σε αυτά που ονομάζουμε βαριά και ανθυγιεινά ή επικίνδυνα. Για πρώτη φορά προβλέπεται μία εξασφάλιση που θα συμπεριλαμβάνεται και στα συμβόλαια μεταξύ των εργαζόμενων και της εταιρίας.

Ακόμα, μερικά περιφερειακά και τοπικά ζητήματα βρίσκουν τη λύση σε υπο όρους της συμφωνίας, καθώς και την πεντάχρονη διάρκειά της που εξασφαλίζει μεγαλύτερη σιγουριά και εργασιακή ειρήνη. Η παρούσα συμφωνία εγκρίθηκε ομόφωνα από τη διαπραγματευτική επιτροπή του Συνδικάτου καθώς και από όλα τα μέλη όλων των τοπικών Σωματείων, με αποτέλεσμα την επιστροφή στην εργασία και την αναμενόμενη υπογραφή της, από την UPS και τους εργαζόμενους.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πηγές: "Financial Times", "Herald Tribune", "Wall Steet Journal" και από τις ηλεκτρονικές σελίδες των Teamsters, του CNN και της "Village Voice".

Την ώρα που το ενδιαφέρον της αμερικανικής κοινής γνώμης φαίνεται, ως επί το πλείστον, εστιασμένο στον πόλεμο που έχει ανάψει ανάμεσα σε οργανώσεις καταναλωτών (ή ιδιώτες) και στις καπνοβιομηχανίες, οι χημικές βιομηχανίες εξακολουθούν, όσο πιο "αθόρυβα" γίνεται, να υποθηκεύουν την υγεία της πλειοψηφίας του πληθυσμού των ΗΠΑ... αποθηκεύοντας δισεκατομμύρια τόνων τοξικών χημικών αποβλήτων σε κάθε πιθανή περιοχή, που είθισται, να "χαρτογραφείται" ως μη κατοικήσιμη! Εάν, μάλιστα, σκεφτεί κανείς ότι στο "χορό" των τοξικών αποβλήτων, εκτός από τις βιομηχανίες, έχουν μπει και αρκετές ομοσπονδιακές, πολιτειακές αλλά και στρατιωτικές υπηρεσίες που κάνουν χρήση της χλωροχημικής τεχνολογίας, τότε γίνονται έκδηλες οι εκτεταμένες διαστάσεις αυτού του προβλήματος.

Η χλωροχημική τεχνολογία (διοξίνες, DDT, PCB, ή οι επιβλαβείς για το όζον χλωροφλοράνθρακες (CFC)) χρησιμοποιείται εκτεταμένα στη βιομηχανία παραγωγής ή επεξεργασίας χαρτοπολτού, σε πετροχημικά για την παραγωγή πλαστικών, βινιλίων, διαλυτικών ακόμη και υλικών για το στεγνό καθάρισμα. Είναι φανερό ότι πολλά από τα προϊόντα που μεταχειριζόμαστε ή καταναλώνουμε σε επαγγελματικούς ή οικιακούς χώρους είναι αποτελέσματα αυτής της τεχνολογίας... Και αυτό γιατί οι περισσότερες πολυεθνικές εταιρίες συνεχίζουν να κατασκευάζουν και να χρησιμοποιούν 1.000 νέα συνθετικά τοξικά - χημικά κάθε χρόνο - εκτός των 72.000 που υπάρχουν ήδη στην αγορά!

Την ίδια ώρα, ο μύθος - άλλοθι, που προβάλλουν οι χρήστες της χλωροχημικής τοξικής τεχνολογίας, σχετικά με τα ασφαλή και αποδεκτά επίπεδα τοξικής ρύπανσης, έχει αρχίσει να καταρρέει. Το θάψιμο των τοξικών αποβλήτων ήδη έχει μολύνει το 40% των υπόγειων υδροφόρων οριζόντων στις ΗΠΑ, ενώ επιστημονικώς αποδεδειγμένα η πλειοψηφία των κατοίκων κάθε ηλικίας στις περιοχές αυτές αργοπεθαίνει υποφέροντας από καρκίνους διαφόρων μορφών, αιματολογικές, γενετικές, ανοσοποιητικές και νευρικές διαταραχές, ή στειρότητα. Οσο, για τις λεγόμενες "μη κατοικήσιμες" περιοχές όπου θάβονται δισεκατομμύρια τόνοι τοξικών αποβλήτων, και εδώ υπάρχει "λάκκος στη φάβα"! Τα τελευταία στοιχεία του Ινστιτούτου Ερευνών για το Περιβάλλον "RACHEL" (Αννάπολις, Μέριλαντ) αναφέρουν ότι τουλάχιστον ο ένας στους τέσσερις Αμερικανούς - συμπεριλαμβανομένων 10 εκατομμυρίων παιδιών κάτω της ηλικίας των 12 - ζει σε περιοχή όπου σε ακτίνα 8 χιλιομέτρων υπάρχει "χωματερή" τοξικών αποβλήτων.

Σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης "Εκστρατεία - Δικαίωμα στην ενημέρωση για τα τοξικά", οι Αμερικανοί κυριολεκτικά δεν έχουν ιδέα για τα δισ. τόνων τοξικών χημικών που χρησιμοποιούνται, μεταφέρονται, αποθηκεύονται και εν τέλει διοχετεύονται ποικιλοτρόπως στις κοινωνίες τους.

Η ίδια πηγή υποστηρίζει ότι περίπου το 95% όλων των ρυπογόνων τοξικών αποβλήτων διοχετεύεται στο περιβάλλον εν αγνοία ή από αδυναμία του αμερικανικού ομοσπονδιακού κράτους. Καταγγέλλει, μάλιστα, πως από το 1989, οπότε αρκετές πολυεθνικές εταιρίες χλωροχημικής τεχνολογίας ένιωθαν πως "περιορίζονται" οι δυνατότητές τους για "ελεύθερη" αποθήκευση τοξικών αποβλήτων εξαιτίας της ύπαρξης σχετικής αμερικανικής νομοθεσίας, χρηματοδότησαν με ποσό άνω των 68 εκατ. δολαρίων υποψήφιους πολιτικούς ώστε να υπάρχει απέναντί τους ευνοϊκή μεταχείριση!

Ο όμιλος Ομάδων Ερευνών Δημόσιου Συμφέροντος (Public Interest Research Groups ή PIRC) υποστηρίζει, στο πλαίσιο της εκστρατείας που κάνει για να ενημερώσει τους Αμερικανούς πολίτες, μεταξύ άλλων ότι:

- Μόνον το 5% τοξικής ρύπανσης ανακοινώνεται δημόσια, εν μέρει γιατί οι βιομηχανίες με τις χειρότερες επιδόσεις στη ρύπανση του περιβάλλοντος - όπως βιομηχανίες ορυκτών, πετρελαίου και φυσικού αερίου - δεν υποχρεώνονται να ανακοινώνουν δημοσίως στοιχεία τέτοιου είδους.

- Το 40% των ποταμιών, λιμνών στις ΗΠΑ είναι τόσο μολυσμένα που δεν είναι είναι ασφαλή μέρη για κολύμπι ή ψάρεμα. Από το 1988 μέχρι σήμερα, απαγορεύτηκε η πρόσβαση σε 15.995 περιπτώσεις όρμων, λιμνών ή ποταμιών γιατί κρίθηκαν ακατάλληλα για τη δημόσια υγεία!

- 47 πολιτείες εξέδωσαν συμβουλευτικές ανακοινώσεις υγείας πιέζοντας τους κατοίκους να κάνουν περιορισμένη κατανάλωση ψαριών από ορισμένους τοπικούς υδροφόρους ορίζοντες εξαιτίας της μόλυνσής τους με υδράργυρο, πλαστικά, χλωράνθρακες, διοξίνες, DDT και άλλων (υπο) προϊόντων που αλλοιώνουν το περιβάλλον.

Σύμφωνα, πάλι, με την Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (Enviromental Protection Agency - EPA):

- Το περίπου 17% των μεγάλων βιομηχανικών εγκαταστάσεων, το 21% των μεγάλων δημοτικών εγκαταστάσεων, το 28% των μεγάλων ομοσπονδιακών κυβερνητικών εγκαταστάσεων σε εθνική κλίμακα δε συμμορφώθηκαν με τον Νόμο Καθαρών Υδροφόρων Οριζόντων (του 1972) μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 1995 μέχρι το Μάρτη του 1996.

- Το Τέξας, η Φλώριδα, το Μίτσιγκαν, η Νότια Καρολίνα και το Οχάιο είναι οι πέντε, πρώτες στη λίστα, πολιτείες με το μεγαλύτερο αριθμό παραβιάσεων του νομικού καθεστώτος προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ ειδικότερα το Κάνσας, το Μίτσιγκαν, το Μισσούρι, η Νότια Καρολίνα και η Φλώριδα ήταν οι πέντε, πρώτες στη μαύρη λίστα, πολιτείες με το υψηλότερο ποσοστό εγκαταστάσεων με συνθήκες λειτουργίας που παραβιάζουν το νομικό περιβαλλοντικό καθεστώς.

Το πρόβλημα της παράνομης και επιβλαβούς αποθήκευσης τοξικών αποβλήτων στις ΗΠΑ διογκώνεται χρόνο με το χρόνο, καθώς αυξάνεται η παραγωγή προϊόντων από βιομηχανίες ή άλλους φορείς με τη χρήση χλωροχημικής τεχνολογίας. Η επίλυση του ζητήματος αυτού συχνά αντιμετωπίζεται με την εξαγωγή των θανατηφόρων τοξικών σκουπιδιών σε χωματερές αναπτυσσόμενων χωρών, όπου ισχύει ελαστικό ή ανύπαρκτο νομικό καθεστώς που να προστατεύει τον πολίτη από πρακτικές με μεσοπρόθεσμες αλλά και μακροπρόθεσμες βλάβες στην ανθρώπινη υγεία και στη φύση...

Από στατιστικά στοιχεία ομοσπονδιακών υπηρεσιών γίνεται σαφές ότι χρόνο με το χρόνο τα τοξικά σκουπίδια "αυξάνονται" και "πληθαίνουν" επικίνδυνα.

Το 1973 η Υπηρεσία Περιβαλλοντικής Προστασίας των ΗΠΑ (ΕΡΑ) εκτιμούσε την ετήσια παραγωγή τοξικών αποβλήτων σε 10 εκατομμύρια τόνους ή 200 κιλά κατά Αμερικανό πολίτη.Το 1981,η ΕΡΑ ανακοίνωσε ότι η ετήσια παραγωγή τοξικών σκουπιδιών έφθασε τους 290 εκατομμύρια τόνους ή ένας τόνος ανά άτομο.Ακόμη πιο απογοητευτική η κατάσταση αργότερα, και συγκεκριμένα το 1989,οπότε ο Αμερικάνικος Σύνδεσμος Χημικών εκτιμά την ετήσια παραγωγή τοξικών αποβλήτων στις ΗΠΑ μεταξύ 580 εκατομμυρίων και 2,9 δισ. τόνων! Την ίδια χρονιά, η ΕΡΑ υπολόγιζε την παραγωγή τοξικών σε 6 δισ. τόνους με αναλογία πληθυσμού 25 τόνοι το χρόνο κατά άτομο.

Από τα 6 δισ. τόνων τοξικών αποβλήτων, μόνον τα 300 εκατομμύρια αποθηκεύονται σύμφωνα με τους κανόνες ασφαλείας και τη νομοθεσία των ΗΠΑ. Το 95% "θάβεται" προς άγνωστη κατεύθυνση και με τρόπους επισφαλείς. Πού πηγαίνουν; Τα τοξικά σκουπίδια όταν δε "φυγαδεύονται" στο εξωτερικό, "συσσωρεύονται" στο έδαφος: σε λαγούμια, ορύγματα όπου η βαρύτητα τα τραβά σε βάθος χιλιομέτρων με συνέπεια να μολύνουν τους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, ποτάμια, λίμνες κλπ.

Μετά απ' όλα αυτά, Αμερικανοί επιστήμονες αλλά και οργανώσεις προστασίας πολιτών προειδοποιούν ότι εάν δεν περιοριστεί δραστικά η χρήση χλωροχημικής βιομηχανίας, η κατά συνέπεια συσσώρευση και διόγκωση της ποσότητας των τοξικών αποβλήτων και η ως εκ τούτου μόλυνση των υδροφόρων οριζόντων, το 50% του συνόλου των Αμερικανών που πίνει και χρησιμοποιεί νερό από υπόγειες πηγές δε θα μπορέσει να αποφύγει τις περιπέτειες του καρκίνου, των γενετικών ανωμαλιών ή της διατάραξης του ανοσοποιητικού και νευρικού συστήματος!

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

Το θάψιμο των τοξικών αποβλήτων ήδη έχει μολύνει το 40% των υπόγειων υδροφόρων οριζόντων στις ΗΠΑ, ενώ επιστημονικώς αποδεδειγμένα η πλειοψηφία των κατοίκων κάθε ηλικίας στις περιοχές αυτές αργοπεθαίνει υποφέροντας από καρκίνους διαφόρων μορφών, αιματολογικές, γενετικές, ανοσοποιητικές και νευρικές διαταραχές, ή στειρότητα