Τις προάλλες συκοφαντούσε το ΚΚΕ, γράφοντας ότι «συνυπάρχει με ψευτο-Μακεδόνες εθνικιστές», επειδή το Κόμμα πραγματοποιεί κοινή εκδήλωση με τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ, με αφορμή την επέτειο των 60 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των λαών. Κι από κοντά είχε και τη φωτογραφία της ...μισής αφίσας για την εκδήλωση, αφού η άλλη μισή δε βόλευε τις συκοφαντίες του. Χτες, κατηγορούσε το ΚΚΕ, για ολοκληρωτική νοοτροπία, επειδή «οι συνδικαλιστές του στο Πέραμα (ελέγχουν το συνδικάτο) δε δέχτηκαν να συναντήσουν τον πρόεδρο του ΣΥΝ». Για τον Γ. Τριάντη και την «Ελευθεροτυπία» γίνεται ο λόγος.

Και για το μεν θέμα, σας παραπέμπουμε στον «Ριζοσπάστη» της Τρίτης, όπου υπήρχε αναλυτικό ρεπορτάζ. Σχετικά με την κατηγορία, όμως, περί «ολοκληρωτικών νοοτροπιών», θα λέγαμε, πως δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός, πως έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν για «τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ στο Πέραμα», αλλά την ανακοίνωση - απάντηση του σωματείου για το θέμα αυτό συνεχίζουν να μην τη δημοσιεύουν...

«Εξαρτάται από την πολιτική κάθε αναλυτή. Παράδειγμα η ανάγνωση των πρόσφατων βρετανικών εκλογών. Οι περισσότεροι τις διάβασαν μονόπατα και ρηχά. H τρίτη - αν και πύρρειος - νίκη των Εργατικών. Για μένα, αντίθετα, η αποχή τεράστιων μαζών από την εκλογική διαδικασία είναι τεκμήριο χρεοκοπίας της κυβερνητικής γραμμής. Απόδειξη; Συντριπτική! Περίπου μόνο οι μισοί ψήφισαν. Και απ' αυτούς τους μισούς μόνο ένα μειοψηφικό και θλιβερό 37% επέλεξε Εργατικούς. Δηλαδή ο Μπλερ είναι εκλεκτός του ενός στους τέσσερις Βρετανούς πολίτες. Δηλαδή αντί για δημοκρατική πλειοψηφία καταλήξαμε στη "δικτατορία" της μειοψηφίας. Και δηλαδή, σχεδόν οι περισσότεροι γύρισαν την πλάτη τους στην κυρίαρχη Σκηνή. H περιφρόνηση σ' αυτή την παρούσα, ομογενοποιημένη, τεχνοκρατική και διαχειριστική εποχή, είναι εν τέλει "ψήφος" ριζοσπαστική. Αφού λίγο ως πολύ όλοι ίδιοι είναι, ε κι εγώ διαφωνώ και απέχω απ' αυτή την αντιδραστική πολιτική. Οπως είχε πει και ο Φλωράκης "τι μπρόκολα τι λάχανα"!»

Του Δημήτρη Δανίκα από τη χτεσινή «Στήλη Αλατος» των «Νέων».

Για ενδέκατη συνεχή χρονιά, το υπουργείο Παιδείας διοργανώνει τους «Πανελλήνιους Μαθητικούς Καλλιτεχνικούς Αγώνες» μουσικής, χορού, αρχαίου δράματος, σύγχρονου θεάτρου και ζωγραφικής. Σύμφωνα, μάλιστα, με τη σχετική ανακοίνωση του υπουργείου, οι αγώνες αυτοί αποτελούν ένα θεσμό που σκοπό έχει «να διεγείρει και να στηρίξει το ενδιαφέρον και την αγάπη των μαθητών για την Τέχνη και την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση».

Είναι, όμως, τουλάχιστον υποκρισία να μιλάει το υπουργείο Παιδείας για στήριξη του ενδιαφέροντος των μαθητών για την τέχνη όταν στο αναλυτικό πρόγραμμα των σχολείων τα καλλιτεχνικά μαθήματα ουσιαστικά δεν έχουν θέση. Είναι πρόκληση να περιλαμβάνουν στους αγώνες τη μουσική και το χορό, για τα οποία οι μαθητές που θέλουν να έχουν μια ουσιαστική επαφή αναγκάζονται να πληρώνουν εκατοντάδες ευρώ το χρόνο σε ιδιωτικές σχολές και ωδεία.

Και μπορεί οι αγώνες από μόνοι τους, που στήνονται με το μεράκι πολλών καθηγητών και τον αγνό ενθουσιασμό των μαθητών, να μην είναι ένα κατακριτέο γεγονός, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετοί για να καλύψουν την πλήρη έλλειψη ουσιαστικής καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στη δημόσια Παιδεία της χώρας μας.