ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ποιο κίνημα;

Ανάμεσα στα πολλά που οι οπορτουνιστές (αλλά και διάφοροι «αναλυτές» των αστικών ΜΜΕ) καταλογίζουν στο ΚΚΕ τις τελευταίες μέρες είναι η κατηγορία πως όποιο κίνημα δεν ελέγχει, το καταγγέλλει και πως επιδιώκει την «αποστείρωση» από κάθε κίνηση που αναπτύσσεται αυτόβουλα και αυθόρμητα. Ισχυρισμοί που προβάλλονται από εκείνους που σπεύδουν να οικειοποιηθούν οτιδήποτε κινείται, ακόμα και κινήματα που ουδόλως συνέβαλαν στην ανάπτυξή τους, όπως το φοιτητικό (ας θυμηθούμε το περίφημο περί «γενιάς άρθρου 16» ή «γενιάς των 700 ευρώ» που εκφράσανε, όπως έλεγαν, οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), από εκείνους που με τη στάση τους ενισχύουν τα αδιέξοδα για το λαό και το κίνημά του. Από εκείνους για τους οποίους έννοιες, όπως οργάνωση, περιφρούρηση, πλαίσιο πάλης και προσανατολισμός, φτάνουν μέχρι τα όρια του συστήματος.

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Μακάρι να ήταν δυνατόν αύριο το πρωί αυθορμήτως να κατέβουν στους δρόμους μάζες εργατών, σύσσωμα τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία. Το ζητούμενο είναι αυτές οι μάζες να μην εκτονώσουν την οργή τους από την εφαρμοζόμενη φιλομονοπωλιακή πολιτική στο σπάσιμο μερικών βιτρινών και στο κάψιμο μερικών κάδων. Για το ΚΚΕ δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι ένα κίνημα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο και αποφασισμένο να φτάσει την πάλη του μέχρι τέλους. Μέχρι την εξάλειψη των αιτιών που το έβγαλαν στους δρόμους της πάλης.

Ενα κίνημα που θα περιφρουρεί τον εαυτό του, τις δυνάμεις του, από τα χτυπήματα και τις προβοκάτσιες του ταξικού αντιπάλου. Ο οποίος ενίοτε δρα με μηχανισμούς του, εκεί, στους δρόμους, με κουκούλες και μολότοφ. Θα τις περιφρουρεί και θα τις προστατεύει, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας του έχει δρόμο μπροστά του, χρειάζεται όλους, χρειάζεται να συστρατεύσει όλη την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Απέναντι σε μιαν ευρωενωσιακού επιπέδου, σκληρή, ταξική υπέρ του κεφαλαίου, πολιτική, εφαρμοζόμενη με πυγμή σε βάρος του λαού, χρειάζεται να αναπτυχθεί και να αντιπαρατεθεί η δύναμη της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων και των παιδιών τους. Με καθαρό και αδιαπραγμάτευτο το πλαίσιο πάλης, όπως αυτό εγγράφεται από τις σύγχρονες ανάγκες τους, με επεξεργασία και προσαρμογή, αναλόγως των συνθηκών, των μορφών πάλης. Ενα τέτοιο κίνημα μπορεί να αποσπάσει άμεσες κατακτήσεις, προσωρινές, όμως, και υπό αίρεση, αν δεν αποκτά συλλογική συνείδηση πως οριστική δική του νίκη σημαίνει ήττα του ταξικού του αντιπάλου, σημαίνει βάθεμα της πάλης, στην κατεύθυνση της ρήξης και της ανατροπής της εξουσίας της άρχουσας τάξης.

Για ένα τέτοιο κίνημα μάχονται οι κομμουνιστές, μέσα στις εργατικές λαϊκές μάζες, στη νεολαία, μαζί τους, συμβάλλοντας το όποιο αυθόρμητο ξέσπασμα, αν προκύπτει, να γίνεται συνειδητή στράτευση για το συλλογικό συμφέρον. Για την επίτευξη μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας, που θα πορευτεί συγκροτημένα κι αποφασισμένα προς την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Κι αυτό τούς διαφοροποιεί ριζικά από εκείνους, που κατά περίπτωση άγονται και φέρονται. Συκοφαντούν και υπονομεύουν το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα. `Η κανακεύουν, για να χειραγωγήσουν στη συνέχεια, άλλα κινήματα - εντός ή εκτός εισαγωγικών - και να τα μετατρέψουν σε όχημα για την εκπλήρωση δικών τους σκοπιμοτήτων. Αυτό κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αιτούμενος, στο όνομα του κινήματος, εκλογές για να φύγει η κυβέρνηση, χωρίς καν να ομολογεί τι θέλει να έρθει...

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Περί κινδυνολογίας...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για κινδυνολογία που αναπτύσσεται σε βάρος της ελληνικής οικονομίας κάνει λόγο σε χτεσινή του ανακοίνωση το υπουργείο Οικονομίας. Θέλησε έτσι να απαντήσει σε δημοσιεύματα εφημερίδων που είδαν το φως της δημοσιότητας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, σύμφωνα με τα οποία η απότομη χειροτέρευση των δημοσιονομικών μεγεθών, λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών δανεισμού για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, και η μεγάλη υστέρηση που παρουσιάζουν οι εισπράξεις εσόδων, ωθούν κυβερνητικούς παράγοντες να σκεφτούν τη λύση της προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ... Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι μια χώρα προσφεύγει στο ΔΝΤ όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ για να πάρει οικονομική βοήθεια, θα πρέπει να υποβάλει ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας.

Εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε θέση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, για τον απλό λόγο ότι δε γνωρίζουμε τα κέντρα που διακινούν τα σενάρια αυτά. Θα επισημάνουμε, πάντως, ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να μιλά για κινδυνολογία, από τη στιγμή που η ίδια τα σχεδόν 5 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να τρομοκρατεί το λαό, χρησιμοποιώντας πρώτα και κύρια την κινδυνολογία. Κινδυνολογεί και τρομοκρατεί με τα ελλείμματα, το χρέος, τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα, τις μεταρρυθμίσεις... Και το κάνει αυτό για να επιβάλει μια άκρως φιλομονοπωλιακή πολιτική που συσσωρεύει τεράστια κέρδη στην πλουτοκρατία, και τεράστια προβλήματα στο λαό.

Με το σκεπτικό αυτό, οι κατ' επανάληψη κινδυνολογούντες δεν μπορούν να μιλάνε για κινδυνολογία. Γιατί είναι οι ίδιοι υπότροποι...

Η εχθρική πολιτική σαν ... μέτρο στήριξης των ΕΒΕ

«Πρεμιέρα» εν μέσω ...γκρίνιας έκανε χτες στις τράπεζες το πρόγραμμα του Ταμείου Εγγυοδοσίας μικρών επιχειρήσεων για τα κεφάλαια κίνησης. Από τη μια τα παράπονα ότι κάποιες τράπεζες δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν τους ενδιαφερόμενους και από την άλλη οι διαρροές για ζητήματα που θέτουν ορισμένες τράπεζες για το «υψηλό ρίσκο» που αναλαμβάνουν, το χαμηλό επιτόκιο, την πιθανότητα άρσης της εγγύησης του Ταμείου εάν οι καταπτώσεις περάσουν το 12% των δανείων που θα χορηγήσει μία τράπεζα.

Ο υπουργός Ανάπτυξης Χ. Φώλιας θέλησε να τα «ξεμπερδέψει» όλα αυτά, δηλώνοντας ότι το πρόγραμμα συμφέρει τις τράπεζες, οι οποίες εξάλλου το αποδέχτηκαν εξετάζοντας τους σχετικούς όρους, και ότι τυχόν κενά στην προετοιμασία τους θα καλυφθούν τις επόμενες μέρες.

Το να κάνουν τις «δύσκολες» οι τράπεζες για να «κονομήσουν» περισσότερο, απειλώντας εμμέσως ότι δε θα εφαρμόσουν το πρόγραμμα στην πράξη, είναι αναμενόμενο, τώρα θα τις μάθουμε;

Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι αυτό. Είναι ότι αντί για μια πολιτική πραγματικής στήριξης και του μικρότερου αυτοαπασχολούμενου, υλοποιούνται πολιτικές τύπου «ασπιρίνης» για την εξυπηρέτηση λίγων και εκλεκτών, εκείνων που πληρούν τα κριτήρια βιωσιμότητας της ΕΕ και της κυβέρνησης και ταυτόχρονα βεβαίως των τραπεζών. Η εχθρική για τα συμφέροντα των ΕΒΕ πολιτική εμφανίζεται ως μέτρο στήριξής τους...

Οι απολογητές

Τι θα συμβούλευε ένα παιδί 17 ετών που κάνει τα πρώτα βήματά του στην κοινωνική και πολιτική διαμαρτυρία, ρωτήθηκε ο Λ. Κύρκος στο πλαίσιο συνέντευξής του στο ΜΕΓΚΑ. Μεταξύ άλλων στην απάντησή του είπε: «Να αποφύγεις πάντως οπωσδήποτε τη βία γιατί η βία γεννάει άλλη βία και σε έναν τόπο δοκιμασμένο από εμφύλιες διαμάχες και αδιέξοδες συγκρούσεις πρέπει να είμαστε απείρως προσεκτικοί και να μην επιτρέψουμε να ανοίξει το παράθυρο της βίας γιατί τότε θα καταποντιστούμε όλοι».

Ενας ένας όλοι οι απολογητές του συστήματος σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, το σύστημα ασκεί βία με την εκμετάλλευση, την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, όπου στην παραμικρή διεκδίκηση προβάλλεται ο μπαμπούλας της απόλυσης, βία μέχρι θανάτου με τα εργοδοτικά εγκλήματα (ατυχήματα τα λένε). Αυτό το σύστημα δε φοβάται τη βία της «σπασμένης βιτρίνας». Ισα ίσα. Φοβάται όμως τη βία των μαζών, της εργατικής τάξης, του λαού στο σύνολό του, όταν αποφασίσουν να το ξεθεμελιώσουν. Φοβάται τη βία ως μαμή της ιστορίας. Οι νουθεσίες κατά της «βίας» γενικώς και αορίστως είναι νουθεσίες περί της αξίας της φρονιμάδας και του σκυμμένου κεφαλιού. Πόσο μάλλον όταν εμμέσως συνδέονται με μια λαμπρή σελίδα της ιστορίας του λαϊκού κινήματος, αυτήν που έγραψαν οι μαχητές του ΔΣΕ απέναντι στην ένοπλη βία και τρομοκρατία της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Μια εποποιία εξόχως διδακτική για το λαό. Απ' τα διδάγματά της μερικοί σαν τον Λ. Κύρκο, ο οποίος όπως και οι όμοιοί του τα απεμπόλησαν και τα αμαυρώνουν, θέλουν να τον κρατήσουν μακριά.

Πραγματικοί ένοχοι οι αντιλαϊκές πολιτικές...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΟ, πιο λογικό και πιο αυτονόητο από την απαίτηση για σκληρή τιμωρία των δολοφόνων του 15χρονου. Ομως, απ' ό,τι φαίνεται, αυτή δεν μπορεί να γίνει στα δικαστήρια.

Γιατί απλούστατα δεν έχουν παραπεμφθεί όλοι οι υπαίτιοι ως κατηγορούμενοι... Και γι' αυτούς ακόμη που έχουν παραπεμφθεί τίποτε - δυστυχώς - δεν είναι σίγουρο.

Οταν γίνεται μια τέτοια δολοφονία δεν υπάρχει πραγματική τιμωρία αν δεν καταδικαστούν πολιτικές, αν δεν καταδικαστούν μηχανισμοί και σκοπιμότητες που διαχρονικά εξυπηρετούν.

Και σε τέτοιες «δίκες» κατήγοροι δεν μπορεί να είναι οι εισαγγελείς. Μόνο οι εργαζόμενοι και μαζί τους οι νέοι είναι δυνατόν να έχουν τέτοια θέση. Με «κατηγορητήρια» τους αγώνες τους.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, πληθαίνουν οι «αναλυτές φαινομένων», από τους οποίους δυστυχώς δεν ξεμείναμε ποτέ στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Εχουν βάλει την ελληνική νεολαία στο ...μικροσκόπιο και την εξετάζουν.

Ακούμε θεωρίες που ξεκινούν από τα «χάσματα των γενεών» και φτάνουν σε αναλύσεις ...«μαζικής ψυχολογίας».

Λες και η νεολαία δεν είναι κομμάτι του ελληνικού λαού, δε δουλεύει, δε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, δεν καταπιέζεται όπως όλοι.

Ακριβώς γι' αυτό «φρουρείται», παρακολουθείται, χτυπιέται, φυλακίζεται και πυροβολείται από τους ίδιους ακριβώς κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν κάποιοι δε θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, τους θυμίζουμε ότι δεν είναι υποχρεωτικό να μιλάνε. Μπορούν να φτιάξουν την ...εικόνα τους και με άλλα θέματα.

Εκτός αν μιλάνε μόνο και μόνο για να θολώσουν τα νερά, πράγμα που φαίνεται να χρειάζεται πολύ στους κυβερνώντες (σημερινούς και χτεσινούς) που δημιούργησαν και «ταΐζουν» δολοφονικούς μηχανισμούς καταστολής.