Τη διοίκηση της επόμενης διετίας στον επικουρικό τους ασφαλιστικό οργανισμό, τον ΕΔΟΕΑΠ, εκλέγουν την Τρίτη 10 Ιούνη οι δημοσιογράφοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης και οι Ενώσεις του προσωπικού των εφημερίδων.

Καθώς οι εκλογές αφορούν τα δύο επόμενα κρίσιμα για την ασφάλιση χρόνια, λόγω της κυβερνητικής επίθεσης στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα και της προσπάθειας υλοποίησης από την κυβέρνηση Σημίτη των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων, που ψήφισε η κυβέρνηση ΝΔ την περίοδο 1990 - '92, οι εκλογές αποκτούν ιδιαίτερα σημαντική αξία. Υπενθυμίζεται ότι, τυχόν υλοποίηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ, θα έχει ως συνέπεια μεγάλη μείωση - πέραν της κατά 35% μείωσης των συντάξεων των ήδη συνταξιούχων συναδέλφων στην περασμένη δεκαετία - τόσο της κύριας όσο και της επικουρικής σύνταξης και των άλλων ασφαλιστικών παροχών, ενώ κινδυνεύει με υποβάθμιση και ο ίδιος ο επικουρικός μας οργανισμός. Δεν έχει εκλείψει ακόμα και ο κίνδυνος για την κατάργηση του αγγελιόσημου, καθώς με τις πλάτες της κυβέρνησης - αλλά και κομμάτων της αντιπολίτευσης που λειτουργούν στα πλαίσια της συναίνεσης του Μάαστριχτ - μεγάλα συμφέροντα επιδιώκουν την κατάργησή του...

Ετσι, σ' αυτήν την κρίσιμη φάση θεωρείται αναγκαία η εκλογή έμπειρων και καταξιωμένων συναδέλφων στη διοίκηση του Οργανισμού, όπως οι: Ορέστης Φαράκος,πρόεδρος, Κώστας Γκοτσίνας,γεν. γραμματέας και Βασίλης Καζάκος,επί πολλά χρόνια μέλος της διοίκησης του ΕΔΟΕΑΠ. Οι παραπάνω συνάδελφοι τυγχάνουν καθολικής στήριξης στον κλάδο για την επιτυχημένη διοίκηση του Οργανισμού, αλλά και για την αποφασιστικότητα που έχουν δείξει για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα και τα ασφαλιστικά δικαιώματά μας και να συγκρουστούν με τις αντιασφαλιστικές επιλογές που προωθούνται και επιχειρείται να υλοποιηθούν. Μαζί, βεβαίως, με τους παραπάνω καταξιωμένους συναδέλφους, το Σώμα καλείται να ψηφίσει και άλλους νέους ικανούς συναδέλφους - όπως ο Κώστας Κατραμάδος,που υποστηρίζεται ευρύτερα στον κλάδο - που μπορούν να πλαισιώσουν και στηρίξουν μια αγωνιστική διοίκηση.

Τον τελευταίο καιρό οι εξελίξεις στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Η ιδιωτική ασφάλιση γιγαντώνεται συνεχώς, με προοπτική την αντίστοιχη μείωση έως και κατάργηση της ευθύνης του κράτους. Η νέα τεχνολογία, ενώ θα μπορούσε να απελευθερώσει ελεύθερο χρόνο προς όφελος των εργαζομένων, χρησιμοποιείται ενάντιά τους, αυξάνοντας την ανεργία και τη μερική απασχόληση. Ολο και πληθαίνουν οι απολύσεις, περισσότερο στις γυναίκες, που δε βρίσκουν καινούρια δουλιά ούτε έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για την αυτασφάλισή τους. Αλλες δουλεύουν 3-4 ώρες τη μέρα και βέβαια μ' αυτούς τους ρυθμούς στα 60 ή στα 65 τους δε θα έχουν συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα για να πάρουν μια μικρή έστω σύνταξη. Από την άλλη πλευρά, ακούμε τις "συγχορδίες" των ατσαλάκωτων και βολεμένων κυρίων, που μιλάνε για "εκσυγχρονισμό" του ασφαλιστικού συστήματος και "κραδαίνουν" σαν πανάκεια τον "κοινωνικό διάλογο" - σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις που θέλουν αυτοί.

Το ερώτημα που τίθεται άμεσα είναι: Εκσυγχρονισμός προς ποια κατεύθυνση - και ποιοι θα πληρώσουν τα "σπασμένα";Οι εργαζόμενοι φυσικά και μάλιστα οι λιγότερο προνομιούχοι. Ανάμεσα σ' αυτούς οι γυναίκες, που θίγονται πολύ περισσότερο από τις "εγκυμονούμενες" ανακατατάξεις και είναι πολύ λιγότερο ενημερωμένες. Οι περισσότερες δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι τις περιμένει! Αν δεν υπάρξουν αντιδράσεις, ελάχιστες θα καταφέρουν στο μέλλον να πάρουν σύνταξη, δε θα μπορούν να "σηκώσουν κεφάλι", η δουλιά θα ξαναγίνει δουλεία, όπως τον περασμένο αιώνα και οι γυναίκες θα επιστρέψουν στην εξάρτηση από την οικογένεια.

Για το καυτό αυτό θέμα, που αφορά όλους - όλες μας, μιλάμε με την Λουκία Κουτσιλέου,μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας.

- Παραμονές του 2000 βρισκόμαστε μπροστά στην άρση των κεκτημένων του 20ού αιώνα δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με αιματοβαμμένες επαναστάσεις των λαών. Πώς ερμηνεύεται αυτό;

- Τα προβλήματα που βασανίζουν τους εργαζόμενους της χώρας, η πολιτική που τα αναπαράγει και τα οξύνει, είναι αποτέλεσμα των γενικότερων αναπροσαρμογών που πραγματοποιούνται στον καπιταλιστικό κόσμο, με σκοπό την αντιμετώπιση της κρίσης του συστήματος, ώστε να εξασφαλίζονται μακροχρόνια η κυριαρχία και τα υπερκέρδη των μονοπωλίων. Κυρίως με την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, εκπορεύονται πολιτικές και κατευθυντήριες γραμμές από την Ευρωπαϊκή Ενωση που υλοποιούνται από την κυβέρνηση, σκοπεύοντας στην αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Αυτές οι πολιτικές θα γίνονται ακόμη σκληρότερες,με νέες συνθήκες ή διάφορες άλλες μορφές (ήδη υλοποιείται η αναθεώρηση του Μάαστριχτ), ακριβώς γιατί η σφοδρή επίθεση που εξαπολύεται, τα αποτελέσματά της αποδεικνύουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι σε θέση πια να διασφαλίζει ούτε στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες. Ολα τα μέτρα που παίρνονται σκοπεύουν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

- Ωστόσο, η πρωτοφανής αυτή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων είναι εύλογο ότι μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές αναταραχές, που ασφαλώς θέλει να αποφύγει. Πώς αντιμετωπίζει το καπιταλιστικό σύστημα αυτό το ενδεχόμενο;

- Η κυβέρνηση, η ΕΕ και οι πολιτικές δυνάμεις, που προωθούν τις νέες μορφές έντονης εκμετάλλευσης, εξαγοράς και ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στο σύστημα, συνδυάζουν την κοινωνική, οικονομική επίθεση με την εφαρμογή μέτρων πολιτικής και ιδεολογικής χειραγώγησης: Κατ' αρχήν επιχειρείται η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, με κυριότερο μέτρο την κατάργηση του 8ωρου και της μονιμότητας στην εργασία, τη συρρίκνωση έως εξαφάνιση της κοινωνικής ασφάλισης, την καθήλωση μισθών και συντάξεων... Μέσα από τις περικοπές των κρατικών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών τομέων,μειώνονται οι όποιες παροχές ακόμα υπάρχουν προς την εργατική οικογένεια. Ορισμένες κατακτήσεις των εργαζομένων που εκφράζονται σε κρατική κοινωνική πολιτική, επιχειρείται ν' ανατραπούν και ν' αντικατασταθούν από την ανταποδοτικότητα,τη φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό.Τα αντιλαϊκά μέτρα, η αφαίρεση των κατακτήσεων, εφαρμόζονται κάτω από τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και την ανοχή της κυβέρνησης, στη συνέχεια θεσμοθετούνται με νόμους.

Παρουσιάζονται σαν αναγκαία,σαν μονόδρομος και ότι δήθεν υπηρετούν τον "εκσυγχρονισμό" και τη δημιουργία προϋποθέσεων για το μέλλον και για "γενική ευημερία και άνοδο" της θέσης της χώρας στο συγχρονισμό. Είναι ο μύθος της "ελεύθερης αγοράς" και της "ανταγωνιστικότητας" ή της "παγκοσμιοποίησης της οικονομίας".Η Ελλάδα, στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας (πολιτική ξεπουλήματος του δημόσιου τομέα,αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας κλπ.), χάνει συνεχώς τη δυνατότητα να αναπτύξει και να εξειδικευτεί σε τομείς και κλάδους που έχει την ικανότητα (κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγεία κλπ.). Δέχεται βαριά πλήγματα στην παραγωγική της βάση και επομένως στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων στην εσωτερική αγορά και διεθνώς. Δηλαδή, ο ελληνικός καπιταλισμός αναδιοργανώνεται και αναπτύσσεται μέσω των διεθνών κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων.

- Και πώς πείθουν τους εργαζόμενους να συναινέσουν ενάντια στο συμφέρον τους;

- Η αναδιοργάνωση γίνεται σε βάρος της εργατικής τάξης, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, με μοχλό και στήριγμα το κράτος και τα κόμματα που διαχειρίζονται το σύστημα ή συμβιβάζονται μαζί του. Για να πειστούν οι εργαζόμενοι για την υποχρεωτική αναγκαιότητα του μονόδρομου και να "συναινέσουν" και να συμβάλουν στην προώθηση και εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το στήσιμο του "κοινωνικού διαλόγου" - παγίδα, που διατυμπανίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και υποτίθεται ότι μέσα απ' αυτόν θα λύσουν όλα τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, κρύβοντας το βαθύτατο πολιτικό στόχο, που είναι το τσάκισμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Διαμορφώνουν τρόπο ζωής και εργασίας για τον εργάτη και τον υπάλληλο,που εντελώς απομονωμένος και απροστάτευτος, χωρίς την τυπική έστω προστασία συλλογικών συμβάσεων και κρατικών δεσμεύσεων θα 'ναι η εύκολη λεία για τον εργοδότη, έτοιμος να υπογράψει οποιοδήποτε ατομικό συμβόλαιο εργασίας με όρους σύγχρονου δουλεμπορίου. Θέλουν να τσακίσουν κάθε δυνατότητα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ν' αντιτάξουν τα κοινά συμφέροντά τους ενάντια στα ενιαία συμφέροντα κράτους και εργοδοσίας.

Ετσι, μέσα από το πλαίσιο του "κοινωνικού διαλόγου για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση" της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, επιχειρείται η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και η συντριβή του ασφαλιστικού συστήματος.

- Σήμερα οι ανασφάλιστοι έχουν πολλαπλασιαστεί και πληθαίνουν κάθε μέρα περισσότερο. Η ιδιωτική ασφάλιση ανθεί... Ομως, όταν λέμε "κοινωνική ασφάλιση" δεν εννοούμε μόνο τις εισφορές των εργαζόμενων, αλλά και αυτές του κράτους και των εργοδοτών...

- Το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων αποτελεί το υπ' αριθμόν ένα ζήτημα που απασχολεί τους εργαζόμενους, το λαό. Το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση είναι ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι κοινωνικό δικαίωμα που προστατεύεται από το Σύνταγμα και αποτελεί μοχλό κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης. Είναι δικαίωμα του εργαζόμενου που κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες.

Ομως για να μπορεί η κοινωνική ασφάλιση (ΚΑ) να ανταποκριθεί στο ρόλο της, πρέπει να διασφαλίζεται ο κοινωνικός και δημόσιος χαρακτήρας της. Να υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη για όλους τους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η ύπαρξη ανασφάλιστων τμημάτων πληθυσμού, ακόμη και των ανέργων.

Χαρακτηριστικό στοιχείο των τελευταίων χρόνων είναι η συνεχής διεύρυνση των τμημάτων των εργαζομένων που δεν έχουν ασφαλιστική κάλυψη. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με το "κομμάτι" (φασόν), άνεργοι, ξένοι εργάτες, εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου, εργαζόμενοι με μερική και προσωρινή απασχόληση, εποχιακοί απασχολούμενοι κλπ. - που η πλειοψηφία τους είναι γυναίκες - εργάζονται χωρίς κοινωνική ασφάλιση σε όφελος των εργοδοτών και σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Και ενώ τα προβλήματα της ΚΑ οξύνονται, εξαπολύεται μεθοδευμένη επίθεση ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Πρώτη η κυβέρνηση της ΝΔ, με τους τρεις αντιασφαλιστικούς νόμους, προώθησε τη δραστική μείωση των παροχών συντάξεων και υγείας.

- Πολλές γυναίκες δε γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει "αντιασφαλιστικός νόμος" ή μάλλον το περιεχόμενο των τριών αντιασφαλιστικών νόμων...

- Η αποσύνδεση των κατώτατων ορίων από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη, η κατάργηση της αυτόματης αναπροσαρμογής,ο δραστικός περιορισμός των συντάξεων αναπηρίας,η αύξηση του ορίου των ενσήμων για κατώτερη σύνταξη σε 4.500 ένσημα,η μείωση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων είναι μέτρα που πλήττουν βέβαια όλους τους εργαζόμενους, για τη γυναίκα όμως είναι εξοντωτικά. Η γυναίκα, κύρια η εργάτρια, σπάνια συμπληρώνει 4.500 ημερομίσθια. Διακόπτει την εργασία της κατά την εγκυμοσύνη, για την ανατροφή των παιδιών, για τις ανάγκες του σπιτιού λόγω έλλειψης κοινωνικής πολιτικής (παιδικοί σταθμοί, παιδικά κέντρα, κέντρα ηλικιωμένων κλπ.). Εργάζεται εποχιακά και συμπληρωματικά ή κάνει δουλιά με το κομμάτι κλπ., πλήττεται περισσότερο από την ανεργία, δεν έχει σωστή και συνεχή ασφάλιση. Μ' αυτές τις συνθήκες ένας περιορισμένος αριθμός ασφαλισμένων γυναικών, κύρια εργατριών, φτάνει στη σύνταξη. Ακόμη περισσότερο επιδεινώνεται αυτό με την αύξηση των ηλικιακών ορίων, που στο όνομα των ίσων ευκαιριών εξίσωσε τον άνδρα και τη γυναίκα στα 65 για σύνταξη,χωρίς να παίρνει υπόψη τη βιολογική ιδιαιτερότητα του γυναικείου οργανισμού και την ανισότητα που επικρατεί σε βάρος της μέσα στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα που ζει (βάρη της μητρότητας σε συνδυασμό με τους διπλούς και τριπλούς ρόλους).

Τον τελευταίο καιρό οι εξελίξεις στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης (ΚΑ)έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Η ιδιωτική ασφάλιση γιγαντώνεται συνεχώς, με προοπτική την αντίστοιχη μείωση έως και κατάργηση της ευθύνης του κράτους. Η νέα τεχνολογία, ενώ θα μπορούσε να απελευθερώσει χρόνο προς όφελος των εργαζομένων, χρησιμοποιείται ενάντιά τους, αυξάνοντας την ανεργία και τη μερική απασχόληση. Ολο και πληθαίνουν οι απολύσεις, περισσότερο στις γυναίκες, που δε βρίσκουν καινούρια δουλιά, ούτε έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για την αυτασφάλισή τους. Αλλες δουλεύουν 3 - 4 ώρες τη μέρα και βέβαια μ' αυτούς τους ρυθμούς στα 60 ή στα 65 τους δε θα έχουν συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα για να πάρουν μια μικρή έστω σύνταξη. Από την άλλη πλευρά, ακούμε τις "συγχορδίες" των ατσαλάκωτων και βολεμένων κυρίων, που μιλάνε για "εκσυγχρονισμό" του ασφαλιστικού συστήματος και "κραδαίνουν" σαν πανάκεια τον "κοινωνικό διάλογο" - σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις που θέλουν αυτοί.

Τα ερωτήματα που τίθενται άμεσα είναι: Αναπροσαρμογές προς ποια κατεύθυνση; Ποιοι θα πληρώσουν τα "σπασμένα";Οι εργαζόμενοι φυσικά, και μάλιστα οι λιγότερο προνομιούχοι. Ανάμεσα σ' αυτούς οι γυναίκες, που θίγονται πολύ περισσότερο από τις "εγκυμονούσες" ανακατατάξεις και είναι πολύ λιγότερο ενημερωμένες. Οι περισσότερες δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι τις περιμένει! Αν δεν υπάρξουν αντιδράσεις, ελάχιστες θα καταφέρουν στο μέλλον να πάρουν σύνταξη, δε θα μπορούν να "σηκώσουν κεφάλι", η δουλιά θα ξαναγίνει δουλεία, όπως τον περασμένο αιώνα, και οι γυναίκες θα επιστρέψουν στην εξάρτηση από την οικογένεια.

Για το καυτό αυτό θέμα, που αφορά όλους - όλες μας, μιλάμε με την Λουκία Κουτσιλέου,μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας.

- Παραμονές του 2000 βρισκόμαστε μπροστά στην άρση των κεκτημένων του 20ού αιώνα, δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αιματοβαμμένες επαναστάσεις των λαών. Πώς ερμηνεύεται αυτό;

- Πολύ συχνά ακούμε, όλοι οι εργαζόμενοι, όλος ο λαός, ότι βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή, στην οποία πρέπει να προσαρμοστούν όλοι με βάση τα νέα δεδομένα, τις νέες "προκλήσεις" που ανοίγονται στο κατώφλι του 2000. Ολη όμως αυτή η προπαγάνδα που αναπτύσσεται δεν είναι τίποτα άλλο, από την προσπάθεια που κάνει η αστική τάξη και στην Ελλάδα και παγκόσμια ν' αντιμετωπίσει την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και να εξασφαλίσει όσο γίνεται πιο μακροχρόνια και τα κέρδη και την εξουσία της.

Ετσι, εφαρμόζονται πολιτικές που οξύνουν και αναπαράγουν τα προβλήματα των εργαζομένων, πολιτικές που είναι αποτέλεσμα των γενικότερων αναπροσαρμογών οι οποίες πραγματοποιούνται στο καπιταλιστικό σύστημα. Πολιτικές που γίνονται ακόμη σκληρότερες και βέβαια εντείνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Μ' άλλα λόγια, προωθούνται πολιτικές που προσπαθούν να υποτάξουν και να ενσωματώσουν την εργατική τάξη στο σύστημα. Βέβαια, αυτές τις πολιτικές έντασης της εκμετάλλευσης τις εφαρμόζει η κυβέρνηση με τη συναίνεση και των άλλων πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Κατ' αρχάς επιχειρείται η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με κυριότερα μέτρα την κατάργηση του 8ωρου και της μονιμότητας στην εργασία, την καθήλωση των μισθών και των συντάξεων, τη συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, μέσω της αλλαγής υπολογισμού της σύνταξης, της αύξησης των ηλικιακών ορίων στα 65 χρόνια για τις γυναίκες και στα 67 χρόνια για τους άντρες, της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών κλπ. Οι συνεχείς περικοπές των κρατικών δαπανών που γίνονται, είτε μέσα απ' τον προϋπολογισμό, είτε με διάφορες υπουργικές αποφάσεις, και οι ιδιωτικοποιήσεις που προωθούνται σε κοινωνικούς τομείς τείνουν ν' αντικαταστήσουν τις κατακτήσεις των εργαζομένων, που εκφράζονται σε κρατική κοινωνική πολιτική, με την ανταποδοτικότητα, τη φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό.

Ο πρωθυπουργός στην ομιλία του προς τα συνδικαλιστικά και μαζικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ είπε: "Ενας καλά εφοδιασμένος νέος εργαζόμενος μπορεί από δω και πέρα ν' αναλάβει ο ίδιος τις ευθύνες για την ασφάλισή του, τη στέγαση και την υγειονομική του περίθαλψη, μ' αντίστοιχη μείωση των ευθυνών του κράτους".

Αυτό σημαίνει ότι η αστική τάξη, το κεφάλαιο, θα κλεβει όλο και περισότερα απο την κοινωνική προστασία των εργαζομένων και των οικογενειών τους, ώστε μέσα από τη λεγόμενη μείωση "του κόστους παραγωγής" να καρπούται όλο και μεγαλύτερο μέρος της παραγόμενης απ' την εργατική τάξη υπεραξίας. Για παράδειγμα, θα μειωθούν οι δαπάνες για τη δημόσια υγεία και θα αυξηθεί η συμμετοχή των εργαζομένων στα νοσήλια, στα φάρμακα κλπ.

Η ιδιωτικοποίηση, ιδιαίτερα σε τομείς προληπτικής ιατρικής, γενετικής, πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, οδηγεί τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών της εργατικής τάξης στην παροχή ακριβοπληρωμένων και κακής ποιότητας υπηρεσιών.

Ολα αυτά τ' αντιλαϊκά μέτρα εφαρμόζονται κάτω απ' τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και την ανοχή της κυβέρνησης και στη συνέχεια θεσμοθετούνται απο το κράτος.

Παρουσιάζονται σαν αναγκαία, σαν μονόδρομος και ότι δήθεν υπηρετούν τον "εκσυγχρονισμό" και τη δημιουργία προϋποθέσεων για το μέλλον. Βομβαρδίζουν συνεχώς τους εργαζόμενους με τα ιδεολογήματα της "ελεύθερης αγοράς" και της "παγκοσμιοποίησης της οικονομίας", αποκρύπτοντας βέβαια ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν, όχι μόνο τίποτα να ωφεληθούν, αλλά αντίθετα θα χάσουν, απ' αυτόν τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων.

Η κυβέρνηση στα πλαίσια συμφωνιών διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών ακολουθεί πολιτική ξεπουλήματος του δημόσιου τομέα, αποδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, απεμπολώντας συνεχώς τη δυνατότητα να αναπτύξει και να εξειδικεύσει τομείς και κλάδους "παραδοσιακούς" για τη χώρα μας, όπως η κλωστοϋφαντουργία, ο ιματισμός, το δέρμα, το φάρμακο κλπ., που σε αυτούς τους κλάδους η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι γυναίκες.

- Πώς πείθουν τους εργαζόμενους για να συναινέσουν ενάντια στο συμφέρον τους;

- Αν μου επιτρέπεται, στήνουν διάφορες μηχανές για να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους, και παλιότερα και σήμερα. Προπαγανδίζουν τον κοινωνικό εταιρισμό, την κοινωνική συναίνεση μέσα από διάφορους θεσμούς, επιτροπές κλπ. όπως η ΟΚΕ, και γνωρίζουμε πολύ καλά τι ρόλο έπαιξε και παίζει η ΟΚΕ στην αφαίρεση των εργατικών κατακτήσεων. Διατυμπανίζουν τον "κοινωνικό διάλογο" - παγίδα, που τάχα μέσα απ' αυτόν θα λύσουν όλα τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, κρύβοντας το βαθύτερο πολιτικό στόχο, που είναι το πέρασμα των αντιλαϊκών μέτρων και το τσάκισμα του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος.

Δηλαδή, διαμορφώνουν για τον εργάτη, την εργάτρια, την υπάλληλο, ένα καθεστώς ζωής και εργασίας, όπου θα 'ναι εντελώς απροστάτευτοι, γιατί θα καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, δε θα υπάρχουν κρατικές δεσμεύσεις, καθιστώντας τους έρμαια στις ορέξεις του εργοδότη, έτοιμους να υπογράψουν οποιοδήποτε ατομικό συμβόλαιο εργασίας με όρους σύγχρονου δουλεμπορίου. Παράδειγμα, ο Κωτσόβολος, που έβαλε εργαζόμενη να υπογράψει ότι δε θα μείνει έγκυος όσο θα δουλεύει εκεί. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν και να χειραγωγήσουν την εργατική τάξη στη λογική του μικρότερου κακού. Λένε στον εργαζόμενο: Αφού είσαι άνεργος, για να μην πεινάς, δούλεψε και κάτω απ' το μισθό της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης (Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης) ή μοιράσου τη μια θέση εργασίας με άλλους ανέργους, ή γίνε αυτάρκης, ανάλαβε μόνος σου την περίθαλψή σου, τη μόρφωση των παιδιών σου κλπ. Εσύ, γυναίκα, μείνε στο σπίτι σου για να προσέχεις τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους αναπήρους. Μ' άλλα λόγια, οδηγούν τους εργαζόμενους στο συμβιβασμό και τους ωθούν στην ανεύρεση ατομικών λύσεων, με στόχο να τσακίσουν κάθε δυνατότητα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ν' αντιτάξουν τα κοινά τους συμφέροντα ενάντια σ' αυτά των κεφαλαιοκρατών.

Ετσι, μέσα απ' τον "κοινωνικό διάλογο" η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και τη συντριβή του ασφαλιστικού συστήματος. Να υπενθυμίσουμε ότι οποιοδήποτε αντιλαϊκό μέτρο εφαρμόστηκε αρχικά στις εργαζόμενες γυναίκες, μετά επεκτάθηκε σ' όλη την εργατική τάξη, όπως έγινε με τις ευέλικτες μορφές εργασίας.

- Τι αναπροσαρμογές επιχειρούνται στον τομέα της ΚΑ και τι σημαίνουν αυτές για τις γυναίκες;

- Το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση είναι ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι κοινωνικό δικαίωμα που προστατεύεται από το Σύνταγμα. Είναι δικαίωμα του εργαζόμενου που κατακτήθηκε μ' αγώνες και θυσίες.

Ομως, για να μπορεί η ασφάλιση ν' ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων, πρέπει να διασφαλίζεται ο κοινωνικός και δημόσιος χαρακτήρας της. Να υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη για όλους. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η ύπαρξη ανασφάλιστων τμημάτων πληθυσμού, όπως π.χ. οι άνεργοι.

Χαρακτηριστικό στοιχείο των τελευταίων χρόνων είναι η συνεχής διεύρυνση των τμημάτων των εργαζομένων που δεν έχουν ασφαλιστική κάλυψη. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με το κομμάτι (φασόν), άνεργοι, ξένοι εργάτες, εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου, με μερική και προσωρινή απασχόληση, οι απασχολούμενοι μέσω της τηλε-εργασίας (που η πλειοψηφία τους, το 70 - 80% αυτών των εργαζομένων, είναι γυναίκες) εργάζονται χωρίς κοινωνική ασφάλιση σε όφελος των εργοδοτών και σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Απ' τα 2.700.000 ανασφάλιστους στην Ελλάδα τα 2.000.000 είναι γυναίκες. Το τι σημαίνει όμως να είσαι ανασφάλιστος, χωρίς προοπτική συνταξιοδότησης, το ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες με αυτές τις "ευέλικτες μορφές" εργασίας. Το ξέρουν οι φασονίστριες, οι καθαρίστριες, οι ντίλερ, που αναγκάζονται να εμφανίζονται ως επιχειρηματίες και να ασφαλίζονται στο ΤΕΒΕ. Το ξέρουν οι εμποροϋπάλληλοι, που δουλεύουν 4ωρα για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς ένσημα. Και ενώ τα προβλήματα της ΚΑ οξύνονται, εξαπολύεται μεθοδευμένη επίθεση ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, οδηγώντας ουσιαστικά τους εργαζόμενους στην ιδιωτική ασφάλιση.

Βέβαια, η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν η πρώτη που πήρε παρόμοια μέτρα, με τους τρεις αντιασφαλιστικούς νόμους που ψήφισε.

Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ εξακολουθούν να λειτουργούν σε βάρος των εργαζομένων, ακόμη και μετά την 1-1-98. Δηλαδή:

1) Το όριο συνταξιοδότησης αυξάνει από τα 58 στα 60 για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, που έχουν συμπληρώσει 35ετία ή ανήκουν στα βαριά και ανθυγιεινά.

2) Αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων ΝΠΔΔ, που θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μετά την 1-1-98, για τους άντρες από 55 σε 60,6 και μέχρι τη συμπλήρωση του 65ου έτους, για τις γυναίκες (παντρεμένες χωρίς παιδιά και ανύπαντρες) από 53 σε 58,6 μέχρι τη συμπλήρωση του 60ού έτους.

3) Στα ειδικά ταμεία (Τραπεζών, ΤΑΠ - ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΗΣΑΠ, ΤΑΠΑΕ, ΤΣΑΠΚΟ και ΤΑΠΘΕ) καθορίζεται ο συντάξιμος χρόνος όσων διορίστηκαν μέχρι 31/12/82 (ανδρών και γυναικών). Και είναι ασφαλισμένοι από οποιοδήποτε φορέα κύριας ασφάλισης από 1-1-83 έως 31-12-92 σε 25ετή, ενώ από τα καταστατικά των ταμείων προβλέπεται εικοσαετία.

Η αμφισβήτηση των κεκτημένων και στην ΚΑ αποκαλύπτει το βαθύτατα πολιτικό στόχο της κυβέρνησης, που είναι η καθυπόταξη και η διάλυση του εργατικού κινήματος.

- Κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο ειδήσεις για τα μέτρα που προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση και λειτουργούν οι προβλέψεις σαν ένα είδος σφυγμομέτρησης των αντιδράσεων της κοινής γνώμης...

- Τα μέτρα που προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση είναι:

1) Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες να φτάσουν άμεσα ή σταδιακά στα 65-67.

2) Να καταργηθούν όλες οι μεταβατικές διατάξεις που ισχύουν για τις εργαζόμενες μητέρες.

3) Ο υπολογισμός της σύνταξης να γίνεται βάσει του μέσου όρου του μισθού της τελευταίας δεκαετίας, αντί της τελευταίας πενταετίας που ισχύει σήμερα στον ιδιωτικό τομέα και στον καταληκτικό μισθό που ισχύει για το δημόσιο. 4) Για 35 χρόνια ασφάλισης ο συντάξιμος μισθός να καθορίζεται στο 60% του εν ενεργεία αντί του 80% που είναι σήμερα.

5) Μείωση κατά 20% της επικουρικής ασφάλισης.

6) Τη συρρίκνωση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

7) Τη μείωση των συντάξεων λόγω αναπηρίας.

8) Την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων και τη μείωση γενικά των κρατικών και εργοδοτικών εισφορών.

- Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά τα αντικοινωνικά μέτρα προωθούνται από μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται "σοσιαλιστική"...

- Το ΠΑΣΟΚ, πιστός υποτακτικός, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν το σύστημα, μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να υπερασπιστούν πιο ανοιχτά τη λεγόμενη οικονομία της ελεύθερης αγοράς, να εξασφαλίσουν πιο αποφασιστικά και με νέους τρόπους το καπιταλιστικό κέρδος. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν ξεκάθαρος στην ομιλία του στον Τομέα του Συνδικαλιστικού και Μαζικών Χώρων του ΠΑΣΟΚ, που είπε: "Ενας καλά εφοδιασμένος νέος εργαζόμενος μπορεί από εκεί και πέρα ν' αναλάβει περισσότερο ο ίδιος τις ευθύνες για την ασφάλισή του, τη στέγαση και την υγειονομική του περίθαλψη, με αντίστοιχη μείωση (όχι κατάργηση) των ευθυνών του κράτους".

Αυτό σημαίνει ότι η αστική τάξη, με κύριο εκφραστή της την κυβέρνηση, επιδιώκει να δαπανά όλο και λιγότερα για την κοινωνική προστασία των εργαζόμενων και των οικογενειών τους, ώστε μέσα από τη λεγόμενη μείωση του κόστους παραγωγής να καρπώνονται όλο και μεγαλύτερο μέρος της παραγόμενης από την εργατική τάξη υπεραξίας. Δηλαδή μείωση των κονδυλίων στη δημόσια υγεία, αύξηση συμμετοχής των εργαζόμενων στα νοσήλια, στα φάρμακα, ιδιωτικοποίηση, ιδιαίτερα σε τομείς προληπτικής ιατρικής,γενετικής οδηγούν τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών της εργατικής τάξης στην παροχή ακριβοπληρωμένων και κακής ποιότητας υπηρεσιών.

- Ολο και συχνά ακούμε ότι η ασφάλιση πρέπει να γίνει πιο ανταποδοτική, ότι δηλαδή με τη γήρανση του πληθυσμού και τη μείωση του αριθμού των νέων φορολογουμένων, η ασφάλιση χρειάζεται να γίνει "πιο ανταποδοτική". Ομως για ποια ανταποδοτικότητα μπορούμε να μιλάμε, όταν εκτός από την υπεραξία που προσφέρουν στον εργοδότη οι γυναίκες δουλεύουν απλήρωτα σε διπλούς και τριπλούς ρόλους, υποκαθιστώντας τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους και τη συμμετοχή των άλλων μελών της οικογένειας;

- Βέβαια, οι θέσεις και οι απόψεις της κυβέρνησης περί του δήθεν "μη ανταποδοτικού ασφαλιστικού συστήματος", που τάχα εφαρμόζουν, είναι πελώριο ψέμα, μια και οι εργαζόμενοι πλήρωναν και με το παραπάνω για τις κοινωνικές υπηρεσίες που απολάμβαναν και ήταν κατώτερες σε σχέση με τις κρατήσεις τους. Επίσης η συρρίκνωση της παροχής υπηρεσιών στον τομέα της φροντίδας παιδιών προσχολικής ηλικίας (βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί υπολειτουργούν και δε δημιουργούνται νέοι), η υποβάθμιση της δημόσιας φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων και παιδιών με ειδικές ανάγκες, όλα ανάγονται στην ευθύνη της εργατικής οικογένειας και κύρια στις γυναίκες, μέσω της ιδιωτικοποίησης και της φιλανθρωπίας, που παρουσιάζουν σαν την πλέον εκσυγχρονιστική λύση.

Ολη αυτή την επίθεση τη στηρίζουν με τον ένα ή άλλο τρόπο όσοι στηρίζουν την εξουσία του κεφαλαίου.

- Πολλές γυναίκες συνδικαλίστριες ή στελέχη κομμάτων φαίνεται ότι συμφωνούν στις διαπιστώσεις, αλλά διαφωνούν στον εντοπισμό των αιτιών και στους τρόπους λύσης των προβλημάτων...

- Ναι, χαρακτηριστική είναι η στάση και των άλλων πολιτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των γυναικείων στελεχών τους απέναντι στα μέτρα που παίρνονται και πλήττουν κύρια τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ετσι στο όνομα των "ίσων ευκαιριών" του 4ου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος της ΕΕ καλλιεργούν αυταπάτες στις γυναίκες και όχι μόνο συναινούν για να παίρνονται οι κατακτήσεις πίσω (π. χ. εξίσωση ηλικιακών ορίων, άρση της απαγόρευσης της νυχτερινής βάρδιας, εθελοντισμός, φιλανθρωπία κλπ.), αλλά προωθούν και στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ ενεργά. Εχουν αναγάγει σε βασική τους πολιτική συμπεριφορά τις ημερίδες ή τις επιχειρήσεις που χρηματοδοτεί η ΕΕ. τάχα για την εφαρμογή των ίσων ευκαιριών. Βέβαια, η αστική και μικροαστική ιδεολογία υιοθετεί την ιδέα ότι πρωταρχικής σημασίας είναι οι θεσμοί και όχι οι κοινωνικές σχέσεις.Προσπαθούν να πείσουν ότι αν "εκσυγχρονιστούν" οι θεσμοί, θα επιλυθούν και τα προβλήματα. Ετσι συναινούν με την κυρίαρχη τάξη και συμμετέχουν σ' όλους τους θεσμούς που στήνουν σε βάρος των πολλών γυναικών, π. χ. στον "κοινωνικό διάλογο" της κυβέρνησης, στα Ευρωπαϊκά Δίκτυα Γυναικών... Με άλλα λόγια προωθούν και στηρίζουν τον χρηματοδοτούμενο φεμινισμό της ΕΕ,προβάλλοντας σαν την πλέον εκσυγχρονιστική μορφή τις επιχειρήσεις που δημιουργούνται (τύπου ΔΙΟΤΙΜΑ, ΔΙΩΜΑ κλπ.). Θεωρούν δηλαδή ότι η λύση των προβλημάτων των γυναικών μπορεί να δοθεί αν υπάρχουν κατάλληλοι θεσμοί πέρα και έξω από κάθε ταξικό περιεχόμενο,ξεκομμένοι από τις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις.

- Αρκετοί - και αρκετές - ισχυρίζονται ότι το κράτος απέτυχε, η γραφειοκρατία παραλύει τα πάντα, προβάλλουν την ιδιωτικοποίηση σαν πανάκεια και υποστηρίζουν ότι σαν εργαζόμενοι πρέπει "να βάλουμε νερό στο κρασί μας", γιατί θα πτωχεύσουν οι επιχειρήσεις που μας δίνουν ψωμί. Ετσι, λοιπόν, ας γίνουν... κάποιες απολύσεις ή μείωση ή έστω καθήλωση μισθών...

- Γεγονός είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που η θέση των εργαζομένων διεθνώς και στη χώρα μας χειροτερεύει, οι σημερινοί συσχετισμοί δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα δυσκολεύουν την οργάνωση της αντίστασης και του αγώνα, για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Δυναμώνουν συντηρητικές αντιλήψεις και η επίδραση του ρεφορμισμού αποδεικνύεται σαν ένα από τα κύρια εμπόδια στην άνοδο της ταξικής πάλης. Η σοσιαλδημοκρατία, κύριος φορέας του ρεφορμισμού στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με την προσαρμογή της πολιτικής της σε ακόμα πιο συντηρητικές κατευθύνσεις, στο βαθμό που διατηρεί αυξημένη την επιρροή της, επιδιώκει να τραβήξει τα συνδικάτα από την πάλη για την υπεράσπιση των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες κλπ.). Προωθεί για το σκοπό αυτό συστηματικά μέσα στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα τη λογική της συναίνεσης, της άμβλυνσης της ταξικής συνείδησης, την καλλιέργεια της μοιρολατρίας και του "δε γίνεται τίποτα". Ωστόσο, μαζί με τις αρνητικές αυτές εξελίξεις συνυπάρχει η δυναμική της αντίστασης της ταξικής αντιπαράθεσης, της απαίτησης για αλλαγή της κατάστασης.

Αυτό φάνηκε καθαρά και στους αγώνες που αναπτύχθηκαν τελευταία (αγρότες, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί κλπ.). Γνωρίζαμε πολύ καλά ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν λύσεις στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα χωρίς σύγκρουση με τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών!

- Με ποιους τρόπους μπορούν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι;

- Χρειάζεται σκληρή καθημερινή λαϊκή αναμέτρηση, που εξαρτάται άμεσα και από την πολιτική επιρροή που ασκεί το ΚΚΕ προς τους εργαζόμενους. Πρέπει να βοηθήσουμε να κατανοηθεί από τους εργαζόμενους ότι για να έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες τους, πρέπει να συνδεθούν με την πάλη για αλλαγή πολιτικής.Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να προωθούμε στην πράξη τον άμεσο πολιτικό στόχο του Κόμματος, δηλαδή τη δημιουργία προϋποθέσεων για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου. Γι' αυτό, το περιεχόμενο της δράσης των κομμουνιστών στην εργατική τάξη πρέπει να είναι ενιαίο. Να προβάλλονται τα γενικά προβλήματα που την απασχολούν και ταυτόχρονα να την εξειδικεύουμε και να την προσαρμόζουμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τομέα.

- Και οι γυναίκες, πώς μπορούν να αμυνθούν;

- Ιδιαίτερα οι εργαζόμενες γυναίκες πρέπει στο πρόσωπο του ΚΚΕ να δουν το πραγματικό και πιο συνεπή υπεράσπιση του αγώνα για χειραφέτηση και ισοτιμία. Προπάντων να δουν συγκεκριμένες ενέργειες και δραστηριότητες, ώστε ο αγώνας τους να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων.Ετσι, μαζί με τα στενά οικονομικά - μισθολογικά αιτήματα της οικονομικής πάλης, να προβάλλουμε την ανάγκη της λαϊκής εξουσίας, με στόχο το σοσιαλισμό.

Οσον αφορά τα αιτήματα των εργαζομένων, όχι μόνο δεν πρέπει να είναι αμυντικά, αλλά επιθετικά.Ειδικά στον τομέα της ΚΑ είμαστε αντίθετοι σε κάθε μέτρο που πλήττει τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, σε κάθε λογική εμπορευματοποίησης, ανοιχτής ή συγκαλυμμένης ιδιωτικοποίησης.

Επιμέλεια: Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Η "Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση" (ΔΗΠΑΚ) Γιατρών καλεί τους φίλους της σε Ολομέλεια αύριο 9 Ιούνη και ώρα 9 μμ, στα γραφεία της ΕΙΝΑΠ (Μάρνη 30, 7ος όροφος). Θα γίνει συζήτηση για τις εξελίξεις στο χώρο της υγείας, ιδίως μετά την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή και για τη στάση των νοσοκομειακών γιατρών.

Η έκδοση της "Δημοσιογραφικής Αγωνιστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης" ενόψει των εκλογών στον ΕΔΟΕΑΠ