Εάν κάποιος ξένος, που δεν ξέρει τίποτε από τη χώρα μας, ακούσει ή διαβάσει, τις μέρες αυτές, τη διαφημιστική καμπάνια του υπουργείου Παιδείας, για τη λεγόμενη μεταρρύθμιση, θα πιστέψει σίγουρα ότι μια πραγματική κοσμογονία συντελείται στο χώρο της παιδείας και, προφανώς, θα απορήσει από τις πολλές και πολύμορφες αντιδράσεις των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των γονιών.

Βέβαια, οι απορίες του θα μπορούσαν όλες να λυθούν μονομιάς, εάν περιόδευε για μερικές μέρες σε ορισμένα - τυχαία επιλεγμένα - σχολεία της πρωτεύουσας ή της περιφέρειας. Οταν θα 'βλεπε τα κατά κανόνα ακατάλληλα και θλιβερά κτίρια, τις ανύπαρκτες βιβλιοθήκες, τα υποτυπώδη εργαστήρια, τα εργαστήρια πληροφορικής χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή με κάποιους ξεπερασμένους από αρκετά χρόνια, τα ελάχιστα και κακόμοιρα όργανα γυμναστικής και πολλά άλλα παρόμοια. Οταν θ' άκουγε τους εκπαιδευτικούς, να ζητάνε από τους μαθητές ένα πεντακοσάρικο για να αλλάξουν τα σπασμένα τζάμια ή για να επιδιορθωθεί το χαλασμένο φωτοτυπικό ή για πετρέλαιο θέρμανσης...

Και, ίσως, αγανακτούσε κι έπαιρνε και αυτός μέρος στο χτεσινό συλλαλητήριο, όταν μάθαινε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα υποχρεώνει τον Ελληνα μαθητή να πηγαίνει - εκτός του δημόσιου σχολείου - και σε άλλα δυο φροντιστήρια. Ενα, για κάποια ξένη γλώσσα κι ένα, για ορισμένα - τουλάχιστον - μαθήματα του σχολείου.

Δυστυχώς, πάντως, για το υπουργείο Παιδείας, η διαφημιστική του καμπάνια απευθύνεται στους κατοίκους αυτής της χώρας...