Επρεπε να κλείσουν 100 χρόνια από τη μέρα της γέννησής του και να περάσει πάνω από μισός αιώνας από το τέλος του πολέμου, ώστε να του αναγνωριστεί η ιδιότητα του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης!

Η είδηση είναι αληθινή. Αφορά τον Γ. Δήμα, που γεννήθηκε το 1897 στη Λακωνία. Την αλιεύσαμε από την Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ 1192) με ημερομηνία 19 του Νοέμβρη και η απόφαση φέρει την υπογραφή του υπουργού Εθνικής Αμυνας.

Ο Γ. Δήμας μάς είναι άγνωστος. Οπως άγνωστο μας είναι και το κατά πόσο βρίσκεται ακόμα στη ζωή.

Εκείνο που με σιγουριά γνωρίζουμε είναι, ότι αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση και εμπαιγμό δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, να υπάρχουν ακόμα εκκρεμότητες με την τυπική απόδοση του τίτλου του αντιστασιακού σε υπέργηρους πλέον αγωνιστές.

"Λέγαμε ψέματα στα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια. Τους δίναμε χαρτιά που δεν είχαν εκπαιδευτικό αντίκρισμα". Η παραπάνω... "γενναία" δήλωση έγινε χτες από τον υπουργό Παιδείας, καθόταν εξερχόταν από το Μέγαρο Μαξίμου. Εκείνη την ώρα η Αθήνα και 44 ακόμα πόλεις σείονταν από τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Γι' αυτό και ο υπουργός επέλεξε να εμφανιστεί ως ο υπέρμαχος της αλήθειας σε αντίθεση με τους άλλους...

Το μόνο που... ξέχασε να πει είναι πως η μεταρρύθμισή του θα μοιράζει χαρτιά, χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα...

Για ποιες διεκδικήσεις και ποιους στόχους των εργαζομένων μιλάει, άραγε, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος; Εχει ακόμη την εντύπωση ότι, στα διαβούλια του "κοινωνικού διαλόγου" και της "συναίνεσης", στα οποία συμμετέχει, διεκδικεί τα δικαιώματα των εργαζομένων;

Αναρωτιόμαστε, γιατί ο κ. Πολυζωγόπουλος, σχολιάζοντας την απόφαση της Κεντρικής Απεργιακής Επιτροπής, να διοργανώσει ξεχωριστή συγκέντρωση, τη μέρα της πανελλαδικής απεργίας, στις 15 Δεκέμβρη, δήλωσε προχτές ότι η στάση αυτή λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και αποδυναμώνει τους στόχους και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων...

Μα, δεν του έχει πει κανένας ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί;

Εάν κάποιος ξένος, που δεν ξέρει τίποτε από τη χώρα μας, ακούσει ή διαβάσει, τις μέρες αυτές, τη διαφημιστική καμπάνια του υπουργείου Παιδείας, για τη λεγόμενη μεταρρύθμιση, θα πιστέψει σίγουρα ότι μια πραγματική κοσμογονία συντελείται στο χώρο της παιδείας και, προφανώς, θα απορήσει από τις πολλές και πολύμορφες αντιδράσεις των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των γονιών.

Βέβαια, οι απορίες του θα μπορούσαν όλες να λυθούν μονομιάς, εάν περιόδευε για μερικές μέρες σε ορισμένα - τυχαία επιλεγμένα - σχολεία της πρωτεύουσας ή της περιφέρειας. Οταν θα 'βλεπε τα κατά κανόνα ακατάλληλα και θλιβερά κτίρια, τις ανύπαρκτες βιβλιοθήκες, τα υποτυπώδη εργαστήρια, τα εργαστήρια πληροφορικής χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή με κάποιους ξεπερασμένους από αρκετά χρόνια, τα ελάχιστα και κακόμοιρα όργανα γυμναστικής και πολλά άλλα παρόμοια. Οταν θ' άκουγε τους εκπαιδευτικούς, να ζητάνε από τους μαθητές ένα πεντακοσάρικο για να αλλάξουν τα σπασμένα τζάμια ή για να επιδιορθωθεί το χαλασμένο φωτοτυπικό ή για πετρέλαιο θέρμανσης...

Και, ίσως, αγανακτούσε κι έπαιρνε και αυτός μέρος στο χτεσινό συλλαλητήριο, όταν μάθαινε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα υποχρεώνει τον Ελληνα μαθητή να πηγαίνει - εκτός του δημόσιου σχολείου - και σε άλλα δυο φροντιστήρια. Ενα, για κάποια ξένη γλώσσα κι ένα, για ορισμένα - τουλάχιστον - μαθήματα του σχολείου.

Δυστυχώς, πάντως, για το υπουργείο Παιδείας, η διαφημιστική του καμπάνια απευθύνεται στους κατοίκους αυτής της χώρας...

Αφήνουμε δε στη δική σας φαντασία, για το τι θα έκανε ο υποθετικός μας παρατηρητής, από κάποια άλλη χώρα, όταν μάθαινε ότι είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να περάσει ένα παιδί μια ολόκληρη ζωή στα θρανία, σπουδάζοντας για 18 έως 20 χρόνια (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, ανώτερη σχολή, μεταπτυχιακά) και στο τέλος να μη βρίσκει πουθενά δουλιά ή όταν και εάν βρει κάποια θέση, είναι πιθανό να μην έχει καμιά σχέση με το αντικείμενο των σπουδών του. Χώρια πόσο θα έχουν κοστίσει τα χρόνια αυτά στο ίδιο και την οικογένειά του.

Και για όλ' αυτά, τι λέει η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας; Απλά και μόνο ότι η μόρφωση έχει πλέον αποδεσμευτεί από την επαγγελματική αποκατάσταση! Αλλο το ένα, άλλο τ' άλλο, με δυο λόγια.

Η αλλιώς, για μεν τη μόρφωση, όσα περισσότερα έχεις να πληρώσεις, τόσο περισσότερο την αποκτάς. Οσο, για την επαγγελματική αποκατάσταση, έχει γίνει πλέον είδος εν ανεπαρκεία και, πάντως, εξαρτάται από τις ορέξεις και τα κέφια της "ελεύθερης αγοράς" και των ολίγων, που κανονίζουν τους "νόμους" της. Ετσι κι αλλιώς, δηλαδή, μονά - ζυγά δικά τους.