Αφήνουμε δε στη δική σας φαντασία, για το τι θα έκανε ο υποθετικός μας παρατηρητής, από κάποια άλλη χώρα, όταν μάθαινε ότι είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να περάσει ένα παιδί μια ολόκληρη ζωή στα θρανία, σπουδάζοντας για 18 έως 20 χρόνια (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, ανώτερη σχολή, μεταπτυχιακά) και στο τέλος να μη βρίσκει πουθενά δουλιά ή όταν και εάν βρει κάποια θέση, είναι πιθανό να μην έχει καμιά σχέση με το αντικείμενο των σπουδών του. Χώρια πόσο θα έχουν κοστίσει τα χρόνια αυτά στο ίδιο και την οικογένειά του.

Και για όλ' αυτά, τι λέει η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας; Απλά και μόνο ότι η μόρφωση έχει πλέον αποδεσμευτεί από την επαγγελματική αποκατάσταση! Αλλο το ένα, άλλο τ' άλλο, με δυο λόγια.

Η αλλιώς, για μεν τη μόρφωση, όσα περισσότερα έχεις να πληρώσεις, τόσο περισσότερο την αποκτάς. Οσο, για την επαγγελματική αποκατάσταση, έχει γίνει πλέον είδος εν ανεπαρκεία και, πάντως, εξαρτάται από τις ορέξεις και τα κέφια της "ελεύθερης αγοράς" και των ολίγων, που κανονίζουν τους "νόμους" της. Ετσι κι αλλιώς, δηλαδή, μονά - ζυγά δικά τους.