Ηταν μια όμορφη μέρα η χτεσινή. Από το πρωί φαινόταν. Τα παιδιά ντύθηκαν καλά - περισσότερο γιατί οι γονείς τους φώναζαν "ντύσου καλά, κάνει ψόφο έξω". Ομως, το μυαλό ήταν αλλού. Χτες ήταν η μέρα του μεγάλου συλλαλητηρίου. Κανείς δεν πρόσεχε τις λεπτομέρειες. Τα μάτια έλαμπαν, οι καρδιές πυρπολούνταν από την προσμονή της συνάντησης με τα άλλα παιδιά. Τα είχαν κουβεντιάσει μέρες τώρα μεταξύ τους. Ηξεραν πολύ καλά τι θα έκαναν και, κυρίως, γιατί θα το έκαναν. Ηξεραν τι ήθελαν. Η αγωνία, όμως, ήταν υπαρκτή. Θa 'ναι όλα τα παιδιά στο συλλαλητήριο; Η χαρά και η ικανοποίηση δεν μπόρεσε να μη ζωγραφιστεί στα νεανικά πρόσωπα, όταν διαπίστωσαν ότι όλοι ήταν εκεί. Περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Τα νέα είναι καλά και από τις άλλες πόλεις. Πολύ ωραία. Πάμε καλά. "Γεράσιμε, κάτσε καλά"! Η πορεία ξεκινάει... Τίποτα δεν είναι πιο αυθεντικό από το νεανικό πάθος, από το πάθος να αρπάξει και να ρουφήξει τη ζωή, να καταστρέψει κάθε τι που ορθώνει εμπόδια μπροστά του.

Από την άλλη όχθη - κατά Μεγάρου Μαξίμου μεριά - κάποιες σκιές του παρελθόντος, φοβισμένες από το πλήθος και το πάθος, από το νεανικό φως που πυρπολεί και καίει, προσπαθούν - με κωμικές και αστείες κινήσεις, είναι αλήθεια - να δικαιολογήσουν την παρουσία τους κάτω από το ισχυρό φως των προβολέων των ΜΜΕ - που, ταυτόχρονα, εστιάζουν στο άλλο δεκανίκι τους, στα "επεισόδια" - και τη γελοία αδιαλλαξία τους.

Πόσο μικροί φαίνονται μπροστά στα παιδιά! Το χειρότερο είναι ότι αυτοί πιστεύουν ότι θα είναι οι νικητές. Τόσο μικροί...