Ψάχνοντας στην ομίχλη των καιρών | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ψάχνοντας στην ομίχλη των καιρών

Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ

"Και χάνει η μάνα το παιδί

και το παιδί τη μάνα

κι ο αδελφός την αδελφή

και ο άγουρος την καλή του..."

(Δημώδες)

Σε μια εποχή που χάνονται άνθρωποι, ιδέες, οράματα, οι τηλεοπτικές αναζητήσεις "ψάχνουμε να βρούμε", δίνουν και παίρνουν. Ψάχνουν στην ομίχλη, ψάχνουν στο σκοτάδι, ψάχνουν ντάλα μεσημέρι. Ψάχνουν και ψάχνονται. Ιχνηλάτες τηλεοπτικών εκπομπών, παρακολουθούν τις διαδρομές χωρισμένων ανδρογύνων, παιδιών που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, κοριτσιών που ξεστρατίζουν από την οικογενειακή εποπτεία.

Εκεί, μπροστά στα μάτια μας, στη μικρή οθόνη, η ιχνηλασία, βήμα προς βήμα συνεχίζεται επί ώρες και ημέρες. Καλοπροαίρετοι πληροφοριοδότες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Διαβεβαιώνουν ότι είδαν το "απολωλός" από την Κρήτη ως τη Μάνη, από την καφετερία ως το πεζοδρόμιο, από τις στάνες και τα βουνίσια περάσματα, ως την ανωνυμία των μεγάλων πολιτειών.

Και όταν η φόρτιση των τηλεθεατών και ακροατών έχει φτάσει στην αποκορύφωση, ιδού η λύση και η κάθαρση. Οι χαμένοι βρίσκονται, αφού προηγούμενα το δράμα τους έχει δημοσιοποιηθεί στα πέρατα των ηλεκτρονικών ορίων. Το θρυμματισμένο μωσαϊκό αποκαθίσταται εν μέσω εναγκαλισμών, δακρύων και υποσχέσεων μιας νέας οικογενειακής ισορροπίας.

Η τηλεοπτική αυτή ιχνηλασία εμφανίζεται ως επιχείρηση σωτηρίας, ως πράξη κοινωνικού αλτρουισμού, ως σωσίβιο χαμένων ανθρώπων και συνειδήσεων.

Και συγκινεί, όπως φαίνεται αυτή η ιχνηλασία, μέχρι δακρύων, μια κοινωνία που την οδηγούν σε αδιέξοδους ατραπούς, σε μια κοινωνία που ψάχνει για το μέλλον της, για τη χαμένη της αθωότητα, για προσδοκίες αγώνων και ελπίδων.

Νεοφιλόσοφοι, όπως ο Φουκουγιάμα, μιλάνε αποφθεγματικά για το τέλος της φιλοσοφίας, άλλοι για το τέλος της ιστορίας, δημιουργώντας έτσι ένα παραπέτασμα ομίχλης, για να κρύψουν, την ιστορική διαλεκτική συνέχεια από το παρελθόν, στο σήμερα και στο μέλλον.

Σ' αυτό το τεχνητό αδιέξοδο αποβλέπουν να μας παρασύρουν οι άρχοντες της πολιτικής συσκότισης, για να ψάχνουμε στο ομιχλώδες τοπίο των καιρών, αντί να είμαστε σταθερά προσανατολισμένοι στους ταξικούς στόχους και τους κοινωνικούς αγώνες.