ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πρωθυπουργική «διάψευση»

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η κυβέρνηση έχει πολύ καθαρή πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα (σ.σ. της ονομασίας της ΠΓΔΜ). Και αν θέλετε ακόμα, είχε το θάρρος να προχωρήσει σε μία πολιτική η οποία έχει δημιουργήσει μεγαλύτερες δυσκολίες στην άλλη πλευρά, στον άλλο συμβαλλόμενο στην υπόθεση αυτή, που σήμερα είναι υπό την πίεση να αναγκαστεί να οδηγηθεί σε μια πολιτική που θα δείχνει την καλή του πίστη». Αυτά είχε πει επί λέξει πριν από ένα περίπου μήνα ο Κ. Καραμανλής απαντώντας σε σχετική ερώτηση στη ΔΕΘ. Είναι ολοφάνερο ότι η εκτίμηση του πρωθυπουργού όχι μόνο δε δικαιώθηκε από τις εξελίξεις αλλά διαψεύστηκε με παταγώδη τρόπο, αφού η κυβέρνηση της ΝΔ υποχρεώθηκε να επιστρέψει ως απαράδεκτη τη νέα πρόταση Νίμιτς και να βρεθεί σε «δυσχερή» (κομψή έκφραση) θέση. Και εδώ προκύπτουν ορισμένα σοβαρά ερωτήματα: Τόσο βαθιά νυχτωμένος ήταν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του για τη νέα πρόταση Νίμιτς που ήδη είχε αρχίσει να «γράφεται» από τον Αύγουστο; 'H είχε πέσει θύμα των ψευδαισθήσεών του, ότι είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη των Αμερικανών τουλάχιστον στο «Μακεδονικό», με ανταλλάγματα τη σύμπλευσή του στο καθεστώς του Κοσσόβου και την αλλαγή των συνόρων, την αγορά των «F-16», κ.ο.κ.; Ο,τι και από τα δύο και αν συμβαίνει, πάντως, τίποτα το θετικό δεν προδικάζουν για το μέλλον...

Οι πρώτες νίκες... .

Πριν λίγες μέρες οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, με τη δυναμική παρέμβασή τους, ανάγκασαν τους υπευθύνους του Ιδρύματος να αποσύρουν ένα κατάπτυστο έγγραφο που είχε αποστείλει το ΝΑΤΟ, με το οποίο ζητούσε τη «στρατολόγηση φοιτητών» σε έρευνα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας για πολεμικούς σκοπούς. Χτες, οι φοιτητές της Πανσπουδαστικής, μαζί με συνδικαλιστές του ταξικού Εργατικού Κέντρου Λάρισας, παρενέβησαν, αποφασιστικά, διακόπτοντας ημερίδα με θέμα τη διαβόητη «Διά βίου εκπαίδευση», που διοργανώθηκε στο ΤΕΙ Λάρισας και ανάγκασαν τη διοίκηση του Ιδρύματος να μην αφήσει να μιλήσει ο ΝΑΤΟικός εκπρόσωπος.

Τα δυο αυτά περιστατικά δείχνουν τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της αγωνιστικής αντίδρασης των φοιτητών και του κινήματος στην επιχείρηση «εισβολής» του ΝΑΤΟ στα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, με σκοπό να τα μετατρέψει σε «δεξαμενές άντλησης μυαλών», που θα αξιοποιηθούν για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και συμφερόντων.

... δείχνουν το δρόμο

Αυτή η αποφασιστική, αγωνιστική αντίδραση πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί, τόσο στην «εισβολή» του ΝΑΤΟ, όσο και στην «επέλαση» των πολυεθνικών εταιριών στο χώρο της Εκπαίδευσης, με στόχο τη μετατροπή της σε «εργαλείο» παραγωγής φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, που θα χρησιμοποιείται για την αύξηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών.

Αλλά, για ν' αποκρουστεί η συνδυασμένη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στην Παιδεία, δε φτάνει η αγωνιστική αντίδραση των κομμουνιστών και ριζοσπαστών φοιτητών. Χρειάζεται ένα φοιτητικό κίνημα γερό και μαζικό, με σαφείς αντιμονοπωλιακούς - αντιιμπεριαλιστικούς στόχους, πολιτικοποιημένο και προσανατολισμένο στην αγωνιστική συμπαράταξη με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θέλουν μια Παιδεία στην υπηρεσία του λαού και της Ελλάδας κι όχι στη «δούλεψη» των κεφαλαιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Κι αυτή η ανάγκη είναι σήμερα, πλέον, αδήριτη και προφανής...

«Ντίλερ» ο «ανεξάρτητος»

Τίποτα άλλο να μη γνώριζε κανείς για την κατάντια της σημερινής Ρωσίας, η χτεσινή επιστολή του Α. Ανδριανόπουλου στην πρόεδρο της Βουλής τα λέει όλα. Ο «ανεξάρτητος» και εκλεκτός του Γ. Παπανδρέου ενημερώνει ότι αναλαμβάνει την κεντρική ευθύνη σχεδιασμού προγράμματος ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ρωσικής οικονομίας, ως επικεφαλής ομάδας διεθνών ειδικών. Επίσης αναφέρει ότι ενδέχεται, σε δεύτερη φάση, να αναλάβει και την ευθύνη σχεδιασμού ανάπτυξης δικτύων πετρελαιαγωγών και εθνικής αξιοποίησης των προσόδων του πετρελαίου σε χώρες του Νοτίου Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας. Ελάχιστη σημασία έχει για λογαριασμό ποιων συγκεκριμένων συμφερόντων αναλαμβάνει δράση ο Α. Ανδριανόπουλος - θα φανεί άλλωστε στην πορεία... Εκείνο που προς το παρόν επισημαίνουμε είναι ότι ο «ανεξάρτητος» βουλευτής ενεργεί ως «ντίλερ» του ιμπεριαλισμού για την κατάκτηση των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του ρωσικού λαού.

Τα ... συμφεροντολογικά

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΛΑ, ΑΦΟΥ επιμένει τόσο πολύ ο πρωθυπουργός ότι «δεν τα βρήκε» με τα μεγάλα συμφέροντα να το δεχτούμε. Φαίνεται, όμως, ότι ...τα βρήκαν μαζί του τα συμφέροντα και φυσικά βολεύονται αναπαυτικά στην πολιτική που ασκεί η κυβέρνησή του.

Βλέπετε εσείς κανένα λόγο, να έχουν πρόβλημα -«τα συμφέροντα» πάντα - με μια κυβέρνηση που καταργεί το 8ωρο, ετοιμάζεται για νέο πετσόκομμα στο ασφαλιστικό σύστημα, επιδοτεί τη μερική απασχόληση και μετατρέπει σε επιδοτήσεις προς τους εργοδότες τα επιδόματα ανεργίας;

Αραγε, γιατί να μην «τα βρουν» - πάλι «τα συμφέροντα» - με ένα κυβερνών κόμμα που έχει για σημαία του την «ελευθερία της αγοράς» και κατ' επέκταση την τυραννία για μισθωτούς, συνταξιούχους και μικροεπαγγελματίες;

Το ότι - ξανά «τα συμφέροντα» - τσακώνονται πρόσκαιρα μεταξύ τους για τη μοιρασιά της πίτας, ή για το ποιος θα είναι ο πλέον ωφελημένος στο αναδιατασσόμενο τοπίο δε σημαίνει πως έχουν ξεχάσει αυτά που τους ενώνουν.

Και δεν τους ενώνει φυσικά τίποτε άλλο από την ύπαρξη όρων διαιώνισης της εξουσίας τους και μεγιστοποίησης της εκμετάλλευσης της δημόσιας περιουσίας και των εργαζομένων.

Εν κατακλείδι, ο πρωθυπουργός αυτός (όπως και ο προηγούμενος) δεν «τα βρήκαν» με τα συμφέροντα, γιατί, ποτέ δεν «τα έχασαν»...

ΔΕΝ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ οι ΗΠΑ στο θέμα των σχέσεων Ελλάδας και ΠΓΔΜ κατά τον υφυπουργό Εξωτερικών τους Νίκολας Μπερνς. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι οι Αμερικανοί δεν εμπλέκονται γενικώς οπουδήποτε, ιδίως δε στη Βαλκανική.

Τα στρατεύματά τους που βρίσκονται παντού διάσπαρτα, βρίσκονται στα Βαλκάνια κατά λάθος. Οπως όλως τυχαίως και συμπτωματικώς παίρνουν διπλωματικές πρωτοβουλίες κατά καιρούς.

Πάντως, θέλουν την ΠΓΔΜ μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Οπως και όλες τις χώρες της περιοχής φυσικά, αφού έτσι διασφαλίζεται η πειθαρχία στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και η καταλήστευση.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το γερμανικό παράδειγμα

Ο σχηματισμός της γερμανικής κυβέρνησης μετά τις εκλογές στις 18 Σεπτέμβρη που παρουσιαζόταν από πολλά ΜΜΕ σαν «θρίλερ» κατέληξε τελικά σε «γάμο», όπου οι «σύζυγοι» χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες τα βρήκαν μετά από παζάρια για τη μοιρασιά. Το «σκότος» της Μέρκελ και το «φως» του Σρέντερ, όπως επίσης παρουσιαζόταν και από τους δικούς μας σοσιαλδημοκράτες και «νεοαριστερούς», συνταιριάστηκαν γιατί οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης της Γερμανίας σκέφτηκαν το κύριο. Αυτό που επείγει, για το σύστημα, είναι να προχωρήσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Οι ίδιες που πήγε τα προηγούμενα χρόνια να εφαρμόσει ο Σρέντερ και συνάντησε μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις.

Ωστόσο, το κεφάλαιο της Γερμανίας, όπως και όλης της Ευρώπης, έχει ζωτική ανάγκη τις αναδιαρθρώσεις για την όσο γίνεται απρόσκοπτη προώθηση της κερδοφορίας του, των συμφερόντων του. Η λεγόμενη στρατηγική της Λισαβόνας, δηλαδή η προσπάθεια να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη (με μείωση μισθών, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, χτύπημα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης) εφαρμόζεται από «σοσιαλδημοκράτες» και «φιλελεύθερους». Οσοι προσκυνάνε την κερδοφορία του κεφαλαίου - και στη Γερμανία όπως και στην Ελλάδα και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο το κάνουν και οι δύο συνέταιροι - είναι απόλυτα ενάντια στους εργάτες. Γιατί δεν μπορείς να είσαι και με το κεφάλαιο και με τους εργάτες.

Ομως, άραγε, είναι για τους εργαζόμενους λύση ένα «άλλο μείγμα ευρωπαϊκής πολιτικής», δηλαδή μια άλλη διαχείριση του συστήματος όπου και η κερδοφορία του κεφαλαίου θα εξασφαλίζεται και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα θα είναι ικανοποιημένα; Το «Αριστερό Κόμμα» με το 8,7% μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση; Οσο δεν οξύνεται η ταξική πάλη και στη Γερμανία και αλλού, δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος για τους εργαζόμενους. Τα «κεντροαριστερά» ή τα σχήματα της «πληθυντικής αριστεράς που θα χτυπήσουν τον νεοφιλελευθερισμό», όπως λένε και εδώ διάφοροι εγχώριοι Λαφοντέν και Μπίσκι δεν αποτελούν λύση. Γιατί είναι επίσης - με διαφορετικό περιτύλιγμα - ίδιος ο εγκλωβισμός στα πλαίσια του συστήματος.

Οταν το δίλημμα που μπαίνει είναι: ή θα διεκδικήσουμε τη ζωή, την πραγματική ζωή με δικαιώματα σε ρήξη με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του ή θα αρκεστούμε σε μια «καλύτερη χαμοζωή», είναι μονόδρομος η σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Και αυτό όχι στα λόγια και τις διακηρύξεις - γιατί και τέτοιες ακούμε κατά καιρούς από διάφορους πατενταρισμένους σοσιαλδημοκράτες - αλλά στην πράξη. Στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στη σύγκρουση με την εργοδοσία, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων στην Υγεία, στην Παιδεία, στον ελεύθερο δημιουργικό χρόνο. Εκεί κρίνεται και εκεί χτίζεται η αριστερή πολιτική, η πολιτική που διεκδικεί τη λαϊκή εξουσία...

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ