Ο σχηματισμός της γερμανικής κυβέρνησης μετά τις εκλογές στις 18 Σεπτέμβρη που παρουσιαζόταν από πολλά ΜΜΕ σαν «θρίλερ» κατέληξε τελικά σε «γάμο», όπου οι «σύζυγοι» χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες τα βρήκαν μετά από παζάρια για τη μοιρασιά. Το «σκότος» της Μέρκελ και το «φως» του Σρέντερ, όπως επίσης παρουσιαζόταν και από τους δικούς μας σοσιαλδημοκράτες και «νεοαριστερούς», συνταιριάστηκαν γιατί οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης της Γερμανίας σκέφτηκαν το κύριο. Αυτό που επείγει, για το σύστημα, είναι να προχωρήσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Οι ίδιες που πήγε τα προηγούμενα χρόνια να εφαρμόσει ο Σρέντερ και συνάντησε μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις.

Ωστόσο, το κεφάλαιο της Γερμανίας, όπως και όλης της Ευρώπης, έχει ζωτική ανάγκη τις αναδιαρθρώσεις για την όσο γίνεται απρόσκοπτη προώθηση της κερδοφορίας του, των συμφερόντων του. Η λεγόμενη στρατηγική της Λισαβόνας, δηλαδή η προσπάθεια να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη (με μείωση μισθών, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, χτύπημα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης) εφαρμόζεται από «σοσιαλδημοκράτες» και «φιλελεύθερους». Οσοι προσκυνάνε την κερδοφορία του κεφαλαίου - και στη Γερμανία όπως και στην Ελλάδα και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο το κάνουν και οι δύο συνέταιροι - είναι απόλυτα ενάντια στους εργάτες. Γιατί δεν μπορείς να είσαι και με το κεφάλαιο και με τους εργάτες.

Ομως, άραγε, είναι για τους εργαζόμενους λύση ένα «άλλο μείγμα ευρωπαϊκής πολιτικής», δηλαδή μια άλλη διαχείριση του συστήματος όπου και η κερδοφορία του κεφαλαίου θα εξασφαλίζεται και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα θα είναι ικανοποιημένα; Το «Αριστερό Κόμμα» με το 8,7% μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση; Οσο δεν οξύνεται η ταξική πάλη και στη Γερμανία και αλλού, δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος για τους εργαζόμενους. Τα «κεντροαριστερά» ή τα σχήματα της «πληθυντικής αριστεράς που θα χτυπήσουν τον νεοφιλελευθερισμό», όπως λένε και εδώ διάφοροι εγχώριοι Λαφοντέν και Μπίσκι δεν αποτελούν λύση. Γιατί είναι επίσης - με διαφορετικό περιτύλιγμα - ίδιος ο εγκλωβισμός στα πλαίσια του συστήματος.

Οταν το δίλημμα που μπαίνει είναι: ή θα διεκδικήσουμε τη ζωή, την πραγματική ζωή με δικαιώματα σε ρήξη με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του ή θα αρκεστούμε σε μια «καλύτερη χαμοζωή», είναι μονόδρομος η σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Και αυτό όχι στα λόγια και τις διακηρύξεις - γιατί και τέτοιες ακούμε κατά καιρούς από διάφορους πατενταρισμένους σοσιαλδημοκράτες - αλλά στην πράξη. Στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στη σύγκρουση με την εργοδοσία, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων στην Υγεία, στην Παιδεία, στον ελεύθερο δημιουργικό χρόνο. Εκεί κρίνεται και εκεί χτίζεται η αριστερή πολιτική, η πολιτική που διεκδικεί τη λαϊκή εξουσία...