Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ εξακολουθούν να λειτουργούν σε βάρος των εργαζομένων, ακόμη και μετά την 1-1-98. Δηλαδή:

1) Το όριο συνταξιοδότησης αυξάνει από τα 58 στα 60 για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, που έχουν συμπληρώσει 35ετία ή ανήκουν στα βαριά και ανθυγιεινά.

2) Αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων ΝΠΔΔ, που θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μετά την 1-1-98, για τους άντρες από 55 σε 60,6 και μέχρι τη συμπλήρωση του 65ου έτους, για τις γυναίκες (παντρεμένες χωρίς παιδιά και ανύπαντρες) από 53 σε 58,6 μέχρι τη συμπλήρωση του 60ού έτους.

3) Στα ειδικά ταμεία (Τραπεζών, ΤΑΠ - ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΗΣΑΠ, ΤΑΠΑΕ, ΤΣΑΠΚΟ και ΤΑΠΘΕ) καθορίζεται ο συντάξιμος χρόνος όσων διορίστηκαν μέχρι 31/12/82 (ανδρών και γυναικών). Και είναι ασφαλισμένοι από οποιοδήποτε φορέα κύριας ασφάλισης από 1-1-83 έως 31-12-92 σε 25ετή, ενώ από τα καταστατικά των ταμείων προβλέπεται εικοσαετία.

Η αμφισβήτηση των κεκτημένων και στην ΚΑ αποκαλύπτει το βαθύτατα πολιτικό στόχο της κυβέρνησης, που είναι η καθυπόταξη και η διάλυση του εργατικού κινήματος.

- Κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο ειδήσεις για τα μέτρα που προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση και λειτουργούν οι προβλέψεις σαν ένα είδος σφυγμομέτρησης των αντιδράσεων της κοινής γνώμης...

- Τα μέτρα που προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση είναι:

1) Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για άνδρες και γυναίκες να φτάσουν άμεσα ή σταδιακά στα 65-67.

2) Να καταργηθούν όλες οι μεταβατικές διατάξεις που ισχύουν για τις εργαζόμενες μητέρες.

3) Ο υπολογισμός της σύνταξης να γίνεται βάσει του μέσου όρου του μισθού της τελευταίας δεκαετίας, αντί της τελευταίας πενταετίας που ισχύει σήμερα στον ιδιωτικό τομέα και στον καταληκτικό μισθό που ισχύει για το δημόσιο. 4) Για 35 χρόνια ασφάλισης ο συντάξιμος μισθός να καθορίζεται στο 60% του εν ενεργεία αντί του 80% που είναι σήμερα.

5) Μείωση κατά 20% της επικουρικής ασφάλισης.

6) Τη συρρίκνωση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

7) Τη μείωση των συντάξεων λόγω αναπηρίας.

8) Την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων και τη μείωση γενικά των κρατικών και εργοδοτικών εισφορών.

- Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά τα αντικοινωνικά μέτρα προωθούνται από μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται "σοσιαλιστική"...

- Το ΠΑΣΟΚ, πιστός υποτακτικός, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν το σύστημα, μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να υπερασπιστούν πιο ανοιχτά τη λεγόμενη οικονομία της ελεύθερης αγοράς, να εξασφαλίσουν πιο αποφασιστικά και με νέους τρόπους το καπιταλιστικό κέρδος. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν ξεκάθαρος στην ομιλία του στον Τομέα του Συνδικαλιστικού και Μαζικών Χώρων του ΠΑΣΟΚ, που είπε: "Ενας καλά εφοδιασμένος νέος εργαζόμενος μπορεί από εκεί και πέρα ν' αναλάβει περισσότερο ο ίδιος τις ευθύνες για την ασφάλισή του, τη στέγαση και την υγειονομική του περίθαλψη, με αντίστοιχη μείωση (όχι κατάργηση) των ευθυνών του κράτους".

Αυτό σημαίνει ότι η αστική τάξη, με κύριο εκφραστή της την κυβέρνηση, επιδιώκει να δαπανά όλο και λιγότερα για την κοινωνική προστασία των εργαζόμενων και των οικογενειών τους, ώστε μέσα από τη λεγόμενη μείωση του κόστους παραγωγής να καρπώνονται όλο και μεγαλύτερο μέρος της παραγόμενης από την εργατική τάξη υπεραξίας. Δηλαδή μείωση των κονδυλίων στη δημόσια υγεία, αύξηση συμμετοχής των εργαζόμενων στα νοσήλια, στα φάρμακα, ιδιωτικοποίηση, ιδιαίτερα σε τομείς προληπτικής ιατρικής,γενετικής οδηγούν τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών της εργατικής τάξης στην παροχή ακριβοπληρωμένων και κακής ποιότητας υπηρεσιών.

- Ολο και συχνά ακούμε ότι η ασφάλιση πρέπει να γίνει πιο ανταποδοτική, ότι δηλαδή με τη γήρανση του πληθυσμού και τη μείωση του αριθμού των νέων φορολογουμένων, η ασφάλιση χρειάζεται να γίνει "πιο ανταποδοτική". Ομως για ποια ανταποδοτικότητα μπορούμε να μιλάμε, όταν εκτός από την υπεραξία που προσφέρουν στον εργοδότη οι γυναίκες δουλεύουν απλήρωτα σε διπλούς και τριπλούς ρόλους, υποκαθιστώντας τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους και τη συμμετοχή των άλλων μελών της οικογένειας;

- Βέβαια, οι θέσεις και οι απόψεις της κυβέρνησης περί του δήθεν "μη ανταποδοτικού ασφαλιστικού συστήματος", που τάχα εφαρμόζουν, είναι πελώριο ψέμα, μια και οι εργαζόμενοι πλήρωναν και με το παραπάνω για τις κοινωνικές υπηρεσίες που απολάμβαναν και ήταν κατώτερες σε σχέση με τις κρατήσεις τους. Επίσης η συρρίκνωση της παροχής υπηρεσιών στον τομέα της φροντίδας παιδιών προσχολικής ηλικίας (βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί υπολειτουργούν και δε δημιουργούνται νέοι), η υποβάθμιση της δημόσιας φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων και παιδιών με ειδικές ανάγκες, όλα ανάγονται στην ευθύνη της εργατικής οικογένειας και κύρια στις γυναίκες, μέσω της ιδιωτικοποίησης και της φιλανθρωπίας, που παρουσιάζουν σαν την πλέον εκσυγχρονιστική λύση.

Ολη αυτή την επίθεση τη στηρίζουν με τον ένα ή άλλο τρόπο όσοι στηρίζουν την εξουσία του κεφαλαίου.

- Πολλές γυναίκες συνδικαλίστριες ή στελέχη κομμάτων φαίνεται ότι συμφωνούν στις διαπιστώσεις, αλλά διαφωνούν στον εντοπισμό των αιτιών και στους τρόπους λύσης των προβλημάτων...

- Ναι, χαρακτηριστική είναι η στάση και των άλλων πολιτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των γυναικείων στελεχών τους απέναντι στα μέτρα που παίρνονται και πλήττουν κύρια τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ετσι στο όνομα των "ίσων ευκαιριών" του 4ου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος της ΕΕ καλλιεργούν αυταπάτες στις γυναίκες και όχι μόνο συναινούν για να παίρνονται οι κατακτήσεις πίσω (π. χ. εξίσωση ηλικιακών ορίων, άρση της απαγόρευσης της νυχτερινής βάρδιας, εθελοντισμός, φιλανθρωπία κλπ.), αλλά προωθούν και στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ ενεργά. Εχουν αναγάγει σε βασική τους πολιτική συμπεριφορά τις ημερίδες ή τις επιχειρήσεις που χρηματοδοτεί η ΕΕ. τάχα για την εφαρμογή των ίσων ευκαιριών. Βέβαια, η αστική και μικροαστική ιδεολογία υιοθετεί την ιδέα ότι πρωταρχικής σημασίας είναι οι θεσμοί και όχι οι κοινωνικές σχέσεις.Προσπαθούν να πείσουν ότι αν "εκσυγχρονιστούν" οι θεσμοί, θα επιλυθούν και τα προβλήματα. Ετσι συναινούν με την κυρίαρχη τάξη και συμμετέχουν σ' όλους τους θεσμούς που στήνουν σε βάρος των πολλών γυναικών, π. χ. στον "κοινωνικό διάλογο" της κυβέρνησης, στα Ευρωπαϊκά Δίκτυα Γυναικών... Με άλλα λόγια προωθούν και στηρίζουν τον χρηματοδοτούμενο φεμινισμό της ΕΕ,προβάλλοντας σαν την πλέον εκσυγχρονιστική μορφή τις επιχειρήσεις που δημιουργούνται (τύπου ΔΙΟΤΙΜΑ, ΔΙΩΜΑ κλπ.). Θεωρούν δηλαδή ότι η λύση των προβλημάτων των γυναικών μπορεί να δοθεί αν υπάρχουν κατάλληλοι θεσμοί πέρα και έξω από κάθε ταξικό περιεχόμενο,ξεκομμένοι από τις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις.

- Αρκετοί - και αρκετές - ισχυρίζονται ότι το κράτος απέτυχε, η γραφειοκρατία παραλύει τα πάντα, προβάλλουν την ιδιωτικοποίηση σαν πανάκεια και υποστηρίζουν ότι σαν εργαζόμενοι πρέπει "να βάλουμε νερό στο κρασί μας", γιατί θα πτωχεύσουν οι επιχειρήσεις που μας δίνουν ψωμί. Ετσι, λοιπόν, ας γίνουν... κάποιες απολύσεις ή μείωση ή έστω καθήλωση μισθών...

- Γεγονός είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που η θέση των εργαζομένων διεθνώς και στη χώρα μας χειροτερεύει, οι σημερινοί συσχετισμοί δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα δυσκολεύουν την οργάνωση της αντίστασης και του αγώνα, για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Δυναμώνουν συντηρητικές αντιλήψεις και η επίδραση του ρεφορμισμού αποδεικνύεται σαν ένα από τα κύρια εμπόδια στην άνοδο της ταξικής πάλης. Η σοσιαλδημοκρατία, κύριος φορέας του ρεφορμισμού στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με την προσαρμογή της πολιτικής της σε ακόμα πιο συντηρητικές κατευθύνσεις, στο βαθμό που διατηρεί αυξημένη την επιρροή της, επιδιώκει να τραβήξει τα συνδικάτα από την πάλη για την υπεράσπιση των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες κλπ.). Προωθεί για το σκοπό αυτό συστηματικά μέσα στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα τη λογική της συναίνεσης, της άμβλυνσης της ταξικής συνείδησης, την καλλιέργεια της μοιρολατρίας και του "δε γίνεται τίποτα". Ωστόσο, μαζί με τις αρνητικές αυτές εξελίξεις συνυπάρχει η δυναμική της αντίστασης της ταξικής αντιπαράθεσης, της απαίτησης για αλλαγή της κατάστασης.

Αυτό φάνηκε καθαρά και στους αγώνες που αναπτύχθηκαν τελευταία (αγρότες, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί κλπ.). Γνωρίζαμε πολύ καλά ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν λύσεις στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα χωρίς σύγκρουση με τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών!

- Με ποιους τρόπους μπορούν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι;

- Χρειάζεται σκληρή καθημερινή λαϊκή αναμέτρηση, που εξαρτάται άμεσα και από την πολιτική επιρροή που ασκεί το ΚΚΕ προς τους εργαζόμενους. Πρέπει να βοηθήσουμε να κατανοηθεί από τους εργαζόμενους ότι για να έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες τους, πρέπει να συνδεθούν με την πάλη για αλλαγή πολιτικής.Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να προωθούμε στην πράξη τον άμεσο πολιτικό στόχο του Κόμματος, δηλαδή τη δημιουργία προϋποθέσεων για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου. Γι' αυτό, το περιεχόμενο της δράσης των κομμουνιστών στην εργατική τάξη πρέπει να είναι ενιαίο. Να προβάλλονται τα γενικά προβλήματα που την απασχολούν και ταυτόχρονα να την εξειδικεύουμε και να την προσαρμόζουμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τομέα.

- Και οι γυναίκες, πώς μπορούν να αμυνθούν;

- Ιδιαίτερα οι εργαζόμενες γυναίκες πρέπει στο πρόσωπο του ΚΚΕ να δουν το πραγματικό και πιο συνεπή υπεράσπιση του αγώνα για χειραφέτηση και ισοτιμία. Προπάντων να δουν συγκεκριμένες ενέργειες και δραστηριότητες, ώστε ο αγώνας τους να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων.Ετσι, μαζί με τα στενά οικονομικά - μισθολογικά αιτήματα της οικονομικής πάλης, να προβάλλουμε την ανάγκη της λαϊκής εξουσίας, με στόχο το σοσιαλισμό.

Οσον αφορά τα αιτήματα των εργαζομένων, όχι μόνο δεν πρέπει να είναι αμυντικά, αλλά επιθετικά.Ειδικά στον τομέα της ΚΑ είμαστε αντίθετοι σε κάθε μέτρο που πλήττει τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, σε κάθε λογική εμπορευματοποίησης, ανοιχτής ή συγκαλυμμένης ιδιωτικοποίησης.

Επιμέλεια: Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ