Στις 4 Αυγούστου τα γνωστά σε όλους τους αμερικανούς "σοκολατένια" φορτηγά της UPS, εξαφανίστηκαν από τους δρόμους των πόλεων, αφήνοντας άναυδους τους πολίτες της χώρας, που για 90 ολόκληρα χρόνια έχουν συνηθίσει να ακούν το γνωστό ελαφρό γρύλισμα των φρένων, που καταμαρτυρούσε το ξύπνημα της ημέρας. Κανείς όμως δεν περίμενε, ότι αυτή η απεργία θα διαρκέσει τόσο πολύ, θα αντέξει και τελικά θα είναι νικηφόρα. Το παράδειγμα του 1994, που το Συνδικάτο των Teamsters είχε κηρύξει 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση και είχε αποτύχει παταγωδώς, δεν προϊδέαζε κανέναν για το αποτέλεσμα.

Κάτι όμως ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά. Πρώτα από όλα ήταν μία κινητοποίηση που προετοιμάστηκε πάρα πολύ καλά. Από μήνες υπήρχε η ενημερωτική καμπάνια του Συνδικάτου που απευθύνθηκε σε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου και όχι μόνο, επικεντρώνοντας τη θεματολογία της στο βασικό ζήτημα των επιπτώσεων της ευλυγισίας της εργασίας και την πραγματική αντανάκλαση που αυτή έχει στις αποδοχές των μερικά απασχολούμενων, αλλά και τη μη εξασφάλιση μιας εργασιακής προοπτικής και μονιμότητας. Πριν ακόμα την κήρυξη της απεργίας, υπήρξε η συνάντηση των εκπροσώπων του Συνδικάτου με τη διοίκηση της εταιρίας, με συγκεκριμένα αιτήματα, προϊόν της πολύμηνης καμπάνιας και των γόνιμων συζητήσεων. Οταν λοιπόν οι πρώτες διαπραγματεύσεις για την ανανέωση της προηγούμενης Σύμβασης, που έληξε στις 31 Ιούλη, κατέρρευσαν, η απόφαση για την απεργιακή κινητοποίηση ήταν ομόφωνη και από την πρώτη μέρα το ποσοστό συμμετοχής σε αυτή ήταν πάνω από 70%, φτάνοντας ακόμα και το 95% τη δεύτερη βδομάδα της απεργίας.

Ενα δεύτερο στοιχείο που έπαιξε και το σημαντικότερο ρόλο ήταν η ενημέρωση του κόσμου, όλων των πολιτών, για τους πραγματικούς σκοπούς της κινητοποίησης και την αναγκαιότητα της στήριξής της. Αυτό έγινε με ολοσέλιδες καταχωρήσεις στον Τύπο, αλλά και τη διαρκή ενημέρωση των μέσων αλλά και του κόσμου, για τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα της κινητοποίησης. Η απεργία αυτή κατάφερε να γίνει σε σημαντικό βαθμό, μέρος της ζωής του μέσου Αμερικανού, μια και η άμεση φύση του επαγγέλματος έδινε αυτή τη δυνατότητα να αναπτύξει μία παρόμοια δυναμική. Αποτέλεσμα, πάνω από 60% της κοινής γνώμης τάχθηκε στο πλευρό των απεργών, ενώ στην ουσία ενάντια ήταν μόνο, περίπου, το 25%.

Επίσης, καθοριστικής σημασίας ήταν και η ανακοίνωση της στήριξης της Ομοσπονδιακής Ενωσης των εργαζομένων όλης της χώρας, της AFL - CIO. Ο πρόεδρος της, Τζον Σουίνι, στο μέσο της απεργίας, ήρθε σε επαφή με χιλιάδες συνδικαλιστικούς φορείς διευρύνοντας το μέτωπο υποστήριξης και δημιουργώντας ταμείο στήριξης των απεργών και των οικογενειών τους, προσέθεσε μία ακόμα διάσταση, επιτρέποντας την επ' αόριστο συνέχισή της, μέχρι την τελική νικηφόρα έκβασή της, που δεν άργησε να έρθει.

"Αυτή δεν είναι μόνο μία νίκη των εργαζομένων της UPS, αλλά μία νίκη όλων των Αμερικανών εργαζομένων", τόνισε μετά την επίτευξη της συμφωνίας ο πρόεδρος των Teamsters, Ρον Κάρι. Ενώ, ο Σουίνι, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στο γεγονός, τη χαρακτήρισε ως "το ξύπνημα της εργατικής τάξης της χώρας".

Βλέποντας από κάποια απόσταση και πιο ψύχραιμα τα γεγονότα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε κάποια σημαντική νίκη για το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ. Σχεδόν 20 χρόνια, μετά τη "σύντριψη" της απεργίας των Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας από τον Πρόεδρο Ρήγκαν, καμία απεργιακή κινητοποίηση δεν είχε αίσιο και νικηφόρο τέλος. Ηδη η νίκη αυτή έχει προσδώσει νέες διαστάσεις, καθώς ακόμα και οι πιλότοι της UPS, ενθαρρημένοι από το αποτέλεσμα αυτό, ετοιμάζονται για ανάλογες κινητοποιήσεις στο άμεσο μέλλον.

Το ίδιο το Συνδικάτο, από την άλλη μεριά, ήδη έχει σχεδιάσει μία ολόκληρη καμπάνια για τη "Δράση για Καλή Εργασία", που περιλαμβάνει πέρα από τη συνδικαλιστική δράση και κοινωνική δραστηριότητα με τη συμμετοχή πολλών φορέων και οργανώσεων, για τη συνολική δραστηριοποίηση και την υπεράσπιση του δικαιώματος της εργασίας, σε όλους τους εργασιακούς χώρους και τις επιχειρήσεις.