Πριν δύο χρόνια ο Νομός Γρεβενών βρέθηκε με τραγικό τρόπο στο επίκεντρο της επικαιρότητας και ο κρατικός μηχανισμός ανακοίνωσε μεγαλεπήβολα σχέδια που θα εξασφάλιζαν, υποτίθεται, μακρά προοπτική στο νομό. Αιτία ο μεγάλος σεισμός που ισοπέδωσε τα πάντα. Σήμερα ο Νομός Γρεβενών βρίσκεται μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της ερήμωσης και οι κάτοικοί του βιώνουν το αίσθημα της ανασφάλειας. Η κυβερνητική πολιτική, που, επί της ουσίας, έχει στόχο την ερήμωση της υπαίθρου και το "τσάκισμα" του αγροτικού κόσμου, δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις, επειδή ένας αγροτικός νομός έπεσε "θύμα" του Εγκέλαδου... Το όποιο "αναπτυξιακό" πρόγραμμα εφαρμόστηκε στο νομό δεν μπόρεσε να λειτουργήσει σε όφελος των κατοίκων του, γιατί βρέθηκε "αντιμέτωπο" με την αντιαγροτική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Εξάλλου δυο χρόνια μετά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μένουν σε κοντέινερ και σε ενοικιαζόμενα σπίτια, ενώ οι κάτοικοι ολόκληρων κοινοτήτων, που είναι αποφισισμένοι να μετεγκατασταθούν σε άλλη περιοχή, βλέπουν να μην έχει ξεκινήσει ακόμα το έργο.

Η περιοχή του Βέντζιου,που δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα από το σεισμό και παράλληλα είναι η βάση της οικονομικής ζωής του νομού, σε ποσοστό μάλιστα 70%, πλήττεται από την ανεργία και την έλλειψη δυνατοτήτων, κυρίως για τους νέους ανθρώπους.

Τα προαναφερόμενα θέλουν απλώς να υπονοήσουν ότι ο Εγκέλαδος ήταν μόνο μια κακιά στιγμή. Το πραγματικό κακό βρίσκεται αλλού κι αυτό αρχίζει να γίνεται συνείδηση.

Δυο χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Γρεβενών, συναντήσαμε τον οικισμό Καλλαμίτσι, που ανήκει στο Δήμο Γρεβενών, και μαζί με την Κοινότητα Καλοχίου και τον οικισμό Μεσόλακκο είχαν υποστεί τεράστιες καταστροφές από το σεισμό. Για το Καλόχι και το Καλλαμίτσι υπάρχει μελέτη σεισμολόγων, η οποία κρίνει ακατάλληλο το έδαφος για την κατασκευή σπιτιών. Μάλιστα, έχει οριστεί και η περιοχή Γκούμα, που βρίσκεται έξω από την πόλη των Γρεβενών, για τη μετεγκατάσταση της κοινότητας και των οικισμών. Μια μετεγκατάσταση, που - όπως μας τόνισε ο νομάρχης Γρεβενών - έχει ήδη αποφασιστεί. Δυο χρόνια όμως μετά και δεν έχουν γίνει κατάλληλες ενέργειες για τις απαλλοτριώσεις, δεν έχει προκηρυχτεί διαγωνισμός για την κατασκευή των συμβατικών σπιτιών, ούτε έχουν δοθεί δάνεια για καινούρια σπίτια. Οι κάτοικοι δε γνωρίζουν τίποτα για το μέλλον τους και οι καταυλισμοί με τα κοντέινερ παραμένουν.

Είναι περίπου 10.30 το πρωί και ο δρόμος που οδηγεί στην πλατεία του οικισμού στο Καλλαμίτσι είναι γεμάτος από κόσμο, μόλις έχει σχολάσει η εκκλησία - που στεγάζεται μέσα σε μια σκηνή - και οι άνθρωποι γυρίζουν στα "σπίτια" τους.

Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και τα μάτια των κατοίκων μας περιεργάζονται, έχουν καιρό να δουν ξένο στα μέρη τους... Η συζήτηση που είχαμε όμως μαζί τους ήταν πολύ αποκαλυπτική.

"Οπως είναι τα προβλήματα από την πρώτη μέρα, συνεχίζουν και σήμερα. Ούτε βουλευτάδες, ούτε υπουργοί, κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ευτυχώς που φέτος το χειμώνα δε μας έριξε χιόνι και αντέξαμε το κρύο. Δυο χρόνια τώρα περιμένουμε την επόμενη μέρα". Τα λόγια του Θύμιου Γιώτα βγαίνουν με πίκρα από το στόμα, η ζωή στο κοντέινερ δεν είναι εύκολη.

"Εξι άτομα σε 60 τετραγωνικά, μπορείς να ζήσεις; Το καλοκαίρι μένουμε στις αποθήκες για το στάρι, δεν μπορείς να σταθείς μέσα στα κουτιά, το μεσημέρι έχει 60 βαθμούς", μας είπε η Θεοδούλα Γιώτη.Και συνέχισε, μας είπαν ότι το χωριό είναι πάνω στο ρήγμα και δε μας φτιάχνουν σπίτια. Μετά είπαν ότι θα μας πάνε αλλού, πέρασαν δυο χρόνια και τίποτα ακόμα. Το πρόβλημά μας, τόνισε η Ανδρομάχη Κότα,"δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε σπίτια. Το μεγαλύτερο είναι ότι δεν έχουμε δουλιές για να δουλέψουμε".

Περπατώντας μέσα στον οικισμό, βρήκαμε την κυρα - Θοδώρα. Καθόταν στην αυλή της, σαν κάτι να περίμενε. Κι αυτή στην ίδια μοίρα, στη θέση του γκρεμισμένου σπιτιού της, ένα κοντέινερ. "Το σπίτι μου γκρεμίστηκε. Τώρα μένω εδώ μέσα και το καλοκαίρι, με τη ζέστη, δίπλα στο μαγειρειό. Ευτυχώς, που υπάρχει κι αυτό". "Είμαι 75 χρονών και έχτισα δυο σπίτια, χωρίς τελικά να μου μείνει κανένα. Το '43 μού το κάψανε οι Γερμανοί. Πριν δυο χρόνια ήρθε ο σεισμός. Φτιάχνω σπίτια με κόπους και στερήσεις και σπίτι δεν έχω. Τώρα περιμένω για να μπω κάτω από ένα κεραμίδι".

"Ηταν ένας τόπος παραγωγικός και δεν τον προσέξανε. Τώρα ερημώνει η περιοχή και οι νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν όλο και περισσότερο τον τόπο". Ο Βαγγέλης Παπανίκος,μένει στο Καλόχι,το δεύτερο σταθμό του οδοιπορικού μας. Είναι νέος άνθρωπος, δεν πάει καιρός που έχει γυρίσει από το στρατό και βλέπει ότι δεν υπάρχει προοπτική στην περιοχή. Το χωριό Καλόχι έχει πάθει τεράστιες ζημιές από το σεισμό. Το πρόβλημα όμως που έχει προκύψει με τη μετεγκατάστασή του, βρίσκει για δεύτερη χρονιά τους κατοίκους χωρίς σπίτι.

"Μπήκαμε στον τρίτο χρόνο και ακόμα δεν ξέρουμε τι θα γίνουμε. Τα κυβερνητικά κλιμάκια που ήρθαν έδωσαν αόριστες υποσχέσεις. Επαινεί ο ένας τον άλλον για το έργο τους. Και αποχωρούν σαν ένδοξοι στρατηλάτες. Οι μηχανισμοί κοιμούνται. Ενδιαφέρονται μόνο για Χρηματιστήρια και βιομηχάνους". Ο παπα - Χρήστος είναι σωστός "χείμαρρος". Βλέπει το χωριό του να ερημώνει, κάνει τη λειτουργία μέσα σε μια σκηνή που του έχει δώσει ο στρατός και δύο χρόνια μετά βλέπει την ίδια κατάσταση. Η δική του "έκρηξη" και τα δικά του λόγια βρίσκουν σύμφωνους όλους τους συγχωριανούς του.

"Είμαστε γέροι άνθρωποι, άρρωστοι, έχουμε πρόβλημα με τα πόδια μας, μπορούμε να σταθούμε εδώ μέσα; Οταν έπεσε το σπίτι τα πράγματά μας έμειναν στο δρόμο, αναγκαστήκαμε με δικά μας λεφτά να φτιάξουμε μια αποθήκη για να τα βάλουμε μέσα", μας είπαν ο Στέλιος και η Ρίνα Μέντζιου."Αν και φέτος το χειμώνα μάς αφήσουν στις σκηνές, δε θα μείνει ούτε ένας γέρος...", συμπληρώνει ο Δημ. Αποστολίδης κι εσύ, ο περαστικός, εύχεσαι να μη συμβεί ό,τι ο ίδιος φοβάται.